++อลิส สาวน้อยย้อนวัย++

ลำดับตอนที่ #10 : เรื่องวุ่นเล็กๆในแลป

        ช่วงพักกินข้าวนายนั่นก็เลี้ยงขนมฉันตามสัญญา แต่ขนมที่ว่ามันคือเลย์ห่อนึง ขอบใจนะยะ ตาเบื๊อก แต่ที่มันทำให้ฉันลำบากใจมากกว่านี่คือ ฉันต้องเจียดตังค่าขนมที่แม่ให้ไว้ก่อนไปยุโรปไปซื้อชุดเด็ก กะรองเท้าเล็กๆมาใส่เนี่ยสิ แย่จริงๆเลย โน๊ตบุ๊คแสนแพงที่ฉันกะว่าจะเก็บตังซื้อเองคงต้องรอไปอีกสินะ -_-ๆ

        เรากลับมาที่แลปกันก่อนคนอื่นทำให้ฉันและนายนั่นมีเวลาเล็กน้อยที่จะเอาเทสารบางชนิดกลับไปทดลองเอง

        "เออ แกเห็นเสื้อตัวนั้นไหมละ ฉันชอบนะ แต่ใส่ไม่ได้" เสียงหญิงสาวคนนึงดังมาแต่ไกล

        "เห็น เสื้อนั่นตัวเล็กจะตาย   อ่าว นี่ใครเข้ามาก่อนละเนี่ย แล้วก็ไม่ยอมเปิดไฟให้หมด" หญิงสาวอีกคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อเห็นไฟที่แลปเปิดขึ้นเป็นบางจุด

        "มีคนเข้ามากันแล้ว" นายนั่นกระซิบเบาๆ ขณะที่เรากำลังนั่งยองๆแอบเทสารY และ N อยู่

        "พอแล้วๆ ไม่ต้องเยอะ" นายนั่นปราม เมื่อเห็นฉันเทสารYไปพรวด จนหายไปเกือบครึ่งหลอด

        "มานี่ ฉันทำเอง ยุ่งจริงๆเลย" นายนั่นคว้าหลอดทดลองจากมือฉันไป

        "ชิส์ คนอุตส่าช่วยยางจามาว่าอีก" ฉันแขวะ

        "ทำอะไรกันอยู่จ๊ะ สองพี่น้อง" เสียงหญิงสาวคนนึงโพลงขึ้นมาจากด้านหลังนายนั่น ดีนะที่สารไม่ได้อยู่ในมือฉันแล้ว ไม่งั้นเค้าต้องเห็นแน่ๆ นายนั่นรีบลุกพรวดเอามือที่ถือหลอดอยู่ไขว้หลังไว้

        "เหย๊อออ มะ ไม่ได้ทำอะไร ไม่มีไรนี่ ฮะๆๆ" นายนั่นพูดขัดๆ

        "แหม ทำยังกะมีลับลมคมนัย อลิสมาเล่นกะพี่ดีกว่านะ พี่ปอชอบแกล้งหนูใช่ม้า" หญิงสาวอายุไล่เลี่ยกับปอชื่อ ดาว ชอบทำตัวหวงก้างเวลาฉัน(ตอนปกติ) ทำงานกะนายนั่น เชอะ นึกว่าฉันรุ้ไม่ทันหรอ เธอชอบตาบ้านี่ใช่ไหมละ

        "อะไรๆ ดาวไม่มีงานทำหรอ กลับไปทำงานไปไป๊" นายนั่นไล่ยัยจอมหวงก้าง ยัยดาวทำหน้าบึ้งตึงแล้วเดินสะบัดหน้ากลับไปทำงาน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันรู้สึกเห็นด้วยกับตาบ้านี่

แบบเต็มๆ

"ยิ้มไร" นายนั่นหันมาถาม

        "รายเล่า ยิ้มม่ายได้หรองายละ" ก็คนมันสะจายอะ นายส่ายหัว แล้วรีบเอาหลอดทดลองเก็บใส่กระเป๋าอย่างมิดชิด

ฉันนั่งเล่นบนโต๊ะทำงานประจำของฉัน แก้ไขงานที่คั่งค้างเล็กน้อย ขณะที่ไม่มีใครอยู่แถวนั้น

"เล่นซนอะไรยัยนังหนู?!!?"

"เย๊ยยย" ตกใจหมดเลย พี่ทอปมายืนข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหรเนี๊ยะ

"มายุ่งกับงานของพี่เค้าไม่ได้นะ ห้ามเล่น เข้าใจไหม" พี่ทอปดุงะ หนูกัวววว ไม่เอานะสุดหล่ออย่าทำหน้าขมึงทึงสิ

"งะ" ฉันลนลานกลัวพี่ทอปเหนงานที่ฉันเขียน ฉันเลยเอามือปัดๆกระดาษทีโต๊ะให้มาทับๆกันโดยไม่ได้หันไปมอง แต่มือฉันดันปัดไปโดนไอ้แก้วเจ้ากรรมที่ฉันใช้ดื่มทุกวัน มันยังมีน้ำอยู่ในนั้นเกือบเต็มแก้ว หก

