คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : My Brother l Chapter 3 [ร้อยเปอร์เซ็น]
•3•
หลังจากเข้ามาในหอประชุมก็แทบไม่ได้ฟังที่อาจารย์ที่อยู่บเวทีพูดเลยสักนิดเดียว เพราะไอ้คนที่มันนั่งอยู่ตรงข้างผม มันเอาแต่ผู้ถึงคนคนนั้นของมันไม่เลิก จากที่ฟังไอ้จงอินมันเล่า มันบอกว่าเป็นคนตัวเล็ก หน้าขาว ตาตี๋ ที่เจอกันเพราะ ระหว่างที่ไอ้จงอินมันกำลังวิ่งเข้ามาเข้าแถวรวม มันดันไปวิ่งชนเขา ยังมีหน้ามาบอกอีกว่า ‘ต้องเป็นรักแรกพบของกูแน่ๆ’ ไอ้คุณเพื่อนตั้งแต่กูรู้มึงมามึงพูดแบบนี้กลับคนที่มึงปิ๊งทุกคน
หลังจากนั่งอยู่ในหอประชุมเป็นเวลาประมาณ 2 ชั่วโมงกว่า อาจารย์ก็ปล่อยออกมา
“เฮ้ย !! พวกมึงไปดูหนังกันป่ะ” ระหว่างที่กำลังเดินออกจากหอประชุมเซฮุนก็พูดขึ้น
“เออ ก็ดีนะ” ลู่หานเสริม
“กูไม่ไปนะ” ตอบเสียงเรียบ ทำให้เพื่อนทั้งสาม หันมามองด้วยความประหลาดใจ
“ห๊ะ !! คนอย่างมึงเนี้ยนะปฏิเสธ โอ้ มาย ก๊อดดด” จงอินที่อยู่ข้างๆผมพูดขึ้น
“เออ กูต้องพาน้องกูไปซื้อชุดนักเรียนอีก”
“อ่อ ที่มึงบอกว่ามาจากบูชอนอ่ะนะ เออ อยู่ไหนว่ะกูเห็นหน้า ว่าเป็นอย่างที่มึงเล่าป่ะ” เซฮุนพูด
“อยากเห็น....”
“ชานยอล !!” ยังไม่ทันพูดจบ เสียงของร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะหน้าหอประชุมก็ดังขึ้น มันดังมาก จนทำให้คนที่อยู่แถวนั้นหันมามองกันหมด
“ไอ้เชี้ยยอล !!” ไอ้นี่อีกมึงเป็นไรครับ ไอ้จงอิน มึงไม่ต้องสะกิดกูแรงขนาดนั้นก็ได้มั่ง
“เป็นเหี้ยไรมึง” ละสายตาจากไอ้เด็กเตี้ย ก็จะหันมามองหน้าเพื่อนด้วยสีหน้าเอาเรื่อง
“คนนั้นไงที่กูบอกมึงอ่ะ”
“ห๊ะ !!” หันไปมองตามนิ้วที่เพื่อนชี้ก็เห็นไอ้เด็กเตี้ยกำลังเดินมา
“ชานยอลทำไมนานจัง เค้าหิวนะ” พอเห็นอีกทีร่างเล็กก็มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
“เฮ้ย!! ไอ้ยอลนี่เหรอว่ะน้องมึง” เซฮุนถามขึ้น หลังจากที่เห็นคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม
“เออ” ตอบไปเพียงสั้นๆ
“นี่เพื่อนชานยอลเหรอ สวัสดีครับผม บยอน แบคฮยอน เป็นน้องชานยอลครับ” ร่างเล็กมองไปที่เพื่อนทั้งสามคนก่อนจะโค้งเพื่อเป็นมารยาท
