คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : My Brother l Chapter 8
•8•
“ครับแม่...วันเสาร์ครับ...คิดถึงแม่เหมือนกัน...งั้นผมขอไปอ่านหนังสือก่อนนะ” มือเรียวกดวางโทรศัพท์ก่อนจะหันมาสนใจกับหนังสือข้างหน้าต่อ แบคฮยอนเหลือแค่สอบอีกสองวันก็จะปิดเทอม นั้นเหมือนถึงว่าแบคฮยอนต้องกลับบ้านที่บูชอนหลังจากไม่ได้เจอแม่มาหลายเดือนแล้ว
เขารู้สึกปวดตานิดๆ เพราะหลังจากกลับจากโรงเรียนเขาก็มุ่งต้องเข้าห้องนอนเพื่ออ่าหนังสือสอบทันที โดยตอนนี้ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลย หันไปมองนาฬิกาก็ต้องตกใจ
“สามทุ่ม!” แบคฮยอนอุทานขึ้น เขาเก็บหนังสือให้เข้าที่ก่อนจะเดินตรงไปห้องครัวแต่ก็ต้องหยุดอยู่หน้าห้องครัวเมื่อเห็นใครคนหนึ่งกำลังวุ่นวายอยู่กับตู้เย็น
“หิวเหมือนกันเหรอ?” เขาหันมาพร้อมกับไข่ในมือประมาณสองสามฟอง คนตัวเล็กสะดุ้งนิดหน่อยเมื่อถูกถาม
“ก็เค้ายังไม่ได้กินอะไรเลยนิ”
“แล้วจะทำอะไร” คนตัวสูงขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนตัวเล็กหยิบไข่ออกมาจากตู้เย็นเหมือนกัน
“ปาใส่ชานยอลมั่งงงง...ถามได้ก็ต้องเอามาทอดกินสิ” แบคฮยอนเบี่ยงตัวหลบทันทีเมื่อเห็นมือใหญ่กำลังฟาดมาทางเขา แต่เพราะเบี่ยงตัวทันมือหนาเลยฟาดไปโดนโต๊ะวางของในครัวเข้าอย่างจัง ชานยอลสะบัดมือเพราะความเจ็บก่อนจะถลึงตาใส่คนตัวเล็กที่หลบไปอยู่ข้างตู้เย็น
“ให้ตายเถอะ!” ร่างสูงสบถออกมาพลางมองหน้าหมาๆของไอ้เด็กตัวแสบที่ยังหลบอยู่หลังตู้เย็นพร้อมกระพริบตาปริบๆ
“ซอรี่นะ...เค้าไม่ได้ตั้งใจอ่ะ” เด็กตัวแสบพูดออกมาก่อนจะก้มลงมองมือที่ขึ้นสีแดงอยากเห็นได้ชัด แต่คงไม่เป็นหรอกชานยอลน่ะถึกจะตายยยยยยย
“อยากทำอะไรก็รีบทำ” ชานยอลพูดขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งที่บาร์บิวท์อิน พลางมองดูการกระทำเงอะงะของเด็กแสบที่พึ่งทำเขาเจ็บตัวไปเมื่อกี้ คนตัวสูงอมยิ้มก่อนจะหลุดหัวเราะกับท่าทางของแบคฮยอนที่ดูเหมือนจะไม่เอาไหนทางด้านการทำอาหาร จนเขาทนไม่ไหวต้องเข้าไปช่วย
“โอ๊ะ!” แบคฮยอนดูตกใจเล็กน้อย หลังจากถูกแย่งตะหลิวจากด้านหลัง
