นายผัดไท กะ ยัยนกแก้ว

ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 3 : part 2 [ ส่งบ้าน ]

ตอนที่ 3 : part 2 [ ส่งบ้าน ]



            "แก้วเป็นไง สบายใจขึ้นไหม"เขาถามฉันขณะที่พวกเรากำลังช่วยกันเก็บข้าวของหลังจากที่ดูดาวเสร็จ ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบก่อนที่จะพูดออกไปว่า

          "ขอบคุณนะ"ฉันขอบคุณเขาพร้อมกับยิ้มให้

          "ไม่เป็นไร ๆ มานึกถึงเรื่องเก่ามันก็ดีเหมือนกัน"เขาทำหน้ายิ้ม ๆ ตอบกลับฉันมา

          "คิดดูแล้วเราสองคนเหมือนคนแก่ยังไงไม่รู้สิ มารำลึกความหลังกันอยู่ได้"ฉันทำหน้าตาครุ่นคิด เขาจึงเอามือมาขยี้หัวฉันพร้อมกับพูดว่า

          "แก่ไปคนเดียวเถอะยัยนกแก้ว"สีหน้าของเขานกวนโมโหฉันชะมัด แต่ว่าเขาเดินไปแล้ว

          "เฮ้ย...เล่นหัวเลยเหรอ"ฉันวิ่งตามมาทัน คนอะไรไม่รู้สูงก็สูงแถมขาก็ยาว ไม่อยากจะบอกว่าความสูงของฉันกับเขาก็แค่ฟุตหนึ่งเอง(กัดฟัน) ในที่สุดขาของฉันก็ตามเขามาทัน เหนื่อยไม่ใช่เล่นกว่าจะตามนายนี่มาทันแต่คำตอบที่ได้กลับมาคือ

          "ไม่ได้ตั้งจายยย..ย"เขาทำเสียงยานอีกแล้ว แถมแก้ตัวน้ำขุ่น ๆ อีกว่า

          "เรายื่นมือออกไปมันก็โดนหัวแก้วพอดี ไม่ได้เจตนาเลยนะ"แต่หน้าตานายนี่มันบ่งบอกว่าที่พูดออกมาโกหกชัด ๆ

          "นี่นาย...หาว่าฉันเตี้ยเหรอ"นายนี่ด่าฉันทางอ้อมนี่ ยอมไม่ได้เด็ดขาด

          "อ๊ะ ๆ ฉันเปล่า...แต่เธอพูดเองนะ"แน่ะ..ยังมายอกย้อนอีก

          "อิ..อีตาบ้า"แต่ก่อนที่ฉันจะได้แก้แค้น คนปากดีก็เดินไปไกลอีกแล้ว เฮ้อ...มันจะมีวันไหนบ้างนะที่นายนี่จะไม่ทำให้อารมณ์ฉันเสีย...คงจะยาก

          "อย่าก้าวยาวสิ รอด้วย"ฉันตะโกนบอกเขา พลางวิ่งตามไปอย่างกระหืดกระหอบ แต่ก่อนที่ฉันจะได้อ้าปากด่าอะไรลิฟต์ที่เขาเรียกไว้ก็มาพอดี



          พอลงจากลิฟต์แล้วเขาก็เดินเอากุญแจไปคืนที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ ส่วนเรื่องจะว่าอะไรเขาต่อนั้นขอพักไว้ก่อน ฉันชักจะง่วง ๆ แล้ว พลางมองดูนาฬิกาข้อมือของตนเอง 

          'ตายล่ะ!! ห้าทุ่มแล้ว...ดึกขนาดนี้แล้วเหรอ'ขณะที่ฉันทำหน้าตากังวลใจอยู่นั้นเขาก็เดินมาพอดี แต่เขาคงจะดูสีหน้า ฉันออกเลยถามฉันว่า

