คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Disappear # 07
หลังจากที่ผมร้องไห้เสร็จ พายก็ขับรถจนมาถึงบ้านของผม พอมาถึงผมก็ไม่พูดอะไรเอาแต่เงียบ พายเองก็ไม่ได้ถามอะไร
“เอานี่ กินซะ” พายยื่นจานข้าวมาให้ผม ผมส่ายหน้าเบาๆ ตอนนี้ผมไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
“เมื่อกี้มึงบ่นว่าหิว กินเร็วๆ”
“ไม่..ไม่หิวแล้ว” ผมที่เงียบอยู่นานก็บอกกับพายไป
“งั้นก็ไม่ต้องกิน กูจะได้เริ่มถามมึงแล้วกัน” พายเอ่ยเสียงจังผมเองก็ได้แต่สงสัยว่าพายจะถามอะไรผม
“มึงร้องไห้ทำไม” พายถามออกมาตรงๆ
“………………..” ผมก้มหน้าไม่พูดอะไร
“พีช” พายเน้นเสียง ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมาสบตากับพาย
“คือ…..กูคิ….ดถึ….ง..พ่อกั..บแ….ม่กู” ผมบอกพายเสียงสั่น น้ำตาที่หายไปก็เริ่มคลอเบ้าอีกครั้ง พายเองก็มองผมนิ่ง ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา
“แล้วอยู่ๆ ทำไมมึงถึงคิดถึงท่านขึ้นมา อย่าบอกว่าไม่มีอะไรนะ” พายพูดดักคอเหมือนจะรู้ว่าผมไม่บอกสาเหตุแน่นอน ยิ่งสายตาที่จับจ้องมานั้นดูจริงจังจนผมต้องจำเป็นบอกความจริงไป
“กูเจอคนที่ทำให้พ่อแม่กูต้องตาย คนที่ทำให้กูต้องสูญเสียทุกอย่าง กู….กู” ผมร้องไห้ออกมาทันที พอนึกถึงไอ้วีระผมก็รู้สึกแค้นที่มันทำให้ครอบครัวผมต้องเป็นแบบนี้ เวลานี้ผมนั่งร้องไห้โดยไม่สนใจว่าพายจะมองผมด้วยสายตาสมเพชสักแค่ไหน
‘หมับ’ พายจับผมเข้ามากอด ผมชะงักเล็กน้อยไม่คิดว่าพายจะทำอย่างนี้กับผม ผมยกแขนทั้งสองกอดพายตอบเช่นกัน กอดของพายมันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น สบายใจ ขึ้นมาได้บ้างเราสองคนกอดกันจนผมร้องไห้แล้วผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย
.
.
.
ผมตื่นขึ้นมารู้สึกปวดตาเล็กน้อยสงสัยตาคงจะบวมเป่ง ผมมองนาฬิกาที่ข้างฝาบ่งบอกเวลาว่าใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว ผมขยับตัวเล็กน้อยก็รู้สึกว่าเอวของตัวเองโดนกอดรั้งเอาไว้ ผมเลยพลิกตัวไปอีกด้านก็พบว่าพายนอนหลับอยู่
ผมนอนพิจารณาใบหน้าของพายไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี หน้าตาของพายก็ไม่เคยเปลี่ยนกลับดูดีกว่าเดิมด้วยซ้ำ ส่วนที่เปลี่ยนบ้างก็คือแววตาที่เคยสดใสกลับกลายเป็นเย็นชา ซึ่งที่พายเป็นแบบนี้ก็เป็นเพราะผม ผมเศร้าลงทันที
“เป็นอะไรอีกล่ะ หรือว่าจะตื่นมาร้องไห้อีก” เสียงของคนที่เมื่อกี้หลับอยู่ดังขึ้น เล่นเอาผมตกใจแทบแย่
“เปล่า สักหน่อย” ผมตอบกลับไป แต่เหมือนพายจะไม่เชื่อ
“ถ้าเปล่าทำไมทำหน้าอย่างนั้น”
“คือกูสงสัยว่าวันนี้มึงใจดีกับกูจัง” ผมเอ่ย พายเงียบทันที ผมพูดอะไรผิดไปหรือเปล่าถ้าพายไม่พอใจต้องแย่แน่ๆ
