คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Not telling you #15 100%
ทำอะไรกัน!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงตะโกนที่ดังไปทั่วบริเวณมันทำให้ผมกับพี่อี้ฟานผละกอดออกจากกัน แล้วหันไปมองเจ้าของเสียงตะโกน
“คริส”
“คริสอะไร นี่อี้ชิง” ผู้ชายตัวเล็กๆขาวๆ หน้าตาน่ารักคนหนึ่ง เดินเข้ามาหาพี่อี้ฟาน
“อาอี้ มาได้ไง” พี่อี้ฟานหันไปพูดกับ ผู้ชายที่ชื่ออี้ชิง
“อี้จะมาได้ยังไงก็เรื่องของอี้ แล้วนี้ฟานกอดกับใคร ชู้ใช่มั้ย? ไม่รักอี้แล้วเหรอ ฮึก..ฮือ..ไอ้.....บ้า...คนใจร้าย” พี่อี้ชิงร้องไห้ออกมาพร้อมใช้มือทุบตีพี่อี้ฟาน จนพี่อี้ฟานต้องรวบข้อมือเล็กเอาไว้
“อาอี้ หยุดฟังฟานก่อน” พี่อี้ฟานเอ่ย พี่อี้ชิงก็ยืนนิ่งๆขึ้นมาทันที ผมรู้สึกเป็นส่วนเกินขึ้นมาทันที
“น้องคนนี้ชื่อชานยอล เขาเป็นน้องชายฟาน แล้วเขาก็มีปัญหา”
“ปัญหาอะไรทำไมกอดกันกลม” พี่อี้ชิงเอ่ย พร้อมส่งสายตาไม่พอใจมาที่ผม ผมแทบจะตัวหดเล็กลงด้วยรังสีอุลตร้าที่แผ่ออกมา
“คือเรื่องมันมีอยู่ว่า!#*&^%$%^W” พี่อี้ฟานเล่าเรื่องราวทั้งหมดเกี่ยวกับผม พี่คริสและเอมมี่จนหมดเปลือกให้พี่อี้ชิงฟัง
“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง” พี่อี้ชิงยิ้มออกมาเมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด
“เข้าใจแล้วใช่มั้ยครับ” พี่อี้ฟานถามย้ำกับพี่อี้ชิง
“ฮ่ะ ถ้าไม่ว่าอะไรอี้ขอช่วยน้องชานยอลด้วยสิ” พี่อี้ชิงส่งยิ้มหวานบวกลักยิ้มสวย ใครจะปฏิเสธได้ลงล่ะ
“พี่อี้ชิงจะช่วยอะไรผมเหรอครับ”
“แน่นอน แต่ชานยอลต้องทำตามที่พี่บอกน่ะ” พี่อี้ชิงยิ้มอย่างมีเลศนัย ผมหันไปมองพี่อี้ฟานก็ได้แต่ยิ้มไม่พูดอะไร เหอะ พี่อี้ฟานกลัวเมีย!!!!
“ก็ได้ครับ” ผมตอบตกลง ถ้าใครมาเห็นหน้าพี่อี้ชิงตอนนี้ล่ะก็ ปฏิเสธคือโดนตบแน่
.
.
.
“น้องชานยอลกลับบ้านเองได้น่ะพี่ต้องไปส่งอี้ชิงก่อน” พี่อี้ฟานเอ่ยกับผม
“ครับ”
“อย่าลืมสิ่งที่พี่บอกที่พี่สอน แล้วต้องทำให้ได้ด้วยล่ะ”พี่อี้ชิงย้ำอีกครั้ง
“ครับ ผมจะพยายาม”
“โอเค งั้นพวกพี่ไปก่อน บาย~” พี่อี้ฟานกับพี่อี้ชิงก็เดินออกไป ผมเองก็มุ่งหน้ากลับบ้านน้อยคอยรัก คิดถึงสิ่งที่พี่อี้ชิงบอกพี่อี้ชิงสอน บอกตรงๆ Is not my style.
