คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่4:ทาสรับใช้ และ ครูสอนพิเศษ
บทที่4:ทาสรับใช้ และ ครูสอนพิเศษ
“จอดๆ เลยนายหลังนี้แหละ”
ผมบอกให้นายอนยูจอด ณ บ้านหลังเล็กๆ น่ารักๆ แต่แอบไฮโซอยู่ด้านใน(ไม่เชื่อหรอครับ)
“บ้านนายหรอ”
“เออน่ะสิ”
“อ๊ะบ้านฉันก็ต้องขี่มอไซด์ผ่านทางนี้เหมือนกัน แต่ฉันไม่ค่อยชอบมาทางนี้อ่ะ ฉันจะอ้อมไปทางซอยเซเว่นอ่ะ”
“อ้าว ทางไปบ้านก็ทางเดียวกันหรอกเหรอ”
“เออ.....ทำไม..หรอ”
อนยูทำสีหน้าไม่ไว้วางใจผมสักเท่าไหร่ ....แหม กลัวอะไรล่ะ เหมือนรู้นะว่าผมคิดอะไร
ตอนนี้ผมเริ่มคิดโครงการนึงอยู่ในใจ โครงการ นายอนยูคนขับรถคนใหม่ของผม อิอิ
ปกติผมต้องขึ้นรถประจำทางไปเรียน.....แต่ถ้าผมได้ประหยัดเงินส่วนนั้น ผมจะประหยัดได้หมื่นกว่าวอนต่อเดือนเลยทีเดียว -.-+ รู้สึกว่ามากกว่าหมื่นนะ
ว้าว >< ผมนี่ฉลาดจริงๆ
“ทำไมยิ้มแปลกๆอ่ะ”
“อนยู ^^ นายอ่ะ เป็นคนที่ทำให้ฉันโดนไล่ออกจากงานใช่หรือไม่”
“....”
“ฉันถามว่าใช่หรือไม่”
“เออ...ครับๆ ใช่ทำไมล่ะ”
“เพราะฉะนั้นนายต้องขี่มอไซด์มารับมาส่งฉันทุกวัน เดี๋ยวทุกเช้าฉันจะรอนายที่หน้าบ้านนี่แหละ”
“เหวอออออ”
-.-+ ชิชะ ทำไมต้องเหวอด้วย ได้มีเพื่อนหล่อๆ ซ้อนท้ายไปด้วยไม่ดีรึไง ไอ้บ้านี่!
“ห้ามปฏิเสธ”
“เหวอออออ”
ทำไมมันต้องทำท่าตกใจน่าเกลียดแบบนั้นด้วยนะ อ้าปากหวอตาโต คิ้วขมวด -.-+ หน้าตาก็หล่ออยู่หรอกนะ ไม่น่าทำตัวน่าเกลียดแบบนี้เลย
“โอเค ห้ามเกิน 7.30 น. นะ” ^^
ผมส่งสายตายิ้มให้อนยู แต่ไม่มีฟีดแบ็คที่ดีกลับมา หมอนั่นยังทำหน้าเหวออยู่
“โทรศัพท์นายอยู่ไหนอนยู”
“เอาไปทำไมอะ”
“เอามาเหอะน่า”
“อย่าบอกนะว่าจะเอาโทรศัพท์ฉันไปขาย” -.-+
“จะบ้าหรอ เอามาเหอะน่า”
หมอนั่นทำสีหน้าเซ็งและเบื่อหน่าย พร้อมจก เอ๊ย พร้อมล้วงเอาโทรศัพท์เครื่องดูดีไฮโซรึปล่าว(มั้ง ผมก็ไม่รู้ไม่เคยติอดตามข่าวโทรศัพท์) แล้วค่อยๆยื่นมาให้ผมแบบกลัว
“เอามาเน่”
ผมรีบดึงเอาโทรศัพท์จากนายอนยูมา แล้วก็โทรเข้าเบอร์ของผม
“อ๊ะ เข้าแล้ว”
“….”
