คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : Disappear # 16
“เฮ้ย!!! ไอ้พายตื่นโว้ย”
เสียงโวยวายของไอ้ต้นปลุกผมจากการหลับใหล เปลือกตาที่หนักอึ้งค่อยๆลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่ผมเห็นก็คือ ‘พีช’ ที่ยังคงนอนหลับสนิท เพิ่งรู้น่ะเนี่ยว่าเมียขี้เซา ผมอดที่จะหมั่นเขี้ยวไม่ได้เลยจัดการหอมแก้มใสไปฟอดใหญ่
“ไอ้คุณชายพาย จะให้กูพังห้องไปไหมครับ” เสียงของต้นดังขึ้นอีกครั้ง ขัดจังหวะจริงๆ ผมเลยต้องลุกขึ้นไปเปิดประตูโดยไม่ลืมห่มผ้าพีชจนโผล่แค่ส่วนหัว
“ว่าไง”
“กว่าจะเปิดนะมึง เมื่อคืนพวกกูรอพวกมึงสองคนตั้งนานเลยมาถามว่าเป็นไง เคลียร์กันยังแล้วไอ้พีชอยู่ไหนว่ะ แล้ว.....” ไอ้ต้นถามยาวยืดจนผมตาสว่างเลย
“ฟังกู เคลียร์กันแล้ว คืนดีกันแล้ว และพีชก็นอนอยู่กับกูแค่นี้ก่อน กูจะไปกอดเมีย แม่งมาปลุกตั้งแต่เช้า” ผมปิดประตูทันทีที่พูดจบแล้วล้มตัวนอนลงกอดพีชต่อ
“อื้อ...” พีชเริ่มขยับตัว สีหน้าเหยเก
“พีชเป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถาม
“พีช...จะ..เจ็บ” พีชตอบผมทั้งๆที่ตายังปิดอยู่ ผมอดยิ้มไม่ได้
“นอนต่อนะครับที่รักของพาย” ผมลูบผมนุ่มเบาๆ พีชพยักหน้าเบาๆเป็นตอบรับแล้วนอนหลับต่อ ผมอยากให้เป็นแบบนี้ทุกวันตื่นขึ้นมามีคนที่รักอยู่ในอ้อมกอด
.
.
.
[Ton Part]
ผมต้นครับและตอนนี้กำลังหัวเสียสุดๆ ก็ไอ้คุณชายพายบังอาจปิดประตูใสหน้าคนหล่ออย่างผม มันกล้ามาก แล้วไหนประโยคปิดท้ายที่มันบอกว่าจะนอนกกเมีย ไอ้เหี้-ย!!! กูหมั่นไส้
“พี่ต้นเป็นอะไรไปฮ่ะ” ไผ่ที่กำลังถือแก้วกาแฟ มองผมด้วยความเป็นห่วง
“พี่ไม่เป็นไร เราเองก็ระวังหน่อยเดี๋ยวกาแฟหกใส่ ยิ่งซุ่มซ่ามอยู่ด้วย”
“ไผ่ชงกาแฟมาให้พี่ต้นฮ่ะ” ไผ่ยื่นแก้วกาแฟมาให้ ผมยิ้มพร้อมรับแก้วกาแฟมา มีเมียดีเป็นศรีแก่ตัว ผมขอคอนเฟิร์ม
“แล้วพี่ต้นบอกได้แล้วยังครับว่าหงุดหงิดอะไรมา”
“ไอ้พายหน่ะ พี่แค่หมั่นไส้มัน”
“เรื่องอะไรฮ่ะ”
“ช่างมันเหอะ เอาเป็นว่าพี่หมั่นไส้มันก็พอ” ผมยีหัวคนที่ตัวเล็กกว่าที่เอาแต่ทำหน้าสงสัย
“ฮ่ะ”
“ไผ่” เสียงสดใสเจื้อยแจ้วเรียกเมียผมมาแต่ไกล
“อะไรกันครับซัน พี่ยืนอยู่ด้วยแต่เรียกแค่เมียพี่” ผมแซวซัน ผู้หญิงคนเดียวของบ้านที่เดินหอบกับข้าวมากับซินเซียร์
“ก็แฟนพี่ต้นน่ารัก” ><
