นายผัดไท กะ ยัยนกแก้ว

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 4 : part 1 [ ซื้อของ ]

ตอนที่ 4 : part 1 [ ซื้อของ ] 



          หน้าของผมเข้าใกล้เธอเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ ดีนะที่เธอขยับตัว ผมชะงัก ผมถึงรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังจะทำอะไร ไม่งั้นล่ะก็...ผมได้ทำอะไรบ้า ๆ ที่ตัวเองไม่คาดคิดกับยัยนกแก้วก็ได้ ดีที่เธอยังไม่ตื่น ถ้าตื่นล่ะก็...เฮ้อ...อ ไม่อยากคิด

          ผมตั้งสติได้แล้ว สมาธิแน่วแน่ สูดลมหายใจเต็มปอดพยายามไม่คิดถึงเรื่องครู่

          "แก้ว...ตื่นได้แล้วแก้ว ถึงบ้านเธอแล้วนะ"พูดพร้อมกับเขย่าที่หัวไหล่เธอ เธอค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา เธอมองหน้าผม ผมนึกว่าเธอจะรู้ตัวว่าเมื่อก่อนหน้านี้ผมจะทำอะไรเธอ เธอมองหน้าผมนิ่ง แล้วก็พูดขึ้นว่า

          "...ถึงแล้วเหรอ..."เสียงเธอออกจะงัวเงียแสดงว่าเธอไม่รู้เรื่องที่ผมจะทำอะไรเธอ โล่งอก เล่นเสียตกใจเลยนะยัยนกแก้ว เกือบไปแล้วไหมล่ะไอ้ไท

          "อือ"ผมก็ตอบเธอไปไม่กล้าที่จะพูดอะไรมากกว่านี้ ไม่เช่นนั้นเธอต้องจับพิรุธน้ำเสียงของผมได้ และแน่นอนผมก็ตั้งใจที่จะกลบเกลื่อนสีหน้าของผมอย่างเต็มที่ไม่ให้เธอจับได้อีกเช่นกัน

          "ขอบใจนะไทที่อุตส่าห์มาส่งถึงบ้าน"เธอยิ้มให้ผมแต่เป็นยิ้มให้อย่างจริงใจก่อนจะหยิบกระเป๋าสะพายของเธอลงจากรถ ขณะที่เธอไขกุญแจบ้านอยู่นั้นผมก็คิดอะไรบ้างอย่างออก จึงโพล่งออกไปว่า

          "แก้วพรุ่งนี้เธอว่างไหม"

          "ทำไมเหรอ"เธอถามผมพร้อมกับทำหน้าตาแปลกใจนิดหน่อย

          "ไปซื้อของด้วยกันหน่อย"

          "ซื้อของ?"หน้าตาเธอออกจะสงสัยในคำชวนครั้งนี้ของผม

          "ใช่ พรุ่งนี้ว่าง ๆ น่ะก็เลยจะไปซื้อของตกแต่งคอนโดสักหน่อย ไปจตุจักร ไปป่ะ"ผมบอกสถานที่ที่ผมกำลังจะไปซื้อของ

           "ไปสิ"เธอตอบมาอย่างร่าเริงแม้ว่าแววตาจะแสดงถึงความง่วงก็ตาม

          "งั้นพรุ่งนี้เราจะมารับ 9 โมงเช้าเป็นไง"ผมเสนอ

          "ได้ ๆ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ"เธอตกลงก่อนที่จะปิดประตูรั้ว ผมมองดูเธอเข้าบ้านไปแล้วถึงจะออกรถกลับไปยังคอนโด



          ผมกลับไปที่คอนโด อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เตรียมตัวนอน จู่ ๆ หน้าของยัยนกแก้วที่มีรอยยิ้มระบายอยู่เต็มหน้าก็เข้ามาในความคิดผม ผมก็บอกตัวเองไม่ได้ว่าทำไมเธอถึงเข้ามาในความคิดผม นอนกระสับกระส่ายพลิกตัวไปมาอีกสองสามครั้งแล้วถึงผลอยหลับไป

          (อีกด้าน)ฉันอาบน้ำแล้วเตรียมตัวที่จะนอนหลับ ปิดไฟที่หัวเตียง แต่เมื่อห่มผ้าห่มแล้วก็นึกถึงอ้อมกอดของนายไทที่กอดฉันไว้ตอนร้องไห้ ตอนที่เขากอดฉันเขาไม่ได้พูดอะไรแต่กอดฉันไว้ในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา ในตอนนั้นความรู้สึกมันอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็รู้สึกอบอุ่นใจที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา



          เช้าวันรุ่งขึ้นฉันตื่นตอน 7 โมงเช้าแปรงฟันเสร็จ ก็ลงมากินโจ๊กสำเร็จรูป 2 ซอง วันนี้ไม่ได้อยู่บ้านฉันคิดว่าทำไรง่าย ๆ ก็พอแล้ว กวาดบ้านถูบ้านอีกเล็กน้อยก็ช่วยฆ่าเวลาได้ดีทีเดียว เหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงฉันจึงขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วจึงออกมารอหน้าบ้านพลางมองดูนาฬิกาเหลือเวลาอีก 10 นาที ลืมอะไรบ้างหรือเปล่านะพร้อมกับตรวจเช็คในกระเป๋าคู่ใจที่ซี้กันมากว่า 4 ปี

