คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Disappear # 02 Re-Write 100%
หลังจากที่ผมออกมาจากงานเลี้ยงรุ่น ผมก็แวะมานั่งดื่มเหล้าอยู่คนเดียวที่บาร์แห่งหนึ่ง น้ำสีอำพันรสขมถูกส่งลงกระเพาะผมแก้วแล้วแก้วเล่า ผมไม่คิดว่าผมจะต้องกลับมากินเหล้าอีกผมผิดสัญญากับตัวเองแล้วสิ แต่จะทำยังไงได้ล่ะครับ ผมไม่กินเหล้าก็เพราะมัน แต่ก็เป็นเพราะมันนั่นแหละที่ทำให้ผมกลับมากินอีก พายผู้ชายที่มีอิทธิพลกับใจผม ทำให้ผมยิ้มก็ได้หรือร้องไห้ก็ได้เมื่อคิดถึงมันหรือจะทำให้ผมมีความสุขหรือเป็นทุกข์ก็ได้เช่นกัน
การที่ผมมานั่งดื่มเหล้าแบบนี้ก็อยากจะลืมความเจ็บ อยากจะลืมว่ารักมัน ผมรู้ว่ามันช่วยอะไรไม่มาก แค่ลืมเรื่องราวต่างๆในตอนที่เมา พอสร่างเมาก็ต้องเผชิญกับความจริงอีก ก็ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ผมคิดได้แค่นี้จริงๆ
มันจะมีวิธีไหนบ้างที่จะทำให้ผมหมดรักและทรมานจากผู้ชายคนนี้ . . .
เวลาล่วงเลยไปจนถึงตีหนึ่งกว่าๆ ผมก็เริ่มเมานิดๆแต่ยังคงมีสติอยู่ เพราะรู้ตัวดีว่าจะต้องขับรถกลับบ้าน ผมขับมาเรื่อยๆจนถึงบ้าน บ้านหลังเล็กๆที่แตกต่างจากบ้านที่ผมเคยอยู่ แต่ก็ไม่ได้คับแคบอะไรออกจะกว้างด้วยซ้ำสำหรับผมที่อยู่ตัวคนเดียว
“รถใครมาจอดหน้าบ้าน” ผมบ่นขึ้นมาลอยๆเมื่อเห็นว่าหน้าบ้านมีรถของใครก็ไม่รู้จอดอยู่ผมลงจากรถมาเคาะกระจกรถที่จอดขวางหน้าบ้าน
“คุณ… คุณ ช่วยเลื่อนรถไปหน่อย” ทันทีที่กระจกรถเลื่อนลงผมก็พูดกับเจ้าของรถทันที โดยไม่คิดจะมองหน้าอีกฝ่ายแต่อย่างไร
“ไม่คิดจะมองหน้ากันหน่อยเหรอ” อีกฝ่ายพูดกับผม ผมชะงักทันที ก็เสียงนี้มันเป็นเสียงที่ผมรอคอยมานาน เสียงที่มีทางลืมได้ลง “พาย” นั่นเอง
“มึง มาได้ไง” ผมถามพาย ผมไม่คิดว่ามันจะรู้ว่าผมอยู่ที่นี่
“มึงไม่ต้องรู้หรอกว่ากูมาได้ไง แค่มึงรู้เอาไว้หลังจากวินาทีนี้เป็นต้นไปมึงจะต้องทรมานกับการได้เจอกู” พายเอ่ยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบ สายตาที่ดูนิ่งไม่ไหวติงผิดกับพายคนเดิมที่ผมรู้จัก แล้วไอ้ประโยคที่มันพูดเมื่อกี้นี้มันยังไง หลังจากนี้ผมจะทรมานงั้นเหรอ ผมอยากบอกมันกลับไปจังว่าผมทรมานมาก่อนหน้านี้แล้ว!!!!