“ตั้งแต่เป็นสาวเต็มกาย หาผู้ชายถูกใจไม่มี.......เมื่อคืนฝันดีน่าตบ ฝันๆว่าพบ...พะพี่คริส” ไม่ใช่ว่าผมร้องเพลงผิดแต่ผมดันเจอพี่คริสที่แขนโดนเอมมี่คล้องเอาไว้
“น้องยอล” พี่คริสทักทายผม
“อ้าว ชานยอล บ้านอยู่แถวนี้เหรอจ๊ะ” เอมมี่จีบปากจีบคอพูดดวยน้ำเสียงที่เป็นมิตร
“อ่า ครับ บ้านผมอยู่สุดซอยนี้” ผมบอกไปตามมารยาทที่คนหน้าตาดีพึงมี
“ตายจริง คริสค่ะดูสิบ้านน้องเค้า อยู่แถวๆบ้านของเราเลยค่ะ” เอมมี่เอ่ยกับพี่คริสโดยจงใจเน้นคำว่าบ้านของเรา ผู้หญิงอะไรหน้าไม่อายคนหล่อปลง
“พี่เอมมี่ไม่บอกพี่คริสเขาก็รู้แล้ว แถมเคยไปหาผมถึงที่บ้าน จริงมั้ยครับพี่คริส” ผมเดินเข้าไปใกล้ส่งสายตาหวานให้พี่คริสพี่คริสก็มองหน้าผมอย่างงงๆก่อนที่จะส่งยิ้มให้ ผมแอบเหลือบมองเอมมี่ หน้าคือแบบโกรธแค้นผมมาก
“คริสค่ะเอมมี่ว่าเรากลับบ้านกันดีกว่า เอมมี่หิวมากเลยค่ะ” เอมมี่ดึงแขนพี่คริสไม่ให้ยืนอยู่ใกล้ตัวผม
“พี่คริสพาพี่เอมมี่ไปกินข้าวก่อนเถอะครับว่างๆ น้องยอลจะแวะไปหาถึงในห้อง” ผมพูดกับพี่คริสด้วยเสียงที่อ้อนเต็มที่เท่าที่คนเสียงห้าวๆอย่างผมจะทำได้ ผมเดินแยกตัวออกไปก่อนที่จะ...
“โอ๊ย!!!” ผม(แกล้ง)ล้มลงบวกกับร้องออกมาอย่างเจ็บปวด แอคติ้งขั้นเทพ
“น้องยอล เป็นอะไรมากมั้ย?” พี่คริสวิ่งเข้ามาดูอาการของผม
“น้องยอลไม่เป็นไรมากครับ พี่คริสพาพี่เอมมี่ไปกินข้าวเถอะครับ...อะโอ๊ย” ผมที่ทำทีปฏิเสธ แล้วทำเป็นลุกขึ้นแล้วแกล้งล้มลงไปอีก
“เอมมี่ เอมมี่กลับไปก่อนน่ะ” พี่คริสหันไปบอกพี่เอมมี่ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“แต่...คริสค่ะ” เอมมี่อิดออด
“น้องยอลเจ็บขา คริสต้องพาไปส่ง”
“ก็ได้ค่ะ” เอมมี่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจมากนัก
“น้องยอล เอาแขนคล้องคอพี่น่ะ พี่จะช่วยพยุง”
“อุ้มได้มั้ยครับ? น้องยอลปวดขามากเลย” ผมอ้อนพี่คริส พี่คริสมองตาผม เล่นเอาผมหน้าแดงแจ๋เลย
“ก็ได้ครับ” พี่คริสช้อนตัวผมอุ้มขึ้นมา ผมมองเอมมี่ที่ยืนมองเราสองคน ดูท่าจะเก็บอาการไม่อยู่
“พี่เอมมี่ ผมขอโทษนะครับที่ต้องให้พี่คริสไปส่งที่บ้าน” ผมแอ๊บเสียงเศร้า
“ไม่เป็นไรจ๊ะ” ฝืนยิ้มสุดๆ
“งั้นคริสไปส่งยอลก่อน”พี่คริสบอกกับเอมมี่แล้วเดินอุ้มผมไป ผมหันไปมองเอมมี่พร้อมแสะยิ้มส่งท้าย เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับปาร์คชานยอล
(ต่อ)
.
.
.
ย้อนเวลาไปก่อนหน้านี้
“แน่นอน แต่ชานยอลต้องทำตามที่พี่บอกน่ะ” พี่อี้ชิงยิ้มอย่างมีเลศนัย ผมหันไปมองพี่อี้ฟานก็ได้แต่ยิ้มไม่พูดอะไร เหอะ พี่อี้ฟานกลัวเมีย!!!!
“ก็ได้ครับ” ผมตอบตกลง ถ้าใครมาเห็นหน้าพี่อี้ชิงตอนนี้ล่ะก็ ปฏิเสธคือโดนตบแน่
“คืออย่างนี้ ง่ายๆสั้นๆ ไม่มีอะไรมาก น้องชานยอลแค่ ‘อ่อย’ ‘ยั่ว’”
“อ่อย?”
