คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : My Brother l Chapter 6
•6•
นับจากวันที่มาจากบูชอนนี่ก็คงได้สามเดือนแล้วมั่ง ทุกอย่างค่อยข้างลงตัวแล้ว ทั้งเรื่องที่โรงเรียน เรื่องที่บ้าน น้าชินเฮค่อยข้างจะจัดการให้ทุกอย่างถ้ามีอะไรขาดเหลือ ทุกอย่างเหมือน อ้อ ที่ว่าเหมือนน่ะคือผมกับชานยอลยังทะเลาะกันทุกวันเหมือนเดิม แต่ที่จะไม่เหมือนเดิม
ก็คือ.....
“อ้าว หนูฮโยมิน”
“สวัสดีค่ะคุณน้า หวัดดีจ๊ะน้องแบคฮยอน” หญิงสาวผู้มาใหม่ทำความเคารพเจ้าของบ้านก่อนจะหันมายิ้มและโบกมือหลานเจ้าของบ้านอย่างผมที่กำลังนั่งทำการบ้าน ผมเงยหน้าก่อนจะยิ้มพลางพยักหน้าตอบรับ
“แล้วชานยอลล่ะลูก” น้าชินเฮถามขนาดที่กำลังวุ่นวายอยู่กับโน๊ตบุ๊คที่ตั้งอยู่บนโต๊ะห้องนั่งเล่น
“ชานยอลอยู่ข้างนอกค่ะ คงกำลังเข้ามา แล้วนี้คุณน้าทำอะไรเหรอค่ะ” ฮโยมินพูดพลางนั่งลงบนโซฟา
“อ่อ ช่วยเคลียร์งานให้พ่อชานยอลน่ะจ๊ะ” หน้าชินเฮเงยหน้าก่อนจะหันไปยิ้มให้รุ่นพี่ของลูกชายอย่างเป็นมิตร
“อ่อ” เธอพยักหน้าเล็กน้อย
พี่ฮโยมินพี่รหัสของชานยอล ตั้งแต่วันอาทิตย์ที่แล้วที่ชานยอลชวนพี่ฮโยมินมากินข้าวที่บ้าน จะบอกว่าฮโยมินขอมาจะดีกว่า นี่ก็ร่วมอาทิตย์หนึ่งแล้วมั่งที่พี่ฮโยมินมาที่บ้านทุกวันเลย มากินข้าวบ้าง มาช่วยชานยอลทำงานบ้าง ถึงชานยอลจะบอกกับน้าชินเฮว่าไม่ใช่แฟนก็เถอะ แต่มันก็อดคิดไม่ได้ พี่ฮโยมินเป็นคนเฟลรี่ พูดเก่ง ก็ดาวมหาลัยนี่เนอะ สวยด้วย
“หนูฮโยมินกินข้าวด้วยกันมั้ย?”
“วันนี้หนูไม่สะดวกค่ะ หนูแค่มาเอาของเฉยๆ ขอโทษนะค่ะ” ฮโยมินยิ้มเจื่อน
“ไม่เป็นไรจ๊ะ” ชินเฮยิ้มให้รุ่นพี่ของลูกชาย
“อ้าว ชานยอล” ฮโยมินหันไปหากับคนที่พึ่งเข้ามาในบ้าน
“ของอยู่บนห้องผมพี่จะขึ้นไปด้วยกันมั้ย” ชานยอลพูดพลางชี้ไปข้างบน
“โอเค๊!” เธอยิ้มให้รุ่นน้องก่อนจะลุกขึ้นพลางโค้งให้ผู้ใหญ่ที่นั่งทำงานอยู่ ปาร์ค ชินเฮยิ้มตอบรับมารยาทนั้นไป
ร่างเล็กที่นั่งทำการบ้านอยู่บนโต๊ะเดียวกัน มองไปยังสองคนสองที่กำลังเดินคุยกันไปอย่างสนิทสนม ก่อนจะหันหน้ามาทางเดิม ผมไม่ได้อิจฉานะ แค่นอยด์ นอยด์ ? จะว่าไปแล้วเราก็ไม่มีสิทธิไปนอยด์อะไรเขานิ เฮ้อ แบคฮยอนนะแบคฮยอน
“หนูแบค”
“……..”
“หนูแบคจ๊ะ”
“……..”
“แบคฮยอน!!”
