คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อ้วนแล้วผิดตรงไหน
ยิ่งยามโดนแดดยิ่งทอแสงออกเป็นสีน้ำตาลอ่อน จมูกดูน่ารัก ปากจิ้มล้ม...แก้มยุ้ยๆอมชมพูระเรื่อ ถึงตาจะดูเป็นอาหมวยก็เถอะ
"แล้วฉันไม่น่ารักตรงไหนหรอ" สาวน้อยวัย 18 บ่นพึมพัมกับตัวเองระหว่างนั่งพิจารณาหน้าตัวเองในกระจก แต่เมื่อหล่อนก้มลงดูพุงที่ย้วยออกมา
ก็เข้าใจทันที "ไอ้ไขมันบ้า" หล้อนพูดพร้อมยืดเจ้าเนื้อที่สะสมอยู่บนพุงออกมายาวเป็นเมตร (เว่อเกินน่ะ-_-')
"แล้วยังขานี่อีกละ ใหญ่ชะมัดเลย" หล่อนยืนขึ้นพร้อมสำรวจตัวเองเป็นรอบที่ร้อยของวัน
"โอ้ย ไขมันใต้แขนอีก ยังกะติดสะไบไว้ที่แขนแหนะ ทำไมฉันต้องเกิดมาอ้วนด้วยนะ" หล่อนบ่นคำนี้ไม่รู้กี่ล้านรอบแล้ว ความจริงหล่อนไม่ได้อ้วน
แบบธิดาช้าง ถึงแม้พวกญาติๆหล่อนชอบจะล้อเธอว่า แรมโบ้ก็เถอะ หล่อนสูง 164ซม.หนัก 57 กิโลกรัม หล่อนเป็นสาวรูปร่างใหญ่ และเคย
ลดความอ้วนได้ถึง51กิโล แต่พอน้ำหนักขึ้นจากนั้นหล่อนก็ไม่เคยยลดได้อีกเลย
ผมสีน้ำตาล
"ฮอง มีอัล เมื่อไหรเธอจะผอมซ้าที!!!" หล่อนตะโกนใส่กระจก
"ชาตินี้ก็ไม่ผอมหรอก" เสียงทุ้มๆดังขึ้นที่ประตูอย่างเซ็ง ชายรูปร่างสูงใหญ่ใส่แต่กางเกงขาสั้น มีเสื้อพาดบ่า เอานิ้วแคะหูอย่างไม่เกรงใจ
"อิ๊ พี่! ต้องผอมเซ่ ออกไปเลยนะอย่ามายุ่งกับหนู" ฮอง มีอัล พยายามดันชายหนุ่มให้ออกไปจากห้อง "เสื้อก็ไม่ใส่ น่าเกลียดที่สุด"
"พี่ไม่ใส่เสื้อ กับเธอทำเสียงดังแต่เช้ารำคาญหูคนอื่น อันไหนมันน่าเกลียดกว่ากันละ ยัยอ้วน?" แม้ว่าเขาจะยอมเดินออกจากห้องแต่โดยดีตามแรง
ผลักก็ไม่วายหันมาแว้งกัดพร้อมเสียงหัวเราะที่ฟังดูเยาะเย้ย
"อิ๊ เรียกแบบนี้อีกแล้ว ไอ้พี่บ้า!!"หล่อนฟึดฟัดปิดประตูใส่หน้าพี่ชายดัง ปัง!
