คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่8:หลบเรียน และ โรงพยาบาล
บทที่8:หลบเรียนและโรงพยาบาล
อนยู ชายหนุ่มติ๊งต๊อง เขาลั้ลลาเดินมาเซเว่นที่หน้าปากซอย
อนยูมองระแวงหน้าหลัง เหมือนมีใครจ้องมองเขาอยู่
เอ๊ะ!! อนยูรู้สึกไม่ค่อยดีซะแล้ว O_O เหวอ!!!!
เช้าวันต่อมา
ฮึ่ม >< อะไรกันเนี่ย ผมชักจะโมโหแล้วนะ ชักช้าอยู่ได้ นี่อีก3นาทีก็จะ 8 โมงแล้ว T^T อนยูนะอนยู ทำกับผมได้ลงคอ
อ๊ะ -.- แปปนึงนะครับ รู้สึกว่าจะมีคนโทรมา
“ฮัลโหลงับ”
“ว่าไง ^^”
“ไอ้บ้าอนยูเมื่อไรจะมารับเนื่อ ฉันนั่งรอจนหงอกแล้วนะโว้ย”
“แฮ่ๆ โทษทีนะ วันนี้ฉันคงไม่ได้ไปโรงเรียนอะ ยังไงก็ฝากลาครูด้วยนะ”
“อ้าว (O_O) เป็นอะไรไปอะ”
“ก็...เอ่อ.....ไม่สบายนิดหน่อย”
“เป็นอะไรอ่ะ”
“ก็เป็นหวัดอ่ะ”
“เมื่อวานยังดีๆอยู่เลยนิ”
“ฮ่าฮ่า ก็นั่นเมื่อวานนี่นา ทำไมหรอนายบ๋อย....อยากมาป้อนข้าวผมหรอครับ ฮ่าๆ”
“แกจะบ้าหรอ //><//”
“ฮั่นแน่ะ รึว่าอยากมาจริง มาสิๆ เดี๋ยวฉันนอนรอที่บ้าน”
“ไม่เอาอะ.....เออ.....เดี๋ยวคิดดูก่อนก็แล้วกัน”
“ครับๆ เชิญคุณบ๋อยเจ้าอารมณ์ไปทำงาน เฮ้ยไม่ใช่ ไปเรียน เชิญเลยครับ”
“เออ!”
ผมกดวางสายจากนายอนยูไป
>< เอ๊ะ รึว่าผมจะไปเยี่ยมอนยูที่บ้านดีเนี่ย อิอิ
ผมนั่งรถประจำทางมาจนถึง โรงเรียน คยองกี ของผม ผมเดินเข้าไปประตูโรงเรียน แต่แล้วผมก็ตัดสินใจขึ้นประจำทางคันเก่าไปใหม่
ทางด้านมินโฮ เขายิ้มรับคีย์ที่กำลังจะก้าวเข้ามาที่โรงเรียน แต่ก็ต้องหน้าเสียเมื่อคนเขารอคอยกลับหันหลังขึ้นรถประจำทางไปซะแล้ว
มินโฮรีบต่อสายถึงบอดี้การ์โคนสนิทของเขา
“ติดตามรสบัสที่พึ่งออกไปจากโรงเรียน จากโรงเรียนของฉันนะ ตอนนี้คิมคีย์ขึ้นรถออกไปแล้ว ตามไปดูด้วยว่าเค้าไปที่ไหน”
“โอเคครับคุณหนู”
มินโฮวางสายไป ทำสีหน้าสบายใจ....
“มินโฮจ๋า”
เด็กหนุ่มทรงผมหัวเห็ดวิ่งเข้ามากอดมินโฮจากด้านหลัง
มินโฮหันไปมองด้วยความละอายใจ และแกะมือของเด็กหนุ่มออก
“แทมิน เราไม่มีความสัมพันธ์อะไรกันแล้วนะ”
“ไม่ แทมไม่ยอม!”
“จะให้ฉันบอกนายกี่ครั้งแทมิน ว่าฉันไม่ได้ชอบนายแล้ว”
“ไม่ได้นะมินโฮ นายต้องรักแทมนะ นายต้องรักผม”
มินโฮมองแทมินด้วยความละอาย พร้อมยกมือขึ้นมากุมขมับ
“อย่ามายุ่งกับฉัน”
“อ๋อ ใช่สิ คนมาใหม่มันก็ดีกว่าคนเก่าสินะ”
“มันไม่เกี่ยวแทมิน”
“คงเป็นเพราะไอ้รุ่นพี่ม.5คนนั้นสินะ คนที่ดูท่าทางจนๆ”
“หยุดพูดแทมิน!”
