คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Not telling you #04
“ไอ้เอ๋ออออ ตื่นนนนนนนนนน” เสียงโหยหวนของเซฮุนทำให้ผมที่หลับอยู่นั้นตื่นขึ้นมา อุตส่าห์ฝันดีฝันว่าไปเที่ยวสวนดอกไม้กับพี่คริส
“มีอะไรว่ะ” ผมถามกลับไปด้วยน้ำเสียงงัวเงีย อีกอย่างตายังไม่เปิดออกมาด้วยซ้ำ
“นี่มึงจะนอนตั้งแต่คาบแรกยันคาบสุดท้ายเลยรึไง พร่องงง ตื่นมารับรู้โลกบ้าง” เซฮุนเทศนาใส่ไม่ยั้งเล่นเอาขี้หูผมเต้นระบำ
“แล้วมึงมีไรล่ะ ถ้าไร้สาระมึงเดี้ยง” ผมว่ามันไป
“นี่มันคาบชมรม เขาให้เลือกชมรม นี่ในสมัคร เอาไป” เซฮุนยื่นใบสมัครชมรมมาให้
“แล้วมึงจะเข้าชมรมอะไร” เซฮุนถามต่อ
“ชมรมดนตรี กูชอบเล่นกีตาร์ เล่นกลองว่ะ” เห็นผมเป็นแบบนี้อย่าให้ผมจับกีตาร์น่ะ หล่อทันที ฮ่า ฮ่า ฮ่า
“ไม่ๆ ไม่ได้มึงต้องเข้าชมรมบาส” เซฮุนขัดผมทันที แล้วคุณมึงจะถามผมทำไม
“ทำไมว่ะ”
“มึงอย่าโง่ มึงเข้าชมรมบาส มึงจะได้เจอพี่คริสของมึงไง คราวนี้แหละมึงจับพี่เขาปล้ำในห้องล็อกเกอร์” เซฮุนบรรยายตามันแบบเปล่งประกายเหมือนใช้ครีมทาหน้าซอง15บาท
“มึงเห็นกูหื่นเหรอ ไอ้นี่”
“กูล้อเล่น แต่มึงเชื่อกูเข้าชมรมบาสเหอะมึงจะได้ใกล้ชิดพี่เขามากขึ้น นี่กูทำเพื่อมึงเลยน่ะ”
“เออ ก็ได้” ผมตอบตกลงไป ก็ไอ้เซฮุนงอนเหมือนตุ๊ดนี่ครับ ถ้าสาวๆมาเห็นคงตกใจว่าหลงรักมันไปได้ไง ผมกับเซฮุนจัดการเขียนใบสมัครลงไปด้วยลายมือสวยงามดั่งไก่เขี่ย
“อ้าว ไอ้เซฮุนมึงจะไปไหนชมรมบาสอยู่ทางนี้” ผมถามเซฮุนที่กำลังเดินแยกไปอีกทาง
“กูก็จะไปชมรมเต้นไง”
“มึงไม่ได้เข้าชมรมบาสกับกูเหรอ”
“ไม่”
“มึงทิ้งกูเหรอ สาดดดดดดดดดดด”
“เออ มึงต้องเผชิญหน้าเพียงคนเดียว อีกอย่างถ้ากูอยู่กับมึงบ่อยๆเดี๋ยวพี่คริสจะเข้าใจมึงกับกูเป็นแฟนกัน เดี๋ยวกูเสียหาย” เซฮุนอธิบายอย่างมีเหตุมีผล ยกเว้นประโยคท่อนสุดท้าย =_=
“ก็ได้ กูไปคนเดียวก็ได้” ผมพูดอย่างงอนๆ
“อย่างอน เอางี้วันนี้เลิกเรียนกูเลี้ยงชาไข่มุก อ่ะ~ กูต้องรีบไปก่อน เหมือนจะเจอเนื้อคู่ว่ะ” เซฮุนพูดจบก็วิ่งไปทันที ว่าแต่ใครคือคนที่โชคร้ายไปเป็นเนื้อคู่มัน
[ Sehun Part ]
“สมัครชมรมอะไรครับ” ผมถามคนที่ยืนหันหลังให้ผมอยู่ ก่อนที่ร่างเล็กจะหันมาแล้วมองผมด้วยสีหน้าตกใจ คงจะอึ้งในความหล่อ