“คะ ครับ?” เด็กหนุ่มตัวเล็กสดุ้งเมื่อได้ยินเสียงตะโกนจากผู้เป็นน้า ในระยะทางไม่ไกลนัก
“เป็นไรเรา เหม่อเชียวง่วงเหรอ หรือไม่สบาย?” ปาร์ค ชินเฮพูดพลางเอามือมาเตะหน้าผากหลานชาย
“ป่าวครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร แฮ่” เด็กน้อยยิ้มเจื่อน
“พรุ้งนี้ก็วันเสาร์ไม่ต้องรีบทำก็ได้มั่ง” น้าสาวพูดพลางมองกองหนังสือตรงหน้า
“ทำไว้ก็ดีไม่ใช่เหรอครับ” เด็กน้อยพูดก่อนจะยิ้มตาหยี่
“ทำไมพี่ชอบฝากไว้ที่ผมนะ” ร่างสูงขมวดคิ้ว พลางหาของจากชั้นหนังสือ
“นายก็รู้พี่กลับบ้านที่ไหน เอาไว้หอยัยจีฮยอนก็คงหาย” รุ่นพี่คนสวยที่กำลังถ่ายรูปอยู่บนเตียงของผมอย่างสนุกสนาน
“ก็บอกแล้วว่าให้ไปคุยกับแม่ดีๆ” หันไปหาคนที่กำลังวุ่นอยู่กับโทรศัพท์
“คุยแล้วได้อะไร ยังไงเขาก็ไม่ยอมหรอก ตั่งแต่ที่พี่ขอมาเรียนสถาปัตล่ะ ปานนี้แม่ยังไม่เข้าพี่เลย แล้วจะให้พี่คุยอะไรอีก” รุ่นพี่สาวสวยที่นั่งอยู่บนเตียงระบายให้รุ่นน้องฟัง
“ไม่เอาหน้าทำหน้าบูดอย่างกะนมใกล้หมดอายุ หมดสวยหมดคุณพี่” ชายหนุ่มเดินออกมาจากชั้นหนังสือพร้อมกระดาษกองใหญ่
“ถ้าพ่ออยู่พี่คงมีความสุขมากกว่านี้” ฮโยมินพูดพลางก้มหน้าลง
“เอาอีกล่ะ คิดมากน่า พ่อพี่คงไม่อยากให้พี่คิดมากหรอกนะ” ชานยอลพูดพลางยีหัวรุ่นพี่ ก่อนที่เธอจะเงยหน้ามาแล้วยิ้ม
“วันอาทิตย์ว่างป่ะ”
“ว่างมั่งทำไม จะชวนไปเดทเหรอ?” ชานยอลยิ้มกวนก่อนที่ฮโยมินจะส่ายหน้า
“ป่าว จะชวนไปหาพ่อ”
“เอาสิ ผมยังไม่เคยเจอพ่อพี่เลย แต่ถ้าวันอาทิตย์คงต้องเอาไอ้เตี้ยไปด้วย วันอาทิตย์แม่ไม่อยู่บ้าน ปล่อยมันไว้บ้านคนเดียวแม่คงไม่ยอม หวงหลานซะขนาดนั้น”
“ฮ่าๆๆๆ พึ่งรู้ว่านายขี้น้อยใจเป็นด้วย เอาสิพาน้องไปด้วยก็ได้”
“อืม โอเคงั้นวันอาทิตย์” ชานยอลพูดก่อนจะไปที่ประตู
“ชานยอลเดียว” ผมหันมาพลางขมวดคิ้วเป็นเชิงถาม
“โอเคป่ะ” เธอยืนโทรศัพท์มาทางผมพลางอมยิ้ม
“อะไรคนใหม่เหรอ”
“กำลังคุยๆอยู่ เดือนนิเทศน่ารักดีเนอะ”
“เออก็ดีอ่ะ เหมาะกับพี่ดี รีบเป็นแฟนกันเร็วๆนะ หลังจากที่โสดนานถึงสามเดือน ฮ่าๆๆ” ชานยอลพูดก่อนจะยิ้มกวน
“ชิ ถ้าไม่โดนเด็กกวนตีนแถวนี้ปฎิเสธฉันคงไม่ต้องโสดนานขนาดนี้หรอกย่ะ” เธอพูดพลางเท้าเอว
“ก็พี่ไม่ใช่สเปคผมนิ ฮ่าๆๆๆ” ชายหนุ่มพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“อ้าวแล้วหนูฮโยมินเขากลับยังไง” ผู้เป็นแม่ลูกชายที่พึ่งเดินเขามาในบ้านหลังจากเดินไปส่งเพื่อนรุ่นพี่ที่หน้าบ้านเมื่อกี้
“เพื่อนเขามารับอ่ะแม่” ชินเฮพยักหน้ารับรู้
“แสดงว่าต้องนี้ว่าง?”