“เบอร์นายนี่สวยเป็นบ้าเลย เลขลงท้าย4444”
“นี่ฉันต้องมารับนายจริงๆหรอเนี่ย....แง้”
“ถูกต้อง”
ผมพยักหน้าและยิ้มแบบร้ายๆให้อนยู
“ถ้าพรุ่งนี้นายไม่มารับฉันระวังจะโดนทำโทษ”
“นายมีสิทธิ์อะไรมาทำโทษฉัน”
“อย่าลืมนะนายทำให้ฉันโดนไล่ออกจากงาน”
“โฮ้ย.................”
“ไปๆ กลับบ้านไปไป๊”
“นี่ไล่เลยหรอ ไม่คิดจะชวนฉันเข้าไปจิบกาแฟหน่อยหรอ”
“บ้านฉันไม่มีกาแฟ มีแต่น้ำกิมจิจะกินหรอ”
“...เหอะๆ ไม่ล่ะ”
“บ๊ายบาย”
-3- อนยูทำสีหน้าเบื่อหน่ายและค่อยๆขับรถมอเตอไซด์ฮ่างออกไปค่อยๆ
เย้ๆๆ ผมโดดหยองๆอยู่หน้าบ้าน ฮิๆ ได้ประหยัดอีกแล้วเรา เดี๋ยวก็จะครบแล้วมั้งเนี่ย อีกกี่ล้านนะ ><
ผมโดดหยองๆ ไปจนถึงหน้าประตู แล้วผมก็สังเกตว่า.....
O_O ผู้ชายที่ไหนอ่ะ มานั่งในบ้านผม3คน แต่งชุดสูทสีดำ ใส่แว่นตาดำ เหมือนบอดี้การ์ดในหนังเลย
“ช่วยดั๊วะ.......อุ๊บ”
ขณะที่ผมกำลังจะตะโกนไปนอกบ้านเพื่อหวังจะให้คนมาช่วยก็มีคนมาล็อคตัวผมไว้คนนึง ส่วนไอ้แว่นดำตัวขาวๆอีกคนก็เอามือปิดปากผมไว้
“พวกเรามาดีครับคุณคีย์”
บอดี้การ์ดคนที่เอามือปิดปากผมค่อยๆคลายมือออก -.-+ ถ้าผมตะโกนอีกผมคงโดนฆ่าแน่ๆ
TT โฮ.....พ่อจ๋า แม่จ๋า พวกมันจะฆ่าผมหรอเนี่ย อย่านะครับ ผมยังไม่ได้ไปทัวร์ยุโรปเลย TT ฮือๆๆ
บอดี้การ์ด2คนค่อยๆจูงมือผมมานั่งตรงโต๊ะอาหาร
ส่วนทางพวกมันมีทั้งหมด5คน ผมอึ้ง ตกใจ แหละเหวอ ไม่กล้าแม้แต่จะพูด ได้แต่สั่น ผมค่อยๆนั่งลงตัวสั่นไม่หยุดเลย T^T
พอผมนั่งลงเสร็จบอดี้การ์ดทั้ง5คนนั้น ก็ก้มคำนับผมพร้อมกันเหมือนมีการฝึกซ้อมกันมาประมาณ2ชั่วโมงได้
“ได้โปรดด้วยครับ พวกเรามีเรื่องอยากให้คุณช่วย”
O_O หืม.......มีเรื่องอยากให้ช่วย.....งงนะเนี่ย
“ในช่วงเย็นทุกวันพวกเราอยากให้คุณคิมคีย์ไปเป็นครูสอนพิเศษคุณหนูของพวกเราน่ะครับ”
“คุณหนู??”