“อะไรกันถึงกับเงียบเลยเหรอ” พายพูดกับผมพร้อมทั้งเดินเข้ามาใกล้ผมตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ รู้ตัวอีกทีผมก็เผชิญหน้ากับพาย
“กลิ่นเหล้า ฮึ นี่เหรอไปธุระ” พายก้มลงมา จมูกก็มาสูดกลิ่นกายที่ซอกคอผม
“เรื่องของกู หลีกไป” ผมกระแทกตัวพาย จนมันเซไปเล็กน้อย ผมเดินเข้าไปในบ้าน แต่ยังไม่ทันปิดประตูพายก็เข้ามาในบ้านแล้ว
“มึงออกไปเลย” ผมไล่มันไป
“ทำไม เกลียดฉันจนไม่อยากเจอเลยเหรอ” พายถาม
“เออ เกลียดจนไม่อยากเห็นหน้า แค่พูดชื่อมึง ได้ยินชื่อมึง ก็เสนียดหูกูจะตายอยู่แล้ว” ผมตอกกลับไป ผมรู้ตัวดีว่าพูดแรง ประโยคที่พูดมามันอาจจะทำร้ายจิตใจคนฟังหรือจะทำให้โมโหก็เป็นได้ แต่นั่นไม่ใช่จุดประสงค์ที่แท้จริงของผมเพราะจุดประสงค์ที่แท้จริงของผมคือ ผมอยากหลอกตัวเองว่าเกลียดมัน
“แน่ใจใช่มั้ย? ที่พูด”
“แน่เสียยิ่งกว่าแน่ ถ้ามึงอยากฟังชัดๆ กูจะเน้นให้เลย กู เกลียด มึง ไอ้ พาย ไม่ว่ากี่ปีกี่ชาติกูก็เกลียดมึง” อีกครั้งที่ปากผมไม่ตรงกับใจและที่สำคัญประโยคที่พูดไปมันเหมือนดาบสองคมที่บาดลึกมาที่ใจคนพูดแบบผมด้วย
“ถ้ามึงแน่ใจกับสิ่งที่มึงพูด กูจะได้ลงมือง่ายๆหน่อย” พายเอ่ยพร้อมยิ้มมุมปาก ดูท่าทางไม่น่าไว้ใจ ผมเดินหนีทันที แต่ก็ช้ากว่าพาย มือมันกระชากแขนผมจนผมเซถลาไปชนกับตัวมัน พายรวบตัวกอดผมทันที
“แม่ง มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้” ผมดิ้นรนเต็มที่แต่ยิ่งดิ้นพายก็ยิ่งกอดผมแน่น แน่นจนผมแทบหายใจไม่ออก
“เรื่องอะไรจะปล่อย เมื่อกี้มึงปากดีว่าแค่พูดชื่อกูเป็นเสนียดใช่มั้ย? งั้นกูจะเอาเสนียดกูยัดปากมึง” พายจับท้ายทอยผมเอาไว้แล้วมันก้มหน้าลงมา ใช้ปากมันประกบกับปากผม ผมเม้มปากแน่นแต่มันก็ยังคงบดเบียดปากผมจนริมฝีปากผมรู้สึกเจ็บและเผลอเปิดปาก พายมันเลยได้โอกาสสอดลิ้นเข้ามาในปากผมจนได้ ลิ้นมันดุนดันลิ้นของผม ผมพยายามไม่ตอบสนอง ฝืนตัวเองไม่ไปเคลิบเคลิ้มกับรสสัมผัส พายเองเหมือนกับราวต้องการแกล้งผม มันรุกล้ำเข้าไปเรื่อยๆลิ้นร้อนของพายสำรวจทั่วโพรงปาก ความร้อนแรงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในที่สุดผมข่มอารมณ์ไว้ไม่ไหวเลยจูบตอบไป จากจูบที่ร้อนแรงก็เปลี่ยนไปเป็นจูบที่อ่อนโยน เราสองคนจูบกันเนิ่นนาน จนผมรู้สึกหายใจไม่ออกเข้ามาดื้อ ผมครางในลำคอเพื่อบ่งบอกให้พายรับรู้ว่าพอได้แล้ว พายเองก็ดูจะเข้าใจเลยถอนจูบจากผมแต่ก็ไม่วายกดจูบย้ำริมฝีปากผม
มันคลายกอดจากผม เราสองคนต่างนิ่งเงียบ ผมไม่รู้หรอกว่ามันทำอะไร สีหน้าท่าทางมันเป็นยังไง เพราะผมก้มหน้าไม่สบตามัน รู้ตัวอีกทีมันใช้มือเชยคางผมให้เงยขึ้น
“ไม่อยากมองหน้ากูเหรอ” พายถามผม
“…………….” ความเงียบคือคำตอบของผม
“ทำไมไม่พูดล่ะ ไม่ปากดีอีกล่ะ จะว่าไปรสเหล้าในปากมึงรสชาติดีว่ะ” พายยังคงพูดต่อไป น้ำเสียงบ่งบอกว่าเย้ยหยันสุดๆ
“มึงทำแบบนี้ทำไม พาย” ผมถาม
“กูอยากให้มึงเจ็บ ทรมานเพราะกู เหมือนกับกูที่เคยเจ็บและทรมานเพราะมึง” พายเอ่ยเสียงเรียบ
