คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : My Brother l Chapter 4
•4•
วันนี้คือวันเปิดเทอมวันแรกของผม ซึ่งไม่ใช่แค่ผมหรอกเพราะมีไอ้เด็กบ้าผู้อาศัยที่ดันมาเปิดเทอมวันเดียวกับผมอีก แต่ไม่ใช่โรงเรียนของมันคนเดียวหรอกที่ดันเปิดพร้อมผม แต่ดันเป็นโรงเรียนเกือบทั่วทั้งโซลที่พร้อมใจกันเปิดวันนี้กันหมด แต่เอาจริงๆมันก็ไม่เชิงเรียกว่าเปิดเทอมด้วยซ้ำควรเรียกว่าวันรับน้องมากกว่า ไม่มีการเรียนการสอนแต่ต้องไปมหาลัยกันทุกคน งั้นจะถือว่าไม่เข้าร่วมกิจกรรม
เดินลงมาจากห้องนอนพร้อมกับชุดฟอร์มมหาลัยแบบจัดเต็ม ก่อนจะเห็นคุณแม่ที่เคารพกำลังทานมื้อเช้ากับแบคฮยอนและคุยกันอย่างออกรส ก่อนที่ไอ้เด็กเตี้ยจะหันมามองผม
“ชานยอลมากินด้วยกันดิ” ร่างเล็กพูดก่อนจะกวักมือเรียกให้ผมไปนั่งด้วย
“กูให้เวลาสามนาทีรีบกินให้หมดแล้วตามมา” พูดแค่นั้นก่อนจะไปหยิบกุญแจรถที่ห้อยอยู่แถวประตูทางออกบ้าน แบคฮยอนเห็นดังนั้นจึงรีบโค้งลาปาร์คชินเฮผู้เป็นน้า แล้วหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพายแล้ววิ่งตามออกไปทันที
....................................
ระหว่างการเดินทาง ก็เงียบเหมือนเดิม ไม่มีแม้แต่เสียงเพลงจากเครื่องเสียงในรถ จนกระทั่งแบคฮยอนที่นั่งเท้าค้างมองวิวข้างนอกรู้สึกเบื่อเลยหยิบแฟลชไดร์ฟในกระเป๋านักเรียนที่มีเพลงอยู่ในนั้นขึ้นมาเสียบที่เครื่องเสียง เพื่อฟังเพลง
“ทำไร ถอดออกเลยกูอย่างอยู่เงียบๆ” หันไปก็เห็นไอ้เด็กเตี้ยกำลังเบ๊ะปากแล้วมองผมด้วยหางตา เหมือนกำลังด่าผมในใจว่า “ถ้าชานยอลอยากอยู่เงียบขนาดนั้นทำไมไม่ไปอยู่วัดเลยล่ะ ง่ายดีนะ”
“ไม่ต้องมาด่ากูในใจเลยนะ”
“รู้ด้วย เก่งนะเนี้ย” แบคฮยอนยิ้มก่อนจะเอามือมาหยิบแขนผมเบาๆ เห็นอย่างนั้นผมก็ปัดออกเลยทันที
“เพื่อนเล่นเหรอ ดูหน้าด้วยเลยมั้ย” แบคฮยอนยิ้มขำก่อนจะหันหน้าไปทางกระจกเหมือนเดิม คือสรุปที่ทำโหดไปเมื่อกี้คือแม่งไม่กลัวกูเลย
“ปิดดิ รำคาญ อยากฟังก็เสียบหูฟังเข้าโทรศัพท์ตัวเองไปดิ” พูดอย่างนั้นก่อนที่ไอ้เด็กเตี้ยจะหันหน้ากลับมาพูดกับผม
“ไม่เอาหรอกเดียวแบตหมด วันนี้ไม่ได้เอาแบตสำรองมาด้วย ถ้าแบตหมดแย่แน่” นั้นเถียงกูซะด้วย หลังจากอัพเลเวลอยู่กับกูมาหลายอาทิตย์เลยกล้าใช่มั้ย กูอายุห่างกับมึงตั้งสามปีนะเว้ยช่วยเคารพกูหน่อยไอ้คุณบยอน
“เค้าอุตส่าอยู่เงียบแค่ฟังเพลงก็ไม่ได้ ใจร้ายชะมัด” เอาอีกดราม่าใส่อีก โอเคเต็มที่กูขี้เกลียจทะเลาะกับมึงล่ะเหนื่อย
“เออ ! งั้นตามใจเลยครับ คุณบยอน” ไอ้เด็กบ้านี่หันมายิ้มอย่างผู้ชนะก่อนจะนั่งเงียบฟังเพลงของมันต่อไป ก็เอาที่น้องสบายใจเลยครับ อย่าให้ถึงทีกูบ้างนะ
................................