อะไรฟะเนี่ย....งงมากมาย
“คุณหนูบอกว่าอยากให้คุณคิมคีย์ไปเป็นครูสอนพิเศษให้ทุกๆเย็นที่บ้านของคุณหนู แล้วทุกเย็นก็จะมีรถมารับคุณคิมคีย์ถึงบ้านเลยครับ”
“ผมสอนใครไม่เป็นหรอกครับแค่ตัวผมยังเรียนแย่เลย”
“มันไม่สำคัญหรอกครับ มันสำคัญตรงที่ คุณหนูอยากได้คุณคีย์มาเป็นครูสอนพิเศษ คุณจะปฏิเสธไม่ได้นะครับ”
บอดี้การ์ดคนนึงเริ่มทำหน้าโหดใส่ผม
TT คุณหนูไหนฟะเนี่ย ฉันไม่เห็นจะรู้จักเลย ทำไมช่วงนี้เรื่องซวยๆมันเกิดขึ้นบ่อยจัง
“แต่…”
“คุณคีย์อยากได้ค่าจ้างเท่าไหร่บอกมาเลยครับ”
เมื่อผมได้ยินคำนี้ ประสาทหูของผมเริ่มทำงานได้ดี หืม.....ค่าจ้าง พอดีช่วงเย็นเราว่าง
“งั้น...อะ....อา....ทิตย์ละ หนึ่ง หมะ......”
“โอเคครับ เราจะจ่ายให้คุณอาทิตย์ละหนึ่งล้านวอน”
O_O
“หา......ชะ..ชะ..ใช่ครับ 1ล้านวอน”
โอ้ววววว คิมคีย์นี่จะเรียกว่าโชคดีรึโชคร้ายดีเนี่ย ได้อาทิตย์ละตั้ง1ล้านวอน อีกไม่นานต้องได้20ล้านวอนแน่ๆเลย ^^
บอดี้การ์ดทุกคนยิ้มให้ผม..เหอะๆ น่ากลัวอยู่ดีแหละ
แต่เอ๊ะ คุณยาย คุณ
“คุณยาย..คุณยายผมอยู่ไหน”
“รอสักครู่นะครับ”
พูดเสร็จบอดี้การ์ดคนนึงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และ ต่อสายหาใครสักคน
แล้วเสียงคุณยายของผมก็ดังออกมาจากโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
O_O “คุณยาย....คุณยายอยู่ไหน...คุณยายสบายดีรึปล่าว”
“คีย์หรอกหรอลูก..อืม.......พวกผู้ชายสวมแว่นดำหล่อๆ เค้าพายายมานวดที่สปาลูก สบ๊ายสบาย เกิดมายายยังไม่เคยสบายแบบนี้มาก่อนเลย”
“อ้าวหรอ”
“แค่นี้นะลูก เดี๋ยวเค้าก็พายายกลับแล้ว”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ เฮ้อ...... โล่งอกจัง
บอดี้การ์ดทุกคนนั่งมองจ้องหน้าผม.........โฮกกกกก มองอะไร มองอยู่ได้ ฮ่วย
“แล้วผมจะต้องไปบ้านคุณหนูอะไรนั่นตอนไหนครับ”
“ตอนนี้เลยครับ เชิญครับ”
บอดี้การ์ดยืนเรียงกัน5คน แล้วเชิญผมขึ้นรถ -.-+ รู้สึกแปลกๆ เกิดมาก็เพิ่งจะเคยเจออะไรแบบนี้แหละ
พอผมขึ้นไปในรถ ผมก็รู้สึกว่านี่ผมตัดสินใจถูกหรือผิดนะที่ขึ้นมาอย่างว่าง่ายแบบนี้
จากนั้นคนที่ขับรถก็หยิบโทรศัพท์และดูท่าจะโทรหา....เอ่อ
“คุณหนูมินโฮครับ ผมกำลังพาตัวคุณคีย์ไปนะครับ”
‘ดีมาก หึหึ.......’
-3- เอ๋.....คุณหนูคนนั้นชื่อมินโฮงั้นหรอ คุ้นๆแฮะ นึกก่อนๆ.....ใครหว่ามินโฮ คุ้นๆแต่นึกไม่ออก
------------------
ถ้ามีคนมาเม้นถึง 56 เม้นเมื่อไหร่ สัญญาว่าจะมาเพิ่มตอนที่5ต่อทันทีครับ
TT ใครไม่เม้นท้องผูกนะ
ความคิดเห็น