มินโฮขึ้นเสียงใส่แทมิน จนแทมินสะดุ้งเฮือกใหญ่
“นายมันตาบอดมินโฮ นายไม่มองดูคนที่รักนาย แทมจะไปตบ แทมจะไปตบมัน เหมือนเมื่อวานไงล่ะ แทมไปดักตบมันหน้าอาคาร”
‘เพี๊ยะ’
มินโฮมองแทมินด้วยความโกรธแค้นและตบหน้าจนแทมินถึงกับหงายเงิบ
T^T “มินโฮ.....มันไม่มากไปหน่อยหรอ...ฮึก...ฮือ....”
“ถ้านายไปยุ่งเกี่ยวกับคิมคีย์อีกฉันจะไม่ให้อภัยนายไปตลอดชีวิต!”
“มินโฮ...ฮือ....ฮือ... T^T”
มินโฮเดินสะบัดแทมินไป โดยไม่สนใจแทมินเลยสักนิด
......
^^ ฮ้า....ผมตัดสินใจได้แล้วครับ ผมจะหยุดเรียนไปดูอาการของอนยู อิอิ
วันนี้ผมเติมเงินมาแล้วครับ ^^ เพราะฉะนั้นผมจึงโทรออกไปหาอนยู
“ว่าไงจ๊ะบ๋อย”
“ไอ้ตัวซวย นายอยู่ไหนอะฉันจะไปหา”
“ห๊ะ...จะมาหาฉันหรอ”
“เออ อยู่ไหนบอกมา”
“โรงพยาบาลใกล้บ้านใกล้ใจใกล้โลง”
“อ๋อ โรงพยาบาลที่นายไปตรวจภายในอะหรอ”
-.-+ พูดแล้วอนยูก็นึกสภาพตอนตัวโดนน้ำอุ่นลวก...เอ่อ....ลวก น้องชาย
“เออ....ไอ้บ้า......นั่นแหละ”
“เออๆ รอแปปเดี๋ยวไปหา”
อนยูวางโทรศัพท์แล้วอมยิ้ม อิอิ คิมคีย์จะมาหาเค้าแล้ว เค้าดีใจจนลืมความเจ็บที่ขาตรงที่ใส่เฝือกอยู่เป็นปลิดทิ้ง
“โทษทีนะครับคุณพยาบาล อนยู อยู่ห้องไหนครับ”
“อ๋อ คุณอนยู ห้องพิเศษทางด้านซ้ายมือนะคะ ห้อง
“ขอบคุณครับ^^”
ขณะเดียวกันบอดี้การ์ดแว่นดำของมินโฮก็ตามคีย์มาติดๆ พร้อมกับเทคกล้องถ่ายรูปไปเป็นระยะๆ เพื่อเป็นผลงานไปให้มินโฮดู
ถึงแม้คีย์จะมองหันหน้าหันหลังเป็นระยะก็ไม่สังเกตว่ามีคนติดตามเค้าอยู่
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
“เชิญค่ะ~”
เสียงยายแก่ๆดังขึ้นจากในห้องของอนยู
“คุณคิมคีย์หรอคะ ^^”
“ครับ เพื่อนอนยูครับ”
“ค่า เชิญค่า”
ผมเดินเข้าไปในห้องก็เห็นสภาพของอนยู ที่มีรอยแผลตามตัวเล็กน้อย และขาที่ใส่เฝือกอยู่ข้างขวา
O_O ไหนบอกเป็นหวัด ....นี่มันโดนหมาฟัดชัดๆ
“เฮ้ย...อนยู ใครทำอะไรนาย”
^^
อนยูไม่ตอบได้แต่ส่งสายตายิ้มให้ผม ก่อนที่จะบอกผู้หญิงแก่คนนั้นให้ออกจากห้อง
“ยายครับ ^^ เดี๋ยวขอเวลาส่วนตัวสักครู่นะครับ”
“ได้ค่ะคุณหนู”
O_O ป๊าด เรียกอนยูว่าคุณหนู ใครกันช่างกล้าเรียก
แล้วยายคนนั้นก็เดินออกจากห้องไปท่าทางงึกๆงักๆ
“มามะ มาให้ป๋ากอดหน่อย”
อนยูยื่นแขนมาจะให้ผมกอด
ผมตบแขนอนยูไปแรงๆ1ที
“โอ้ยยยย นี่คนป่วยนะโว้ย ทำไมต้องทำรุนแรงด้วยเล่า”
“โสน้าหน้า(สมน้ำหน้า)”
“แล้วใครทำอะไรนายอนยู ทำไมถึงมานอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่นี่”
“เอ่อ.....คือ........เรื่องมันมีอยู่ว่า......”
-------------------
ช่วยกันเม้นเยอะๆด้วยนะครับผม
ถ้าเม้นถึง เม้นที่ 135 เม้นเมื่อไร ไรเตอร์สัญญาว่าจะมาอัพตอน9ต่อทันทีครับ
ความคิดเห็น