“อืม” ชานยอลพยักหน้า
“ดีล่ะไปซุปเปอร์ให้หน่อย” ผู้เป็นแม่พูดพลางยืนกระดาษใบชนาดปานกลางที่รายการมากมายลงไป
“คนเดียว?”
“กับหนูแบค” แม่พูดเสียงเรียบ
“ทำไมต้องให้มันไปด้วย”
“ถ้าแกไปคนเดียวรู้เหรอว่าใช้อะไรบ้าง บ้างผักแกยังไม่รู้ชื่อเลยให้หนูแบคไปด้วยนั้นแหละ”
ตอนนี้ผมอยู่ซุปเปอร์ใกล้บ้านกับไอ้เตี้ยที่กำลังเข็นรถเข็นพลางถือกระดาษที่เต็มไปด้วยรายการอาหารที่แม่จัดมาให้ ร่างเล็กเข็นรถเข็นไปโดยไม่หันมองหรือกวนประสาทเหมือนทุกวัน วันนี้ดูเงียบแปลกด้วย
“เดียวเข็นให้หยิบของไปล่ะกัน” ไอ้เตี้ยไม่พูดอะไรเพียรแค่พยักหน้าเฉยๆ แล้วเดินต่อไป แปลก แปลกมาก มันคงจะแค่เครียดเพราะการบ้านเยอะมั่ง
“นี่ไม่คิดจะคุยกันหน่อยเลย” ผมเข็นรถมาอยู่ข้างๆก่อนจะถามร่างเล็กที่กำลังหยิบของจากชั้น
“ชานยอลอยากให้เค้าคุยอะไรอ่ะ ปกติไม่เห็นอยากจะคุยเลย” ไม่มองด้วย แม่งเหมือนฉากนางเอกงอนพระเอกในละครหลังข่าวที่แม่ดูเป๊ะ
“เป็นไรก็บอกมาดิ มึงเงียบอย่างงี้กู... เอ่อ อย่างงี้เดียวแม่กูเป็นห่วง” ผมพูดให้คนที่กำลังหันหลังอยู่
“ชานยอลไม่ต้องมายุ่งหรอก” อ้าว พูดงี้หมายความว่ายังไงครับคุณบยอน นี่กูงง กูทำไรผิด
“งี่เง่าว่ะ” คำพูดนั้นทำให้ร่างเล็กหันหน้ามาปะทะกับผมทันที ผมว่านี่แม่งยิ่งกว่าละครหลังข่าวแล้วครับบบบ
“ก็งี่เง่าอ่ะ งี่เง่าแล้วไง ถ้าอยากอยู่กับคนไม่งี่เง่าก็ไปอยู่พี่ฮโยมินนู้น ไม่ต้องมายุ่งจะเป็นเค้าจะเป็นอะไรก็เรื่องของเค้า อยากไปไปก็ไป อยากไปอยู่กับใครก็ไป!” พูดจบก็โยนกล่องซีเรียลลงรถเข็นแล้วเดินไปทันที ปล่อยให้ผมยืนงงอยู่กับรถเข็นโง่ๆ
นี่รึเปล่าที่เขาเรียกกันว่าอาการหึง ปล่อยมันไป เดียวมันคงหาย พรุ้งนี้มันก็คงมากวนตีนผมเหมือนเดิม แต่ห้ามคิดนะเว้ยปาร์ค ชานยอล ห้ามคิดเรื่องของมัน มึงไม่ได้ชอบมัน เข้าใจมั้ย ไอ้หัวใจนี่หยุดเต้นแรงสักทีได้มั้ย
TBC --------------------
TALKME
คัมแบคโฮม 5555 กลับมาแล้วหลังจาก
หายตัวไปเนิ่นนาน เค้าพึ่งสอบเสร็จมาสองอาทิตย์
เลยขี้เกลียดนิดหน่อย 555 ตอนนี้หายขี้เกลียดแล้ว
จะพยายามมาอัพเรื่อยๆนะค่ะ อย่าลืมติดตามกันน๊าาาา
ความคิดเห็น