คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ ๑ :: ความรู้สึก
เช้าตรู่ของวันหนึ่ง
อืมห์~ ผมไม่อยากตื่นนอนเลยแฮะ T^T (แต่ยังไงก็ได้แค่โอดครวญในใจเท่านั้น) เอ๊ะ! ทำไมเช้าแล้วมันยังมืดอยู่ (ก็ยังหลับตาหนิ =w=) ผมค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วก็ได้พบว่า...ผมถูกตัวผมเองคร่อมผมอยู่!! O[]O!
“ตี่นช้าจังนะครับเนี่ย ^^” แหนะยังมีหน้ามายิ้มอีก
“คะ...คุณเป็นใครกัน”
“ผมก็เป็นตัวคุณไง” บ้านา!! ผมจะมีสองคนได้ยังไงกานนนน น~ T^T ตอบเสร็จแล้วยังไม่พอตัวผมคนนั้นยังก้มหน้าลงมา…
จุ๊บ!
จุ๊บปากผม! โอ้แม่เจ้า!
“อรุณสวัสดิ์ครับ ริวจังของผม” ผมไปเป็นของคุณตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
“อะ...เอ่อ ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะฮะ” ว่าแล้วผมก็ผลักร่างของผมที่คร่อมตัวผม(?)อยู่ออกไป จากนั้นก็ลุกขึ้นวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างเร็ว
....
......
........
ผมค่อยๆแง้มประตูห้องน้ำออกทีละนิด พร้อมกับชะโงกหน้าออกไปหน่อยๆเพื่อดูลาดเลาว่าหมอนั่นยังอยู่ในห้องของผมรึเปล่า หรือว่าผมแค่ตาฝาดไป? แต่เรื่องจุ๊บที่ปากนั่น...>///< ไม่ๆๆ อย่าคิดถึงมัน สะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆออกแล้วก็หันมองรอบๆห้อง ย่างเท้าออกไปช้าๆ ทีละก้าว ทีละก้าว...
“ฮั่นแน่!”
“กรี๊ดดดดดด~ อุ๊ปส์” นี่ผมหลุดกรี๊ดรึนี่! ผมปิดปากทันมั้ย? TT
“ริวจังกรี๊ดเป็นด้วยเหรอเนี่ย ฮ่าๆ น่ารักจัง” ทำไมผม(อีกคน)ยิ้มหล่อจัง >< เฮ้ย! อย่าเอามือมาขยี้หัวผมสิ
“คุณโผล่มาจากไหนเนี่ย!!”
“ผมก็ยืนอยู่แถวนี้แหละ แล้วก็เห็นเด็กที่ไหนก็ไม่รู้หันซ้ายแลขวาใหญ่เลย ^^” เด็กที่นี่แหละฮะ!
“ผะ...ผมเหรอ?” ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
“อ่าฮะ แล้ว...จะยืนนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเปลือยท่อนบนโชว์ซิกแพคน้อยๆอยู่อย่างนี้เหรอครับ” ฮะ..เฮ้ย อย่าเอามือมาลูบหน้าท้องผมสิ!! ผมปัดมือของเขาออกหลังจากที่ผมเคลิ้มอยู่ได้ 2 วิ (อย่ามาใส่ความผมนะไรเตอร์!)
“ทีหลังคุณอย่ามาทำรุ่มร่ามแบบนี้ใส่ผมอีก! แล้วก็กรุณาออกไปจากห้องผมเดี๋ยวนี้!!”
พอผมพูดจบผมก็รีบดันหลังเขาออกไปจากห้องทันที นี่ตัวผมอีกคนเป็นบ้าอะไรเนี่ย! รุ่มร่าม... มือไว... และที่สำคัญทำไมหมอนั่นหื่นชะมัด TT
แม่เดินขึ้นมาตามผมงั้นเหรอ? ผมได้ยินเสียงเดินขึ้นบันไดของแม่ แต่ทำไมแม่ไม่เข้ามาในห้องผมล่ะ? หรือว่า...
“เข้ามาหยิบกระเป๋าในห้องก่อนสิระ...” !! หมดกัน TT แม่เห็นมันแล้ว(ดูเรียกเข้าสิ =.=) แม่เห็นพวกเราพร้อมกัน!
“กรี๊ดดดดดด~ แม่มีริวสองคน!!! *0*” ดูท่าทางเหมือนแม่จะดีใจแฮะ
“แม่ไม่ตกใจเหรอฮะ?”
