คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่10:โรมิโอ แอนด์ จูเลียต
บทที่10:โรมิโอ แอนด์ จูเลียต
ตอนนี้ผมอยู่ในรถยนต์หรูของมินโฮครับ....เอ๊ะ แล้วเค้ารู้ได้ยังไงนะว่าผมอยู่ที่โรงพยาบาลเนี่ย -.-+ งงจริงๆเลยครับ
“อ๊ะ นี่มันยังไม่ถึงเวลาเลยนี่ครับคุณการ์ด”
“…..”
และผมก็ได้คำตอบเหมือนทุกครั้งก็คือ จุด จุด จุด -3- ชิส์
รถจอดเทียบท่า ผมลงจากรถ ก็เจอสาวแก่ใช้มารอรับผมอยู่
“เชิญค่ะ คุณหนูรอคุณอยู่”
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
“อ้าวมาแล้วหรอครับ ^^”
มินโฮออกมาต้อนรับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเหมือนทุกครั้ง
เขาใส่ชุดเครื่องแบบนักเรียน ที่ปล่อยชายหลุดลุ่ย นี่เป็นครั้งแรกครับที่ผมเห็นมินโฮในลุคส์แบบนี้ ก็ดูเท่ดีเหมือนกันนะ
“วันนี้จะให้สอนอะไรหรอ ^^”
“วันนี้ไม่มีการบ้านครับ ^^”
“อ้าวงั้นจะทำอะไรล่ะ ถ้าไม่สอน”
“ดูหนังดีมั้ยครับ”
“หนังอะไรหรอครับ”
“โรมิโอกับจูเลียต ^^”
1 ชั่วโมงผ่านไป
“ฮึก.....ฮือ......ฮือ......แง้”
“เฮ้ย พี่คีย์ อย่าร้องดิครับ”
ก็มันเศร้านี่นา ความรักอะไรจะรันทดขนาดนี้ แง้ๆๆ สงสารโรมิโอ ไม่ไหวแล้ว
“ฮือ......สงสารทั้งพระเอก ทั้งนางเอก”
“ผมไม่น่าเปิดเรื่องนี้เลย งั้นแป๊ปนะครับเดี๋ยวผมจะปิด”
มินโฮเอื้อมมือจะไปปิดหนัง แว๊ก อย่านะกำลังสนุกเลย ผมยื้อแขนเสื้อมินโฮเอาไว้
“อย่าพึ่งปิด.....ซิกซิก T^T”
“อ่ะนี่”
มินโฮยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ผม
“ขอบใจนะ ......พรู๊ดดดดดด”
ผมสั่งน้ำมูกอย่างรุนแรง อุ๊ยลืมตัว นึกว่าเป็นผ้าเช็ดหน้าเรา
“เง้อ....โทษที นึกว่าเป็นผ้าเช็ดหน้าตัวเองสั่งซะแรงเลย แง้.....เดี๋ยวเอามาคืนให้นะ”
“แหะๆ ๆไม่ต้องคืนก็ได้ ^^”
“ครับ........ TT”
‘ก๊อก ก๊อก’
อ๊ะ แป๊ปนะครับ มีคนมาเคาะประตูห้อง
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวคีย์เปิดเอง”
ผมรีบวิ่งไปเปิดประตู ก็คือสาวใช้หน้าแก่ของมินโฮนั่นเอง ที่ถือเอ่อ..ถาด แก้วนมมา
“นมอุ่นๆค่า”
“อ๊า.....ขอบคุณมากเลยนะครับป้า”
“ค่ะ^^”
ผมถือถาดแก้วนมมาวางลง แต่แล้ว!! มือผมก็พลาดเหมือนคราวนั้น(จำไม่ได้หรอ ตอนแรกเลย)
“แว๊กกก”
‘เพล้ง’
TT ซวยแล้วครับ ผมทำแก้วนมหกเลอะเต็มเป้ากางเกงของมินโฮเลย
“อ๊ากกกกกก ขอโทษนะมินโฮ ขอโทษจริงๆ”
“^^”
“แปปนะ เดี๋ยวเอาทิชชู่มาเช็ดให้”
ผมรีบไปจกทิชชู่มาแล้วก็มาซับให้มินโฮทั่วเป่ากางเกง T^T ทำเรื่องน่าขายหน้าอีกแล้วไม๊ล่ะเราเนี่ย ไอ้คีย์ต๊องเอ๊ย
“ขอโทษจริงๆนะมินโฮ T^T”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
มินโฮมองคีย์ที่ก้มเช็ดให้เขาอยู่
มินโฮมองคีย์ด้วยความอ่อนโยน สายตาของเขาจดจ้องที่คีย์ไม่กระพริบ
“T^T ไม่น่าซุ่มซ่ามเลย”
“พี่คีย์ครับ”
“อะไร....อุ๊บ...”