Hyundae high school…
หลังจากที่ชานยอลขับรถมา ปล่อยผมที่โรงเรียน(?) ก่อนที่จะให้ผมเดินเข้าโรงเรียนเอง ที่จริงก็ไม่ได้คาดหวังให้ลงมาส่งถึงหน้าประตูหรอก แต่ก็ควรที่จะให้กำลังใจบ้างนี้อะไรถึงหน้าโรงเรียนปุ๊ปไล่ลงปั๊ป ใจร้ายที่สุดคนบ้าอะไรก็ไม่รู้
เดินเข้ามาภายในโรงเรียน ก่อนจะหยุดเดินแล้วมองรอบโรงเรียนในฝันของใครหลายคน(มั่ง)ที่แม่สุดที่รักอุตส่าอนุญาติให้มาเรียนถึงค่าเทอมมันจะแพงมากก็เถอะ เพราะดันสอบเข้ามาได้เป็นอันดับสองของชั้นปี และโรงเรียนนี้ยังเป็นโรงเรียนเก่าของชานยอลด้วยแหละ
เดินชมโรงเรียนแสนหรูมาเรื่อยจนถึงตึกเรียนของตัวเอง ก่อนจะเดินหาห้องเรียนของตัวเองจนกระทั่งเจอป้าย “1-A” ก่อนจะยิ้ม แสดงออกว่าเจอห้องตัวเองแล้ว ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง แล้วยืนดูสักพักว่ามีที่เหลือตรงไหนมั้ย แล้วก็เหลือบไปเห็นโต๊ะริมหน้าต่างแถวที่สาม ถึงเป็นที่ที่ดีมากสำหรับคนที่ชอบดูวิวริมหน้าต่างอย่างผมถือว่ามันเยี่ยมมาก
ว่างกระเป๋าไว้ที่โต๊ะก่อนจะค่อยๆเปิดและหยิบหนังสือที่จะเรียนออกมาไว้บนโต๊ะ ก่อนจะนำกระเป๋าไปเก็บไว้ข้างล่าง นั่งดูวิวโรงเรียนเพลิน จนได้ยินเสียงชื่อจากด้านข้าง จึงรีบหันไป
“หวัดดี นายคือ...บยอน แบคฮยอนใช่มั้ย ?” ทันทีที่หันกลับมาก็เจอผู้ชายสองคนที่นั่งถัดกับผมไปแถวหนึ่ง ผมยิ้มก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าใช่
“แสดงว่าฉันทายถูกอ่ะดิ เห็นมั้ยฉันบอกนายแล้วคยองซู” ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองหน้าผู้ชายอีกคนที่อยู่ข้างๆ น่าจะชื่อ “คยองซู” สินะ ผมมองสองคนสลับกันก่อนที่ผู้ชายที่มาทักฉันก่อนหน้านี้จะหันมามองหน้าพลางหลุดขำ
“อ่อจริงสิ ! ลืมแนะนำตัว ฉันคิม จงแดนะ สอบเข้ามาในฮยอนแดเป็นอันดับสามของชั้นปี” เขาพูดก่อนยืนมือออกมาเป็นการทักทายก่อนที่ผมจะจับมือตอบ ก่อนจะหันหน้าไปมองผู้ชายอีกคนที่นั่งมองอยู่
“อ่อแล้วนี่ก็ โด คยองซู” จงแดแนะนำตัวเพื่อนอีก จนผมต้องร้อง “อ่อ” ออกมา
“อ๋อ ! คยองซูที่สอบเข้ามาได้ที่หนึ่งใช่มั้ย เก่งจัง” ผมหันหน้าไปมองคยองซูพร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนที่คยองซูจะยิ้มตอบแล้วยืนมือมาจับมือผมเป็นการทักทาย
“นายก็คือ บยอน แบคฮยอน ที่สอบเข้ามาเป็นอันดับสอง ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^^”
..............................................
มหาวิทยาลัยฮันยาง...