“นิดหน่อยจ่ะริวจัง แต่แม่ดีใจมากกว่า *0*”
“ผมดีใจนะครับที่คุณแม่ดีใจ” พูดเปล่าไม่พอมันยังมีหน้ามายิ้มอีก!! แถมยังเรียกแม่ผมว่าแม่อีกด้วย T^T
“รีบๆลงไปนะริวจัง ริวคุงเราลงไปรอข้างล่างกันเถอะ” ว่าแล้วแม่ผมก็ลากผมอีกคนลงไป ==”
ผมยืนค้างอยู่ที่เดิมสักพัก แล้วจากนั้นก็รีบหยิบของที่ต้องใช้สำหรับวันนี้ยัดลงกระเป๋าอย่างคล่องแคล่ว แล้วถือกระเป๋าเดินพาดบ่าออกจากห้องไป พอผมลงมาข้างล่างผมก็เห็นหมอนั่นนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ที่โต๊ะอาหารกับคุณแม่ แล้วก็หันมาเห็นผมพอดีก็เลยโบกมือทักทาย(เพื่อ?)แล้วยิ้มให้เหมือนคนจิต
ผมได้แต่มองผ่านไป ทำไมผมต้องไปสนใจคนแบบนั้นด้วยใช่มั้ยล่ะ ปล่อยให้หมอนั่นยิ้มจิตไปคนเดียวเถอะ! ผมเดินไปคว้าขนมปังทาเนยที่วางอยู่บนจานอาหารของผมขึ้นมาแล้วไปหอมแก้มแม่
“ผมไปแล้วนะฮะ” ผมเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่คิดที่จะกล่าวลาหรือแม้แต่มองตัวผมอีกคน...
.
.
.
ชั่วโมงเรียนวันนี้ก็ยังคงน่าเบื่อเช่นเคยสำหรับผม จะมีวันไหนมั้ยนะที่มันไม่น่าเบื่อ? ผมคิดเรื่อยเปื่อยของผมไปเรื่อย แล้วหันหน้ามองออกไปทางหน้าต่าง...
“เฮ้ย!!”
“คุณโมริโมโตะ มีอะไรรึเปล่า” อาจารย์ประจำวิชาถาม
“ผมรู้สึกปวดตับน่ะฮะ ขอตัวไปห้องพยาบาลก่อน” ผมแถข้างๆคูๆไปแล้วรีบวิ่งออกจากห้องเรียนไปที่สนามหญ้าโรงเรียนทันที
เจอแล้ว ผมเจอเจ้าตัวปัญหาแล้ว ==+
“นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ!!” ผมตะโกนถาม
หมอนั่นก็ยังคงไม่สนใจผมแล้วเดาะบอลเล่นอยู่คนเดียว ไม่ตอบผม ผมเคืองนะ!!
“นายน่ะ!! หูหนวกรึไงหา!!” ผมก็ยังคงตะโกนถามต่อ และหมอนั่นก็ยังคงไม่สนใจผมต่อเช่นกัน
ไม่สนก็ไม่ต้องสน เชอะ! ผมหันหลังกลับเตรียมตัวจะเดินกลับไปที่อาคารเรียน จู่ๆก็มีคนมาคว้าข้อมือผมไว้ พอผมหันไปดู....
“…” หมอนี่เงียบทำไมกันนะ?
“นาย...มีอะไรรึเปล่า?” ผมถามหน้างงๆ
“ทำไม...ทำไมเมื่อเช้าที่โต๊ะอาหารนายไม่พูดกับฉัน ทำไมนายไม่มองฉันเลยล่ะ” หมอนี่พูดด้วยน้ำเสียงตัดพ้อเล็กน้อย ตัดพ้อ? เพื่ออะไรกัน?
“เอ่อ...ฉะ..ฉัน....” ทำไมผมพูดติดอ่าง!! ผมไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ!!
“…” หมอนั่นเงียบอีกแล้ว...
“ฉันขอโทษก็แล้วกัน” ผมพูดเสียงอ่อน ด้วยความรู้สึกผิดเล็กน้อย
หมับ!
จู่ๆหมอนั่นก็ปล่อยข้อมือของผมออกแล้วก็คว้าตัวผมเข้ามากอด ผมรู้สึกได้ถึงแรงสั่นน้อยๆที่ไหล่ของเขา เขาร้องไห้หรือหัวเราะอยู่กันแน่นะ?
“นาย...เป็นอะไรรึเปล่า” ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ผมคิดว่าอ่อนโยน(?) ผมจะอ่อนโยนเพื่ออะไรกัน!!?
“…” เงียบอีกแล้ว ให้ตายสิ ผมไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้นะ
“...” หมอนั่นเงียบได้ผมก็เงียบได้
“ฉันรู้สึกเศร้าเวลาที่นายไม่มองฉัน ฉันรู้สึกเศร้าเวลาที่นายไม่พูดกับฉัน อย่างนี้มันเรียกว่าน้อยใจรึเปล่า...ริวจัง?”
“ทำไมนาย...ถึงต้องน้อยใจฉันล่ะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน นายเป็นคนขี้น้อยใจรึเปล่าริวจัง?”
“ฉันว่า...น่าจะไม่นะ”
“งั้น...ฉันคิดว่านิสัยที่ไม่ใช่นายทุกอย่างคงมาอยู่ที่ฉัน...ไม่มีนิสัยไหนที่เราเหมือนกันเลย ฉันอยากให้เรามีสักนิสัยที่เหมือนกันนะริวจัง”
หมอนั่นก็ยังคงกอดผมไม่ปล่อย แต่ผมก็รู้สึกแปลกใจตัวเองเล็กน้อยแฮะ ว่าทำไมผมถึงไม่ผลักเขาออก?
Tan-
-Nat
ความคิดเห็น