“นาย!!! อีกแล้วเหรอ” ลู่หานพูดพร้อมชี้หน้าผม
“บอกแล้วไงครับว่าชื่อเซฮุน ไม่ใช่นาย”
“ฉันไม่อยากเรียกชื่อนาย กลัวปากจะเปื่อย” ลู่หานเชิดหน้าใส่
“เรียกชื่อผมปากไม่เปื่อยแต่ถ้าจูบ….เนี่ยไม่แน่” ผมพูดแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ลู่หานชะงักเล็กน้อยกับการจู่โจมของผม ผมอาศัยจังหวะนี้หยิบใบสมัครจากมือเล็ก
“ชมรมบาสเหรอ ตัวแค่นี้จะเข้าชมรมบาส” ผมหันไปมองลู่หานที่ท่าทางจะโกรธผมจัด ดูน่ารักดีแฮะ
“อย่าเสือก เอามานี่” ลู่หานคว้าใบสมัครคืน แล้วทำท่าจะเดินออกไป ผมเลยคว้าแขนเอาไว้
“ยังคุยไม่จบเลยจะรีบไปไหน”
ฉันไปชมรมบาสชัดมั้ย? แล้วนายก็ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะไปหาพี่คริส”
“อ๋อ เข้าชมรมบาสเพราะพี่คริส”
“ใช่”
“แบบนี้ปล่อยไปไม่ได้แล้ว” ขืนลู่หานไปไอ้ชานยอลแย่แน่ๆ อีกอย่างผมก็แย่ด้วย ไม่ได้ๆผมเลยจับลู่หานอุ้มพาดบ่า แล้วเดินออกไปจากตรงนี้
“ไอ้บ้า ปล่อยจะพาฉันไปไหนนนนนนน” ลู่หานโวยวายทุบหลังผมใหญ่ ผมไม่สะเทือนบอกตรงๆ ผมมันด้าน
“พาไปที่ที่เหมาะกับเราสองคน”
……………………………………………………………………………………….
ใจผมเต้นตุ้บๆต่อมๆ โหยๆตื่นเต้นผมยืนอยู่คนเดียวหน้าโรงยิม ผมกลัวไม่ได้เข้าชมรม เขามีคัดเด็กเข้าชมรมด้วย ผมเองก็เพิ่งมารู้ตอนยื่นใบสมัครไปแล้ว ถอนตัวก็ไม่ทันเกิดมาไม่เคยเล่นเลยไอ้บาสเนี่ย
“เอ้า น้องถึงคิวน้องแล้วเข้าไป” รุ่นพี่ชมรมบาสเรียกผม ผมเลยเดินเข้าไปในโรงยิมที่กว้างขวาง ในนั้นก็มีพวกพี่ๆชมรมบาสกับผู้จัดการทีมนั่งอยู่
“เออ หน่วยก้านดีตัวสูงว่ะ เอาน้องหยิบบาสลองชู๊ตบาสลงแป้นหน่อย” รุ่นพี่นายหนึ่งเอ่ย ผมแอบหันไปที่รุ่นพี่ก็เห็นพี่คริสนั่งจ้องผมอยู่ โอยยยยยย กูอยากตาย
ผมหยิบลูกบาสท่าทางเก้ๆกังๆ เขาจับไงชู๊ตยังไงว่ะ ผมได้แต่ยืนเอ๋อจ้องลูกบาส
“เร็วๆสิน้อง” รุ่นพี่คนเดิมตะโกนออกมา
“จงอินเงียบ น้องเขาตื่นเต้นลนลานหมดแล้ว” ผู้จัดการทีมหันไปดุรุ่นพี่ที่ชื่อจงอินอะไรนั่น จากนั้นสถานการณ์ก็กลับมาเงียบเหมือนเดิม ผมปิดตาลงแล้วโยนลูกบาสเข้าห่วง ย้ำว่าปิดตาโยน ไม่ใช่ชู๊ต ลูกบาสหลุดออกจากมือผมไปแล้วมันลงไปในห่วง…ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดีสิครับ แต่นี่กลับไปโดนแป้นบาสแถมมันยังกระเด็นไป…….
