คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่2:บ๋อยเจ้าอารมณ์และเด็กหนุ่มโรคจิต
บทที่2
บ๋อยเจ้าอารมณ์ และ เด็กหนุ่มโรคจิต
เออ จะเป็นใครรึโรคจิตที่ไหนก็ช่างเหอะ แต่ตอนนี้อารมณ์เสียอย่างรุนแรง ตกงานไปแล้ว1ที่ T^T ฮือๆ
ตอน3ทุ่ม ผมยังต้องไปเป็นเด็กเสิร์ฟที่บาร์แถวๆนั้นอีก ผมยกแขนและดูนาฬิกาที่อดทนซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรง อ๊ะ!นี่มันก็จะ3ทุ่มแล้วงั้นผมต้องไปแล้วล่ะ
.....ตี1
ในที่สุดวันนี้ผมก็ทำงานพิเศษเสร็จไปอีก1วัน งานพิเศษช่วงเย็นผมได้หายไปแล้วนั่นคือร้ายไอติม T^T ซวยชะมัดเลย เพราะผู้ชายคนนั้นแท้ๆ อย่าให้เจอหน้าอีกนะ
ผมปั่นจักรยานมาถึงบ้านเล็กๆน่ารักๆ ดูแล้วได้กลิ่นถึงความเป็นเกาหลีสมัยก่อน บ้านผมเองครับ ^^ อิอิ ป่านนี้คุณยายนอนรึยังนะ
ผมอาศัยอยู่กับคุณยาย2คนครับ คุณยายอายุก็มากพอสมควรแล้ว ผมจึงบังคับให้คุณยายเลิกอาชีพแม่ค้า เพราะมันเหนื่อยมาก แล้วผมจะดูแลคุณยายเอง
ผมเปิดประตูเข้าไปคุณยายนั่งดูทีวีแบบตาปิดๆเปิดๆ นั่นคงเป็นเพราะท่านรอผมอยู่
ผมเดินเข้าไปหาคุณยายใกล้ๆ ค่อยๆย่องไป กะจะไปจ๊ะเอ๋ให้คุณยายตกใจ ><
“แบร้”
เหวอ นี่มันไม่ใช่คุณ
“ฮ่าๆๆ ว่าไงคีย์”
“อ้าวยาย”
พอพูดเสร็จยายก็ถอดคอนแทคเลนส์สีแดงออก
“นี่คุณยายแกล้งคีย์อีกแล้วหรอ”
“ฮ่าๆๆ”
“อ่ะโด่ อุตส่าว่าจะทำให้ยายตกใจ แต่ยายดันมาทำให้ผมตกใจซะนี่ เสียหน้าเลย”
ยายผมก็แบบนี้แหละครับ ขี้เล่น ฮาๆ และเป็นคนที่รักหลานมาก
“ยายทานไรยัง”
“กินยาแล้วล่ะลูก”
“-.-+ ไม่ใช่ฮะ คีย์ถามว่าทานอะไรหรือยัง”
ผมยื่นตัวเข้าไปคุยกับยายใกล้ขึ้น
“อ้อๆ ทานแล้ว โน่นในตู้กับข้าวไปอุ่นเอาเองนะ ยายทำข้าวต้มเครื่องไว้ให้”
“ขอบคุณคร้าบ รักคุณยายที่ฉุด”
ผมพูดแล้วหอมแก้มคุณยาย1ที
“ฮ่าๆๆ งั้นยายนอนก่อนนะลูก”
“ครับ ฝันดีครับ”
ผู้อ่านทุกคนครับ อยากรู้สาเหตุที่ผมเก็บตังค์รึยังครับ ที่จริงผมก็ไม่ใช่คนอยากได้ตังค์รึคนงกอะไรแต่เรื่องมันมีอยู่ว่า
เมื่อตอนผมอยู่ ป.6 แม่ผมเสียไปด้วยโรคมะเร็ง ส่วนพ่อผมไม่มีตั้งแต่เกิด ความจริงแม่ผมอาจจะมีชีวิตได้นานกว่านี้ แต่เพราะทางครอบครัวเราไม่ค่อยจะมีเงิน จะต่อลมหายใจของคุณแม่ แล้วในที่สุดคุณแม่ก็สิ้นลม แต่ก่อนที่ท่านจะไปท่านบอกว่า ฝากดูแลยายด้วย และอยากให้ผมพายายไปเที่ยว