“แล้วใครใช้ให้มึงทรมานเพราะกู ไม่มีใครบอกให้มึงรักกู มึงบ้าของมึงเอง แล้วนี่มึงจะมาแก้แค้นกู มันถูกแล้วเหรอ” ผมเอ่ย
“มึงพูดถูกไม่มีใครใช้ให้กูทรมานหรือรักมึง แต่มึงเป็นสาเหตุ เป็นต้นเหตุ จากนี้ไปมึงจะต้องทนทุกข์ทรมานเพราะกู ”
“งั้นมึงคงต้องแดกส้นตีนกูไปก่อน” ผมเตะเข้าไปที่สีข้าง แต่พายกลับจับขาผมไว้จนผมเสียหลักล้มลง
“โอ๊ย!!!” ผมร้องขึ้นด้วยความเจ็บ ผมยันตัวเองให้ลุกขึ้นแต่พายกลับมาคร่อมทับผมเอาไว้ ผมขัดขืนแต่ด้วยแรงกระแทกเมื่อกี้บวกกับฤทธิ์เหล้าทำให้ผมหมดแรงไปอย่างง่ายดาย พายรวมมือของผมไว้เหนือหัวจัดการถอดเน็กไทด์ของตัวเองแล้วมัดผมไว้
“ถือว่านี่คือการลงโทษที่คิดจะมาทำร้ายกู” พายพูดกับผมพร้อมมือที่มาลูบใบหน้าผมอย่างช้าๆ จนมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากผม แล้วใช้นิ้วคลอเคลียเบา ผมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่เพราะผมเดาใจไม่ถูกเลยว่าคนตรงหน้าจะทำอะไร
“ปากดีแบบมึง น่าจะเป็นประโยชน์กับของกู!!!!”
.
.
.
.
ฉากเสี่ยงครับ สนใจไปที่ไบโอทวิตเตอร์
.
.
.
.
.
ผมนอนหอบหมดแรง น้ำตาที่ตอนแรกมันเพียงแค่คลออยู่ในตา ตอนนี้มันไหลลงมาอาบแก้มผมแล้ว พายมองผมด้วยสายตาที่นิ่งเฉย ผมเองก็มองมันด้วยสายตานิ่งเช่นเดียวกันเพียงต่างกันตรงที่ผมซ่อนความเสียใจ ความตัดพ้อคนตรงหน้าเอาไว้ด้วย ไม่คิดเลยหลายปีที่ไม่เจอกัน พายเปลี่ยนไปมากจากคนที่ใจดี แสนดีกับผม ตอนนี้กลายเป็นคนที่ใจร้ายที่สุดกับผมไปแล้ว
พายลุกออกไปจากตัวผม แล้วจัดเสื้อผ้าของตัวเองจนเรียบร้อย ไม่สนใจผมที่นอนอยู่เลยสักนิด ผมลุกขึ้นนั่งอย่างช้าๆ ใช้มือจับโซฟาที่อยู่ใกล้ๆพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ผมหันหลังให้กับพายแล้วเดินหน้าไปที่บันไดโดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป” พายเอ่ยขึ้นมา ทำให้ขาของผมหยุดเดิน
“จำเอาไว้จากนี้ต่อไปกูจะทรมานมึงยิ่งกว่านี้และมึงต้องฟังคำสั่งกู ไม่อย่างนั้นคลิปของมึงจะว่อนลงเน็ตแน่นอน” พายเอ่ย
“อืม” ผมเอ่ยตอบรับอย่างแผ่วเบา ผมเดินเข้าไปในห้องนอน ทันทีที่ตัวผมล้มลงสัมผัสกับเตียงผมร้องไห้ทั้งสะอื้นออกมาจนแทบหายใจไม่ออก ร้องไห้จนแทบหมดแรง ร้องไห้จนน้ำตาแทบเหือดหาย
“ไอ้พาย มึงจะรู้บ้างมั้ย? ว่าหลายปีที่ผ่านมากูก็ทรมานไม่แพ้มึงเลย”
.................................................................................................................
ตอนที่สองก็จัดมาแบบเต็มคำๆ
มีฉากเสี่ยงเบา 5555+
เนื้อเรื่องแตกต่างจากครั้งก่อนนิดหน่อย มันเป็นผลมาจากที่ไรต์นอนคิดทบทวนเรื่องรีไรต์มาหลายวันนี่แหละครับ
สมองเลยคิดอะไรได้หลายๆอย่าง
ฝากติดตามด้วยครับ
ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่าน มาติดตามและมาคอมเม้นให้
ไรต์ดีใจครับ
ว่างๆไปคุยๆโม้ๆกับไรต์ในทวิตเตอร์บ้างนะครับไรต์เมนชั่นทุกคน ไรต์คนนี้เสพติดทวิตเตอร์
@tan_yung0209
ความคิดเห็น