“เป็นน้องไอ้ยอลเหรอครับ พี่ชื่อ จงอินนะ ส่วนสองคนนั้น เซฮุนแล้วก็ลู่หาน” จงอินพูดพลางชี้เพื่อนอีกสองคนให้ร่างเล็กรู้จัก แบคฮยอนได้แต่ยิ้มและมองเพื่อนของพี่ชายที่ยืนเรียงลายกันอยู่ ก่อนจะหันไปมองหน้าชานยอลอีกที
“อะไร” ถามไอ้เด็กตรงหน้าทันที เมื่อมันมองมา
“หิว” แบคฮยอนเพียงแค่ตอบสั้นๆ
“ไอ้ยอลพาน้องไปกินข้าวดิ” ลู่หานพูดขึ้นหลังจากได้ยินเสียงจากปากร่างเล็ก
“เออๆ พวกมึงจะไปด้วยป่ะ”
“ไม่อ่ะ กูกับไอ้ฮุนจะซื้อของเข้าหออยู่”
“อ่อๆ” ได้แต่พนักหน้าช้าๆ
“งั้นพวกกูไปนะ”
“แล้วเจอกันมึง” พูดจบก็โบกมือลาเพื่อนสองคน หันมาอีกทีก็เห็นไอ้จงอินยืนอยู่ที่เดิม
“แล้วมึงอ่ะ” ถามขนาดที่มันยังยืนลอยหน้าลอยตาอยู่
“มึงจะไปไหนอ่ะ กูไปด้วยได้ป่ะ”
“ไม่ได้”
“โห้ !! ไรว่ะ เออๆ ไปส่งกูแค่หน้ามอพอ” พูดด้วยน้ำเสียงน้อยนิดๆก่อนจะเดินไปที่รถผม ก่อนจะส่งสัญญาณว่าให้เปิดปลดล๊อคประตูรถให้หน่อย คือมึงจะไม่ถามกูหน่อยเหรอว่ากูจะไปส่งมึงป่าว
“จะยืนอีกนานมั้ย” ถามไอ้เด็กเตี้ยที่ยังยืนอยู่ ก่อนจะดึงมือให้มันเดินตามม
…………………………..
“ว่าแต่แบคฮยอนเรียนสายอะไรเนี้ย” ออกรถได้ไม่ถึง 5 วินาทีจงอินก็ชวนแบคฮยอนคุยทันที
“สายวิทย์ครับ” เด็กตัวเล็กที่นั่งอยู่ตรงเบาะข้างคนขับถามไปทันทีที่ได้ยินคำถาม
“ว้าววว งั้นก็ต้องเก่งมากเลยดิ”
“ไม่เก่งหรอกครับ สู้ชานยอลไม่ได้เลย” พูดจบก็หันมามองหน้าร่างสูงที่กำลังขับรถอยู่ ร่างสูงได้เหลือบตามองเท่านั้น
ก็อย่างที่ไอ้เด็กเตี้ยนั้นพูด เห็นปาร์ค ชานยอล เถื่อนๆแบบนี้ แต่เรื่องเรียนเคยน้อยหน้าใครที่ไหนเกรดเทอมล่าสุดก่อนจบม.6ก็ประมาณ 3.5 มั่ง ตอนแรกพ่อไล่ไปสอบหมอเผื่อฟลุ๊คแต่ไอ้คนอย่างปาร์คชานยอลเนี้ยนะจะเรียน ฝันไปเถอะ
คุยกันมาหลายเรื่องก็ขับรถมาถึงหน้ามอ ก่อนจะปลดล๊อคประตูให้เพื่อนที่นั่งอยู่เบาะหลัง ก่อนที่ไอ้จงอินจะเปิดประตูออก
“กลับบ้านดีๆนะมึง”
“เออ ไปล่ะ” พูดจบจงอินก็เปิดประตูออกไปก่อนจะหันมาโบกมือบ๊ายบายแบคฮยอนที่นั่งอยู่บนรถ ไอ้เด็กนี่มันก็น้อยหน้าที่ไหนโบกมือกลับพร้อมกับยิ้มตาหยี่ส่งไปให้คนที่อยู่ข้างนอกด้วย
“เพื่อนชานยอลน่ารักเนอะ” ร่างเล็กปรับถ้านั่งเป็นเหมือนเดิมก่อนจะหันไปมองหน้าผม
“ใคร ??”
“ก็ทั้งหมด ทั้งพี่จงอิน พี่เซฮุน แล้วก็พี่ลู่หาน”
“เหรอ”
“แต่ก็น่ารักสู้ชานยอลไม่ได้หรอก”
“.......”
“…….”