หล่อนรีบมุ่งไปที่โต๊ะทำงานของหล่อน และดึงลิ้นชักชั้นแรกออก หยิบรูบใบหนึ่งขึ้นมา "ชิน ยูจิน ฉันผอมเมื่อไหร ฉันจะบอกรักเธอ รอฉันก่อนนะ"
พูดจบหล่อนก็บรรจงจูบรูปใบนั้นอย่างทะนุถนอม ชิน ยู จิน ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ ที่มี อัล แอบปิ๊งมาร่วม3 ปี แล้ว แต่เธอก็ไม่กล้าเข้าไป
คุยกับเขาเพราะเธอตั้งใจไว้ว่าผอมเมื่อไหรจะเข้าไปคุยให้ได้
"ยัยอ้วนลงมากินข้าวได้แล้วววววว....." เสียงพี่ชายตัวแสบตะโกนลั่นบ้าน
ฉันยังไม่ทันหย่อยก้นลงนั่ง เจ้าพี่ชายตัวดีก็เริ่มกัดฉันอีกแล้ว
"เมื่อกี้แค่เดินหรอ สั่นไปทั้งบ้านเลยนะ" ดูเสะ ว่าฉันแล้วยังก้มหน้าก้มตากินอย่างหน้าตาเฉยๆ
"พูดมากเดี๊ยวข้าวก็ติดคอหรอก"
"เหอะ ฉันไม่ได้มูมมากเป็นหมูเหมือนเธอนิจะได้กินข้าวติดคอ"
"แนะ พี่มินอิล หนูไม่ได้เป็นหมูนะ พี่นั่นแหละ เป็นหมาหรอไง กัดเค้าอยู่ได้" ฮิ สะใจๆ นานๆจะได้ด่ามันซะที
พี่ที่มีข้าวอยู่เต็มปากถึงกับชะงักเงยหน้าขึ้นมองฉันอย่างเคียดแค้น พร้อมเอาตะเกียบชี้หน้าฉันแล้วทำหน้าประมาณว่า เดี๋ยวเหอะ ได้โดนดี ยัยอ้วน
ฮะ ฉันรู้น่าเวลาพี่กินข้าว พี่จะไม่สนใจอะไรทั้งนั้นไม่ว่าฉันจะแหย่เค้าแค่ไหนก็ตาม ตระกะจริงๆ
"พ่อกะแม่ละ?"ฉันถามพี่
"ออกไปข้างนอกตั้งนานละ"
"แล้ววันนี้พี่ไม่ไปไหนหรอ"
"ไป ทำมะ" พี่เลิ่กคิ้วใส่ฉัน
เยสส! ฉันแอบดีใจ "ก็ป่าว ถามไม่ได้หรองะ" คือความจริงแล้วที่ฉันก็เพราะถ้าไม่มีใครอยู่บ้านเลย ก็จะได้ไม่มีใครทำอาหาร ไม่มีใครทำอาหารฉันก็
จะไม่กินพอฉันไม่กิน ฉันก็จะผอมไง
โอ้ย กับข้าววันนี้มันอร่อยจริงๆเลยวุ้ย หยุดปากไม่ได้เลย ทำไงดีๆ หยุดเหอะๆ ใจอะหยุด แต่ปากปับมือนี่ไม่หยุดตามใจเล๊ย โอ้ย ช่างมันๆ มื้อเช้า
กินเยอะได้ตามตำรา (อ้างความชอบธรรมซะงั้น)
"พอได้แล้วมั้งน้อง กินเยอะเดี๋ยวก็อ้วนขึ้นอีกหรอก" พี่เอากำปั้นมาทุบหัวฉันเบาๆ แล้วเดินเกาหัวหายเข้าไปในห้องบรรทมของเขาอีกครั้ง
กริ๊งงงง......กริ๊งงงงงงง..... "ฮัลโหล"
"มีอัล" ปลายสายส่งเสี้ยงเจื้อยแจ้ว
"อ้อ จูโน หรอ ว่าไงย่ะ" เพื่อนรักฉันเอง คิม จู โน เค้าผอมกว่าฉันตั้งเยอะ แถมมีคนมาจีบเค้าเยอะแยะเลยด้วยฉันละอิจฉาจริงๆ จะว่าไปจู โน
หน้าตาก็..อะแฮ่มก็น่ารักดีอะนะ แต่ฉันว่าถ้าฉันผอม ฉันต้องน่ารักกว่าแน่ๆ ฮ่าๆๆ เงิบส์ -''-
"ไม่มีอะไร คิดถึงหน่ะ ไปเที่ยวกันไหม"
"เที่ยว?" ถ้าไปเที่ยวยัยจู โนต้องชวนฉันกินอีกแน่ๆ ง๊าาา แต่อยากไปเที่ยวนี่นา งื๊ออ.... "ไปสิจ๊ะ" อยากตบปากตัวเองจัง
"เย้ งั้นเจอกันที่เดิม เดี๋ยวเจอกันนะ"จู โนพูดเสียงสดใส
"จ..จ้าา" ต่างกับฉันที่เสียงเนื่อยๆ
"พี่...มินนนอิลลลล หนูไปข้างงงนออกกกน้าาาา" ฉันตะโกนบอกอีตาพี่ชาย ถ้าขืนไม่บอกเฮียแกมีหวังโกรธฉันเป็นฟืนเป็นไฟเหมือนคน
