คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Not telling you #06
“ไง เอ๋อยิ้มโชว์ฟันครบ32ซี่เลยนะ” เซฮุนที่เดินลั้นลามาแต่ไกลทักทายผม
“แน่นอนก็คนอารมณ์ดี”
“เหอะ ทีเมื่อวานหน้ายังกับตูดเด็กเปื้อนขี้” เอิ่มคุณมึงเปรียบเทียบซ่ะหน้าตาดีๆแบบผมหมดคุณค่า
“เมื่อวานก็ส่วนเมื่อวานสิ วันนี้ก็ส่วนวันนี้”
“นี่แสดงว่ามึงหายงอนพี่คริสแล้ว?”
“อืม”
“แมร่ง มึงมันใจง่ายว่ะ” เซฮุนว่าผมอย่างไม่จริงจัง
=_= ----> ผมเอง
“เอ๋อ อย่าทำหน้าแบบนี้ดิกูล้อเล่นเฉยๆ” เซฮุนเข้ามากอดผมทันที
“เออๆ กูไม่ได้โกรธมึง แล้วช่วยเอาแขนออกจากเอวกูได้แล้ว มึงกอดกูทีกูเสียความบริสุทธิ์ไป 5%” ผมพูดพลางแกะมือปลาหมึกของเซฮุนออก
“ใช่เซ่~~ กูมันไม่ใช่พี่คริสสุดแสนดีมณีเจ็ดแสงของมึง กูมันเป็นหมาหัวเน่าโดนเพื่อนทิ้ง” เซฮุนทำหน้างอนเชิดใส่ ผมอยากบอกมันจังเลยว่า ‘ไอ้ตุ๊ด’
“ว่ากูทิ้งมึงทีเมื่อวานมึงยังทิ้งกูให้เข้าชมรมบาสคนเดียว” เอาดิ เซฮุนงอนมา ผมงอนกลับ
“โธ่เอ๋อ มึงรู้มั้ย?ว่ากูไม่เข้าชมรมเพราะกูช่วยมึงนะ”
“ช่วยยังไง?” ผมถาม
“อย่ารู้เลย” เซฮุนไม่ตอบ ไอ้นี่ชอบทำให้ผมอยาก(รู้)แล้วก็จากไป ไอ้เพื่อนบ้า
“ปาร์คชานยอล โอเซฮุน คุยกันในห้องเรียนอีกแล้วนะ ออกไปวิ่งรอบสนาม 10 รอบ” เสียงคุณครูยุนอาแสนสวยแต่รวยความโหดออกบทลงโทษให้กับผมและเซฮุน ม่ายยยยยยยยยย~~~~~~~~~~~
.
.
.
[Sehun Part]
ให้ตายเหอะซวยตั้งแต่คาบแรก จะอะไรอีกล่ะครับก็ผมแค่คุยกับไอ้เอ๋อแค่นิดหน่อยเองทีคนอื่นคุยเยอะกว่าผมอีกทำไมไม่ให้มาวิ่งบ้างอ่ะ โลกแมร่งไม่มีความยุติธรรม ทำให้คนหน้าตาดีอย่างผมต้องออกมาวิ่งจนซี่โครงบาน
อ่อ ย้อนไปที่ไอ้เอ๋อของผมหรือน้องยอลของไอ้พี่คริส(แหวะ)ที่ตั้งคำถามว่าผมช่วยมันยังไง อย่างที่เคยบอกไปหลายครั้งนั่นแหละครับผมช่วยกันลู่หานออกจากไอ้พี่คริส เห็นมั้ย?ผมเป็นคนดี ทำไมทุกคนต้องคิดว่าผมร้ายกาจด้วย งอนนนนนนน ฮ่า ฮ่า ฮ่า ล้อเล่น ที่จริงผมร้ายกาจจริงๆนั่นแหละ โดยเฉพาะกับคนที่ผมสนใจ
เมื่อวาน….
“ปล่อยๆๆ ปล่อยโว้ย” เสียงที่ของคนที่ผมอุ้มร้องโวยวาย แถมไม่โวยวายเปล่ายังทำร้ายร่างกายของผมด้วยเจ็บชิบ
“บอกแล้วไงไม่ปล่อย ฉันจะพาไปที่ของเรา”
“ที่ของเราอะไรกัน ฉันจะไปชมรมบาส”
“ไปชมรมเต้นกับฉันดีกว่า”
“ไม่ไป!!!!!!!!!!”
“แต่ฉันอยากให้ไป” พูดจบผมก็อุ้มลู่หานต่อไปจนไปถึงชมรม
“อ่ะ ถึงแล้ว” ผมปล่อยลู่หานลงพร้อมจับมือเอาไว้กลัวว่าจะวิ่งหนีไป เพราะจากประสบการณ์ที่เจอกันคนหน้าหวานเนี่ยฤทธิเยอะมาก เยอะแค่ไหนก็แค่เกือบทำน้องชายผมเกือบพิการไปถึงสองครั้ง!!
