คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Disappear # 11.....100%
ฟอด~ แก้มของผมถูกสัมผัสจากคนฉวยโอกาส
“พาย!!!!!!!!” ผมหันไปดุคนที่นั่งข้างๆ
“อยู่ใกล้แค่นี้เองทำไมต้องเสียงดังด้วยเนี่ย” พายทำเสียงงอน เหอะ น่ารักตายแหละ
“ก็อยากหอมเมีย” พายทำหน้าทะเล้น ผิดกับผมที่ตอนนี้หน้าขึ้นสีจัด
“ลืมแล้วเหรอเรื่องคืนนั้น สงสัยต้องทบทวนความจำ” พูดเสร็จพายก็เข้ากอดผมแน่น
“ปล่อยกูได้แล้วอย่ามาแกล้งกู” ผมโวยวายลั่น
“พูดเพราะๆ บอกรักกูก่อนแล้วกูจะปล่อย” พายระซิบข้างๆหู
“พาย…..” ผมเอ่ยชื่อคนที่รอฟังอย่าแผ่วเบา
“แล้วน้องมิวล่ะมึงไม่รักน้องเค้าเหรอไง”
“…………………” ความเงียบคือสิ่งที่พายเลือกใช้เป็นคำตอบ ผมเองก็เงียบไม่พูดอะไร
“มึงอยากรู้ไปทำไม กูตอบอะไรไปมันก็ไม่มีประโยชน์อะไรขึ้นมา” ผมตอบ
‘เอ่อ….นี่เบอร์พี่พีชหรือเปล่าครับ’
“อ๋อ น้องมิวมีอะไรหรือเปล่าครับ”
‘คือว่าพี่พีชอยู่กับพี่พายหรือเปล่าฮ่ะ’
‘เอ่อ คือว่ามิวมีเรื่องจะปรึกษาพี่พีชฮ่ะ’
สิ้นเสียงของมิว มันทำให้ผมนิ่งเงียบทันที
“ใจเย็นๆนะครับน้องมิว พี่เชื่อว่าพายมันรักน้องมิวมันไม่ทิ้งน้องมิว” ผมพูดปลอบใจ
“เชื่อพี่นะครับยังไงมิวกับพายต้องได้คบกัน” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง
‘ฮ่ะผมจะเชื่อพี่พีช ขอบคุณพี่พีชมากๆเลยนะครับที่ให้คำปรึกษามิว’
“ไม่เป็นไรครับ มีอะไรไม่สบายใจปรึกษาพี่ได้ตลอดนะครับ”
เช้าวันใหม่ ผมตื่นไปทำงานตามปกติแม้ว่าหัวใจมันจะไม่ปกติก็ตาม ตลอดทั้งคืนผมได้แต่คิดเรื่องของผม พายและน้องมิว รักสามเศร้าของเราสามคนมันควรจะจบยังไงแต่ผมมันคงเป็นพวกสมองทึบคิดยังไงก็คิดไม่ออก
Tru…Tru…
เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้นคนที่โทรมาก็ไม่ใช่ใครหรอกครับ “พาย” นั่นเอง ผมเลือกที่จะให้โทรศัพท์อยู่อย่างนั้นไม่คิดที่จะรับสายแต่อย่างใด เสียงโทรศัพท์จาก1สายก็เพิ่มเป็น2เป็น3และเพิ่มขึ้นเรื่อยๆแต่ถึงยังไงผมก็ไม่สนใจเพราะผมตั้งใจไว้แล้วว่าคราวนี้ผมจะตัดใจออกจากพายให้ได้
“เฮ้ย!!!!” ผมร้องออกมาด้วยความตกใจ อยู่ๆก็มีรถมอเตอร์ไซต์ล้มอยู่ตรงหน้า ซวยแล้วไงผมรีบจอดรถแล้วลงไปดูคนเจ็บทันที
“คุณๆ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า” ผมเข้าไปประคองคนเจ็บที่นอนนิ่งอยู่ และนั่นคือสิ่งที่ผมจำได้ก่อนสติของผมจะดับวูบไป
.
.
.
ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆรู้สึกมึนหัวเป็นบ้า พอปรับสายตาให้คุ้นชินผมก็มองสำรวจไปรอบๆ ห้องที่ผมนอนอยู่มันเหมือนจะเป็นโรงแรมที่ไหนสักแห่ง ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง สัญชาติญาณของผมบอกว่าที่นี่มันอันตราย ผมขยับตัวลงจากเตียงทันที แต่ก็ต้องล้มลงไปกองกับพื้นผมหันไปมองที่ขาตัวเองก็พบว่ามีเชือกรัดข้อเท้าผมอยู่ ผมพยายามแกะมันออก
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอครับคุณหนูพีช” เสียงที่ไม่อยากได้ยินดังมาจากประตู้ห้อง
“ไอ้วีระ” ผมกัดฟันพูดชื่อที่แสนจะขยะแขยง
“จำผมได้ด้วย ว่าแต่ไปนั่งทำไมบนพื้นล่ะครับมาเดี๋ยวพาไปนอน”
“ไม่ต้อง อย่ามายุ่งกับกู” ผมตวาดกลับไป แต่วีระมันไม่ฟัง วีระเดินเข้ามาหาแล้วอุ้มผมขึ้นไปนอนบนเตียงพร้อมคร่อมตัวผมเอาไว้
“มึงออกไปเลย อย่ามาเข้าใกล้กู” ผมบอกมันเสียงนิ่ง
“ไม่ครับ ถือว่าเป็นการชดเชยเรื่องวันก่อน ผมเสียดายแทบแย่กะว่าจะสนุกกับคุณหนูแต่ดันพลาดกลายเป็นว่าคุณหนูไปสนุกกับเพื่อนคุณหนูแทน” วีระเอ่ย
“ชดเชยเหี้ยอะไรปล่อยกูเดี๋ยวนี้” ผมดิ้นไม่หยุดแต่ยิ่งดิ้นวีระก็ล็อคตัวแน่นกว่าเดิม
“อย่าดิ้นสิครับ เดี๋ยวเก็บแรงไว้นอนครางดีกว่า” พูดเสร็จวีระก็หยิบเม็ดยาที่ข้างเตียงเข้าปากแล้วโน้มหน้ามาใกล้พร้อมบดเบียดริมฝีปากที่เม้มเอาไว้แน่นของผม ก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปในปากแล้วดันเม็ดยาเข้าไปจนสำเร็จ
“หลังจากนี้เรามาสนุกกันนะครับ”
จบตอนครับทิ้งระเบิดไว้ลูกใหญ่ก่อนไปสอบ 55555 หวังว่าจะชอบกันนะครับ
เรื่องนี้ใกล้จะจบแล้วน่ะ
ยังไงก็อยู่กับไรต์จนถึงตอนจบแล้วกันเนอะ
สุดท้ายนี้ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเข้าเม้นนะครับ
ความคิดเห็น