ประจำเดือนหมด อะไรจะเป็นห่วงน้องขนาดนั้น ก็แหม มีน้องสาวน่ารักก็ยังเงี้ยะ คิคิ ตายละเขินจัง ว่าแล้วฉันก็รีบกระโจนออกนอกบ้าน ไม่รอฟัง
เสียงพี่ว่าให้ไปหรือไม่ให้ไป หุๆ
----@ some mall----
"ไฮ้ จู โน"
จู โน ทำหน้าสดชื่นเมื่อเห็นฉัน ดูสิ ทำท่าซะทีใจยังกะไม่เจอกันมา10ปี "ปิดเทอมไม่ได้เจอ มี อัล ตั้ง10วันคิดถึงที่สุดเลยยย" จู โนโผเข้ากอดฉัน
อย่างไม่ทันตั้งตัว ทำเอาฉันเซจบเกือบหงายหลัง
"บักก!!" อู้ว ยังดีนะที่ข้างหลังฉันเป็นกำแพง ไม่งั้นฉันล้มไปแล้ว
"อุ้ย ขอโทษคะ" จู โนรีบขอโทษขอโพยฉันเป็นการใหญ่
"จะขอโทษฉันทำไมละจู โน เธอก็กอดฉันอย่างนี้ประจำนี่นา"
"ป่าวยะฉันไม่ได้ขอโทษเธอ ฉันขอโทษพี่คนนั้นตังหาก" จู โน ชี้นิ้วขึ้นเหนือหัวฉัน ฉันหงายหน้าขึ้นตามนิ้ว ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ด ตึ๊ด...ตื้ดดด อะจึ๊ย รึว่า
กำแพงที่ฉันหมายถึงคือผู้ชายมาดแมน หล่อเหมือนเทพบุตรคนนี้ >_<Q
"ช่วยเอาเท้าหนักๆคุณออกไปจากเท้าผมได้ไหมครับ" --'อีตาเทพบุตรนั่นพูดกับฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย หนอยทำมาพูดเพราะ แต่ทำไมต้องเน้นคำว่าเท้า
หนักๆด้วยย่ะ!ห๊า! แต่ด้วยความสุภาพของฉันก็ต้องรีบยกกีบ เอ้ย เท้าออกแล้วรีบขอโทษ
"ขะขะ ขอโทษคะ" ฉันก้มหัวเร็วๆให้เค้าไปที
"อืม" อีตาขี้เต๊ะตอบสั้นๆแล้วเดินหันหลังไปพร้อมพูดทิ้งท้ายขึ้นมาลอยๆว่า "อ้วนแล้วยังพูดติดอ่างอีก"
ห๊าาาาา ฉันได้ยินนะยะ ถึงฉันจะอ้วนแต่ฉันก็ไม่ได้พูดติดอ่างนะยะ แต่ถึงฉันจะอ้วนมันหนักหัวแกหรอไงงง??!!ย๊ากกกกส์ ฉันกระโจนขึ้นขี่หลัง
ตานั่น แล้วตีๆๆๆๆตีหัวให้แบะเลย นี่แนะๆๆ แล้วก็งาบหัวชี้ๆของนายนั่นจนมิด
"มี อัลๆ มี อัล"
"จู โนอย่ามาห้ามฉันนะ นายนี่มันเหลือเกินขอจัดการซักทีเหอะ"
"มี อัลลลล ไปกันรึยัง"
"อ่ะ หาา อ่ะจูโนหรอ" หึ้มม แค่คิดก็สะใจแล้ว ชิ ฝากไว้ก่อนเหอะนายหัวชี้ เจอกันคราวหน้านายตายแน่ นายอุบาด ฉันไม่น่ามองนายเป็นเทพบุตรเล๊ย เสียสมองจริงๆ
"มีอัล"
"มีไรหรอจู โน"
"คนเมื่อกี้หล่อดีเนอะ ตาก็สวย จมูกก็โด่ง หน้ายังกะเทวดาปั้นมาเลย" จูโน ทำไมต้องทำถ้าอายด้วยหละ หรือหลงสเนห์ตานั่นเข้าแล้ว
"หล่อตรงไหนยะ ปากเสียจะตาย เธอไม่ได้ยินที่เค้าด่าฉันหรอ"
"ไม่เห็นได้ยินเลย มีอัล หูแว่วไปเองละมั้ง" >_<!จูโน เธอเป็นเพื่อนฉันรึป่าวววว ฉันทำปากตุ่ยใส่เพื่อน
"หิวแล้วละ จูโน วันนี้กินอะไรดีอ่ะ แต่กินเสร็จแล้วไปกินไอติมกันต่อนะ" คือฉันกับเพื่อนก็ไม่มีอะไรมากหรอคะ วันๆถามแต่จะกินอะไรๆ
ถ้าเลือกได้เสื้อผ้าฟรี กับ การกินฟรี เพื่อนกับฉันเลือกการกินฟรีล้านเปอเซนต์อยู่แล้วคะ
"มีอัล ไหนว่าเธอเพิ่งกินมาก่อนออกจากบ้านไง" เอ๊ะ ฉันบอกหรอ? "ดูสิ กินเยอะขนาดนี้ ถึงได้อ้วนเอาอ้วนเอา นี่เธออ้วนขึ้นอีกรึป่าวเนี่ย" จู โน ยก
แขนฉันขึ้นพิจารณา "โหหหห ฉันว่าแขนเธอย้อยขึ้นนะมี อัล แล้วเมื่อไรเธอจะผอมหึ๊?"