“เซียร์ เอาแฟนแกไปเก็บด่วน ก่อนที่ฉันจะเอาไปถ่วงทะเล” ผมพูดหยอก
“ใจร้ายที่สุดกล้าทำคนสวย” ซันหน้ามุ่ยก่อนที่จะไปซุกอกซินเซียร์
“เดี๋ยวฉันพาซันไปเก็บในตู้เย็นก่อน” ซินเซียร์พูดออกมาอย่างขำๆ จนแฟนมันเงยหน้ามองตาขวางแต่นั่นก็ไม่ทำให้ซินเซียร์กลัวเลยกลับกลายเป็นว่าซินเซียร์ลากซันเข้าครัวไป ผมกับไผ่ก็ได้แต่ยืนมองคู่นี้ยิ้มๆ จะน่ารักไปไหนว่ะ
“พี่ต้น ไผ่ไปเตรียมยาก่อนน่ะฮ่ะ”
“หืม? ไผ่เป็นอะไร”
“เปล่าครับ ไผ่ไม่ได้เป็นอะไรแต่คนที่เป็นน่าจะเป็นพี่พีชมากกว่า” ไผ่เอ่ย แล้วอยู่ๆหน้าก็แดงขึ้นมา ผมพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
“อืม ไปเถอะ” เดี๋ยวพี่นั่งเล่นตรงนี้ก่อน
“ฮ่ะ”
ผมก็นั่งชมวิวตามประสาคนหล่อ ดื่มกาแฟพลางๆอารมณ์ประมาณพระเอกโฆษณาระหว่างที่ผมดื่มด่ำกับธรรมชาติและไออุ่นจากกาแฟ...
“ต้น” เสียงของคนที่ผมหมั่นไส้เรียกชื่อผม
“ว่าไงพาย กาแฟสักแก้วมั้ย”
“ไม่เอากาแฟ กูอยากได้ยา” พายเอ่ยอย่าร้อนรน
“ยาอะไร” ผมแกล้งถาม ทำไมผมจะไม่รู้ว่ามันจะเอาลดไข้กับยาแก้อักเสบไปให้พีช
“ยาลดไข้กับยาแก้อักเสบ” พายเอ่ยออกมาเสียงอ้อมแอ้ม หน้าตาเนี่ยสำนึกผิดเต็มที่ เหอะ
“ไงล่ะมึงทำเพื่อนกูป่วย ไม่ต้องทำหน้าเศร้า ห่-า กูคิดเอาไว้แล้ว โน่นไปเอายาในที่เมียกูไป” ผมบ่นออกมาเล็กน้อยก่อนจะไล่ให้มันไปเอายา พายก็เดินเข้าบ้านไป ผมก็นั่งอมยิ้มคิดว่าหลังจากนี้พีชมันจะมีความสุขเพราะพายรักมันมาก แต่มันคงลำบากหน่อยเพราะดูท่าทางพายมันจะหื่นเงียบ =_=
.
.
.
Pei Part
ผมวิ่งวุ่นหายาเพราะนอนกอดพีชอยู่ดีๆก็รับรู้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากอีกคน ครับ พีชตัวร้อนและไม่สบาย เมื่อคืนไม่น่าเอาแต่ใจตัวเองเลยโว้ยยยย
“นี่ยากับน้ำฮ่ะ พี่พาย”
“ขอบคุณคับน้องไผ่” ผมรับยาและน้ำแล้วเดินไปที่ห้อง
“อ้าวพี่พาย ใครไม่สบายฮ่ะ” น้องมิวที่เปิดประตูออกมา ท่าทางงัวเงีย สงสัยจะเพิ่งตื่น
“ พีชหนะ แล้วเราวันนี้ทำไมตื่นสายล่ะครับ” ผมถาม เพราะปกติ มิวเป็นคนตื่นเช้ามากๆ
“ก็เพราะพี่พายกับพี่พีชนั่นแหละ เสียงดังจนมิวนอนไม่หลับ” มิวหน้าแดงขึ้นมา....แล้วรีบเดินออกไป ส่วนผมก็ยืนอึ้งไปพักนึงก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้อง
“พีชครับ พีชตื่นขึ้นมากินยาก่อน” ผมปลุกคนที่ไร้สติให้ตื่นขึ้นและก็ได้ผลพีชตื่นขึ้นมา
