++อลิส สาวน้อยย้อนวัย++

ลำดับตอนที่ #8 : ดีกันนะ

แสงอาทิตย์ยามเช้าส่องลอดผ่านมู่ลี่เข้ามาในห้องนอนสีครีม  ภายในห้องจึงสว่างกว่าเดิมยิ่งนัก ทำให้สาวน้อยที่นอนยู่บนเตียงบิดตัวหลบแสงอย่างช้าๆ

        “อืออออ….”เสียงครางเล็กๆจากคนตัวเล็กๆที่ค่อยๆลืมตาสู้แสงยามเช้า       “เช้าแล้วหรอเนี่ย”เธอพูดเบาๆ ก่อนบิดขี้เกียจให้กระดูกลั่นดัง กร๊อบบบ…

        นี่ฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไหรกันเนี่ย ฉันถามตัวเอง และมันก็ทำให้ฉันหวนนึกถึงเหตุการณ์แย่ๆเมื่อคืน ที่นายนั่นกระชากคอเสื้อฉัน ฉันมองหน้าตัวเองในกระจก “ดูสิ ร้องไห้จนตาบวมเลย เพราะนายบ้านั่นแท้ๆ” ไม่เข้าใจจริงๆทำไมฉันถึงเซ้นซีทีฟขนาดนี้นะ

ความจริงเธอก็ไม่ได้เป็นคนอ่อนไหว แต่เมื่อคืนเธอกลับกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เป็นเพราะภาวะด้านอารมณ์ของเธอกลับไปสู่ภาวะของเด็กอีกครั้ง

ฉันไม่อยากออกไปเจอหน้านายนั่นเลย ฉันนั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่หน้ากระจก

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะที่ประตูทำให้ฉันต้องสะดุ้งตื่นจากภวังค์

        “ตืนรึยัง” ฉันยังทำตัวไม่ถูก ฉันจะไปเปิดประตูดีไหม ฉันเดินวนไปวนมาระหว่างเตียงกับประตูสองสามรอบ

        “ก๊อกๆ” เสียงเคาะดังขึ้นอีกครั้ง ฉันตัดสินใจ ทำเป็นไม่ได้ยินแล้วกระโดดขึ้นไปนอนกระดิกเท้าอยู่บนเตียง

        “ฉันไขกุญแจเข้าไปนะ” เสียงชายหนุ่มลอดเข้ามาในห้อง อ้าวเวรละ นายนั่นมีกุญแจ เอาไงดี เอาไงดี เอาไงดี แกล้งหลับ ใช่ๆ มุขนี้นางเอกชอบทำ ว่าแล้วฉันก้อเอาหน้าฟุปลงไปกับหมอนทันทีก่อนที่นายนั่นจะเปิดประตูเข้ามา

        “แอ๊ดดด” เสียงประตูค่อยๆแง้มเข้ามา

**

ยัยนั่นยังหลับอยู่ แต่นี่มันก็เก้าโมงกว่าแล้ว แต่เอาเถอะ ผมตัดสินใจไปอาบน้ำก่อน เพราะผมยังไม่ได้อาบน้ำเลยตั้งแต่เมื่อคืน

        “นี่ จะสิบโมงแล้วนะ ตื่นได้แล้ว” ผมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็เริ่มปลุกยัยนั่น แต่ยัยนั่นยังคงนอนนิ่ง ผมเลยใช้นิ้วจิ้มแก้มป่องๆของเธอ “นี่ ยัยขี้เซาตื่นเดี๋ยวนี้นะ” แก้มยุ้ยๆของเธอค่อยๆแดงระเรือขึ้นเรื่อยๆ แสดงเธอตื่นแล้ว ผมยิ้มที่มุมปาก

        “โอโห้ นอนน้ำลายย้อยเต็มหมอนเลยเว๊ยเฮ้ยยย” ผมแกล้งพูด แต่มันกลับทำให้ยัยนั่นรีบกระเด้งตัวขึ้นมาปาดแก้มซ้ายแก้มขวาอย่างรวดเร็ว

        “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ เธอนี่จี้ชะมัด หลอกกี่ทีกี่ทีก้อเชื่อเนอะ” ผมขำกับความซื่อของยัยนั่นจริงๆ ยัยนั่นทำหน้าหงำแล้วมองผมด้วยสายตาคาดแค้น แสดงว่าเธอยังไม่หายโกรธผม