ฉันรีบหนีบแขนกลับมา "จู โน! เดี๋ยวฉันก็ลดได้เองละน่า"
"ยูจิน เค้าไม่มานั่งรอเธอจนแก่หรอกนะ รีบลดได้แล้ว ไม่กลัว ใครคาบไปรับประทานหรอคะ" จูโนทำหน้าทะเล้นใส่ฉัน
"ฉันรู้แล้วละน่า..." ฉันเดินเหม่อ ใจลอยคิดถึง ยูจิน เฮ้อ แล้วถ้าฉันไม่มีวันผอมละ?
"พพพลั่กกกก" โอ้ย บ้าชะมัด วันนี้ฉันเป็นอะไรน้า ฉันเดินชนใครบางคนอย่างแรงอีกแล้ว คนอะไรเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย แต่ด้วยมารยาทงามๆของ
ฉันก็ต้องรีบก้มหน้าก้มตาขอโทษไว้ก่อน "อ่ะ ขอท.."
"นี่เธออีกแล้วหรอยัยหมูตอน เธอทำไอติมฉันหกหมดแล้วเห็นไหม!"
"ห๊า นายว่าไงน๊า" ฉันเงยหน้าอย่างรวดเร็วจนคอเก็บเคล็ด "นะนายยย!!" อีตาปากเสียเมื่อกี้แหละคะ ที่มันเดินชนฉันและด่าฉันเมื่อกี้
"เธอนี่มีตารึป่าว เที่ยวเดินชนคนอื่นเค้าไปเรื่อย อ๋อ รึป่าวไขมันเธอมันบังตาจนมองไม่เห็นแล้วห่ะ" นายนั่นทำตาขมึงทึงใส่ฉัน
"เนะ นายพูดจาให้มันดีๆหน่อยนะ ถึงฉันจะอ้วนแล้วมันผิดหัวนายรึไง" ฉันชูกำปั้นใส่นายนั่น แล้วทำหน้าเหี้ยมๆใส่ ให้มันรู้ซะมั่งว่าเล่นกับใคร
นายปากปีจอเอ้ย
"หมั่บ!" นายปากเสียคว้าข้อมืออัน เหอะๆ อวบๆของฉันไว้เต็มกับมือ แล้วลากให้เดินตามเข้าไป "กี๊ซ นี่นายจะทำอะไรอ๊า ปล่อยฉันน้า"
"ก็มานี่ไง เอ้าซื้อคืนฉันด้วย" ฉันเงยหน้าขึ้นอ่านป้าย "cold stone"ร้านไอศรีมชื่อดัง
"แล้วทำไมฉันต้องซื้อให้นายด้วยไม่ทราบ กะอีแค่ฉันเดินชนนายเนี่ยนะ ไม่สิ นายนั่นแหละมาเดินชนฉันอ้ะ" จะบ้าหรอฉันไม่มีวันให้เงินใน
กระเป๋าฉันกระเด็นไปเพื่อนายหรอกย่ะ
"แล้วเธอไม่เห็นหรอนั่นอะไร" นายนั่นชี้ไปณจุดเกิดเหตุ ฉันจบไอติมสองสามก้อนกำลังละลายอยู่บนซึ่งพันกงานทำความสะอาดทำปากขมุบขมิบ
และกำลังจะทำความสะอาดมันอยู่ มันทำให้ฉันแอบทำหน้ารู้สึกผิดไปแว๊ปนึง
"นะนั่น ฉันทำไอติมนายหกหรอ?" ฉันงอคอเล็กน้อยบวกกับเสียงสำนึกหน่อยๆ
"ใช่ จะซื้อได้รึยัง" ตานั่นถอนหายใจเล็กน้อยแล้วกอดอก เลิ่กคิ้ว
โหย ก็ได้วะ ฉันทำหน้ามุ่ยพลางหยิบตังออกจากกระเป๋าแล้วแอบบ่นเบาๆ " แลัวทำไมนายต้องเลือกกินไอติมแพงๆด้วยฟ่ะ"
"หึ"นายนั่นพ่นเสียง "พอดีฉันรสนิยมดีหน่ะ ไม่ใช่มีอะไรก็สวาปามทุกอย่างแบบเธอ"
อิ๊ๆๆๆ ฉันเกลียดหมดนี่จริงๆเล๊ย ไอ้บ้า "นี่นายไม่รู้จักฉันเลยนะยะ มาว่ากันอยู่ได้ แล้วรู้ได้ไงว่าฉันสวาปามทุกอย่าง อะไรๆก็อ้วน อ้วนเป็นไง?