“ไหนบอกว่าหิวไง จะกินไร”
“ชานยอลก็พาเค้าไปสิ”
50%
“ชายอล อ่ะ!” ร่างเล็กที่นั่งอยู่ตรงข้ามตักอาหารมาให้ผมพร้อมกับรอยยิ้ม
“อะไร” พูดพลางมองหมูอบในจานตัวเอง
“ชานยอลชอบ ^^” ยิ้มอีกแล้ว ชีวิตนี้มึงเคยมีความทุกข์บ้างมั้ยว่ะ
“กูตักเองได้น่า” ไอ้เด็กเตี้ยส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะเบ๊ะปาก
“คนเขาอุตส่ามีน้ำใจ”
“อ่อๆ งั้นขอบคุณนะคร๊าบคุณบยอน รีบกินเหอะ ต้องไปซื้อของอยู่” ถึงน้ำเสียงจะออกแนวประชดแต่มันก็ทำให้ร่างเล็กยิ้มออกมาได้
………………………….
หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ก็ตรงไปที่ร้านชุดนักเรียนทันที โดยที่ปาร์ค ชานยอลคนนี้ก็ปล่อยไอ้เด็กเตี้ยไปคนเดียว พูดก็พูดเถอะไอ้ผมก็ไม่ใช่สุภาพบุรุษขนาดที่ต้องตามไปถือของให้คนที่เด็กกว่าหรอก นึกถึงสภาพตอนมันเดินออกมาพร้อมกับถุงอีกประมาณสองสามถุงเนี้ยฮาชะมัด ทำหน้าอย่างกะแบกโลกไว้ทั้งใบ
“แล้วนี้ต้องซื้ออะไรอีก” ถามไอ้เด็กเตี้ยที่กำลังเดินอยู่ข้างๆพร้อมกับถุงของสองสามถุง ก็อย่างที่บอกผมไม่ใช่พี่ชายที่แสนดีที่จะออกตัวถือของให้น้องหรอกนะ
“ไม่มีแล้ว”
“งั้นกลับเถอะ”
“รีบเหรอ เค้าอยากเที่ยวต่ออยู่อ่ะ”
“ไม่รีบแต่ร้อน อยากเที่ยวเหรอ เที่ยวไปคนเดียวเถอะ” พูดเสร็จก็เดินนำเด็กเตี้ยไปก่อนที่ต้องหยุดชะงักเพราะถูกร่างเล็กดึงแขนเอาไว้ ก่อนจะหันหน้ากลับไปก็เห็นร่างเล็กที่กำลังทำหน้าเหมือนกับผิดหวังอะไรซะอย่างในชีวิต
“ให้เวลาอีกชั่วโมงอยากไปไหน” และแล้วผมก็ต้องใจอ่อนกับสายตานี้อีกแล้ว
“กินไอติม ^^”
………………………
“ไม่ยักกะรู้ว่าชานยอลก็ชอบกินช็อกโกแล็ตเหมือนกัน”
“รสที่กูจะกินมันหมดเหอะ มึงอย่ามโน”
“อ่อเหรอ” พยักหน้าช้าๆ แล้วก้มลงไปกินไอติมต่อ
“เช็ดปากด้วยน่าเกลียด” เด็กเตี้ยสะดุ้งก่อนจะหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดปาก ผมส่ายหน้าอย่างขัดใจ ก่อนจะจับมือไอ้เด็กเตี้ยแล้วหยิบทิชชู่ออกมาจากมือมัน แล้วก็เช็ดคราบไอติมที่อยู่ริมปาก
“………”
“รีบกินเถอะ จะได้รีบกลับบ้าน”
………………………….
ระหว่างขับรถกลับบ้าน บรรยากาศในรถก็คงเงียบเหมือนเดิม แบคฮยอนที่นั่งเล่นโทรศัพท์โดยไม่พูดอะไรก็เลยทำให้บรรยากาศในรถเงียบ จนกระทั่งเด็กเตี้ยปริปากพูดขึ้นมา
“เอ่อ..จริงสิชานยอล”
“อะไร” จอดรถไฟแดงพร้อมหันหน้าไปมองหน้าคนที่นั่งอยู่เบาะข้างๆ
“วันนี้นอนด้วยอีกคืนนะ น้าชินเฮบอกว่าช่างยังไม่มาซ้อมไฟให้เลยอ่ะ”
“ห๊ะ !!”
“ตามนั้นแหละ” พูดเสร็จก็ก้มลงไปสนใจกับโทรศัพท์ต่อ
ตามนั้น ตามนั้นอะไรของมึง โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย
TBC ------------------------
แฮ่ !! จะบอกว่าเรื่องนี้มีฮุนฮานด้วย
ที่ไม่ได้เขียนตรงชื่อเพราะมันเติม 555
ความคิดเห็น