++อลิส สาวน้อยย้อนวัย++

ลำดับตอนที่ #3 : พี่ปออออ

 ไอริส สาวน้อยย้อนวัย

ฮึ ยัยนี่กลายเป็นเด้กซะแล้ว ดื้อกว่าเดิมอีก จะให้ใครรู้ก็ไม่ได้ ผมจะพลอยไม่มีงานทำไปด้วย ในเมื่อไม่มีที่ไปก็ต้องไปเก็บตัวอพาร์ตเม้นผมก่อนเนี่ยแหละ แต่ยัยนี่ไม่ยอมไปดีๆ ตัวก็เล็กยังจะทำอวดเก่งอีก ดูทำหน้าเข้าอวดเก่งซะไม่มี

 ไอริส สาวน้อยย้อนวัย

ฮึ ยัยนี่กลายเป็นเด้กซะแล้ว ดื้อกว่าเดิมอีก จะให้ใครรู้ก็ไม่ได้ ผมจะพลอยไม่มีงานทำไปด้วย ในเมื่อไม่มีที่ไปก็ต้องไปเก็บตัวอพาร์ตเม้นผมก่อนเนี่ยแหละ แต่ยัยนี่ไม่ยอมไปดีๆ ตัวก็เล็กยังจะทำอวดเก่งอีก ดูทำหน้าเข้าอวดเก่งซะไม่มี

"ไม่ไปดีๆงั้นหรอ งั้นอุ้มไปนะ"ว่าแล้วผมก้ออุ้มยัยนั่นขึ้นมาพาดไหล่ ยัยนี่ตัวเล็กกว่าที่ผมคิดซะอีก อุ้มที ตัวนี่ปลิวลอยตามแรงกระชากผมเลย ยัยเพี้ยนดิ้นพลั่กๆ บนไหล่ผม

"ปล่อยช้านน้า ปล่อยเด่วนี้น้า" ยัยเพี้ยนโวยวายใหญ่ เรื่องอะไรผมจะปล่อยละ ผมไม่สนใจที่ยัยเพี้ยนโวยวาย

 ว่าแล้วก็เดินชับๆไปที่รถฮอนด้าแอคคอร์ด3.0ที่เค้าเพิ่งจะถอยมาตัวเงินของตัวเอง ความจริงบ้านของปอก็ฐานะดี แต่เค้าอยากทำอะไรด้วยตัวเองมากกว่า

ตุ้บ! เสียงไอรีสกระแทกกับเบาะ เพราะปอโยนเธอลงมา

"ฮึ้ย นี่นายจะพาช้านไปหนายยยยยยยยยยยย ฉันไม่ไปอพารต์เม้นนายน้า" ไอรีสโวยวาย

"อืม ยังไม่ไป แต่จะพาเธอไปซื้อเสื้อผ้าก่อน" ผมเหนว่ายัยนี่ไม่มีเสื้อผ้าที่เหมาะขนาดของยัยนี่ตอนนี้เลย "หรือเธอจะแก้ผ้าก็ได้นะ ของเด็กๆฉันไม่ถือหรอก" ผมแหย่ยัยนั่น

ยัยนั่นหันมาค้อนหน้าหงำแดงก่ำ ก่อนที่จะเพิ่งสำนึกว่าไม่มีเสื้อผ้าจิงๆ และพยักหน้าหงึกๆ

          ***************************************************

          เมื่อมาถึงห้างแห่งนึง ทั้งคู่มุ่งตรงไปที่แผนกเสื้อผ้าเด็ก ปออุ้มไอริสไว้โดยใช้เสื้อกาวน์คลุมตัวไอริสไว้

"สวัสดีคะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ" เสียงพนักงานขายเสื้อผ้าเด็กหน้าตายิ้มแย้มออกมาต้อนรับ

"อ่อ คือผมจะซื้อชุดนี่อะครับ" นายนั่นชี้ชุดเอี้ยมขาสั้นสีชมพู มีเสื้อข้างในเป็นสีขาวลายการ์ตูนพาวเว่อพัพเกิล / นายนี่รสนิยมคิกขุจิงๆเลยนะเนี่ย 55555 ฉันคิดในใจ

"อ่อ คะ ขนาดน้องคนนี้หรอคะ" พนักงานขายมองมาที่ฉัน

"ครับ เอ่อ แล้วววว อืมมม" นายนั่นทำท่าเขินๆ เอามือเกาหัวหน่อยๆ "ผมจะซื้อกกน.เด็กด้วยอ่ะครับ" ฉันหันหน้าควับไปมองหน้านายนั่น นายคิดบ้าไรของนายห่ะ?

"คือ อ้อ คือเมื่อกี๊น้องผมฉี่ราดอะครับ เนี่ย เลยต้องทิ้งทั้งชุดไปเลย"นายนั่นพูดแล้วก้อเอามือมาหยิกแขนฉัน "โอ้ยยยยยยยย"ฉันร้องแต่ก่อนจะอ้าปากด่านายนั่น นายนั่นก้อพูดตัดบทขึ้นมาก่อน "น่าหยิกให้เขียวเลย ปวดฉี่ก้อไม่บอก ฉี่ราดเลยเหนไหม" นายนั่นพูดกับฉันแล้วหันไปยิ้มแห้งๆกับพนักงานขาย

พี่พนักงานขายก็หัวเราะ แหะๆ พร้อมกับหายตัวไปหยิบเสื้อผ้า และกกน.

