คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My Brother l Chapter 1
•1•
“เค้าคิดถึงชานยอลที่สุดเลยยยย” ผละกอดออกมาก็เขย่าตัวผมไม่หยุด ทำเอาผมมึนไปหมด
“อะ เอ่อ” ไม่รู้จะทำไงกับเด็กผู้ชายข้างหน้าดี เลยเงยหน้าแล้วหันซ้ายเล็กน้อยเพื่อให้เห็นหน้าของแม่เพื่อขอความช่วยเหลือ เห็นอย่างนั้นผู้เป็นแม่เลยเดินเข้ามาหาทันที
“หนูแบคจ๊ะ สวัสดีพี่ชานยอลเขาสิ” อะไรนะ ! หนูแบค อย่าบอกนะว่าเด็กผู้ชายคนข้างหน้าผมคือ อะ...ไอ้เด็กอ้วนแว่นหนา เหรอ บ้าน้า เปลี่ยนไปขนาดนี้เลยเหรอ อิมพอสซิเบิล เป็นไปไม่ได้
“เอ๊ะ ! สวัสดีครับชานยอล ^^” ยิ้มอีก โอ๊ยยยย ตายๆๆ ปาร์ค ชานยอลจะบ้าตาย แม่งน่ารักไป มันจะใช้เด็กอ้วนเมื่อ 10 ปีก่อนจริงๆเหรอ
“กลับเถอะ หนูแบคคงอยากไปบ้านน้าเต็มที่แล้วมั่ง”
“ครับ ^^” ว่าแล้วก็เดินไปขึ้นรถทันที โดยปล่อยให้ผมยืนอึ่งกับภาพเด็กผู้ชายที่เห็นเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วอยู่ เอาเถอะผมชักกะเชื่อคำที่ว่า ‘เวลาเปลี่ยนคนเปลี่ยนแล้วล่ะครับ’
.......................................
“ทำตัวตามสบายเลยนะ” ทันทีที่ถึงบ้านหญิงวัยกลางคนก็ทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีเลยทันที
“อ่อ ครับ”
“เดียวน้ามานะ นั่งคุยกับชานยอลไปก่อนก็ได้” พูดจบก็เดินออกไปทันที เหลือแต่เพียงเด็กหนุ่มตัวสูง และเด็กหนุ่มตัวเล็กเท่านั้น
“ชานยอล!!” หันกลับมาพร้อมกับยิ้มตาหยี้
“หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ” พูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่ห่างกันประมาณ 5 เมตรกำลังวิ่งเข้ามา เอาเถอะไอ้ผมมันก็ไม่ใช่คนที่จะพิศวาสเด็กหรอก ถึงไอ้คนข้างหน้าจะโตมาน่ารักน่าหยิกเท่าไหร่ก็ตามเถอะ แต่เด็กเป็นก็เด็กอยู่วันยันค่ำ ถึงตัวจะเปลี่ยนแต่นิสัยนี้ ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย
“ทำไมอ่า” ยังมีหน้ามาทำหน้าแมวอ้อนใส่อีก
“ก็ไม่ทำไม =_=”
“อ่อ ไม่เป็นไร ชานยอลคงจะเขินใช่ม่ะ เค้าให้เวลาทำใจก่อน”
“เขินกับผีดิ” ตอบไปสั้นๆอย่างได้ใจความเลยทำให้คนตัวเล็กล้มตัวนั่งบนโซฟาอย่างหน่ายๆ
“ชานยอลนี้เหมือนเดิมเลยนะ ดีแต่ว่าคนอื่น ชอบใจร้ายกับเค้า” คนที่นั่งอยู่บนโซฟาเงยหน้าขึ้นมาพร้อมเบ๊ะปาก
“ก็แค่กับเด็กอ้วนบูชอนนั้นแหละ”
“ไม่อ้วนแล้วหัดดูบ้างดิ” พูดพร้อมกับลุกขึ้นเต็มความสูง
“อ่อ...เหรอออ” ร่างสูงมองร่างเล็กหัวจรดเท้า
“จะมองอีกนานมั้ย” ร่างเล็กพูดพลางเท้าเอว
“นาน มีไรป่ะ”
“มี !!”