“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำสิ จะได้กินข้าว” ผมบอกยัยนั่น แต่ยัยนั่นมองผมด้วยหางตา

“นี่ ยังไม่หายโกรธอีกหรอออออออออออออ” ผมลากเสียงยาวๆ พร้อมกับเอียงคอทำหน้าอินโนเซ้นแล้วโน้มตัวลงไปใก้ล้ๆเธอ เผื่อยัยนั่นจะเห็นความน่ารักของผมบ้างงะ (อิอิ)

แต่ยัยนันกลับผลักผมออกไปอย่างแรง “อย่ามายุ่งกาบฉ้าน”

“เดี๋ยวจะพาไปกินซเว่นเซ่น ไปอาบน้ำสิ” ยัยนั่นหันมามองหน้าผมแว่ปนึง แล้วหันกลับไปมองเตียงเหมือนเดิม แต่แว่ปนั้นที่ยัยนั่นหันมามอง ผมสาบานได้ว่าเธอทำตาแวววาวราวกับดีใจ มันทำให้ผมแอบหัวเราะในใจ

“ฉ้านไม่อยากกิน ม่ายหิว นายปายไกลๆปายยยย” ยัยนั่นทำเสียงแข็ง แต่เสียงของเธอฟังดูน่าเอ็นดูพิลึก เสียงยัยนั่นเล็กๆ พูดจากระอ้อมกระแอ้มไม่ชัด เหมือนเด็กหัดพูด

        “นี่ ฉันมาง้อแล้วนะ ดีกานน้า”ในชีวิตนี้ผมไม่เคยง้อใครขนาดนี้เลยให้ตายสิ ยัยนั่นเอียงคอมองผม แล้วขมวดคิ้วจนจะพันกันอยู่แล้ว

        ***************

        หึ๊ ง้อฉันงั้นหรอ ฝันซะให้อยาก คิดจะขอโทษซักคำก็ไม่มี จะมาง้อด้วยไอติมเนี่ยนะ มันน้อยไปม้างพ่อคู้ณณ คอยดูสิถ้าฉันจะกวนนายนี่ต่อไป นายนี่จะต้องโมโหเหมือนระเบิดลงอีกแน่ๆ  ชิส์ ใครกันแน่ทำอะไรไม่คิด

        นายนั่นยื่นนิ้วก้อยพร้อมกระดิกนิ้วก้อย ดิกๆ ที่หน้าฉัน นิ้วก้อยของนายนั่นมันยังใหญ่กว่านิ้วชี้ของฉันตอนนี้ซะอีก

        “งาบบ” ฉันกัดนิ้วก้อยที่มากระดิกอยู่ที่หน้าฉัน

        “อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก” นายนั่นร้องเสียงหลง แล้วเอามืออีกข้างมากำนิ้วไว้ หน้าของนายนั่นบิดเบียวด้วยความเจ็บปวด ฉันเห็นนายของนายนั่นทำให้ฉันต้องระเบิดหัวเราะออกมาดังอย่างไม่รู้ตัว  “วะอ่ะอ่ะอ่ะอ่ะอ่ะ สมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ ยกห้ายเหมาะยกห้ายย นายไง๊ ฮ่าๆๆ” ฉันรู้ตัวอีกทีก็ต้องรีบหุบยิ้มแล้วเก็กหน้าเหี้ยมเหมือนเดิม "ฮะฮึ่ม"

        “หายโกรธแล้วหรอ ยัยขี้งอน ฮิฮิ” แปลกแฮะ นายนั่นไม่โมโหที่ฉันกัดนิ้วเลย แถมยังหัวเราะต่อได้อีก ฉันไม่น่าหลุดฟอร์มเล๊ย คิดแล้วน่าตบหัวตัวเอง

**

        “ดีกันแล้วนะ ไปอาบน้ำได้แล้ว กินข้าวเส็ดจะได้ไป  แลปกัน”

