นายผัดไท กะ ยัยนกแก้ว

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 4 : part 3 [ ผู้หญิงคนนั้น ]

ตอนที่ 6 : part 2 [ ผู้หญิงคนนั้น ] 


          เรามาทานอาหารที่ร้านอาหารแถวลาดพร้าว เป็นร้านอาหารที่บรรยากาศร่มรื่น เย็นสบาย และการตกแต่งก็เป็นสไตล์ธรรมชาติที่มีการนำต้นไม้มาร่วมประดับตกแต่งด้วย จึงทำให้ร้านนี้เหมาะแก่การพักผ่อนหย่อนใจเป็นอย่างยิ่ง

          "มะนาวปั่น 2 ที่ค่ะ"พนักงานเสิร์ฟหญิงนำเครื่องดื่มมาให้ก่อน และดูจากการเสิร์ฟของพนักงานคนนี้ก็รู้ว่า ถึงจะเป็นร้านอาหารเล็ก ๆ แต่ก็มีการอบรมให้พนักงานในร้านเสิร์ฟอาหารอย่างถูกวิธี โดยการเสิร์ฟน้ำต้องอยู่ทางขวาของผู้รับประทานอาหารเสมอ

          "ส่วนอาหารรอสักครู่นะคะ"เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้มแล้วถึงจะเดินไป

          "ไท รู้จักที่นี่ได้ไงเหรอ"เธอถามเมื่อพนักงานเดินไปแล้ว พร้อม ๆ กับดูดน้ำมะนาวปั่นที่สั่งมาอย่างเอร็ดอร่อย

          "ก็ตอนที่มากินกับเพชร กับโจน่ะ"ผมก็เล่าเรื่องให้เธอฟังไปอย่างไม่ปิดบังเพราะไอ้สองคนนี้แก้วเองก็รู้จักดี

          "อ๋อ มากินกันสามคน ไม่ชวนแก้วกับออมเลยนะ"เธอแกล้งพูดเป็นเชิงโกรธ ๆ นิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้ถือสาหาความอะไรมากมาย คงเข้าใจว่าถ้าประสาผู้ชายถ้ามากินแสดงว่ามีเหล้า มีเบียร์อย่างแน่นอน

          "แก้ว เมื่อกี้เรียกแทนตัวเองว่าไงนะ"เมื่อครู่ผมได้ยินเธอเรียกแทนตัวเองว่า 'แก้ว' ไม่ใช่ 'ฉัน'

          "เราได้ยินแก้วเรียกแทนตัวเองว่าแก้วนะ"ผมพูดในสิ่งที่ผมได้ยิน ถ้าถามความรู้สึกผม ผมชอบให้เธอเรียกแทนตัวเองว่าแก้วมากกว่าอีก

          "...คงใช่มั้ง"เธอคงนึกถึงคำพูดที่เธอพูดออกไปเมื่อสักครู่ว่าตนพูดอะไรออกไปบ้าง

          "แก้วเราขออย่างสิ หวังว่าคงให้เราได้" 

          "อะไรล่ะ"เธอทำหน้าตาสงสัย 

          "แก้วเรียกตัวเองว่าแก้วดีกว่านะดูสนิทสนมกันมากกว่าเรียกว่าฉันอีก ฟัง ๆ ดูมันห่างเหินนะ ทำให้เราได้ไหม"ผมถามแบบทีเล่นทีจริง ไม่รู้ว่าเธอจะตอบกลับมาว่าอย่างไร

          "เรื่องแค่นี้เอง ได้สิ"เธอพูดยิ้ม ๆ ผมดีใจนะที่วันนี้ผมกับเธอได้คุยกันดี ๆ ไม่มีเรื่องทะเลาะบาดหมางถึงขั้นฆ่ากันตาย(ว่าไปนั่น)

          "อาหารที่เสิร์ฟได้แล้วครับ ต้มข่าไก่ ไข่เจียวกุ้งสับและผัดผักรวมมิตร"พนักงานเสิร์ฟอาหารพร้อมกับทวนรายการอาหารให้เราฟัง

          "ต้องการอะไรเพิ่มเติมไหมครับ"พนักงานถามเผื่อว่าต้องการสิ่งใดอีก

          "ไม่ล่ะครับ ขอบคุณนะครับ"