“อื้อ....พาย พีชปวดหัว” พีชบ่นเสียงงัวเงีย ผมก็ยิ้มให้กับความน่าเอ็นดู
“กินยาก่อนน่ะ” ผมส่งยาส่งน้ำไปให้ พีชก็ทำตามแต่โดยดี
“พาย พีชอยากไปข้างนอก”
“ไหวเหรอ”
“อืม แต่พายช่วยพยุงพีชน่ะ” พีชส่งสายตาอ้อนมาแล้วคนอย่างผมจะกล้าขัดใจเมีย
“ได้ๆ แต่ต้องเช็ดตัวแล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ”
“อือ”
ผมก็เช็ดตัวให้ ตอนแรกพีชก็ไม่ยอมหรอกแต่ผมก็อ้อนจนพีชยอมใจอ่อน ผมก็เลยได้เช็ดตัวแล้วก็ได้เห็นว่าตัวเองทำรอยให้พีชเต็มตัว พอเช็ดตัวเสร็จผมก็แต่งตัวให้พีช แล้วพยุงคนป่วยออกจากห้อง
“อ้าวมาแล้วเหรอสามี-ภรรยา คู่ข้าวใหม่ปลามัน” ต้นเอ่ยแซวแต่ไกล
“หุบปากไปเลย เชรี่ยต้น แค่กๆ” พีชโต้กลับแต่ดันไอขึ้นมาซะงั้น
“ด่าไม่ดูสังขารนะมึง มานั่งดูทีวีกับกูเลย” ต้นเอ่ย ผมกับพีชก็นั่งลงที่โซฟาข้างๆ
“คนอื่นไปไหนกันหมด” พีชถาม
“เข้าครัวทำกับข้าวกัน” ต้นตอบ
“แล้วมึงไม่ไปช่วยเหรอ”
“ไม่ไป พวกมึงก็รู้กูสามารถทำห้องครัวเป็นสนามรบ อ่อเป็นสนามรักก็ได้” ต้นพูดมาอย่างขำๆพร้อมยักคิ้วมาทางผม ผมก็ยิ้มตอบไปอย่างถูกใจ
“ถ้ามีโอกาสกูก็อยากทำสนามรักในครัวว่ะ” ผมพูดขึ้นมาลอยๆ ผลที่ได้คือมือเรียวๆก็มาตีแขนผม
“ตีพายทำไม” ผมลูบแขนเบาๆ
“แล้วเมื่อกี้พูดอะไรล่ะ” พีชมองค้อน
“เฮ้ยหยุดทะเลาะ กูจะดูข่าว” ต้นห้ามศึกเล็กแล้วเลื่อนช่องดูข่าว
‘วันนี้เจ้าหน้าที่ได้ทำการจับกุมนายวีระ โชติวัฒนา ในข้อหายักยอก ปลอมแปรงเอกสารและฉ้อโกงบริษัทของนายคีตานนท์ เอกรัตนชัยกุล ตอนนี้เจ้าหน้าที่ได้ทำการสอบสวนนายวีระอยู่............’
ผมได้ฟังข่าวก็ยกยิ้มขึ้นมาทันที ไม่เสียแรงที่ให้คนคอยสืบหาข้อมูลรวบรวมหลักฐาน
“ฮึก.....ฮือ...” พีชร้องไห้ตัวสั่น ผมกับต้นตกใจเป็นอย่างมาก
“พีชเป็นอะไรครับ” ผมกอดปลอบคนที่ร้องไห้ออกมาไม่หยุด
“พีชดีใจ..ที่ค...นชั่วโ...ดนจับแต่...พีชคิดถึงคุณพ่อ”
“เฮ้ย อย่าร้องไห้เลยไอ้พีช เรื่องคลี่คลายแล้วนะเว้ย” ต้นช่วยปลอบอีกคน
พีชร้องไห้ต่อไม่สนคำปลอบผมกับต้น ผมก็เลยปล่อยให้ร้องไห้แบบนั้น จนเจ้าตัวเหนื่อยแล้วหลับคาอกไปอีกรอบ
............................................................................................
ขอโทษที่หายไปนานนะครับ อีกประมาณสองตอนก็จบแล้ว
ขอบคุณที่เข้ามาอ่ามาเม้นกัน :)� Shalunla
ความคิดเห็น