meet you เมื่อฉันได้พบเธอ

ลำดับตอนที่ #1 : ทางออก

ฉัน…ควรจะทำยังไง กับชีวิตที่ว่างเปล่า ต่อจากนี้ชีวิตฉันจะไม่มีเขาแล้ว วันพรุ่งนี้ฉันต้องดำเนินชีวิตของฉันเพียงลำพัง อ้อมแขนของเขาที่เคยกอดฉัน ต่อจากนี้มันจะไม่มีอีกแล้ว ฉันมองออกไปบนท้องฟ้าที่ว่างเปล่า ฉันจินตนาการถึงหน้าเขา น้ำตาฉันไหลออกมาไม่ขาดสาย และ มันไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ประโยคที่เขาพูดกับฉันถึงมันจะไม่ใช่ประโยคที่ยาวอะไร แต่ทำไม ประโยคนั้น มันกลับทำให้หัวใจของฉันที่เคยพองโตนั้น แตกสลายเป็นเสี่ยงๆ ด้วยคำพูดที่ว่า “เต้ย เราเลิกกันเถอะ เราเข้ากันไม่ได้ พี่เจอคนใหม่ที่พี่คิดว่าดีกว่าเต้ย” สิ้นสุดประโยคนั้น น้ำตาฉันไหลลงมาเหมือนคนขาดสติ ฉันรั้งและรั้งเขาไม่ให้ไป “ภู อย่าไปเลยนะ ไม่มีภู เต้ยจะอยู่ยังไง” ฉันจำได้ว่าฉันกอดเขาขณะที่ฉันพูดด้วยดวงตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำตา เพื่อขอให้เขาอย่าจากฉันไป… แต่ไม่เป็นผลตอนนี้ภูจากฉันไปแล้ว ฉันเดินมาที่ริมสะพานแม่น้ำ ฉันมองลงไปข้างล่าง สายน้ำที่เชี่ยวกราด ถ้าฉันกระโดดลงไปฉันคงไม่รอดเป็นแน่ แต่.. ฉันไม่เหลือใครแล้ว และนี่คือ ‘ทางออก’ ที่ฉันคิดว่าดีที่สุดของฉัน ขาข้างหนึ่งของฉันเริ่มก้าวขึ้นบนราวสะพาน และในตอนนั้นฉันได้ยินเสียงที่ต้องทำให้ฉันหยุดการกระทำนั้นเอาไว้ “เดี๋ยวเธอ เธอจะทำอะไร อย่าคิดสั้นนะ อย่าทำอะไรบ้าๆอย่างนั้น” แล้วมือของเขาคู่นั้น ดึงฉันลงมาจากราวสะพาน และแล้ว ฉันรู้สึกได้ว่าโลกมันหมุน “เห้ยเธอ!” และนั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนโลกทั้งโลกของฉันจะมืดไป….