“แล้วมึงชอบมั้ย?” อยู่ๆพายก็ถามขึ้นมาเป็นคำถามที่ไม่คิดว่าจะหลุดจากปากพาย
“อืม ก็ดีกว่ามึงใจร้ายกับกูว่าแต่มึงจะใจดีกับกูไปตลอดได้มั้ย?” ผมถามกลับไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ตราบใดที่มึงเชื่อฟังกู กูจะใจดีกับมึง” ผมยิ้มบางๆให้กับคำตอบ อย่างน้อยความสัมพันธ์ของเราสองคนก็ดีขึ้นกว่าเก่า
“พาย”
“อะไร”
“กู เอ่อ…” ผมอยากจะพูดบางสิ่งบางอย่างออกไป
“พูดมา เอ่อ อ่า อยู่ได้” พายเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย ทำให้ผมกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่เลยทีเดียว
“กูขอโทษ” พายหันมามองผมด้วยสีหน้างุนงงเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไร ผมเลยถือโอกาสพูดต่อ
“กูขอโทษ ขอโทษที่เคยพูดทำร้ายจิตใจมึง กูขอโทษจริงๆ ถ้าไม่มากไปกูขอให้มมึงยกโทษแล้วกลับมาเป็นเพื่อนเหมือนเดิมจะได้มั้ย?” ผมเอ่ยออกมา พายยังคงนิ่ง มันทำให้ผมใจเสีย ผมเองก็ไม่ได้หวังว่าให้พายจะยกโทษให้ผมหรอก เพราะพายคงจะโกรธเกลียดผมมาหลายปีจะให้มาคืนดีกันเพียงไม่กี่นาทีคงเป็นไปได้ยาก ผมคงบ้าเองที่พอเห็นว่าพายใจดีเลยปุบปับขอโทษพายไป
พอเห็นว่าพายยังไม่พูดอะไร ผมเลยลุกจากเตียงแต่แขนของผมก็ถูกพายกระชากเอาไว้ ผมล้งลงไปนอนบนเตียงอีกครั้ง
“จะไปไหน” พายถาม
“อาบน้ำ”
“เดี๋ยวก่อนสิ จะนอนเล่นกับเพื่อนก่อนไม่ได้หรือไง”
“ถ้ามึงอยากให้กูทำ กูก็ทำ” ผมเอ่ยเสียงเรียบ เอ๊ะ เดี๋ยวก่อน เพื่อนงั้นเหรอ?
“พาย มึง…”
“อะไรอีกล่ะ” พายถามผมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่เห็นรอยยิ้มของพาย
“มึงให้อภัยกูใช่มั้ย? มึงกับกูเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมใช่มั้ย?”
“อืม” พายพยักหน้า น้ำตาผมไหนออกมาอีกครั้ง
“มึงร้องไห้ทำไมอีกเนี่ย”
“กูดีใจนี่หว่า ที่มึงให้อภัยกู”
“สัด มึงขี้แยตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ” พายล้อผม
ผมก็ได้แต่อมยิ้มไม่พูดอะไร นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผมร้องไห้เพราะผมมีความสุข ผมดีใจจริงที่ผมกับพาย เราสองคนคืนดีกัน ความสัมพันธ์อาจจะไม่ได้เป็นคนรัก แค่นี้มันก็ดีแล้วสำหรับผม แม้ว่าในใจยังคงรักเกินเพื่อนอยู่แต่สักวันผมเชื่อว่าผมจะเรียกพายว่าเพื่อนได้เต็มปาก
....................................................................................
ตอนนี้มันละมุนมุ้งมิ้งยังไงไม่รู้ 555555555+
พีชร้องไห้ไปยี่สิบตลบ
แต่เอาเหอะ เราควรยินดีกันนะครับ พายกับพีชคืนดีกันแล้ว
ส่วนจะได้เลื่อนสถานะมั้ย? อะไร ยังไง ก็ตามลุ้นกันต่อไป
สุดท้าย
ขอบขอบคุณที่หลงมาอ่านกัน55555+
:) Shalunla
ความคิดเห็น