“หลบไป เกะกะ” คนตัวสูงเข้ามาแทนที่คนตัวเล็ก ก่อนจะตอกไข่ลงกระทะทีล่ะฟอง การกระทำทุกอย่างของชานยอลอยู่ในสายตาของแบคฮยอนทุกอย่าง คนตัวเล็กยิ้มกรุมกริบออกมา
“หยิบจานให้หน่อย” แบคฮยอนพยักหน้าตอบรับก่อนจะไปหยิบจานบนชั้นมาสองใบแล้ววางลงบนโต๊ะข้างๆ ชานยอลหันมาพร้อมกระทะก่อนจะเอาไข่ที่พึ่งทอดเสร็จวางลงบนจาน
“เสร็จล่ะ..อ่ะเอาไป” ชานยอลหยิบจานไข่นั้น วางลงบนมือเล็กก่อนจะหันไปทอดของตัวเองต่อแบคฮยอนมองจานไข่นั้นพลางยิ้มออกมา
ชานยอลก็ยังเป็นชานยอล พี่ชายที่ใจดีที่สุดในโลกของเขา แบบนี้จะไม่ให้เขารักได้ไง
“ชานยอลขอบคุณนะ”
“ชานยอลออกไปตั้งแต่เช้าแล้ววันนี้ต้องเข้าคณะน่ะ เดียวน้าไปส่งหนูแบคที่สถานีรถไฟนะจ๊ะ ว่าแต่เก็บของเสร็จหมดแล้วนะ” น้าสาวคนสวยพูดขึ้นขนาดที่เธอกำลังวุ่นวายกับการทำมื้อเช้า
“ครับ”
“นี่ขนมเค้กข้าวน้าฝากไปให้แม่หนูด้วยนะ น่าเสียดายถ้าน้าไม่ติดไปญี่ปุ่นน้าคงได้ไปเที่ยวบูชอน ฝากความคิดถึงให้แม่หนูด้วยนะ” ปาร์ค ชินเฮยิ้มกริบก่อนจะยกกล่องขนมเค้กข้าวมาให้ลูกชายเพื่อนสนิทอย่างแบคฮยอน
“เจอกันเปิดเทอมหน้านะหนูแบค” เธอพูดพลางลูบตัวทุยด้วยความเอ็นดู
“ครับ น้าชินเฮ” แบคฮยอนโค้งหาน้าสาวก่อนจะยิ้มออกมา น้าสาวโบกมือลาให้เขาแบคฮยอนยิ้มออกมาก่อนจะลากกระเป๋าเข้าสถานีรถไฟไป
ถึงจะเฟลที่ชานยอลไม่ได้มาส่งก็เถอะ แต่พอนึกถึงประโยคที่ชานยอลพูดในรถตอนนั้นก็ทำให้เขามีความหวังขึ้นมา
กูว่าปิดเทอมจะหาที่เที่ยวไปบูชอนน่าจะดี ว่าแต่บ้านมึงพักฟรีใช่ป่ะ..
หวังว่าชานยอลจะไม่ได้พูดเล่นหรอกนะ
“แบคฮยอนกลับบูชอนแล้วสิ” ลู่หานพูดขึ้นพลางมองเพื่อนตัวสูงที่นั่งเท้าคางมองวิวนอกหน้าต่าง
“สบายหูเลยสิมึง” อยู่ๆจงอินก็พูดเสริมขึ้นมา
“คงงั้นมั่ง” ชานยอลพูดก่อนจะหันมาพิงพนักเก้าอี้เหมือนเดิม “ปิดเทอมนี้พวกมึงไปไหนกันป่ะว่ะ”
“ปิดเทอมนี้เหรอ มึงอยากไปป่ะว่ะลู่หาน” เซฮุนหันไปถามคนข้างๆก่อนจะให้คำตอบเจ้าของคำถาม
“ไม่รู้ดิแต่ถ้าอยู่หอทุกวันคงน่าเบื่อ บ้านก็ไม่อยากกลับ...” ประโยคหลังของเพื่อนชาวจีนแผ่วลง “มึงมีที่แนะนำป่ะว่ะ ชานยอล”
“ขอสบายๆ บรรยากาศดีๆ” > จงอิน
“งั้นไปคยองกี...บูชอน กันดีไหม?”
