Cupid...สื่อรักร้ายกับนายซาตาน

ลำดับตอนที่ #1 : ..เริ่มต้นได้ดี(มั้ง)

เย็นวันนี้ฉันมีความสุขกับการมาเดินเล่นมาก โอ้ บรรยากาศดีสุดๆ ฉันสูดกลิ่นอายทาเล เข้าไปเต็มปอด
 ฉันคิดว่าปิดเทอมนี้ต้องมีความสุขสุดๆ  เเต่แล้วก็มีมารมาขัด
"นี่ๆๆๆ...เธอช่วยฉันหน่อยสิ..."ผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบมาทางฉัน
"ชะ..ช่วยอะไรเหรอ..."ฉันตั้งตัวเกือบไม่ทัน
"ช่วยทำให้ฉันดีกับเเฟนฉันหน่อยสิ..."เธอพูดพล่างทรุดลงหน้าฉัน
"อ้าว...แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ..."
"ก็ฉันไม่รู้จะพึ่งใครแล้วช่วยหน่อยเหอะ..."เธอพูดเเล้วก็จะร้อง  อ้าว   เวร ฉันไม่ได้ทำเธอท้องนะ
จะมาร้องให้ ให้ฉันดูทำไมเนี้ย
"ยะ...อย่างร้องสิ"ฉันทำอะไรไม่ถูก
"งั้นช่วยฉันนะ..."เธอจับมือฉันไว้ทันที
"ก็ได้..."บ้าจริงรับคำไปได้  แผนเผินก็ยังไม่ได้คิด บ้าชิ เเล้วฉันจะทำยังงั้ยเนี้ย อ้อคิดออกเเล้ว
มันต้องเเผนนี้
"เอาเบอร์เขามาสิ..."ฉันพูดเเล้วก็ยืนมือไป เธอรีบจดจดจดเเล้วยัดให้ฉันทันที  ฉันรับมาแล้วก็กดเบอร์โทร
หาเเฟนเธอ
 ตู๊ด.....................ตู๊ด(ครั้งที่2)..............
"สวัสดีคับ"ทางโน้นรับเเล้วอ่ะ
"สะ..หวัดดีค่ะ..."ฉันทักกลับ ผู้หญิงคนนั้นก็ตาลุกวาวอย่างมีความหวัง
"ครับ...จะคุยกับใครเหรอคับ..."โอ้ พระเจ้าเสียงหล่อเป็นบ้าเลยอ่ะ
"ฉันเป็นเพื่อนของ...เอออออออ"ฉันยังไม่รู้ชื่อของผู้หญิงคนนั้นเลยอ่ะ  ฉันเอามือปิดโทรศัพท์เเล้ว
กระซิบถามเธอว่า เธอชื่ออะไร
"ฉันชื่ออิง..."แล้วฉันก็เอามือออก
"ฉันเป็นเพื่อนของอิงอ่ะ..."
"เหรอ...เเล้วคุณชื่อไรคับ..."เขาถามชื่ออ่ะ  ชื่อไรดีว่ะ  บิวตี้  เเหวะ  หรือว่าสมชาย ไม่ดีมั้ย 
ลำใย บ้านนอกจัง วัน วันอะไรดีว่ะ หรือว่าชื่อ อักลี้ ดี โอ๊ย...ชื่อๆๆๆๆๆๆๆ
"ไม่ทราบว่าคุณชื่อไรครับ..."เขาย้ำเสียงเข้ม ฉันไม่ชอบให้ใครมาขู่เลยอ่ะ
"เดี๋ยวดิคิดก่อน!!..."ฉันตะคอกกลับเเบบลืมตัว
"คิดก่อน...คิดไรครับ..."เสียงของเขาดูงง  บ้าจริงพูดไรไปว่ะเนี้ย
"คิดๆๆๆๆ  เอออออออ   คิด   อ้อ ฉันชื่อคิดน่ะ" เฮ้อ...รอดไป เเต่ชื่อมันแปลกๆยังงั้ยก็ไม่รู้ คิด
"เหรอครับ ..."
