คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Disappear # 12
ความเจ็บปวดรวดร้าวกัดกินไปทั่วร่างกายและหัวใจของผมจากการกระทำอันแสนหยาบคายของไอ้วีระที่หยิบยื่นมาให้ น้ำตาผมไหลรินลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่คำๆนี้มันดังกึกก้องไปทั่วโสตประสาท จะอยู่ไปทำไมจะอยู่เพื่อใคร ในเมื่อผมมันสกปรกเกินกว่าที่จะเผชิญหน้ากับใครๆ รวมทั้ง… พาย
ผมลากสังขารของตัวเองเดินออกมาจากโรงแรมนั่น เดินอย่างไร้จุดหมาย ทำไมเรื่องงร้ายๆมันถึงเกิดขึ้นกับผมด้วย ผมทำผิดอะไร? ผมอยากรู้จริงๆ ทำไมสวรรค์ถึงใจร้ายกับผมนัก
ผมย้อนคิดไปสมัยก่อน ผมมีชีวิตที่ดีอยู่ในครอบครัวที่แสนอบอุ่นได้อยู่กับคนที่รัก แต่มาตอนนี้ทุกอย่างมันกลับตาลปัตร ผมอยากย้อนกลับไปอยู่ในตอนนั้นในช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดและอยากจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเวลานี้
“ปรี้นนนนนนนนนนนนนน” เสียงแตรของรถดังขึ้น มันเรียกสติของผมได้ดี
“เอี๊ยดดดดด โครม!!!” นี่คือสิ่งสุดท้ายที่ผมรับรู้ได้ ตัวผมโดนรถชนกระแทกจนล้มลงไปนอนกองบนพื้นถนน ผมรับรู้ได้ถึงความเจ็บและของเหลวทีไหลออกจากร่างกาย สายตาเริ่มพร่ามัว ผมคงจะตายแล้วสินะ
…………………………………………………………………………………………………………
[Pie]
ตั้งแต่เมื่อวานที่ผมโทรหาพีช ผมโทรหาเท่าไหร่ก็โทรหาไม่ติด จนผมบุกไปที่บ้านก็ไม่เจอ ไปที่ทำงานของพีชก็เขาบอกว่าไม่ได้มาทำงาน ผมก็ได้แต่โทรถามหาเพื่อนๆเผื่อพีชจะไปหาแต่ทุกคนก็ตอบเหมือนกันหมดว่าไม่ได้เจอพีช ผมร้อนใจมากและรู้สึกใจไม่ดี กลัวว่าเกิดเหตุการณ์ร้ายๆกับพีช
Tru…Tru…
“สวัสดีครับ” ผมรับสาย
‘คุณพายครับ ผมเจอรถของคุณพีชจอดอยู่ที่แถวๆชานเมือง ส่วนตัวคุณพีชเองผมไม่เจอตัวครับ’ คนปลายสายซึ่งเป็นคนที่ผมให้ไปตามหาพีชรายงานผม
“ไม่เจองั้นเหรอ”
‘ครับไม่เจอ อ่อ อีกอย่างรถก็ไม่ได้ล็อค โทรศัพท์มือถือก็วางอยู่ในรถด้วยครับ’
“ตามหาต่อไป ได้เบาะแสอะไรโทรมารายงานฉันด้วย”
‘ครับ’
ผมวางสายลง ใจผมสั่นระรัวเพราะความกลัว ความเป็นห่วง ห่วงคนที่ผมรัก รักมากที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้ พีชพายขอร้องอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ รอพายอธิบายเรื่องราวทั้งหมด รอพายบอกรักพีชก่อนน่ะ
.
.
.
ผมเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีนี่ก็เกือบจะเย็นแล้ว ผมหยิบโทรศัพท์มาดูก็พบว่ามีสายเข้ามาเป็นสิบๆสาย แต่ไม่ใช่สายของคนที่ผมให้ติดตามพีช แต่เป็นเบอร์โทรศัพท์ของต้น ผมกดโทรออกหาต้น อยากรู้จริงๆว่ามีอะไรสำคัญถึงขนาดโทรมาเป็นสิบๆสายแบบนี้
“ฮัลโหล ต้นมีอะไรหรือเปล่า?”