“โอ๊ย เชรี่ย หัวกู” โดนหัวรุ่นพี่จงอินเต็มๆเน้นๆ ซวยแล้วไอ้ชานยอล
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงรุ่นพี่ทุกคนหัวเราะสมน้ำหน้ารุ่นพี่จงอินยกเว้นพี่คริสที่จ้องแต่ผมอยู่นั่นแหละ
“แกอยากขู่น้องเขาเอง น้องแม่งก็เด็ดปิดตาโยน ฮ่า ฮ่า” พี่ผู้จัดการเอ่ย
“คยองซูหยุดพูดเลย” นี่จงอินหันไปพูดกับพี่ผู้จัดการ
“หยุดหัวเราะกันได้แล้ว” พี่คริสพูดขึ้นมา ทำให้ทั้งโรงยิมเงียบลงทันที
“น้องยอลรู้ตัวมั้ย? เราไม่มีทักษะกีฬาเลยนะครับ พี่ว่ามันไม่เหมาะที่น้องยอลจะเข้าชมรมนี้” พี่คริสเอ่ยน้ำเสียงนิ่งเล่นเอาผมยืนนิ่งหน้าเสียไปเลยไม่คิดว่าพี่คริสจะพูดแบบนี้ คือปกติผมเคยได้ยินว่าพี่คริสเขาเป็นคนเย็นชา แต่เมื่อวานยังคุยกับพี่เขาพี่เขาก็ใจดี หรือว่าที่เขาดีกับเราเพราะว่ารู้สึกผิดที่ทำเราเจ็บ
“แต่ฉันจะเอาน้องเขาชมรม” พี่คยองซูเอ่ยขัดขึ้นมา
“เฮ้ย!!!! คยองซู แกก็เห็นน้องเขาแม่งเล่นบาสไม่ได้เรื่อง” พี่จงอินเอ่ย
“ปากเสียชิบ ฉันรับน้องเข้ามาแต่ไม่ให้เล่นบาส ฉันให้มาเป็นผู้ช่วยฉัน” พี่คยองซูเอ่ย
“เป็นผู้ช่วย?”
“เออ ทำคนเดียวเหนื่อยตายห่ายิ่งลูกทีมแบบพวกนายฉันรับมือคนเดียวแทบไม่ไหว อยากได้คนมาร่วมทุกข์ เอ๊ยมาช่วย เอ่อ น้องชานยอล โอเคมั้ย?” พี่คยองซูหันมาถามผม
“เอ่อ…” ผมหันไปสบตาพี่คริส
“ไม่ต้องไปสนใจคำพูดไอ้คริสมัน เป็นผู้ช่วยพี่ไม่จำเป็นต้องเล่นบาสเป็น อ่ะยืนเงียบแบบนี้ถือว่าโอเคน่ะ ชานยอลนายได้เข้าชมรมบาส” พี่คยองซูพูดเองเออเอง แล้วนี่ตกลงผมอยู่ชมรมบาสใช่มั้ย?
“พรุ่งนี้มาก่อนเจ็ดโมง ส่วนตอนเย็นมาหลังเลิกเรียน โอเค” พี่คยองซูพูดต่อ
“ครับ”
“โอเค วันนี้พอแค่นี้กลับได้” สิ้นเสียงพี่คยองซู ทุกคนในโรงยิมต่างแยกย้ายกันรวมทั้งผมด้วย ผมเดินออกมาเรื่อยๆ ในใจก็ได้แต่คิดว่าจะถอนตัว จะไม่รักพี่คริส
“น้องยอลครับ” พี่คริสที่วิ่งมาหาผมตอนไหนก็ไม่รู้ทักขึ้นมา
“ครับ”
“โกรธพี่เหรอ” พี่คริสถาม
“เปล่าครับ” ผมปฏิเสธไป ผมไม่โกรธ ผมแค่น้อยใจ
“พี่ขอโทษน่ะ วันนี้พี่อารมณ์ไม่ค่อยดี”
“พี่คริสเลยมาลงกับผมเหรอครับ” ผมหยุดเดินแล้วหันไปมองหน้าพี่คริส
“ผมไม่ใช่ตุ๊กตาที่รองรับอารมณ์ใครน่ะ” ผมเอ่ยเสียงสั่น ตาผมเหมือนมีน้ำตาคลอ พี่คริส มองหน้าผมนิ่ง และดูเหมือนพี่เขาจะพูดอะไรบางอย่าง
“ไอ้เอ๋อออออออออออออ” เซฮุนวิ่งมาหาผม
“หวัดดีพี่คริส” เซฮุนทักทายคนตัวสูง
“หวัดดีครับ”
“นี่มีธุระอะไรกันรึเปล่า” เซฮุนถาม พร้อมมองผมกับพี่คริสสลับกันไปมา
“มี/ไม่มี” พี่คริส/ผม เราสองคนตอบพร้อมกัน
“อ้าว ตกลงมีหรือไม่มี”
“ไม่มี เซฮุนไปกันเถอะกูหิวชาไข่มุก” ผมรีบตอบแล้วลากเซฮุนออกไป โดยไม่สนใจพี่คริสที่ยืนมองเราสองคนอยู่ ไม่รู้ล่ะผมงอน ผมน้อยใจ เออ แล้วเมื่อกี้พี่คริสจะบอกอะไรเราว่ะ
............................................................................
มีใครอยู่มั้ยครับ?
มาแล้ววววววววววววววววววววววววววววว
ช่วงนี้เป็นเทศกาลเคลียร์งานของไรต์
รวมทั้งเตรียมตัวสอบด้วย
อาจจะไม่ค่อยได้อัพในช่วงนี้ อย่างเพิ่งทิ้งกันนะครับ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านมาเม้นนะครับ
ความคิดเห็น