          'อืม กระเป๋าตังค์ โทรศัพท์ ผ้าเช้ดหน้า ทิชชู พร้อม'แล้วเขาก็ขับรถมาจอดหน้าบ้านเพื่อมารับฉันให้ไปเลือกซื้อของไปตกแต่งคอนโดกับเขา แล้วนึกยังไงมาชวนฉัน ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน... แต่ในเมื่อเขากล้าชวนฉันก็กล้าไป(ใจจริงก็อยากไปเหมือนกัน)

          "ตรงเวลาดีนี่...นึกว่าต้องรอซะแล้ว"ผมพูดกับเธอในขณะที่เคลื่อนรถออกไปแล้ว

          "แน่นอน"เธอตอบผมกลับมาพร้อมกับทำหน้าทะเล้น นั่นทำให้ผมยิ้มออกมา



          ผมขับรถด้วยอารมณ์ที่ดีเป็นพิเศษ ความจริงผมนึกว่าต้องมารอเธอหน้าบ้านแน่ ๆ แต่ที่ไหนได้เธอกลับมารอผมอยู่ก่อนแล้วทั้ง ๆ ที่ยังเหลือเวลาอีก 10 นาที โดยที่ผู้หญิงส่วนมากต้องให้ผู้ชายมารอเพื่อเรียกร้องความสนใจ แต่ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่อย่างนั้น จอดรถปุ๊บเธอก็ขึ้นรถปั๊บและอีกเช่นกันผู้หญิงส่วนมากต้องให้ผู้ชายเปิดประตูรถให้ ที่เธอทำแบบนี้อาจเป็นเพราะผมกับเธอเป็นเพื่อนกันก็ได้เลยไม่ต้องมีพิธีรีตรองอะไรให้มากความ

          วันนี้เธอใส่เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์สามส่วน รองเท้าผ้าใบสีเขียวขี้ม้า พร้อมกับกระเป๋าคู่ชีพของเธอ ส่วนผมของเธอนั้นก็รวบสูง ๆ เป็นหางม้ายาวถึงกลางหลัง ผมเคยคิดเหมือนกันว่าเมื่อไรเธอจะปล่อยผมสักที เพราะเห็นทีไรก็มัดผมทุกทีสิถึงแม้จะไปมหาลัยก็ตามและผู้หญิงส่วนใหญ่อีกเช่นกันต้องสยายผมไปมหาลัย ถ้าผมเป็นพวกเธอผมคงรำคาญน่าดูทีเดียว

           "แก้ววันหยุดไม่ปล่อยผมเหรอ"ผมถามเธอแล้วผมก็ได้คำตอบกลับมาว่า

          "รำคาญน่ะ บางทีก็อยากตัดเหมือนกันนะ"เธอตอบพร้อมกับเอาปลายผมขึ้นมาดู

          "เหรอ..."ผมกำลังจะหลุดปากพูดไปว่าผมชอบผมยาวมากกว่าดีนะที่ยั้งปากไว้ได้ทัน คิดอะไรอยู่วะเนี่ยไอ้ไทเอ้ย!!

          ส่วนการแต่งตัววันนี้ของผมก็คล้ายเธอเสื้อยืดกางเกงยีนส์ ประมาณ 30 นาทีเราก็มาถึงสวนจตุจักรที่เรียกย่อ ๆ ว่า J.J. ที่นี่เป็นแหล่งรวมสินค้ามากมาย แต่ต้องขยันเดินกันหน่อย ถึงแม้จะต้องเดินอากาศจะร้อนแค่ไหนคนก็ไม่น้อยลงเลย นี่อาจเป็นเสน่ห์อีกอย่างของสวนจตุจักร เราวนหาที่จอดรถสักครู่ก็ได้จอดเพราะรถคันหนึ่งกำลังจะออกจากซองจอดรถพอดี

          "ไทนายอยากได้ของแบบไหนอ่ะ จะได้ไปซื้อกันได้ถูกโซน"เธอถามผม แต่ผมก็ยังไม่ได้นึกไม่ออกเลยว่าจะซื้ออะไร ก็ผมชวนเธอมาซื้อของแบบกระทันหันโดยที่ตัวเองยังไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรดี

          "เอ่อ...พวกตั้งโชว์ที่มีกลไกน่ะ"ในใจก็คิดว่าตอบ ๆ ไปก่อนละกัน

          "ได้ ๆ ไปเถอะ"เธอกระตุกแขนเสื้อผมให้รีบ ๆ ไป

          "กระตือรือร้นจริงนะยัยนกแก้ว"ผมก็อดขำในท่าทางของเธอที่เหมือนเด็ก ๆ ที่ผู้ใหญ่พาไปเที่ยวสวนสนุกไม่มีผิด

          "ก็แหม...นาน ๆ จะได้มาสักที"และนั่นคือคำตอบของเธอ