‘มึงทำอยู่ไหน มึงทำอะไรไอ้พายทำไมไม่รับสายกู’ ต้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน
“โทษทีกูนอนหลับ แล้วมึงมีอะไรทำไมมึงดูรนๆจังว่ะ”
‘ไม่ให้กูรนได้ไง ไอ้พีชถูกรถชนตอนนี้อยู่โรงพยาบาล’ ต้นเอ่ย ผมได้ฟังแล้วรู้สึกช็อก ผมอยากให้ทุกคำพูดที่ต้นได้บอกมาเมื่อครู่เป็นเพียงแค่เรื่องโกหก
‘พาย ไอ้พาย มึงฟังกูอยู่หรือเปล่า’
“อืม แล้วพีชอยู่โรงพยาบาลไหน”
‘โรงพยาบาลxxx’
“เออ เดี๋ยวกูรีบไป” ผมวางสายลง ก็รีบจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อย
“พี่พายจะไปไหนฮ่ะ” มิวที่ยืนอยู่หน้าประตูห้อง เอ่ยถามผมที่กำลังจะออกไป
“พี่จะไปโรงพยาบาล พีชถูกรถชน” ผมบอกกับมิวก็ออกไปทันที
“พี่พาย ให้มิวไปด้วยสิ”
“งั้นก็ขึ้นรถ”
ผมขับรถไปโรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ ผมนั่งเงียบตลอดทาง สมองมันได้แต่คิด ได้แต่หวังว่าอย่าให้พีชเป็นอะไร หากพีชเป็นอะไรไปแล้วล่ะก็ ผมคนนี้มันก็ไม่ต่างอะไรจากคนไร้หัวใจ พีชคือหัวใจ คือทั้งชีวิตของผม
โรงพยาบาล
“ไอ้ต้น พีชอยู่ไหน” ผมถามไอ้ต้นที่ยืนอยู่พร้อมกับน้องไผ่ เซียร์และซัน
“อยู่ในห้อง ไอซียู” ต้นเอ่ยเสียงเรียบ
“พี่พาย ฮื…อ…” ซันที่ร้องไห้จนตาบวมเข้ามากอดผม ผมเองก็ได้เพียงแค่กอดปลอบเท่านั้น พวกเรายืนอยู่หน้าห้องฉุกเฉินร่วมชั่วโมงไม่มีใครพูดอะไรแม้แต่คำเดียว จนในที่สุดประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก พร้อมกับคุณหมอที่เดินออกมา
“ใครเป็นญาติคุณพีรภัทรครับ”
“ผมครับ” ผมเอ่ยขึ้น
“งั้นผมขอเชิญญาติไปคุยกับหมอหน่อยนะครับ” คุณหมอเอ่ย ผมเดินตามคุณหมอไปจนถึงห้องตรวจของคุณหมอ
“คุณหมอมีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมเปิดประเด็น
“หมอจะพูดถึงอาการคุณพีรภัทรครับ” คุณหมอเอ่ย ผมได้แต่นั่งเงียบ คุณหมอเองเมื่อเห็นว่าผมรอฟังก็ได้พูดกับผมต่อ
“อาการโดยรวมไม่มีอะไรมาก นอกจากบาดแผลบนศีรษะซึ่งหมอก็ได้ทำการตรวจแล้วก็พบว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เว้นแต่….” คุณหมอหยุดพูดเพียงแค่นั้น
“แต่อะไรครับหมอ”
“หมอตรวจตามร่างกายก็พบว่าคุณพีรภัทรมีร่องรอยโดนข่มขืนมาครับ” คุณหมอเอ่ยเสียงเรียบ ส่วนผมพอได้ยินแบบนั้นแล้ว ก็รู้สึกเหมือนจะขาดใจ
“คืออาการตามร่างกายไม่นานก็หายแต่หมอกลัวเรื่องสภาพจิตใจ เลยอยากให้คุณช่วยดูแล”
“ครับ”
“งั้น เดี๋ยวหมอจะไปเช็คอาการอีกทีนะครับ”
ผมเดินออกมาจากห้องตรวจ น้ำตามันไหลออกมาเป็นสาย ผมมันเลว เลวที่ไม่ดูแลพีชให้ดี ผมปล่อยให้พีชอยู่คนเดียว ไอ้พายมึงมันสมควรตายไปด้วยซ้ำ ผมอัดหมัดชกลงบนกำแพงจนเลือดสีแดงไหลออกมา แต่ผมไม่รู้สึกเจ็บเพราะใจผมมันเจ็บกว่าเป็นร้อยเท่า พันเท่า