หลังจากต้องรับภารกิจไปส่งคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้อง ผู้เป็นพี่ที่ดีเลยจำใจยอมไปส่ง เหตุเพราะถูกคุณแม่ที่เคารพรักบังคับว่าถ้าจะเอารถไปมหาลัยก็ต้องเอาน้องไปส่งที่โรงเรียนด้วย
จอดรถที่ลานจอดรถประจำคณะเรียนเรียบร้อยก็รีบล็อกรถ แล้ววิ่งเข้าอาคารทันที เมื่อเห็นคนมาร่วมตัวกันเยอะแล้ว รีบเข้าไปภายในตึกก็เห็นเพื่อนทั้งสามนั้งอยู่ตรงโต๊ะในโถงอาคารเลยวิ่งเข้าไปหาทันที
“อ้าวไอ้ยอล ไมมาช้าว่ะ” จงอินเพื่อนรักถามเมื่อเห็นผมมา ก่อนจะขยับที่เพื่อให้ผมนั่ง
“ไปส่งน้องมา” พูดอย่างเหนื่อยๆก่อนจะแย่งโค้กในมือเซฮุนมากินหน้าตาเฉยก่อนจะหันไปตามแรงตบของเจ้าของโค้ก
“ตบพ่องครับ” หันมาขมวดคิ้วทำหน้าอย่างหาเรื่อง
“ของกูครับมึงครับ” เจ้าตัวพูดก่อนจะแย่งคืนกลับมา
“กูหิวน้ำป่ะ กินนิดกินหน่อยก็ไม่ได้”
“มึงฟังกูนะ มึงเดินเลี้ยวซ้าย แล้วเลี้ยวขวา เดินตรงไปอีกห้าก้าวก็ถึงร้านค้าล่ะ มึงไปซื้อกินเองเลยไป๊” เซฮุนพูดพลางโบกมือไล่
“ไม่เอาอ่ะขี้เกลียจเดิน” พูดจบก็ฟุดหน้าลงกับโต๊ะ จนลู่หานเพื่อนสนิทคนที่สามถามขึ้น
“มึงเป็นไรป่าวว่ะไอ้ยอล”
“ป่าว กูแค่เหนื่อยๆ” ยกหัวขึ้นนิดนึงก่อนจะตอบเพือนไป พวกมันสามคนมองหน้ากันก่อนที่ลู่หานจะพูดขึ้นอีกรอบ
“เรื่องน้องมึงอีกแล้วดิ กูก็ไม่เห็นมันจะมีอะไรเลย กูไม่เข้าใจเลยมึงจะเกลียดแบคฮยอนอะไรขนาดนั้น”
“ไม่มีอะไรกับพวกมึงแต่มีกับกูอ่ะดิ แล้วอีกอย่างกูไม่ได้เกลียด กูแค่รำคาญ มึงก็รู้กูไม่ชอบเด็ก”
“เขาบอกเกลียดอะไรได้อย่างนั้นนะโว้ย” > เซฮุน
“แต่ถ้ามึงรำคาญ กูดูแลแบคฮยอนให้ก็ได้นะโว้ย” > จงอิน
“กูบอกว่าแค่รำคาญ ส่วนไอ้จงอินถ้าอยากได้มันนักก็รีบเอาไปเลย มึงจะได้พบความวุ่นวายแบบเต็ม max” พูดพลางเอามือก่ายหน้าผากก่อนจะหันไปตามเสียงประกาศของรุ่นพี่
“น้องๆ สถาปัตยกรรมปีหนึ่งทุกคน หลังจากได้ประกาศนี้ขอให้ทุกคนมาร่วมตัวที่ลานกว้างหลังอาคารคณะเพื่อมาเช็คชื่อนะครับ”
เมื่อได้ยินดังนั้นพวกผมทั้งสี่เลย เดินไปที่จุดนัดหมาย พอไปถึงก็เห็นคนมากมายที่มานั่งเป็นระเบียบ ก่อนจะมีรุ่นพี่มาค่อยเช็ดชื่อตามคน ไม่นานทุกคนก็มาครบ ร่นพี่เลยเริ่มกิจกรรมแรก
กิจกรรมแรกที่จะทำกันในวันนี้ คือ การจับสายรหัส โดยถ้าจับได้ใครแล้วต้องหาพี่รหัสตัวเองให้เจอภายในหนึ่งวัน โดยที่พี่รหัสจะเขียนอะไรก็ได้ที่บอกถึงความเป็นตัวเอง และถ้าหาพี่รหัสไม่เจอคนนั้นต้องโดนลงโทษ
ทุกคนต่อแถวกันตามเลขที่ในใบรายชื่อ แต่ละคนที่จับรายชื่ออกมาแล้วต่างทำหน้าเหวอออกมากันหมดเพราะตัวอักษรในกระดาษ บางคนบ่นว่า “ใบ้แค่นี้จะหาเจอได้ไง” , “อะไรว่ะเนี้ย” , “โอ๊ย กูตายแน่” บลาๆๆๆ อะไรทำนองนี้ ก่อนที่ทุกคนจะไปให้สนใจกับผู้ที่พึ่งมาใหม่
“เฮ้ย !! พวกมึงนั้นพี่ฮโยมินป่ะว่ะ แม่งโครตสวย” ไอ้จงอินพูดก่อนที่ผม เซฮุนและลู่หานจะหันไปมองผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหน้า
“ใครว่ะ ?”
“พี่ฮโยมิน ดาวมหาลัยปีก่อนไง” เป็นลู่หานที่พูดขึ้นมาเอง ทุกคนต่างให้ความสนใจกับผู้หญิงข้างหน้าอย่างกับเธอเป็นไอดอลดังอย่างไงอย่างงั้น ที่จริงก็เคยได้ยินชื่อมาบ้าง เพราะพี่เขาทั้งสวยทั้งเก่ง เป็นที่ชื้นชอบของทั้งผู้หญิงและผู้ชายในมหาลัย แต่ก็แค่ได้ยินผ่านๆ ไม่ได้สนใจอะไรมาก และถ้าผมไม่ได้หลงตัวเองมากไป....
ผมว่ารุ่นพี่ฮโยมินสุดสวย กำลังมองผมอยู่...
TBC -----------------------
ความคิดเห็น