"ตึง" น้ำเปียกโชกงานที่กองอยู่บนโต๊ะ

"เฮ้ยยย" พี่ทอปอุทานเสียงใหญ่ๆออกมาด้วยความตกใจ

"อ๋า…." ตายละหว่าฉัน ทำไงดี๊ ฉันรีบหยิบงานเอกสารให้เยอะเท่าที่จะเยอะได้แล้วขึ้นสุงๆเพื่อให้พ้นน้ำ

"ไม่ต้อง หยิบแล้ว พี่ทำเอง" พี่ทอปทำเสียงเขียวพร้อมกระชากเอกสารในมือฉันไปถือ พร้อมหยิบเอกสารที่เหลือบนโต๊ะไปไว้ที่อื่น

"ทำไมวุ่นวายยังงี้นะ ฟาดซักทีดีไหม" พี่ทอปพูดเสียงดัง น่ากัวชะมัดเล๊ย แง้ ใครก้อด้ายช่วยฉานที

"เอ้ย พี่ทอปใจเย็น มีไรๆ" นายนั่นรีบเอาตัวเข้ามาแทรกระหว่างฉันกับพี่ทอป

"แกดูน้องแกดีๆหน่อยนะ ฉันจะไปเรียกแม่บ้าน" สุดหล่อที่ปัจจุบันกลายเป็นสุดน่ากัวไปแล้วพูดเสียงแข็งก่อนเดินจากไป

"อะไรของเธอห๊ะ!" นายนั่นมาตวาดฉันเพิ่มอีก "ฉันเดินไปคุยงานไม่ถึงห้านาที เธอทำวุ่นวายอะไรกัน"

"……อึก ก ก้อ ฉ้าน ม มะมะม่ายได้ตั้งจาย…..อึก…" ทำไมรู้สึกจะกลั่นน้ำตาไม่อยู่อีกแล้ว อย่าไหลนะ อย่าไหล

"พ พี่ทอปเค้าพุดเสียงดาง ตะตกจาย นะน้าม….อึก" ฉันยังพูดไม่ทันจบแต่ ไอ้น้ำตามันดันไหลพรากกกกกกกกกกก อาบแก้มทั้งสองข้างของฉัน

***********

          ผมเห็นยัยนั่นร้องไห้แล้วก็อดเห็นใจไม่ไหว ผมขยับแว่นสายตาที่ใส่เฉพาะเวลาทำงานให้กระชับ แล้วดึงยัยนั่นมากอด

"ฮือๆ อึกๆ" ยัยนั่นร้องไห้สะอึกสะอื้นในอ้อมแขนผม

"เอ่อออ อืมมม ไม่เป็นไรหรอก เอกสารไม่เปียกมาก พี่ทอปเค้าไม่โกรธหรอกน่า" ผมพยายามปลอบยัยนั่น แต่ยัยนั่นก็ไม่หยุดซักที โธ่เอ้ย ผมไม่เคยปลอบเด็กนี่นา ทำไงดีละเนี้ยะ

"นี่ถ้าเธอไม่หยุดร้อง ฉันจะ…"

"ก้อออ มมะมะมาน อึก…หยุดมะม่ายดดดด้ายเน๊ แง๊" ยัยนั่นแหกปากร้อง ผมรีบเอามืออุดปากยัยนั่นแทบไม่ทัน ทุกคนหันมามองกันเป็นตาเดียว เอ้ย ผมไม่ได้ทำอะไรยัยนี่น๊า  ผมเลยตัดสินใจอุ้มยัยนี่ออกมาข้างนอก

"เฮ้ย พอแล้วๆ อะ โอ๋ โอ๋ โอ๋" ผมเอาตบหลังยัยนั่นเบาๆสองสามที ยัยนั่นเริ่มดีขึ้น

"ฉ้าน ม่าย ด้าย ตั้ง จาย นี่"

"โอเคๆ รู้แล้ว ก็ไม่ต้องร้องแล้วดิ ขี้แยจังเลยเธอเนี่ย เลิกงานเดี๋ยวพาไปกินเค้ก อร่อยน้า ถ้าไม่หยุดร้องไม่พาไปจิงๆด้วยนะ" ผมต้องใช้มุขกินขนมอีกแล้ว ไม่รู้ยัยนี่จะรู้ทันผมรึยัง แต่มันก้อได้ผลจริงๆ ยัยนั่นรีบปาดน้ำตาตามแก้ม

"ปื้ดดดดดด"เสียงยัยนั่นสั่งขี้มูกในผ้าเช็ดหน้าของผม คือผมกะว่าจะให้ยัยนั่นเก็บไว้เลยดีกว่านะ เหอๆๆ (อี๋)  "ม่ายช่ายเค้กเซเว่นอีเลเว่นนะ" ยังจะทำมาหน้าเจ้าเล่ห์อีกแหนะ น่าหมั่นเขี้ยวที่สุด ผมเลยเกี่ยวคอเล็กๆของยัยนั่นมาใกล้ๆตัว ใช้อีกมือขยี้หัวยัยนั่นเล่นแรงๆซักที ผมคิดว่ายัยเปี๊ยกนี่จะโกรธ แต่กลับหัวเราะเอ้กอ้าก ชอบใจ อารมณ์ดีแล้วใช่ม้า แค่นี้ผมก้อพอใจแล้ว เย้ย!แล้วทำไมผมต้องพอใจอะไรกับที่ยัยเพี้ยนนี่ด้วย

******************

ขอบคุนที่เข้ามาอ่านนะคะ