ก็แค่หาแฟนไม่ได้ แค่นี้ฉันก็ขาดความมั่นใจจะแย่อยู่แล้ว ทำไมนายต้องมาซ้ำเติมด้วยห๊ะ โอ้ย ฉันจะบ้าตาย ต้องมาเสียตังค่าไอติมแพงๆ
ให้คนอย่างนายอีก แล้วต้องทนฟังนายด่าฉันอีกหรอเนี่ย นายนี่มันเหลือทนจริงๆเลย" เหนื่อยคะ ทำเอาฉันหอบ ก็ฉันพูดอย่างเร็ว ยาวและดุเดือด
ทำเอานายนั่นตาค้างไปเลย หึ คิดจะแหยมกับฮอง มีอัล งั้นหรอ ชาติหน้าก็เร็วไปไอ้น้อง
นายนั่นหน้าแดงก่ำ คิ้วขมวดกันยุ่งก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่นห้าง "ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"เนะ มันขำตรงไหนไม่ทราบ หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ" นายนั่นมันขำตายเลยคะ มือข้างนึงกุมท้อง อีกข้างเอามาวางบนไหล่ฉันเพื่อยีนตัวไม่ให้ลงไป
นอนกองกับพื้นละมั้ง หยี๊ อย่ามาแตะตัวฉันนะ ฉันรีบปัดมือนายนั่นออกจากไหล่ฉัน
"ฮะๆๆ ก็เธอนี่ตลกชะมัดยาดเลยอะ เฮอะ ฉันยังไม่ได้ว่าเธอเลยว่าอ้วนแล้วไม่ดี เธอจะโวยวายไปทำไม" นายนั่นส่ายหัวเล็กๆ "เอาจ่ายตังเค้าไปซี่
ยืนบื้ออยู่ได้"
นี่นายไม่ได้รู้สึกผิดกับฉันสักนิดเลยใช่มะ ถ้าฉันส่องกระจกตอนนี้ฉันคงหน้ามุ่ยตุ่ยเต็มที่แล้วละ แค้นๆจริงเลย
"ดีมาก แล้วฉันหวังว่าวันนี้เธอคงไม่มาเดินชนฉันอีกนะ รึนอกจากเธอจะจงใจมาชน เพราะเธอหลงรักฉันเข้าซะแล้ว ฮ่าๆๆ แต่ย..."
"ประสาท หลงตัวเองชะมัด" ฉันพูดตอกหน้านายนั่นซะรีบหุบหัวเราะซะไม่ทัน "ฉันหวังว่าต่อไปนี้จะไม่เจอกับนายอีกต่างหากละ หึ้ยย"
พูดจบแล้วฉันไม่รอให้นายนั่นได้ต่อความยาวสาวความยืด ฉันรีบคว้ามือจูโน เผ่นแน่บไปที่อื่นอย่างรวดเร็ว
ความจริงถ้า มีอัลอยู่ฟังเค้าตอบกลับซักนิด เค้าตั้งใจจะพูดว่า "ยัยอ้วน ขอบใจนะสำหรับไอติม ฉันว่าอ้วนๆหน่ะน่ารักดีออก"
ความคิดเห็น