คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่6:ตบสั่งสอน
บทที่6:ตบสั่งสอน
โอ๊ย..............นาฬิกาปลุกเสียงหนวกหูชะมัด -.- ปิดดีกว่า
ZzZzZ
‘กริ๊งๆๆๆ’
โอ๊ย ทำไมห้องนอนผมมีนาฬิกาปลุกหลายเครื่องจังนะ
เฮ้อ....ตื่นก็ได้ฟะ -3- พึ่งจะ 6.30 น. เอง
ผมรีบทำภารกิจส่วนตัวต่างๆนาๆ …แฮ่กๆ 1 ชั่วโมงผ่านไป
ผมหยิบเก้าอี้มานั่งรอนายอนยูที่หน้าบ้าน รถผ่านไปผ่านมาเฟี้ยวฟ้าว ผมได้แต่นั่งตบยุงที่มาป้วนเปี้ยนผม แหม! เลือดฉันหวานละสิ ไอ้พวกยุงหน้าม่อ
ตบยุงไปตบยุงมา....แว๊ก อีก3นาทีก็8โมงแล้ว ทำไมไอ้บ้าอนยูไม่มาสักทีนะ
ชิส์ ทำไงดีเนี่ย ตังค์ในโทรศัพท์ก็ไม่มีสักบาทเลย เอาเป็นว่า -.-+ ฉุกเฉินไปก็แล้วกัน
พอกดฉุกเฉินไปปุ๊บ รถมอไซด์คันเก่าๆก็จอดหน้าบ้านผมปั๊บ
พอจอดแล้วไอ้อนยูก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วตะโกนมาด่าผม
“ไอ้บ้า นายมีปัญญาแค่ฉุกเฉินหรอ”
“ก็ฉันไม่มีตังค์นี่นา แล้วอีกอย่างทำไมฉันต้องเสียตังค์ค่าโทรโดยใช่เหตุด้วยเล่า -3-..”
“นายนี่มันงกจริงๆเลยคิมคีย์”
“นี่นายมาสายแล้วอย่ามาหาเรื่องฉันกลบเกลื่อนความผิดนะ”
“-.-+ บ๊ะ!! ฉันสายตรงไหน ฉันมา8.00 น. พอดีเป๊ะ”
“จะบ้าหรอ ดูนาฬิกาฉันสิ ตอนนายมามันบอกว่า 8.01 น.”
“O O หา แค่1นาทีเนี่ยนะ”
“เวลาเป็นเงินเป็นทองเสมอวุ้ย -3-…”
“นายมันบ๋อยขี้งกเจ้าอารมณ์ ขี้ตู่อีกต่างหาก”
“นายนั่นแหละตัวซวย ไม่มีความรับผิดชอบ นายมันวรนุช”
“บ๊ะ!! เดี๋ยวพ่อเตะสั่งสอนเลยนิ”
“มาสิ!!”
ผมกับอนยูตั้งท่าจะต่อยกันอีกแล้วครับ -.-+ ชอบมาหาเรื่องผมดีนักนะ
แล้วอนยูก็ลดกำปั้นลงทีละนิด
“เฮ้อ....ปะปะ รีบไป เดี๋ยวโดนทำโทษ”
“ชิส์” -3-
เมื่อเข้าห้องเรียนไปผมก็พบกับ จงฮยอน เพื่อนหนุ่มของอนยูที่มาทักทายพวกผมทั้งคู่เมื่อเข้าห้อง
“โอ้โห อนยู เดี๋ยวนี้นายพัฒนาจังนะ ตกลงคบกันแล้วใช่มั้ยเนี่ย ฮ่าฮ่าฮ่า”
“แกจะบ้าหรอ”
อนยูตอบจงฮยอน สีหน้าของอนยูเอาจริงเอาจังกับการตอบเป็นอย่างมาก
“ก็ไม่รู้สิ เห็นไปไหนมาไหนด้วยกัน ตลอด ไอ้เราก็นึกว่ามีอะไรกันแล้ว.....”
จงฮยอนหน้าแดงเล็กน้อย แล้วยกกำปั้นขึ้นมาเคาะหัวจงฮยอน โทษถานที่กล่าวความเท็จ
“นี่แน่ะ!”
“เจ็บนะวุ้ย”
“แล้วทีแกล่ะทิ้งฉันไว้คนเดียวไปจีบเด็กม.4”
“อย่าพูดเลยว่ะ T^T ฉันโดนปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใย”
“ก๊ากกกก จริงหรอ ฮ่าๆ”
“น้องเค้าบอกว่า น้องเค้ามีแฟนอยู่แล้ว ซิกซิก T^T”
“สมน้ำหน้า ฮ่าๆๆ”
“เออ ข้าไม่คุยกับแกแล้ว ไอ้เพื่อนเฮ็งซวย”
ผมมองดู2คนนี้คุยกัน ตลกดีครับ อิอิ ผมอดยิ้มไม่ได้เวลาฟัง2คนนี้คุยกัน มันเป็นอะไรที่โจ๊กจริงๆ อิอิ
เฮ้อ -.- ทำไมห้องเรียนมันวุ่นวายนอย่างนี้นะ ไม่ไหวครับ ตอนนี้ครูไม่อยู่ ผมขอออกไปนั่งเล่นข้างนอกก่อน
ผมเดินมาถึงม้าหินอ่อนหลังโรงเรียน เป็นที่ที่ร่มรื่นและผมก็ชอบมาแอบหลับงีบตรงนี้เป็นประจำ เพราะว่าผมเหนื่อยจากการทำงานพิเศษ
ทันทีที่ผมนั่งลงม้าหินอ่อน ผมก็หยิบหมอนใบนึงที่ผมยัดใส่เป้มาโรงเรียนด้วย
-.-+ แล้วทำไมผมต้องเอาหมอนมาด้วยนะ
แล้วในที่สุดผมก็วูบไป.......