ตั้งแต่ตอนนั้นมาผมก็เลยคิดว่า ผมต้องทำให้คุณยายมีความสุขที่สุด
ผมจะเก็บตังค์ให้ครบ20ล้านวอน แล้วผมจะพาคุณยายไปทัวร์ยุโรปให้จงได้
ถึงแม้คุณยายจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ผมก็จะทำเพื่อสานต่อความฝันของคุณแม่ที่มีไว้ให้ยาย
เพราะฉะนั้นผมก็เลยเก็บๆๆๆๆ และเก็บตังค์ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ตอนนี้ก็พึ่งจะได้นิดเดียวเอง TT ภาวนาในใจว่าขอให้คุณยายอายุยืนๆ รอจนกว่าวันที่ผมจะพาไปเที่ยวยุโรปนะ
อ่ะ O_O โม้นานลืมไปเลยนี่มันดึกมากแล้วพรุ่งนี้ผมจะต้องไปโรงเรียนพร้อมการเปิดเทอมม.5 และการสลับห้องเรียนตอนม.5จะเป็นอย่างไรผมยังไม่รู้เรื่องเลย ลืมไปดู
งั้น ราตรีสวัสดิ์ครับ
เช้าวันต่อมา
ตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง ถึงแม้โรงเรียนนี้ จะไม่ได้ดังมากในโซล แต่ก็มีนักเรียนมาก และมีแนวโน้มที่จะเป็นโรงเรียนที่คนอยากเข้ามากที่สุดในอนาคต
ผมเบียดผู้คนที่มุงกันดูบอร์ดกลางอยู่หลายสิบคน โอ๊ย >< ขอทางหน่อยสิเธอๆ ทั้งหลาย ผมอยากไปดูว่าผมอยู่ห้องไหน
โอ๊ย TT อึดอัด คิมคีย์บอม ม.5-2 ว้าวผมได้ห้อง2 รู้สึกว่าเพื่อนห้องเก่าผมเมื่อตอนม.4จะอยู่ในห้องนี้น้อยมาก
แต่ละคนผมไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่เลย แฮะ
เฮ้อ......ช่างมันเหอะ หาเพื่อนใหม่เอาดาบหน้าก็ได้ครับ
ในที่สุดผมก็เดินมาถึง ม.5-2 แฮ่ๆ เพื่อนใหม่จะหน้าตายังไงมั่งนะเนี่ย
‘ครืดดด....’
ผมเปิดประตูห้องเข้าไป หูก็ได้ยินเสียงดังในห้องมากมาย ดูท่าจะครื้นเครงกันจัง
‘จึ๊ก’
โอ๊ย อะไรมาตำสมองผมเนี่ย -.-+ ฮึ่ม จรวดกระดาษ ผมกำจรวดกระดาษไว้แน่นและขยี้คามือ
ผมมองไปหาเจ้าของจรวดกระดาษลำนี้ บังอาจ! ใครทำ
“ของใคร”
“แหะๆ โทษที”
ผมมองไปทางเจ้าของจรวด O_O เฮ้ย......นาย นาย....ไอ้........ไอ้ตัวซวยเมื่อวานนี้
“ไอ้ตัวซวย”
“เฮ้ย นายบ๋อยเจ้าอารมณ์”
“นายพูดดีๆนะ ไอ้งั่ง”
“บ๋อยเจ้าอารมณ์”
“เฮ้ย หยุดๆๆๆ”
เสียงเพื่อนของไอ้ตัวซวยแทรกเข้ามา อ้าวไอ้เพื่อนมันเมื่อวานนี้ก็อยู่ในห้องนี้ด้วย
“นาย2คนจะกัดกันอีกแล้วหรอเนี่ย”
“นายเป็นเพื่อนหมอนี่ใช่มะ นายก็รู้ว่าเมื่อวานมันทำให้เราโดนไล่ออกจากงาน แถมยังมาด่าเราอีก”
“บ๋อยเจ้าอารม์ -3-..”