“มีไรไม่ทราบครับคุณบยอน ??” พูดเสร็จก็เดินเข้าไปใกล้ๆ
“ไม่บอก มีไรป่ะ” ไม่พูดป่าวแต่กลับยื่นหน้าเข้ามาด้วย จ้องตากันสักพักแล้วก็...
“ย๊า !! ชานยอลปล่อยเค้าเดียวนี้นะ” จับไอ้เด็กข้างหน้าล๊อคคอด้วยความหมั้นไส้
“เรียกพี่ก่อนแล้วจะปล่อย”
“ไม่เรียก !! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ชานยอล จักจี้ๆๆ” พูดไปก็หัวเราะไปด้วยความบ้าจี้
“ไม่เรียกก็ไม่ปล่อย บ้าจี้ไม่ใช่เหรอดูสิจะทนได้นานแค่ไหน” เล่นอยู่กันสักพักหนึ่ง ก็ต้องหยุดการกระทำทุกอย่างเพราะได้ยินเสียงเรียกจากด้านบนชั้นสอง
“ชานยอล !!” หญิงวัยกลางคนที่กำลังยืนกอดอกอยู่ตรงระเบียงตะโกนลงมายัง เด็กตัวสูงที่อยู่ข้างล่าง ทำให้ปาร์ค ชานยอล ปล่อยมือออกจากคอของแบคฮยอนทันที คนที่ยืนอยู่ข้างหน้าหันมายักคิ้วใส่ นั้นแหละครับอย่างที่เห็น ผมพิศวาสไอ้เด็กนี่ไม่ลงจริงๆ
......................................
20.30
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“มีไร ??” ผมเปิดประตูออกมา ก็เห็นแบคฮยอน ที่กอดหมอนอยู่หน้าห้อง
“น้าชินเฮบอกว่าห้องเค้าไฟไม่ดีเลยให้มานอนห้องชานยอลก่อน”
“ไม่ให้” ตอบเพียงสั้นง่ายๆ แล้วก็หันหลังกลับไป
“หรือจะให้เค้าไปบอกน้าปาร์ค”
“นอนกรนป่าว”
“……” ไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเพียงแค่ส่ายหัว
“นอนน้ำลายยืดป่าว”
“……” คำถามก็เป็นการส่ายหัวเหมือนเดิม
“ไม่นอนดิ้นใช่มั้ย”
“……” ส่ายหัวอีกตามเคย
“ละเมอกลางดึกป่ะ”
“โอ๊ย ชานยอลจะถามอะไรนักหนาเนี้ยวันนี้เค้าจะได้นอนม่ะ” เด็ตัวเล็กที่ยืนอยู่หน้าห้องมองหน้าผมด้วยสีหน้าหาเรื่อง
“เออๆ จะนอนก็นอน แล้วก็ห้ามวุ่นวาย” พอตอบอย่างนั้นไอ้เด็กข้างหน้าก็ยกยิ้มขึ้นทันที ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้อง แล้วกระโดดลงเตียงทันที ส่วนตัวผมก็กลับไปนั่งที่โต๊ะคอมเหมือนเดิม
“ถามจริง ทำไมต้องตั้งหน้าตั้งตามาเรียนถึงโซล” ถามไอ้คนที่กำลังนอนหมุนไปหมุนมาบนเตียง
“เอ๊ะ ! อยากรู้ด้วยเหรอ” แบคฮยอนลุกขึ้นมานั่งตามปกติ
“เอ้า ถ้าไม่อยากรู้จะถามมั้ย” ไอ้เด็กนี่ เรื่องกวนประสาทชาวบ้านเขาถนัดนัก
“ก็แค่อยากมาเรียน แล้วก็จะมาทวงสัญญาด้วย”
“สัญญา ? สัญญาอะไร”
“ก็คนแถวนี้บอกว่าถ้าเค้าโตขึ้นจะเป็นแฟนด้วยไม่ใช่หรอ”
TBC -----------------------
ความคิดเห็น