ผมหลับไปได้พักนึง ผมก็รู้สึกได้ว่า....เอ๊ะ ใครมาจับแก้มฉัน -.-+
บ๊ะ!! ไอ้อนยูแน่ๆ ผมรีบหันหน้าขึ้นมามองคนที่มันบังอาจจับแก้มผม
“นี่ไอ้..”
O_O นายมินโฮ ไม่ใช่อนยูครับ ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้นะ
มินโฮ ได้แต่ส่งยิ้มให้ผม แล้วเขาก็นั่งลงที่ม้าหินอ่อน อย่างช้าๆ
“ทำไมพี่มาเผลอหลับอยู่นี่ล่ะครับ”
“แฮ่ๆ มินโฮเองหรอ พี่นึกว่าเพื่อนกำลังจะด่าเลยเชียว เหอๆ”
^_^
อา....ทำไมนายต้องมายิ้มให้ฉันด้วยนะ(ผมคิดในใจ)
“นายอะไม่ไปเรียนรึไงมินโฮ”
“เอ่อ.....พอดีเบื่อๆครับเลยออกมาเดินเล่น เห็นพี่เผลอหลับอยู่เลยจะมาหยอก”
“อา..เอ่อ.....พี่ไม่ได้หลับหรอกครับ อิอิ พี่แค่พักสายตาน่ะ”
“อ่อ ครับ ^_^”
“งั้นคีย์ขอตัวก่อนนะครับ”
“บ๊ายบายครับพี่”
ก่อนไปมินโฮก็ยิ้มหวานให้ผมอีก1ที
ผมเก็บหมอนยัดใส่กระเป๋า~~ แล้วเดินจากมินโฮไป
อุ๊บส์ >< คิ้วผมกระตุกข้างขวา ขวาร้าย ซ้ายดี แว๊ก ไม่เอาๆๆ
เมื่อผมเดินมาถึงหน้าอาคาร3 ก็มีเด็กหนุ่มคนนึงมายืนขวางทางผมไว้ที่บันได
ผมจะเดินหลีกไปทางซ้าย มันก็ตามมาทางซ้าย ผมเลยหลบไปทางขวา มันก็มาขวางทางผมไว้
เอ๊ะ -.-+ ไอ้หมอนี่ชักจะกวนตีน
“หลีกทางหน่อยครับ”
ผมพูดเพื่อขอทาง
แต่สิ่งที่ผู้ชายคนนั้นทำคือ ไม่หลีกทางแถมยังมาผลักหน้าอกผมอีก
“อุ๊บ”
“เอ๊ะนี่มันจะมากไปแล้วนะ”
ผมตะโกนด่าผู้ชายคนนั้นขึ้นมา มันเป็นใคร ไม่รู้จักกันแล้วทำไมถึงมาทำอย่างนี้กับผมได้ ฮึ่ม!! เดี๋ยวแม่ตบเลยนิ
ผู้ชายคนนั้นไม่สำนึกผิดแถมยัง....
‘เพี๊ยะ’
>< อุ๊บส์ ชวยบอกผมหน่อยได้ไหมครับว่าผมโดนตบหน้าจริงๆหรอ ไอ้หมอนี่เป็นใครผมยังไม่รู้จักเลย แถมยังมาตบหน้าผมอีก บ๊ะผู้ชายทรงผมหัวเห็ดนี้มันเป็นใครกัน
“โทษฐานที่นายคิดจะมาแย่งแฟนของคนอื่นไอ้หน้าไม่อาย”
พอพูดเสร็จมันก็ผลักผมลงพื้นทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ตอบโต้อะไร(เพราะคุณแม่ขอร้อง)
แล้วผู้ชายคนนั้นก็เดินหนีแบบผู้ดีไฮโซ
ผมจับแก้มตัวเองที่โดนตบหมาดๆ และรีบสปริงตัวขึ้นมา เฮ้ย มันไปไหนแล้ว -.-+ ผมมัวแต่อึ้งอยู่นาน
“โถ่เว้ย!!~ แน่จริงแกกลับมาก่อนสิ ไอ้ผู้ชายทรงผมหัวเห็ด แกกลับม๊า.........
ไอ้เด็กเมื่อวานซืน ไม่มีใครสั่งสอนรึไง ฉันขอแช่งให้แกตายไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด
ไอ้นิสัยเสีย หัวเห็ดป่า เห็ดพิษ เห็ดเน่าๆ แกกลับมาเดี๋ยวเน้.....”
ผมตะโกนสุดฤทธิ์ แต่ก็ไม่เห็นผู้ชายหัวเห็ดคนนั้นจะหันกลับมามองผมเลย...
ฮึ่ม!! มันเป็นใครกันนะ ไอ้เด็กบ้านี่ มันบอกผมว่าผมคิดจะแย่งแฟนมันงั้นหรอ บ้าไปแล้วแน่ๆ ผมว่ามันต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ
----------------
กะลังหนุกเลย ช่วยกันเม้นหน่อยนะ
จะได้ลงตอนต่อไปเร็ว ถ้าเม้นถึง 90เมื่อไร สัญญาว่าจะลงตอน7ทันทีครับ...
ความคิดเห็น