“ไอ้พาย!!!!” ต้นวิ่งมาหาผม
“สัด มือมึงทำไมเป็นแบบนี้” ต้นถามผมเมื่อเห็นร่องรอยบาดแผล
“เพราะกู พีชถึงเป็นแบบนี้” ผมเอ่ย
“ไม่ใช่เพราะมึง มึงอย่าคิดมาก มึงไปล้างหน้าล้างตาแล้วไปทำแผลซ่ะ เดี๋ยวไปหาพีชกับกู” ต้นเอ่ย
ผมไปล้างหน้าแล้วไปทำแผลตามที่ต้นบอก จากนนั้นต้นก็พาผมไปยังห้องผู้ป่วย ผมเปิดประตูเข้าไป ตอนนี้ทุกคนยืนรายล้อมเตียงผู้ป่วย ผมเดินเข้าไปใกล้ได้เห็นสภาพพีชแล้วแทบจะล้มทั้งยืน ร่างกายของพีชมีรอยฟกช้ำมากมาย บริเวณศีรษะมีผ้าพันแผลพันโดยรอบ ใบหน้านั้นก็ซีดเซียว ผมจับมือพีชแน่น
“พีช พ…ายจ..ะอ…ยู่กับ..พีช พายจะไ…ม่ไป…ไห..นตื่นขึ้…นมา..สิ” ผมพูดเสียงสั่นกับคนที่หลับอยู่ ผมได้แต่หวังว่าพีชจะได้ยินแล้วลืมตาขึ้นมา
“พอเหอะพาย พีชพักผ่อนอยู่” เซียร์เอ่ย
“แต่….”
“เชื่อเซียร์สิ พีชเป็นคนเข้มแข็งพายก็รู้ดีนี่”
ผมพยักหน้าเบาๆ ใช่ พีชเข้มแข็งเสมอ ผมหวังว่าครั้งนี้พีชจะแข้มแข็งเหมือนกับที่ผ่านๆมา
“นี่ก็เย็นมากแล้ว กูขอตัวก่อน” ต้นเอ่ยขึ้น
“แล้วใครจะเฝ้าพีช” ซันเอ่ยถาม
“ฉันเฝ้าเอง” ผมเอ่ย
“งั้น พวกเรากลับก่อน พรุ่งนี้เดี๋ยวจะมาใหม่” ต้นบอก
“อืม”
“เดี๋ยวมิวจะกลับไปเอาเสื้อผ้า มาให้พี่พายนะครับ”
“ครับ”
ทุกคนต่างก็แยกย้ายออกไปจนเหลือผมกับพีชเพียงสองคน ผมจ้องมองใบหน้าของคนที่หลับตาพริ้ม พลางก็คิดว่าทำไมพีชต้องเจออะไรบ้าบอแบบนี้ด้วย ผมนั่งเฝ้าพีชทั้งคืนโดยไม่ลืมที่จะกุมมือบางของพีชเอาไว้
.
.
.
เช้าวันใหม่ผมตื่นขึ้นมา ให้ตายผมเผลอหลับไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย ผมจ้องมองไปยังพีชที่ยังคงหลับอยู่ พีชเมื่อไหร่นายจะฟื้นนะ ผมได้เพียงแค่ตั้งคำถาม ผมลุกไปห้องน้ำและทำธุระจนเสร็จ พออกมาผมแทบช็อกเพราะ พีชฟื้นแล้ว!!!!
“พีช” ผมเอ่ยชื่อคนที่เพิ่งได้สติ
“น้ำ อยากกินน้ำ” พีชเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ผมรีบวิ่งไปที่เตียงผู้ป่วย แล้วคอยพยุงพีชขึ้นมาก่อนหยิบแก้วน้ำที่บรรจุน้ำเปล่าสีใสให้พีชได้ดื่ม
“ค่อยๆ สิ พีช” ผมเอ่ยเมื่อเห็นว่าผู้ป่วยกินอย่างไม่สนใจอะไร
“แคก แค่ก” ไม่ทันขาดคำ พีชก็สำลักน้ำออกมา ผมเลยต้องคอยเช็ดน้ำที่หกเปรอะเปื้อนตามเนื้อตัวของพีช
“เอ่อ….”
“หืม? ว่าไงพีช”
“คุณ….เป็นใคร แล้วพีชเนี่ยคือชื่อผมเหรอครับ”
......................................................................................................................................
จบตอนนนนนนนน
เรื่องนี้ใกล้จบแล้ว
ฝากติดตามนะครับ
สุดท้ายนี้ขอบคุณที่อ่านครับ
ความคิดเห็น