“แม่!!” เสียงตะโกนของเด็กวัยสิบหกย่างสิบเจ็ด ดังลั้นสถานีรถไฟบูชอน เด็กตัวเล็กไม่สนใจอะไรทั้งนั้น รีบวิ่งมาหน้าสถานีเมื่อเห็นผู้เป็นแม่ที่ยืนรออยู่ตรงนั้น
“เป็นไงบ้างตัวแสบ” เธอมองดูลูกชายพลางลูบหัวอย่างเอ็นดู
“สบายดีครับ อ้วนขึ้นด้วยดูสิ”
“น้าชินเฮเลี้ยงดีล่ะสิ เดียวก็กลายเป็นหมูอีกหรอก ฮ่าๆๆ” บยอน จูยอนพูดก่อนจะหัวเราะออกมา “ว่าแต่หิวรึยังล่ะเรา”
“หิวแล้ว คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่ด้วย” แบคฮยอนยิ้มตาหยี
“งั้นกลับบ้านกันเถอะ”
“เอาของขึ้นไปเก็บบนห้องสิ เดียวแม่ทำอะไรให้กิน”
“โอเคครับ” เด็กตัวเล็กพยักหน้าอย่างว่าง่ายก่อนจะหยิบสัมภาระตัวเองแล้วเดินไปที่ห้องนอนของตัวเอง
แบคฮยอนวางกระเป๋าลงบนเตียงของตัวเองก่อนจะหยิบเสื้อผ้าออกมาไว้ในตู้ เด็กตัวเล็กทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่มหลังจากเก็บของตัวเองเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าออกมาเล่นพลางๆ ระหว่างรอแม่ทำข้าวให้กิน
ติ้ง!
ทันทีที่เปิดเน็ตทางโทรศัพท์เสียงแอพพลิเคชั่นไลน์ก็ดังขึ้นมาทันที แบคฮยอนคิดว่าคงเป็นพวกโฆษณาที่เขากดเพิ่มเป็นเพื่อนเพราะเพื่อสติ๊กเกอร์ฟรีแน่ๆ แต่เขาคิดผิด พอเปิดก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเป็นข้อความจากคนที่เขาอยากเจอก่อนกลับมาบูชอน
real_pcy
ถ้ามึงเห็นข้อความนี้แสดงว่ามึงถึงบูชอนแล้ว 10.37
แล้วถ้ามึงถึงแล้ว ตอบกลับด้วย นี่คือคำสั่ง! 10.37
เด็กตัวเล็กบนเตียงนอนเลิกคิ้วให้กับข้อความในโทรศัพท์ที่ส่งมาตั้งแต่เวลาที่เขาออกจากโซล ก่อนจะยิ้มและตัดสินใจพิมพ์ข้อความลงไป
Baekhyunee
13.17 เค้าถึงบ้านแล้ว
13.18
“นี่จะไปจริงๆเหรอเนี้ย” ปาร์ค ชินเฮพูดขึ้นระหว่างช่วยลูกชายเก็บกระเป๋าเดินทาง “ฉันนึกว่าแกพูดเล่นนะเนี้ย”
“จริงดิ เดียวแม่ก็ไปญี่ปุ่นแล้วผมก็ต้องอยู่บ้านคนเดียว ไปเที่ยวดีกว่า” ลูกชายตัวสูงไหวไหล่
“จ้า...อ้อ จริงสิ อยากได้รึป่าวไม่รู้แต่เอาเก็บไว้ก็ไม่เสียหายนะ” แม่พูดพลางเอากระดาษที่ถูกพับให้เป็นชิ้นไม่ใหญ่มากมายัดใส่มือลูกชาย “ถึงนู้นล่ะค่อยเปิดก็ได้นะ”
“ห๊ะ?” คนเป็นแม่ปล่อยให้เขางงอยู่อย่างนั้นก็จะเดินออกจากห้องไป ปาร์ค ชานยอลไม่ปล่อยให้ความสงสัยทำงานนานเขาคลี่กระดาษที่ถูกพับนั้นออกมาก่อนจะเห็นข้อความตัวใหญ่อยู่บนหัวกระดาษ
ที่อยู่ของหนูแบค
“แม่!!!!! ใครบอกว่าผมจะไปหาเด็กเตี้ยนั้น!”