"อืม...เข้าเรื่องกันดีกว่า..."
"ครับ..."
"ทำไมคุณถึงทำให้เพื่อนฉันร้องให้.."ฉันคุยพล่างสบตาอิงที่นั่งลุ้นอยู่ข้างๆฉัน
"คือว่า ผมเปล่าผมไม่เคยทำใครร้องให้ เธอร้องให้เหรอ..."
"ใช่เขาร้องให้เเล้วก็หายไปใหนก็ไม่รู้..."ฉันโกหกที่จริงอิงก็นั่งข้างฉันนั้นเเหละ
"แล้วทำไมเธอถึงร้องให้อะ"
"ฉันจะไปรู้เหรอ...ฉันไม่ได้เป็นเพ...เอ้ย  ไม่ได้ตามเขาตลอดนี่นา" เกือบตาย
"เเล้วตอนนี้อิงอยู่ไหนเหรอ..."
"อยู่ที่ทะเล..."
"อ้อ...ที่ที่เรารักกันเเละเลิกกันเหรอครับ..."โอ้ พระเจ้าทำไมช่างโหดร้ายจัง
"อืม..."
"เธอคงไม่ทำอะไรบ้าๆน่ะ..."เขาพูดเสียงตื่นเต้น
"งั้นมั้ง เพราะตอนนี้เธอไม่ได้อยู่กับฉัน(แล้วใครที่มันเกาะเเขนฉันอยู่ว่ะเนี้ย) "
"ทำไม..."ดูเหรอเขาจะถามตัวเองนะ
"ทำไม ไรเหรอค่ะ..."
"ทำไมที่เธอ...ต้องร้องให้ด้วย"
"ก็เธอรักคุณงัย..."
"ผมก็รักเธอนะ เเต่เธอกลับบอกว่าไม่รักผม"
"เขาคงไม่ตั้งใจพูดมั้ง..."
"ไม่หรอกครับ...เพราะ...เธอไม่เคยบอกผมเลย ว่ารัก"
"เขาคงสำนึกเเล้วมั้ง ว่ารักคุณ...กลับมาเหอะ"
"เเต่...."โอ๊ย เชื่อยากเชื่อเย็นจริงๆ คนไรว่ะ ต้องเเผนนี้
"อ่ะ อิง!!!"ฉันตะโกนใส่โทรศัพท์แล้วลุกพรวด
"มีไรเหรอครับ.0.."
"เปล่า...ไม่ใช่เธอมั้ง ..."แล้วฉันก็มองซ้าย มองขวา อิงเงยมาดูท่าทางของฉันด้วยความงวยงง
"ใคร อะไรเหรอครับ..."
"เฮ้ย  เเต่มันน่าจะใช่เเล้วว่ะ ..."ฉันทำเป็นไม่ได้พูดกับเขาเเล้ววิ่งไปลงที่น้ำทะเล  อิงก็วิ่งตาม
"อะไร...."เขาเริ่มเสียงไม่ดี
"อิง  ไม่เอาไม่ทำอย่างนั้น อย่าลงไปขึ้นมา   อย่าคิดบ้าๆดิ ก็บอกเขาไปสิว่ารัก!!!"ฉันเเหกปากใส่โทรศัพท์ 
แล้วฉันก็ยืนโทรศัพท์ออกมาไกลปากเเล้วก็ดัดเสียง
"ชั่งฉัน ฉันไม่อยากฟัง....ไปต้องมายุ่ง..."อิงโค ตะ ระ งงกับสิ่งที่ฉันกำลังเล่นอยู่ ไม่ใช่เเค่อิงน่ะ
คนเเถวนั้นก็มอง  ฉันก็เอาโทรศัพท์มาไว้ที่หูเเล้วแหกปากต่อ 
"ไม่น่ะ....เชื่อฉันสิ..."
