คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่3:จูบแรก และ ข้าวเที่ยงมื้อแรก
บทที่3:จูบแรก และ ข้าวเที่ยงมื้อแรก
เด็กคนนี้ หล่อเหลาเอาการเลยครับ ตัวสูงกว่าผมนิดๆ >< ผมคิดอะไรไปเนี่ย
“เป็นอะไรรึป่าวครับน้องชาย”
“......”
เด็กคนนั้นไม่ตอบได้แต่มองหน้าผม
“น้อง!”
“อะ...เอ่อ....ไม่ฮะ”
“คราวหน้าเดินระมัดระวังด้วยนะครับ”
“…...”
ผู้ชายคนนี้ไม่ปกติแน่นอนฟันธง!! ทำตัวแปลกๆแฮะ ผมมองหน้าน้องคนนี้ด้วยความสงสัย
“ขอบใจนะ”
“ถ้าไม่เป็นไรแล้วพี่ขอตัวไปเรียนก่อนนะครับ”
ทันทีที่ผมพูดจบเด็กคนนั้นก็จับหน้าผมไว้และโน้มตัวลงมานิดๆ พร้อมเอาปากประกบปากของผม
O_O เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยย
นี่มันอะไรกันเนี่ย!!แว๊กๆๆๆๆๆๆ
ผู้ชายคนนั้นจูบผมเสร็จแล้วก็วิ่งหนีไปเลย O3O ตายแล้ว!!
นี่ยืนอึ้งอยู่ประมาณ5นาที และมีลมพัดผ่านไป ‘ฟิ้ววว’
“เฮ้ยยยยย เราโดนผู้ชายจูบ”
ผมตะโกนพูดอยู่คนเดียว สมองของผมมึนงงไปหมด ทำอะไรไม่ถูก มือของผมสั่น ตาผมค้าง
ผมเดินเหม่อมาจนถึงห้องเรียนโดยที่อึ้งและงงกับเหตุการณ์เมื่อกี๊
ตลอดทั้งคาบผมเรียนไม่รู้เรื่องได้แต่เหม่ออย่างเดียว .....เด็กคนนั้นเป็นอะไร เด็กคนนั้นเป็นใคร และเด็กคนนั้นต้องการอะไร......คำถามนี้มันอยู่ในสมองผมตลอดคาบ
‘นักเรียนเคารพ’
‘ขอบคุณครับคุณครู’
อ้าวนี่หมดคาบตั้งแต่เมื่อไหร่ -3- ลืมเรียนเลย มัวแต่เหม่ออยู่ได้
‘ปึ้ก!’
เสียงตบบ่าผมแบบแรงขณะที่ผมเหม่อ
ผมค่อยๆหันไปมองด้านหลัง
“ป้ะ นายบ๋อย”
“ไปไหน”
“อ้าวไหนบอกจะให้เลี้ยงข้าวไม่ใช่หรอ”
“เออ จริงด้วยลืม”
“จะกินอะไรล่ะ ห้ามเอาของแพงนะนายบ๋อย”
“ฉันไม่ได้ชื่อบ๋อย -3- ฉันชื่อคิมคีย์วุ้ย”
“เออนั่นแหละบ๋อยเจ้าอารมณ์”
“บ๊ะนายนั่นแหละไอ้ตัวซวยกวนอารมณ์”
“เออๆด่าเข้าไป”
“อ้าวแล้วเพื่อนนายล่ะ”
“มันไปจีบเด็กม.4อยู่อ่ะ มันบอกให้เราไปก่อน”
“งั้นหรอ”
ผมและไอ้ตัวซวยเดินเข้าไปในโรงอาหารและมันก็พาผมไปหาไรกิน ^^ อร่อยจังของฟรี อาหารอะไรก็ไม่อร่อยเท่ากับอาหารที่เราไม่ได้เสียตังค์
-3- ไอ้หมอนี่จะนั่งดูผมกินอย่างเดียวเลยรึไงเนี่ย อายเป็นเหมือนกันนะวุ้ย -3-
“อ้าวนายทำไมไม่กิน”
“เออๆ กินเหอะ”
“เฮ้! อย่าบอกนะพวกว่านายเอาตังค์ค่าอาหารให้ฉันกินหมดแล้ว”
^^
หมอนั่นได้แต่ยิ้มแต่ไม่ตอบ เป็นอะไรของมันเนี่ย -3- ผมสะอึกนิดๆ รู้สึกว่าผมกำลังทำบาปอยู่ อย่าบอกนะว่าหมอนั่นไม่มีตังค์กินข้าว นี่ผมกำลังทำร้ายเด็กตาดำๆ อยู่มั๊ย
“กินไปเหอะน่า ฉันพอมีตังค์อยู่เห็นมั้ย”
พูดเสร็จหมอนั่นก็เปิดกระเป๋าตังค์ให้ผมดู