          อาหารที่นี่รสชาติดีทีเดียว โดยเฉพาะข่าไก่ไม่เผ็ดมากจนเกินไปท่าทางยัยนกแก้วคงจะชอบ แต่แล้วเธอก็วางช้อนลง เปลี่ยนสีหน้าโดยฉับพลัน ในตอนแรกผมก็ไม่เข้าใจว่าเธอเป็นอะไร แต่เมื่อหันหลังกลับไปดูจึงถึงบางอ้อ!!! เพราะว่าผู้ชายคนนั้นพาผู้หญิงคนหนึ่งมาในร้านเพื่อทานอาหารที่นี่ และดูปฏิกิริยาของยัยนกแก้ว ผู้หญิงคนนี้แน่นอนที่แย่งไอ้หมอนั่นไปจากแก้ว

          'เอ๊ะ ! นั่นมัน...แพทนี่ หรือว่า...'แฟนไอ้หมอนี่หมายถึงแพทเหรอเนี่ย แพทดาวมหาลัยที่ใคร ๆ ต่างว่าเธอน่ารัก เรียบร้อย พูดน้อย ขี้อาย ความจริงมันไม่มีความจริงแม้แต่นิดเดียวมันเป็นสิ่งที่เธอ 'สร้าง'ขึ้นมายกระดับตัวเธอเองต่างหาก สงสารไอ้หมอนั่น ถึงคราวเคราะห์ของมันแล้ว ยัยแพทน่ะมีข่าว 'คาว' มากมาย โดยเฉพาะเรื่องผู้ชาย เธอจ้องจะจับผู้ชายในมหาลัยที่ฐานะดี ๆ ยิ่งถ้าหน้าตาดี เธอจะรับไว้พิจารณาเป็นพิเศษ 

          แต่ส่วนมากจะรู้กันในหมู่ผู้ชายเสียมากกว่า(ยกเว้นไอ้หมอนั่น)  ผมรู้จักแพทเพราะว่าตอนปีสองเธอมาติดพันผม (อย่าดูถูกผมนะครับหลานชายนักธุรกิจใหญ่ของเมืองไทย การเรียนก็โอเค หน้าตาก้อใช้ได้ครับ) ดีที่ว่าผมไหวตัวทันเพราะแพททำตัว 'ง่าย' เกินไปผมเกือบจะเสียท่าเธอแล้วดีที่ว่าไอ้เพชรมันเตือนไว้ก่อน ผู้หญิงอย่างนี้เหมาะแค่ควงเล่นเท่านั้นไม่เหมาะอย่างยิ่งที่จะเป็นแม่ของลูกผม 

          "หวัดดีจ้ะแก้ว แหมพาใครมาด้วยจ๊ะ"แพททักเสียงหวานหยดย้อยโดยแพทกับไอ้หมอนั่นยังไม่ทันเห็นหน้าผม เพราะผมหันหลังให้ประตูทางเข้า(ถึงผมหันหน้าไปแพทก็ไม่สนใจหรอก แววตาเธอมุ่งมาที่แก้วเพียงอย่างเดียว)  ผมสงสารแต่แก้วประจันหน้ากับสองคนนั้นเต็ม ๆ ผมส่งสายตาไปหาแก้วเป็นนัยว่า

          'ผมจัดการเอง'

          "แก้วมากับผมครับ"ผมพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืน

          "เอ่อ...เหรอคะ"ดูท่าทางเธอคงจะตกใจไม่น้อยที่คนที่มากับแก้วเป็นผม(ปลาใหญ่ที่เธออ่อยเหยื่อไว้แล้วหลุดลอยไป)

          "บังเอิญจังนะคะที่เจอกันที่นี่"เธอคงตั้งสติที่กระเจิดกระเจิงไปได้แล้ว

          "ครับ"

          "แพทกับพี่อิฐไม่รบกวนแล้ว ไปก่อนนะคะ"เธอกล่าวคำอำลา พร้อมกับรอยยิ้มหยดย้อยแต่แววตาบอกถึงความอาฆาตยัยนกแก้วอย่างยิ่ง ส่วนไอ้หมอนั่นไม่พูดอะไรสักคำปล่อยให้แพทจูงจมูกอยู่ได้ แล้วแก้วล่ะจะรู้สึกอย่างไร

          "ไทกลับกันเถอะนะ"แก้วพูดหลังจากสองคนนั้นเดินไปนั่งอีกฝั่งของร้านแล้ว

          "ได้สิ กลับบ้านนะแก้ว"

          "จ้ะ"แต่คำตอบคำนี้ถึงมันจะเป็นคำสั้น ๆ แต่ผมก็รู้ว่าเสียงนั้นมันสั่นเครือเพียงใด