"อะไร เกิดไรขึ้น คุณคิด..."
"โอ้ ไม่น่ะ อิง "ฉันทรุดลงนั่งกับพื้นทรายแล้วทำเสียงร้องให้
"อย่าทำอย่างนั้น....ไม่...."ฉันดิ้นไปมาบนดิน  อิงเริ่มถอยห่างออกจากฉัน  ละครบทเนี้ย 
เเต่งเเบบสดๆร้อนๆเลย เเละไม่ปรึกษาใครด้วย ฉันคงเหมือนคนบ้าเลยมั้งตอนนี้ เเต่ฉันก็ยังพูดต่อ
(พร้อมท่าทางประกอบเพื่อความสมจริง) โดยไม่คิดว่าที่ฟังของคนที่คุยด้วยตอนนี้คิดไปถึงไหนเเล้ว
   ฉากสุดท้าย(น้ำเน่าสุดๆ)
   ฉันลุกขึ้น พลางแหกปากร้องให้ใส่โทรศัพท์แล้ววิ่งไปเก็บลูกมะพร้ามมาลูกหนึ่ง ยัดใส่ในมือของอิง
อิงงงมาก ฉันชี้ให้เธอไปยืนลงไปในน้ำ แล้วเธอก็เดินลงไปในน้ำทะเลที่ลึกมากจนจมหัวเธอ(หัวเเม้เท้า)
พร้อมกับลูกมะพร้าวด้วยความงง  ฉันชูโทรศัพท์ขึ้นในอากาศ แล้วบอกให้เธอทุมลูกมะพร้าวลงในน้ำ
.....ตูม...
เธอทุมลงไปอย่างเเรง
"ไม่น่ะ อิงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!"นั้นเป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันพูดในโทรศัพท์
...ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ.....
  ฉันวางสายทันที
"จบแล้ว...."ฉันได้ยินเสีบงปรบมือมาจากบนชายหาด(ดีนะที่ไม่เรียกรถโรงบาลบ้ามา)
อิงยังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วความสับสน
"ยืนอย่างนั้นเเหละ ทำหน้าให้เศร้าด้วย..."ฉันหันไปสั่งเธอ เธอพยักหน้าให้ฉัน
....5นาทีผ่านไป...
  ฉันกำลังจะกลับบ้านพัก
"อิง...ผมเชื่อคุณเเล้วอย่าทำอะไรบ้าๆนะ..."เสียงคุ้นๆอ่ะ ฉันหันกลับไปดู โอ้ คนหรือพยูนว่ะ  ชายรูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์
แต่มีใบหน้าที่เรียวเล็ก
ฉันมองดูอยู่สักพัก ชายคนนั้นก็เข้าไปกอดอิง  อิงหญิงสาวบอบบางคงไม่ตายในอ้อมกอดพยูนหรอกมั้ง 
แล้วทั้งสองก็กอดกัน
 ...อิงหันมาเห็นฉันก็วิ่งมาหาฉัน 
"ขอบใจน่ะ..."เธอพูดเเล้วก็ยืนเงินให้ฉัน1000แล้วก็กลับไปเดินจูงมือกับพยูนน้อย
 อย่าบอกน่ะว่า พยูนน้อยนั้นคือไอ้เสียงหล่อ โอ้ พระเจ้า ไม่จริงเสียเวลา...หรือไม่เสียว่ะ...ฉันชูเงินในมือ
เเล้วกำไว้เเน่น ปิดเทอมนี้มีงานเเล้วอ่ะ ว่ะ ฮ่าฮ่า    .... (รับจ้างสื่อรักทั่วอาณาจักร )ถึงครั้งเเรกจะพยูนน้อย
ก็เหอะ ถือว่าเริ่มต้นด้วยดีเเล้วกัน...