“ไหนลองพูดอีกทีซิ”
“เฮ้ยๆๆๆ ฉันบอกให้หยุดไงเล่า”
นายจงฮยอนเข้ามาห้ามทั้งคู่เอาไว้
“อนยูฉันว่านายก็ขอโทษคุณบ๋อยเค้าไปเถอะมันจะได้จบๆ”
“เออ.....ขอโทษ”
และแล้วผมก็นึกอะไรดีๆออก
“แค่ขอโทษอะ ไม่พอหรอกนะ”
“แล้วจะเอาไงอีก”
“นายเรียนห้อง5-2ใช่มั้ย”
“เออ”
“งั้นทุกเที่ยงนายต้องเลี้ยงข้าวเรานะ”
“นายว่าไงนะ O_O”
“ฉันบอกให้นายเลี้ยงข้าวฉันทุกเที่ยงเวลาที่อยู่โรงเรียน”
“......”
“ตกลงสิ”
“นายจิตไม่ปกติแน่ๆ เออตกลงก็ตกลง”
“ดีมาก”
ฮี่ๆ ทีนี้ผมก็จะสบายไปตลอดเทอมเลย ไม่ได้เสียค่าอาหาร เดือนๆนึงคงประหยัดได้อย่างน้อย สักประมาณ3-5หมื่นวอนเลยมั้งเนี่ย อิอิ
คนอย่างคิมคีย์ฉลาดหลักแหลมเรื่องการบริหารเงินทองอยู่แล้วครับ
ขณะช่วงในคาบเช้าเป็นคาบว่าง ผมปลีกตัวจากห้องเรียนอันแสนวุ่นวายมานั่งม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้คนเดียว เฮ้อ...โรงเรียนนี่มันวุ่นวายจริงๆ ผมอยากจะลาออกจากโรงเรียนไปทำงานพิเศษเก็บตังค์จริงๆนะ
ผมมองไปทางถนนที่มีรถยนต์วิ่งด้วยความเร็วอยู่คันนึง แต่มีผู้ชายตัวสูงกำลังจะวิ่งตัดหน้ารถ
O_O ไม่ได้แล้วครับ ผมต้องไปช่วยผู้ชายคนนั้น ไม่งั้นโดนรถชนแน่นอน ผมรีบวิ่งไปและไปกอดคว้าผู้ชายคนนั้นเอาไว้
“>< อึ๊บ”
ทันรึปล่าวเนี่ย...แล้วรถคนนั้นก็ขี่ผ่านไป พร้อมเปิดกระจกรถตะโกนออกมาด่า -.-+ ด่าอะไรไม่รู้เรื่องหรอกไม่ได้ยิน
ผมคลายกอดแล้วมองไปที่ผู้ชายคนนั้น ดูท่าจะคุ้นๆ....ขอนึกก่อน....ใครหว่า....คุ้นมาก อ๋อ!!~ ผู้ชายตัวสูงที่อยู่โรงพยาบาลเมื่อวาน....คิดแล้วเชียวว่าผู้ชายคนนี้จิตไม่ปรกติ ไม่งั้นคงไม่ยืนดูผู้หญิงชักอยู่เตียงแล้วหัวเราะ และเดินเหม่อให้รถชนอย่างนี้หรอก
ผมมองไปที่เสื้อ มีดาว1ดาวที่คอเสื้อ นั่นหมายถึงว่า ผู้ชายคนนี้อยู่ม.4 และผมมองไปที่ชื่อที่ปักบนหน้าอกขวา ที่ปักไว้ว่า ชเว มิน โฮ
ผู้ชายคนนี้ชื่อมินโฮสินะ -3-
-------------
ช่วยกันเม้นเยอะๆนะครับ ไรเตอร์จะได้มีกำลังใจแต่งต่อนะครับ TT
อย่าเข้ามาอ่านเฉยๆนะ ไรเตอร์ขอแค่ถึงเม้นที่30แล้วสัญญาว่าจะมาแต่งต่อนะครับ
ความคิดเห็น