        “อ่าว” ยัยนั่นทำหน้าเหมือนเสียดายอะไรบางอย่าง

        “อ่าว อะไร” ผมถาม

        “ก้อออ ไหนว่านายจะพาปายกินติมงะ” ยัยนั่นทำแก้มป่อง

        “อ่ะ อ๋ออออออออ แหม ก็เมื่อกี้บอกว่าไม่อยากกิน ก้อเลยไม่ไปละ” แหย่วันละนิดจิตแจ่มใสดีครับ  ยัยนั่นทำจมูกบานใหญ่ โกรธละสิ ฮ่าๆๆ

        “อะๆๆๆ พาไปก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะ สั่งแล้วต้องกินเองให้หมดด้วย ไม่หมดจ่ายเองนะเฟร้ย” ผมต้องพูดดักไว้ก่อน คราวที่แล้วที่ผมพายัยตัวแสบไปเลี้ยงพิซซ่าเพราะแพ้พนันบอล ลิเว่อพูล แมนยู ยัยนั่นสั่งแหลกลานเลย แล้วก็กินไม่หมด ทำให้ผมต้องกินคนเดียวจนท้องจะแตก

        “ก้อแค่นิดหน่อยน่า แหะๆ” ยัยนั่นยิ้ม

แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดเลยครับ ยัยนั่นสั่งเอริ์ธเคว้ก กับเค้กไอติม หึๆๆ

        *****************

        “แหมะ  แหมะ” เสียงไอติมหยดจากช้อน

        “เฮ้ย กินเลอะเทอะอีกแล้ว กินเข้าไปซะทีไอคำนั้นหน่ะ กินช้ายังงี้ไอติมมันก็ละลายหมดนะสิ” วิณญาณพี่เลี้ยงเข้าสิงนายนั่นอีกแล้ว

        “ก้อมานเย็นอ้ะ กินช้าๆจะได้รู้ถึงรสชาติงาย อื๊มมม” ฉันทำหน้าปะมานว่าไอติมรสชาติเลิศถึงสวรรค์ชั้นเจ็ด

        “เน่ ไอติมเลอะปาก เช็ดหน่อยสิ” ว่าแล้วฉันก็เอาลิ้นตวัดไอติมที่เลอะอยู่ที่มุมปาก  นายนั่นสายหัวดิกๆ พร้อมกับเอาทิชชู่มันเช็ดปากฉัน

        “อื้มม โฮ้ย เบาๆเดะ เจ็บ” นายนั่นเช็ดปากฉันยังกะเช็ดก้น

        “ไอศรีมที่ได้ครบไหมคะ รสชาติเป็นยังไงบ้างคะ” สาวซเว่นเซ่นชอบเดินมาถามตอนกำลังตักไอติมเข้าอยู่เรื่อย เสียรมๆ

        “ดีครับ อร่อยครับ” นายนั่นทำหน้าเก็กหล่อใส่สาวซเว่นเซ่นทำเอาเจ้าหล่อน หน้าแดง ม้วนต้วนกลับไปเค้าเตอร์เหมือนเดิม

        “แหวะ” ฉันพูดขึ้นมาลอยๆ

        “แหวะไร เดี๋ยวเหอะ” นายนั่นมาจ้วงไอติมฉันหายไปเกือบก้อน

        “เฮ้ยยย ไอติมฉ้านนน” ฉันมองตาปริบๆ ขณะที่นายนั่นกำลังเอาไอติมก้อนโตๆของฉันเข้าปาก

        “อะระ ขอชิมนิดหน่อย ทามหวง” นายนั่นพูดขณะมีไอติมอยู่เต็มปาก “อะ ชิมของฉันมะ ฉันป้อน” นายนั่นยืนไอติมรส ร๊อคกี้โร๊ดมาจ่อที่ปากฉัน “ อะ อ้ามมมมม อั้มสิ” นายนั่นพูดยังกะป้อนข้าวเด็ก ชิ แหมแต่ ร๊อคกี้โร๊ดนะ ฉันห้ามใจไม่ไหวหรอก

        “อ๊ามมมม” อร่อยจังวู้

        “หึๆ” เสียงตานั่นหัวเราะในลำคอ ดะเด่วเซ่ ฉันไม่ใช่เด็กๆน้า ฉันไปกินไอติมที่นายนั่นป้อนได้ไงกานเนี่ย เสียฟอร์มที่สุดเลยวุ้ยยยยยยยยย Q>o<Q