“ใช่ อ่อย ทำไมเหรอ”
“ผมอ่อยไม่เป็นครับ” T^T
“เดี๋ยวพี่สอนให้”
จากนั้นพี่อี้ชิงก็บรรยายทฤษฎีการอ่อยและยั่วแบบเร่งด้วย แถมมีฝึกปฏิบัตินิดๆ ผมอยากจะมุดดินหนีแต่ละอย่างที่สอน กินให้เลอะมุมปากแล้วค่อยเลีย ปลดกระดุมเสื้อ แถมบอกให้ใส่เสื้อคอกว้าง บลา บลา บลา ปวดหัวยิ่งกว่าอ่านหนังสือสอบ
“แล้วมันจะได้ผลเหรอครับ”
“ได้สิ ถ้าไม่ได้อี้ฟานคงไม่เสร็จพี่หรอก” พี่อี้ชิงยิ้มออกมา พี่คนนี้น่ากลัวจัง
“แต่ว่า.....ผมไม่ได้น่ารักแบบพี่อี้ชิงนะสิครับ” ผมบ่น พี่อี้ชิงมองหย้ามองหน้าผมอย่างพิจราณา
“ใครว่าล่ะ เราน่ารักจะตายไป ขนาดพี่ยังหลงเลย แค่เรารู้จักอ่อยนิดๆยั่วหน่อยๆ คริสคลานเข่ามาถวายตัวถึงที่แน่” พี่อี้ชิงเอ่ยออกมาขำๆ
“ผมจะพยายามล่ะกันครับ”
“เอาล่ะเพื่อความชัวร์ ปฏิบัติตามที่พี่สอนเดี๋ยวนี้ ปฏิบัติ!!!!!!”
T^T <---- หน้าผม
.
.
.
พี่คริสอุ้มร่างบางๆแสนหนักของผมมาถึงที่บ้าน พ่อกับแม่ที่เห็นพี่คริสอุ้มมานั้นก็พากันถามไถ่และเป็นห่วงผมมาก (พ่อแม่ครับชานยอลขอโทษนะครับ ชานยอลจำเป็นต้องอ่อยผู้ชาย) แม่ของผมเลยขอให้พี่คริสอุ้มไปส่งผมถึงห้องนอน โชคดีที่ผมเพิ่งจัดห้องไม่งั้นพี่คริสจะเจอะเจอซากผ้าห่มและกางเกงในที่ม้วนเป็นเลขแปด
“น้องยอลนั่งก่อนนะเดี๋ยวพี่ดูข้อเท้าให้”พี่คริสค่อยวางผมให้นั่งลงบนเตียง ก่อนที่จะนั่งคุกเข่าบนพื้น พี่คริสค่อยๆจับข้อเท้าผมมาดูอย่างเบามือ ผมรู้สึกถึงความห่วงใยที่ออกมาจากผู้ชายคนนี้
“น้องยอลเจ็บมั้ย? ถ้าเจ็บบอกพี่ได้เลยน่ะ” พี่คริสถามผมมือก็คอยนวดเค้นข้อเท้าผม เออจริงสิผมข้อเท้าพลิก
“โอ๊ย น้องยอลเจ็บมากๆเลยคับ” ผม(กระแดะ)ร้องโอดโอย ตาสวยของผมมีน้ำตาเล็กน้อยก่อนที่ผมจะแสร้งกัดปากสกัดกลั้นความเจ็บปวด(จอมปลอม)
“ไม่เป็นไรนะครับ เดี๋ยวพี่ไปเอายามาทาให้นะ” พี่คริสยิ้มบางๆมาให้ แล้วออกจากห้องของผมไป เอาล่ะหลังจากนี้ทำไงดี ทำไงดี โอ๊ย!!!! โดเรมอนช่วยที ฮือ T T ไม่นานพี่คริสก็เข้ามาพร้อมยา พี่คริสค่อยๆทายาให้ผมช้าๆคงจะกลัวว่าผมเจ็บ แล้วนวดข้อเท้าให้ผมเล็กน้อย รู้สึกสบายมากๆ ผมมองดูการกระทำของอีกคนไม่วางตาจนพี่คริสเงยหน้าขึ้นมา เราทั้งสองสบตากัน ผมหลบสายตาแทบไม่ทัน หน้าของผมร้อนวูบ ผมรู้เลยว่าแก้มของผมทั้งสองข้างคงแดงมากแน่ๆ ความเงีบยได้ทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง
“น้องยอลครับ เรื่องจูบวันนั้น....” พี่คริสเป็นคนที่พูดทำลายความเงียบ แต่หัวข้อนี่สิมันเป็นอะไรที่แบบ.....ไม่รู้จะพูดยังไง
“ไม่ต้องขอโทษหรอกครับ น้องยอลไม่โกรธ” ผมยิ้มหวานให้เพื่อให้อีกคนได้รู้ว่าผมไม่ได้คิดมาก แม้ในใจผมมันจะโหวงเหวงก็เถอะ
“แต่ว่า....”