"นายจะบ้าหรอไง ไปบอกเค้าว่าฉ้านฉี่ราด" ฉันพูดพลางเอามือเล็กๆต่อยแขนนายนั่น

"แล้วจะให้ฉันบอกว่าอะไรละ เด่วเค้าก็คิดว่าฉันโรคจิตหรอก"นายนั่นพูด และดูเหมือนกับไม่มีความรู้สึกอะไรกับหมัดของฉันที่ต่อยเค้าอยู่เลย

"มาแล้วค่ะ จะใส่ไปเลยไหมคะ?" พี่พนักงานขายถามพร้อมยื่นมือมา ทำท่าจะอุ้มไปห้องลองเสื้อผ้า

"ครับ"

ฉันได้เสื้อผ้าใหม่แล้ว โอ้โห ดูน่ารักจิงๆ (ชมตัวเองอีกแหนะ) แหมตอนฉันเด็กๆไม่เหนมีแบบนี้เลย เอ๊ะ ตอนนี้ก้อเด็กนี่นา โอ้ย งงชะมัด

"หิวข้าวไหม"นายนั่นถาม

"นิดหน่อย" ฉันตอบ แต่ไม่ได้มองหน้านายนั่น เพราะมัวแต่มองพวกตุ๊กตาบาร์บี้ที่แต่ก่อนที่เป็นเด็กจิงๆร่ำร้องอยากได้ แต่ตอนนี้ก็เป็นเด้กเหมือนกันแต่กลับไม่อยากได้แล้ว

"นี่ เดินช้าชะมัดเลย"นายนั่นหันมาพุดเสียงโหดๆกับฉัน

"ก้อออฉ้านนเดินเร้วแล้วนะ นายนั่นแหละดะเดินเร้วเองงงอ้ะ ฉันพูดเสียงดัง จนคนอื่นหันมามอง "ก้อนายตัวใหย่กว่า…อุ้บX"

นายนั่นรีบปรี่เข้ามาปิดปากฉัน และกระซิบ"ชู่ว์ ค่อยๆหน่อย อยู่ที่สาธารณะเธอเรียกฉันว่า นาย แล้วแทนตัวเองว่าฉัน มันน่าเกลียด ตอนนี้เธอเป็นเด็กนะ อย่าลืมเซ่" นายนั่นกระซิบ

"แอ้ว อา อ้าย เอียก อา อัย อ้า"ฉันพุดอู้อี้เพราะนายนันปิดปากฉันอยุ่นี่นา

"ก็ ง่ายๆ เรียกฉันว่าพี่ พี่ปอก้อได้ แล้วแทนตัวเองว่าหนู หรือชื่อเธอก็ได้ไง" นายนั่นพูดเองก้อทำท่าเขินๆเองเหมือนกัน

"ไม่เรียกหรอก กระดากปากตาย" ฮึ๊ ยังไงฉันก้อไม่เรียกนายว่าพี่แน่ๆ

"เฮ้ นี่ฉันพูดกับเธอดีๆนะ อย่าลืมเซ่ตอนนี้ใครเป็นต่ออยู่ เด่วก้อทิ้งไว้กลางห้างเลยนิ" นายนั่นขู่ฉัน ฉันก้อรุ้ว่าฉันพึ่งนายนั่นได้คนเดียวเท่านั้นตอนนี้ แต่ฉันก้อไม่อยากเรียกนายนั่นว่าพี่นิ

"ว่าไง?" นายนั่นถามพร้อมเลิ่กคิ้วแบบกวนๆ มันทำให้ฉันหมั้นไส้ตานี่มากขึ้น

ฉันไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินตามนายนั่นต้อยๆ แต่สงสัยฉันจะเดินช้าไป เพราะตานั่นมาคว้าข้อมือฉันแล้วเดินชับๆๆๆ

"โอ้ย ฉานเจ็บน้า เดินช้าๆหน่อยเซ่ ฉันจะล้มแล้วน้า" ก้อฉันก้าวขาตามไม่ทันจิงๆนี่นา ดูสิตอนนี้ขาฉันสั้นนิ๊ดเดียวเอง "นี๊ ตาบ้าช้าๆโหน่ย" พุดไม่ทันขาดคำนายนั่นคว้าตัวฉันขึ้นไปอุ้มอีกแล้ว แง้

"บอกให้เรียกพี่ไงเล่า เธอมาเรียกฉันว่านาย ตาบ้า ไรเนี่ย เธอเป็นเด็ก คนอื่นเค้าได้ยินแล้วมันน่าเกลียด รู้ไหม" นายนั่นสั่งสอนฉันอีกแล้ว หึ้ย ถือโอกาสให้ฉันเรียกนายว่าพี่เลยนะยะ

"ม่ายรุ้ ม่ายรุ้ ม่ายรุ้"ฉันไม่สนใจหรอกน่า

"จึส์"นายนั่นทำเสียงในลำคอ พร้อมทำหน้าขมึงทึงใส่ "ถ้าไม่เรียกฉันจะ…" / "จะอะระ" ฉันถาม

"จะตีเธอกลางห้างนี่เลย"นายนั่นพูดทำหน้าจิงจัง

"ห่ะ?" นี่ฉันหูฝาดหรอไง นายเนี่ยนะจะตีฉัน น่าขำชะมัด ฉันทำหน้าลอยไปลอยมา    แต่นายนั่นทำอะไรนะ! เค้าผลิกตัวฉันแวกำลงเงื้อมือ นายนั่นจะตีจิงๆหรอเนี่ย บ้าไปแล้ว "โอ้ยนายจะทำอะร๊ายยยย หยุดน้า"  ฉันรีบโวยวาย ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครเคยตีฉันเลยนะ
"ว่าไงละ! จะเรียกดีๆไหม" นายนั่นถาม เสียงดุชะมัดเลย
"โหยยยย พ.....พี่....พี่ปอ" ฉันพยายามเรียกชื่อเค้าให้เบา สั้นและไวที่สุด เสียจิตชะมัดเลย คอยดูนะกลับเป็นเหมือนเดิมเมื่ไหรฉันแก้แค้นนายแน่