หนึ่งอาทิตย์แล้วหลังกลับบ้านที่บูชอนมา....
เหงา
เพราะอะไรกัน ทั้งๆที่เขาอยู่กับแม่แล้วก็ออกไปเจอเพื่อนเก่าแทบทุกวัน ไม่รู้สิ เขาไม่ได้พูดคุยกับชานยอลเป็นอาทิตย์แล้วมั่ง ข้อความสุดท้ายในไลน์ก็คือข้อความที่ส่งไปตอนกลับถึงบ้าน และหลังจากนั้นก็ไร้การตอบกลับจากชานยอล ก็รู้แหละว่าเป็นแค่พี่น้องกัน...มั่ง แต่ส่งสติ้กเกอร์กลับมาหน่อยก็ดีนิ คิดแล้วก็งอน จะงอนได้ไหม...
“ยิ้มหน่อยไอ่หมา เพื่อนชวนมาเที่ยวทั้งที ทำหน้าเป็นหมาหงอย” เสียงของคิม มินซอกเพื่อนสมัยมัธยมต้นของเขาพูดขึ้น
“หือ? ฉันเหรอ” เด็กหนุ่มตัวเล็กพูดพลางจับหน้าตัวเอง
“ส่องกระจกดูหน่อย” เพื่อนตัวเล็กเขาจับเขาหันไปทางร้านเสื้อผ้าข้างทาง เขาพอมองผ่านกระจกใสของร้านเสื้อผ้า “เพราะพี่คนนั้นเหรอ”
“ไม่เกี่ยวกะชานยอลซะหน่อย” แบคฮยอนส่ายหน้าปฏิเสธเพื่อนที่จ้องเขาอย่างกะจะจับผิด
“แล้วเป็นไงบ้างล่ะ”
“ก็คงเหมือนเดิม…” เสียงนั้นแผ่วลง
“เอาน่าอุตส่าห์พยายามได้ไปเรียนโซลเพื่อพี่เขาขนาดนั้น สู้ๆ” เพื่อนไซส์มินิพูดพลางยกมือขึ้นมาตบบ่าเพื่อนที่ยิ้มออกมาบางๆ
หลังจากเหนื่อยล้าจากการไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนตลอดหนึ่งวันเต็ม เด็กตัวเล็กเดินเข้าซอยบ้านตัวเองหลังจากให้มินซอกส่งแค่หน้าปากซอยแล้วเขาเดินเข้ามาเอง
ไฟในบ้านถูกเปิดสว่าง สงสัยแม่คงกลับถึงบ้านแล้ว แบคฮยอนกดรหัสเข้าบ้านอย่างไม่รีบก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ก่อนจะขมวดคิ้วสงสัยเมื่อเห็นรองเท้าแปลกใหม่อยู่หน้าบ้าน เพื่อนที่ทำงานของแม่มากินข้าวด้วยงั้นเหรอ เด็กตัวเล็กรีบถอดรองเท้าแล้วรีบเดินเข้าบ้านก่อนจะเห็นคนเป็นแม่กำลังพูดคุยกับใครอยู่ในห้องนั่งเล่น
“อ้าว แบคฮยอนกลับมาแล้วเหรอลูก” เพราะเสียงของแม่ทำให้คนที่หันหลังอยู่หันมาที่เขา นั้นทำให้เขาต้องเบิกตากว้างออกมา
“ชานยอล!?”
TBC --------------------
TALKME
มาแว้วมาแล้วจ้า
พี่ชานไหนว่าไม่ได้
ไปหาน้องแบคไง
ความคิดเห็น