นายผัดไท กะ ยัยนกแก้ว

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1: part 2 [ คู่กัดและเพื่อนรัก ]

ตอนที่ 1: part 2 [ คู่กัดและเพื่อนรัก ]



          ฉันรีบเดินผ่านประตูทางเข้ามหาลัยให้เร็วที่สุดเท่าที่กำลังขาทั้งสองข้างของฉันจะทำได้ เพื่อให้ภาพบาดตาบาดใจออกจากใจนั้นผ่านไปให้เร็วที่สุด เมื่อเดินได้สักระยะหนึ่งฉันจึงลดความเร็วในการก้าวลงจนในที่สุดก็กลายเป็นการเดินธรรมดา  ฉันเดินไปเรื่อย ๆ ตามทางเดินที่จะเดินไปสู่คณะของฉัน  คณะวิศวกรรมศาสตร์ ฉันอยู่ปีสามอีกแค่ปีเดียวก็ต้องไปเผชิญกับการที่ต้องหางานทำ 

          แต่ตอนนี้ฉันก็กำลังหาหอพักดี ๆ สักที่เพราะว่าบ้านที่ฉันอยู่ตอนนี้มันใหญ่เกินไปสำหรับผู้หญิงตัวคนเดียว พ่อแม่ของฉันท่านทั้งสองคนได้ย้ายไปอยู่ที่เชียงใหม่เพราะธุรกิจรีสอร์ทและเพื่ออากาศบริสุทธิ์ ตอนนี้ฉันเลยอยู่ตัวคนเดียว พ่อและแม่ของฉันอนุญาตให้ไปอยู่หอ แต่ปัญหามันอยู่ที่ฉันยังหาที่ ๆ ถูกใจยังไม่ได้ แถมยังมีเรื่องนี้เกิดขึ้นอีก เรื่องที่จะไปอยู่ที่อื่นเป็นอันต้องเก็บพับไปเดินถึงบ้านได้ก็ดีถมไปแล้ว

          เมื่อถึงคณะของฉันคนที่ฉันเจอคนที่ฉันไม่พึงปรารถนาที่จะเจอ นายชานนท์หรือเรียกสั้น ๆ ว่า ไท เป็นคู่อริกับฉันมาตั้งแต่มัธยม แต่ก็ถือว่าเป็นคนดีได้ในระดับหนึ่งทีเดียว อาจจะสำหรับคนอื่นแต่ยกเว้นฉันแน่นอน โดยปกตินายนี่จะเป็นคนเงียบ ๆ ไม่พูดไม่จาเท่าไร  ถ้าคนที่ไม่รู้จักกันมาก่อนจะหาว่านายนี่หยิ่งก็เป็นได้ แต่สำหรับฉันนายชานนท์ปากดีที่สุด 

          "แก้ว" ฉันหันไปมองก็ไปพบกับต้นเสียงที่เรียกฉันเมื่อครู่

          "มีอะไร"เมื่อฉันเจอกับต้นเสียงแล้ว ฉันก็ต้องเปลี่ยนอารมณ์โดยฉับพลัน

          "เลิกเรียนแล้ว รอด้วย"เดินมาด้วยมาดนิ่ง ๆ แต่ปากยังกวนโทสะได้ทุกเมื่อ

          .........เงียบไปครู่.........แต่ชานนท์เดินไปแล้ว

          "เฮ้ย!!"ฉันเพิ่งได้สติกลับคืนมาและพยายามจะเรียกให้ชานนท์หันมาคุยกันให้รู้เรื่องก่อนแต่ไม่เป็นผล นายนี่พูดเสร็จก็เดินจ้ำอ้าวไปทันที ถ้าไม่ติดว่าฉันกำลังจะไปเรียนละก็ต้องได้เห็นดีกันแน่

          'แล้วมันธุระกงการอะไรของฉันที่ต้องรอนายด้วยยะ'ฉันคิดในใจ



          ฉันเดินเข้าไปข้างในห้องเรียนเพื่อไปนั่งเรียนตรงที่ประจำของฉัน แต่เพื่อนของฉันก็มารออยู่แล้วเธอชื่อว่าศุภกานต์ แต่ส่วนมากที่ฉันใช้เรียกก็คือ ออม ออมเป็นเพื่อนรักของฉันมาตั้งแต่มัธยมเหมือนกับไท แต่ผิดกันที่นายนั่นเป็นคู่กัดแต่ออมเป็นเพื่อนรักเท่านั้นเอง