O_O OMG.. ผมตาโต....ไม่ได้ตกใจที่ตังค์เยอะนะครับ กระเป๋ามันไม่มีเงินเลยนี่นา
“นายไม่มีตังค์นี่อนยู”
“อ้าว.....ไม่มีหรอกหรอ แหะๆ”
“งั้นเดี๋ยวฉันซื้อให้นายกินละกัน”
“ไม่ๆ ไม่ต้อง ฉันไม่หิว”
หมอนั่นคว้าผมไว้ขณะที่ผมจะลุกไปซื้อข้าวให้มัน โอ๊ะ จับมือผมทำไมเนี่ย ><
“แน่ใจหรอ”
^^ “แน่ใจดิ”
เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก นี่เลิกเรียนวันแรกของเทอมแรก วันแรก อาทิตย์แรก ของผมแล้วครับ ^^ ผมยังต้องกลับไปทำงานพิเศษให้ร้านขายรองเท้าในช่วง จันทร์-ศุกร์ ตอนหลังเลิกเรียนอีกครับ
ขณะที่ผมกำลังเดินมาถึงหน้าโรงเรียน และ คิดถึงเรื่องเมื่อตอนเที่ยง ทำให้ผมมึนงงและบอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารุ้สึกอะไร
“ปะฉันไปส่ง”
อ้าว นายอนยูเองหรอ ผมแปลกใจเล็กๆที่หมอนี่มาถามผม นายอนยูขับมอไซด์คันเล็กๆเก่าๆ เหมือนตกทอดมา3รุ่น และมาจอดถามผม
แล้วทำไมต้องอยากไปส่งผมด้วยเนี่ย
-3-+ แปลกๆนะไอ้หมอนี่
ไมมันเป็นคันแบบนี้ล่ะเนี่ย ยิ่งกว่าเศษเหล็ก
“เอ่อ.....”
“มาเหอะน่าไม่ต้องเกรงใจ” ^^
“รถสวยดีนะ”
ผมพูดทำนองประชด
“สวยหรอ แหะๆ ขอบใจนะ”
อ้าว -3- เป็นงั้นไป
ผมก็เลยตัดสินใจขึ้นไปนั่งซ้อนท้ายนายอนยู แต่ก่อนที่ผมจะขึ้นไปนั่งผมก็หันกลับหลังมามองบริเวณพุ่มไม้...
-.-+ มีลางสังหรณ์แปลกๆ เหมือนมีใครแอบมองเราอยู่ ...รึไม่มี..รึมี...เอ๊ะ
ผมมองกวาดสายตาไปรอบๆก็ไม่เห็นมีใครน่าสงสัยสักคน
แล้วผมก็ขึ้นไปซ้อนท้ายอนยูและชี้ทางบอกทางไปบ้านของผม
ที่คฤหาสน์หลังโตแห่งหนึ่ง มีน้ำพุอยู่หน้าบ้าน มีการจัดสวนดอกไม้ที่สบายตา ดูท่าจะเป็นบ้านไฮโซชั้นสูงของสังคม
และเด็กหนุ่มที่นั่งจิบน้ำชาอยู่กลางสวนดอกไม้และอ่านหนังสืออยู่เล่มหนึ่ง นั่นคือ....มินโฮ คนที่ขโมยจูบของคีย์ไปตอนเที่ยงนั่นเอง
เขานั่งจิบชาอ่านหนังสือด้วยอารมณ์ที่เยือกเย็นและสุขุม ทำตัวไม่เหมือนอายุ ทั้งๆที่อยู่ม.4 แต่ทำตัวราวกับผู้ชายวัยทำงาน
ต่อมาไม่นานนักก็มีผู้ชายที่ใส่สูทสวมแว่นตาดำ มีลักษณะคล้ายๆสิ่งที่เค้าเรียกว่า บอดี้การ์ด วิ่งเข้ามาหามินโฮ
“คุณชายครับเรารู้ที่อยู่ของคิมคีย์บอมแล้วครับ”
เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากด้านขวาและวางหนังสือลง ใบหน้าของเด็กหนุ่มยากที่จะเดาได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ
ทำไมเขาต้องติดตามคีย์ ทำไมเขาอยากรู้จัก แล้วทำไมเขาต้องให้คนสะกดรอยตามคีย์ถึงบ้าน.....???
------------------
คนเม้นน้อยมากเลย ขอเม้นของผู้อ่านหน่อยนะครับ
ถ้าเม้นถึงสัก 45เม้นเมื่อไหร่ ผมสัญญาว่าจะมาอัพตอน4ให้ทันทีเลยนะครับ ^^~
ความคิดเห็น