“จงแด เอาใบนั่นมาดิ” ผมหันไปสั่งจงแดเพื่อนในชมรมแสนน่ารัก ที่กำลังนั่งอ่านหนังสือธรรมะอยู่
“แล้วมินซอกกับซูโฮเอาอุปกรณ์มาให้พร้อม” ผมหันไปสั่งอีกสองคนที่นั่งเล่นหมากเก็บอย่างเมามัน
“นายจะทำอะไร” แม่นางเสี่ยวลู่หานเอ่ยถามจอมยุทธเซฮุน อิอิ
“ยื่นนิ่งๆ เหอะหน่า” ผมเอ่ยบอกคนข้างๆที่ตอนนี้แววตาตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด
“เอาล่ะ เตรียมพร้อมแล้ว” ซูโฮเอ่ย ผมลากลู่หานไปยังโต๊ะทันที แล้วจัดการจับนิ้วโป้งของลู่หานแปะเข้าที่น้ำหมึกพอเห็นว่าหมึกติดนิ้วดีแล้ว ผมก็จับนิ้วอาบน้ำหมึกไปประทับลงกระดาษแทบทันที
“เฮ้!!!!!!!!!!!!!!!!!!” เสียโห่ร้องโอเวอร์รีแอคชั่นดังขึ้น ให้ตายเหอะกิ๊บ ชมรมผมมีผู้จัดการชมรมแล้วครับ
“นายทำอะไร” ลู่หานงงกับเหตุการณ์ตรงหน้า
“อ่านซ่ะ” ผมยื่นกระดาษไปให้ลู่หานดู ลู่หานถึงกับอึ้ง เพราะมันคือหนังสือสัญญาเป็นผู้จัดการชมรม
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย” นี่คือเสียงปดหลอดที่ออกมาจากปากคนหน้าหวาน ในที่สุดผมก็เอาคืนได้สำเร็จแม้น้องชายของผมยังไม่ได้รับการปลอบโยนก็เหอะ
“ไอเซฮุน โว้ย!!!!!!!!” เสียงชานยอลเรียกทำให้ผมหลุดจากภวังค์
“จะตะโกนทำไมว่ะ แล้วนี่มึงไม่วิ่งต่อหรือไงเดี๋ยวโดนอาจารย์ยุนอาหน้าหวานสันดานโหดลงโทษหรอกมึง” ผมเอ่ยกับชานยอลที่นั่งอยู่ริมสนาม
“สัด กูวิ่งเสร็จครบรอบแล้ว ส่วนมึงอ่ะวิ่งเกินไปสามรอบแล้ว”
“แล้วทำไมมึงไม่บอกกูอิเอ๋อ”
“กูบอกมึงแล้ว เรียกมึงคอแทบพัง ห่-า ไม่ฟังกู”
“เออๆกูผิดเอง แล้วนี่เราจะไปไหนดี” ผมเดินไปถามชานยอล
“เรียนดิ”
“โหย ขยันน่ะมึงทุกทีมึงชอบเปลี่ยนห้องเรียนเป็นห้องนอน” ผมแขวะ
“ส้นตีนถ้าไม่ไปห้องเรียนมึงจะให้กูไปไหน”
“ไปนอนกัน” ผมลากมันไปที่หลังโรงเรียนทันที
……………………………………………………………………………………….
ผมโดนเซฮุนลากมาหลังโรงเรียนจนได้กะว่าจะขยันสักหน่อย โธ่เว้ยเสียความตั้งใจหมด ผมกับเซฮุนหันซ้ายหันขวาเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น็จัดการเคลียร์ที่เคลียร์ทางแล้วเอาร่างกายแสนเพอร์เฟ็กนอนขนาบกับพื้นหญ้าอันแสนจะคัน
“ฉันชอบรุ่นพี่ค่ะ” เสียงเล็กๆของนักเรียนหญิงที่ดังมาจากหลังพุ่มไม้อีกดด้านช่วยเรียกความสนใจให้แก่ผมกับเซฮุนทันที เราทั้งสองสบตากันก่อนจะยิ้มให้ ฮึ มองตาก็รู้ใจผมกับเซฮุนลุกขึ้นแอบสอดส่องทันที ก็เจอกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่งจูบกับผู้ชายที่ผมแอบชอบ “พี่คริส” นั่นเอง
ไอ้เอ๋อ ไหวป่ะ” เซฮุนที่ห็นผมนิ่งเงียบเรียกผมอย่างแผ่วเบา
“กูไหว” ผมพึมพำก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะเดินออกไป
‘แกร่ก’ เท้าอันสวยงามของผมไปเหยียบเข้ากับกิ่งไม้ ใครเอามาไว้ตรงนี้
“น้องยอล” เสียงของคนข้างหลังเรียกชื่อผม ผมปรับสภาพหนังหน้าเล็กน้อยก่อนจะหันไปยิ้มแฉ่ง
“เอ่อ ขอโทษนะครับผมไม่ได้ตั้งใจมาแอบดูถ้ายังไงผมขอตัวเชิญตามสบาย” ผมทิ้งคำพูดเอาไว้แล้วเดินไปจากตรงนั้นทันที ผมรู้ว่าหัวใจของผมมันเจ็บขึ้นมาเสียแล้ว
..............................................................................................
ไรต์ลาสอบนะครับ เลยมาทิ้งท้ายตอนนี้ ไม่ค้างเนอะ ยังไงติดตามด้วยนะครับ
รักคนอ่าน
สุดท้ายนี้ขอบคุณที่มาอ่านมาเม้นกันนะครับ
:) Shalunla
ความคิดเห็น