พี่คริสพยายามจะพูดต่อ แต่โดนผมเอานิ้วแตะริมฝีปากเอาไว้ พี่คริสทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย ผมยิ้มกับสีหน้าของพี่คริส นิ้วที่แตะริมฝีปากเมื่อครู่ก็เกลี่ยเบาๆ แล้วลากมาที่แก้มกร้านของใบหน้าหล่อ ก่อนที่มือของผมจะจับคางอีกคนให้เชิดหน้าขึ้นมา ผมโน้มใบน้าเข้าไปใกล้แล้วประทับริมฝีปากเบาๆ ลิ้นของผมค่อยๆไล้เลียริมฝีปากหนา จากนั้นก็ดูดเบาๆสลับหนักๆ จนพี่คริสเปิดปากออกมา ผมสอดลิ้นเข้าไปในปากพยายามเกี่ยวตวัดลิ้นร้อนอย่างเงอะงะ ผมพยายามนึกเลียนแบบจูบที่พี่คริสเคยมอบให้ แต่ไม่ทันจะนึกอะไรได้ ลิ้นของผมกลับโดนเล่นงานเสียก่อน พี่คริสดูดลิ้นผมหนักๆ จากนั้นคอยดุดดันไล่ต้อนลิ้นเล็กจนผมตอบรับสัมผัสกลับไป เราจูบกันสักพักจนผมที่เป็นฝ่ายเริ่มชักจะไม่ไหว เลยต้องถอนจูบออกมา แต่ก็กดย้ำริมฝีปากอีกคนหนักๆสอง-สามครั้ง โดยไม่รุกล้ำแต่อย่างไร
“น้องยอลจูบเอาคืนแล้วน่ะ ถือว่าเราหายกันน่ะครับ” ผมยิ้มอย่างเขินอาย ก่อนจะก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย อะไรดลใจผมล่ะเนี่ย เจ้าแม่อี้ชิงแน่ๆ =_=
“โอเคครับ เรื่องจูบเราหายกัน แต่เรื่องที่น้องยอลยั่วพี่ พี่ขอเอาคืน” พี่คริสเอ่ยพร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์ ผมที่งวยงงอยู่นั้นตอนนี้โดนพี่คริสผลักให้ไปนอนราบบนเตียง แล้วตามขึ้นคร่อมผม
‘ให้ตายเหอะ นี่ผมยั่วสำเร็จใช่มั้ย? แถมได้ผลดีเกินไปด้วย’
***ย้อนอีกนิดกับการสอน ยั่ว& อ่อย แบบอี้ชิงสไตล์
“ห๊ะ!!!! ถ้าเป็นไปได้ให้ผมหาโอกาสจูบพี่คริส”
“ใช่ ต้องจูบ” พี่อี้ชิงเอ่ยเสียงดุ
“ผมจูบไม่เป็น ผมทำไม่ได้” ผมเบะปากจะร้องไห้ใส่พี่อี้ชิงและพี่อี้ฟานที่นั่งนิ่งทำเป็นไม่รับรู้อะไร ไอ้พี่กลัวเมีย
“ไม่ยากหรอกหน่า....เราแค่คิดว่าปากคริสเป็นลูกอมจูปาจุ๊บก็แค่นั้น จากนั้นมันก็ไหลลื่นไปเอง เข้าใจมั้ย?”
“เข้าใจครับ” ผมพูดทั้งน้ำตา
#จงสมมติว่าปากคริสเป็นจูปาจุ๊บ
............................................................................................
มาต่อแล้วนะครับ อัพ ครบ 100เปอร์แล้วววววววววว
มาต่อจากที่ค้างคาเอาไว้
ที่จริงจะปั่นตั้งแต่วันก่อน แต่ไรท์เป็นเมนคริส เลยอัพช้า หวังว่าทุกคนเข้าใจไรท์นะครับ
แต่ตอนนี้ไรท์โอเค ไรท์จะแต่งนิยาย แต่งฟิคที่มีพี่คริสต่อไป และหวังว่าคนอ่านทุกๆคนจะมาอ่านน่ะครับ
หวังว่าจะสนุกกับตอนนี้นะครับ
รักคนอ่าน จุ๊บ #จงสมมติว่าปากคนอ่านเป็นจูปาจุ๊บ
สุดท้ายขอบคุณคนอ่านคนเม้นนะคับ
ความคิดเห็น