O_O
อุ๊บ มินโฮโน้มตัวลงมาจูบปากของผม ครั้งนี้รู้สึกว่าปากของเขาอยู่นานกว่าทุกครั้ง
ผมผลักตัวมินโฮออกค่อย
“อาส์.....มินโฮ”
“.....ขอโทษนะครับพี่คีย์”
“……”
ผมอึ้งไปสักพัก ทำไมเขาต้องจูบผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมรู้สึกใจแป้ว ตัวของผมมันร้อนผ่าวอย่างบอกไม่ถูก
“อ๊ะ....หนังจบพอดี พี่ต้องไปแล้วล่ะ”
“ครับ.....”
มินโฮจับแก้มผมก่อนไป ><
โอ๊ย ทำไมเค้าต้องทำให้ผมใจสั่นด้วยนะ
ผมเดินออกมาแบบใจลอยๆ นี่ตกลง......คนที่ผมเฝ้ารอคือใคร อนยู หรือ มินโฮ
ทั้ง2คนดีกับผมมากและทุ่มเททุกอย่างเพื่อผม
ณ ร้านรองเท้าแก้ว
“หนูคีย์วันนี้ใจลอยจังเลยนะจ๊ะ”
“เหอๆ ปล่าวครับเจ๊”
“อื้ม...ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว นั่นๆ สาวๆสวยๆเข้ามาซื้อรองเท้าพอดี”
“เดี๋ยวไปรับลูกค้าก่อนนะครับ ^^”
“จ้า”
อาส์..........เหนื่อยจังเลยครับวันนี้ ในที่สุดก็ถึงเวลาปิดร้าน
ผมเดินรอนแรมจวนจะถึงบ้าน เสียงเมสเสจก็ดังขึ้น
อ๊ะ -.- เปิดดูก่อนนะครับ
“กรุณาโทรกลับหมายเลข XXXXXXXXX ด้วยค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“ -3- ฮ่วย! ใครฉุกเฉินมาฟระ”
บ๊ะ ใครกันไม่รู้จักเจ้าพ่อออมตังค์อย่างคิมคีย์ซะแล้ว อ๊อ.....เบอร์นายอนยู
ฮึฮึ ฝันเถอะว่าผมจะโทรกลับ ผมรีบฉุกเฉินคืนทันที
ทางด้านอนยู ที่พึ่งกลับจากโรงพยาบาล เขานอนอยู่บนเตียง และยิ้มอยู่คนเดียว กับการที่คิมคีย์คนที่เขาชอบ เล่นฉุกเฉินคืนมาซะงั้น แหม งกจริงๆ
“นายนี่มันงกจริงๆคิมคีย์”
อนยู กะอยู่แล้วว่าเขาต้องเสียตังค์โทรไปหาคีย์อย่างแน่นอน
“ฮัลโหลว่าไงบ๋อย”
“ว่าไงตัวซวย”
“ทำไรยู่จ๊ะ”
“ป่าวอ่ะ แล้วนายล่ะ ขาหายแล้วหรอทำไมไม่ไปพักผ่อน”
“ก็แค่อยากได้ยินเสียง ถ้าไม่ได้ยินเสียงนายแล้วมันอึ๊ไม่ออกอ่ะ”
“ไอ้บ้า!”
“ฮ่าฮ่า....เอ่อ....คือ....โอ๊ย ไม่รู้จะพูดอะไร....พรุ่งนี้วันเสาร์ใช่มะ”
“อืม....ทำไม”
“จะพาไปที่ที่นึง รับรองนายชอบ^^”
-------------------
มาอัพไว้ก่อนเพราะจะไม่ได้อยู่แต่ง3วันจ้า
ยังไงก็ฝากเม้นให้ทะลุ 175เม้นด้วยนะครับ ถ้ากลับมาแล้วเห็นเกิน175เม้น อาจจะมาลงทีเดียว2ตอนแบบนี้อีก
ความคิดเห็น