          "เป็นอะไรเหรอแก้ว มีอะไร"เขาถามอย่างสงสัย

          "คือว่า...คือรถเมล์หมดแล้ว"ฉันตอบเขาไป เขาทำหน้าอมยิ้มก่อนที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

          "หึ ๆๆ ฉันบอกเธอแล้วเหรอว่าจะให้เธอนั่งรถเมล์กลับ ฉันฉุดเธอมาก็ต้องกลับไปส่งสิ"เขาพูดออกมาเหมือนมันเป็นเรื่องง่าย ๆ ยังกับไปซื้อก๋วยเตี๋ยวหน้าปากซอย

          "แต่..."ฉันจะปฏิเสธเขาแต่เขาโบกมือห้าม

          "อย่าปฏิเสธ ไปได้แล้วก่อนที่จะดึกไปกว่านี้"เขาทำหน้าตาดุ ๆ ตอนที่หันมาบอกฉัน แต่ฉันยังไม่ยอมเดินไปกับเขาอยู่ดี เรื่องอะไรล่ะ มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีนะจะยอมทำตามง่าย ๆ ได้ไง

          "เร็ว ๆ"คราวนี้ไม่พูดเปล่าเขาดึงมือลากฉันไป ไม่รอให้ฉันตอบรับหรือปฏิเสธอีกเลย



          เธอบอกว่าบ้านเธออยู่ตรงไหนแล้วเธอก็เผลอหลับไป ดีที่ผมยังพอจำบ้านเธออยู่ได้บ้างตอนที่มาทำงานกลุ่มตอน ม.ปลาย(ที่จริงก็ไม่อยากจะอยู่กลุ่มเดียวกันเท่าไรหรอกนะ) ไม่งั้นคงแย่เหมือนกัน เพราะคนที่นั่งมากับผมนี่สิขึ้นรถมาไม่ถึงสิบหนาทีก็หลับไปแล้ว กินง่ายนอนง่ายซะจริงนะยัยนกแก้ว ผมเลี้ยวรถเข้ามาในซอยแล้วก็จอดที่หน้าบ้านเธอ ตอนแรกผมหันไปก็กะจะปลุกเธอให้เข้าบ้าน แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเปลี่ยนใจหันมาลอบมองเธอตอนที่เธอหลับแทน

          ตอนที่เธอหลับหน้าตาก็น่ารักดีนะ ริมฝีปากบางได้รูป ผิวขาว ๆ แก้มใส ๆ สีชมพูที่ปราศจากเครื่องสำอาง  นาน ๆ ทีผมจึงเห็นเธอทาลิปมันบ้าง แต่นั่นก็เฉพาะช่วงหน้าหนาวเท่านั้น ส่วนผมของเธอหวีแล้วก็รวบเป็นหางม้ายาว ๆ อยู่ข้างหลัง ผมไม่เคยเห็นเธอจะปล่อยผมมามหาลัยแบบผู้หญิงคนอื่น อาจจะเพราะรำคาญล่ะมั้ง ยัยนกแก้วเป็นนกแก้วพันธุ์ขี้ร้อนครับ(แต่ว่าก็ขี้หนาวเหมือนกันเพราะยัยนกแก้วไม่ถูกกับอากาศเย็น ๆ)

          'คิดอะไรวะ เลิก ๆๆ'ผมสะบัดหัวน้อย ๆ เพื่อไล่ความคิดพวกนั้นออกไปจากหัว คิดอะไรก็ไม่รู้

          "แก้ว"ผมหันไปเรียกเธอเพื่อจะปลุกเธอเข้าบ้าน

          "แก้ว ๆ"คราวนี้ผมไม่เรียกเปล่าผมแตะที่แขนเธอพร้อมกับยื่นหน้าไปเรียกใกล้ ๆ เผื่อเธออาจจะได้ยินเสียงของผม

          "แก้ว..."เสียงของผมเงียบหายไปแต่หน้าของผมกลับยื่นไปใกล้หน้าเธอเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