          "แก้ว ยังเป็นอะไรอยู่ไหม"คำถามที่ไม่มีอะไรเลย แต่สามารถสื่อความหมายได้มากมาย

          "เปล่านี่"แต่ในขณะที่ตอบคำถามฉันไม่มองหน้าเพื่อนของฉันเลย

          "เออ ๆ ไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไร แต่แกหลอกฉันไม่ได้หรอกนะ คุณรินรดา"แต่บทสนทนาของฉันกับออมก็ถูกขัดไปโดยอาจารย์เจ้าของวิชาที่เข้ามาสอนพอดี



          วันนี้เป็นวันที่ฉันเรียนหนังสือไม่รู้เรื่องเลย ฉันนึกไม่ถึงเลยว่าแค่เขาเพียงคนเดียวจะทำให้ฉันเป็นไปได้ถึงเพียงนี้ ฉันมองออกไปนอกห้องเรียนมองดูท้องฟ้า ก้อนเมฆไปเรื่อย ๆ โดยที่เสียงของอาจารย์ไม่ได้เข้าสู่สมองของฉันเลย

          "เอาไว้แค่นี้"เสียงอาจารย์เป็นสัญญาณว่าหมดคาบแล้ว นักศึกษาเกือบทุกคนก็เก็บอุปกรณ์ต่าง ๆ ของตนเองลงกระเป๋า แต่ยกเว้นฉันที่ยังคงนั่งเหม่อออกไปข้างนอกห้องเช่นเดิม

          "แก้วจ๋า"...เงียบ...

          "แก้ว!!"พอรอบที่สองคราวนี้ฉันถึงจะรู้สึกตัวว่าตัวเองถูกเรียกชื่อโดยเพื่อนรักของฉัน 

          "แกเป็นอะไรไป เหม่อทั้งคาบเลยนะ"ออมพูดอย่างนึกสงสัย

          "เปล่า"ฉันปฏิเสธไปอีกแล้ว ซึ่งมันตรงข้ามกับสิ่งที่ฉันเป็นอยู่

          "ไปกันเถอะ เลิกเรียนแล้ว"

          "ออม..คือ..ออมกลับไปก่อนเถอะเรามีธุระนิดหน่อยน่ะ"ฉันก็ยังหาข้ออ้างไปเรื่อย แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนของฉันจะเข้าใจฉันเลยไม่เซ้าซี้ให้กลับด้วยกัน 

          "งั้นระวังตัวนะ หน้าหนาวมันมืดเร็วรีบกลับบ้านนะแก้ว"ออมพูดโดยน้ำเสียงบ่งบอกถึงความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด

          "จ้ะ"ฉันนึกขอบคุณเพื่อนของฉันในใจ เธอเป็นเพื่อนที่ฉันรักที่สุด เข้าใจในสิ่งที่ฉันกำลังคิดโดยที่ฉันไม่ได้พูดเลยก็ตาม 



          ฉันยังคงนั่งอยู่ตรงเก้าอี้ตัวเดิม นึกถึงเรื่องที่ผ่าน ๆ มา แล้วจู่ ๆ น้ำตาของฉันก็ไหลออกมาพร้อมกับความเหงาที่เข้ามาแทรกซึมในหัวใจ เมื่อรู้สึกตัวฉันจึงปาดน้ำตาทิ้งเหมือนว่าน้ำตาเป็นเครื่องย้ำเตือนความเจ็บปวดระหว่างฉันกับเขา

          'ไหนบอกว่าจะไม่ร้องอีกไง ยัยแก้ว'เมื่อน้ำตาของฉันเหือดแห้งไปแล้วจึงเก็บของใส่กระเป๋าสะพายข้างของฉัน เอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป แต่แล้วก็มีมือใหญ่ข้างหนึ่งก็มาดึงข้อมือของฉันไว้...