นายผัดไท กะ ยัยนกแก้ว

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 1 : part 4 [ โรงแรม ]

ตอนที่ 1 : part 4 [ โรงแรม ]



          เขาพาฉันเดินออกจากคณะมาสู่ลานจอดรถหน้าอาคารเรียน ตอนนี้เหลือรถไม่กี่คัน อาจจะเป็นเพราะอากาศตอนนี้เข้าสู่ฤดูหนาวด้วย และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือวันนี้เป็นวันศุกร์ นักศึกษาส่วนมากก็จะไปเที่ยวสังสรรค์กัน  แต่จะมีเพียงบางภาควิชาเท่านั้นที่เรียนในวันพรุ่งนี้

          เขาพาฉันมาที่รถคันหนึ่ง รถคันนี้เป็นรถ CR-V สีบรอนด์เงิน แล้วเขาก็ล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบกุญแจรถออกมากดรีโมทคอนโทรล ตกลงว่ารถคันนี้เป็นรถของนายชานนท์นี่เอง..

          ผมเปิดประตูรถด้านคนขับกำลังจะขึ้นไปนั่งที่เบาะเพื่อพาเธอไปที่สถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งผมคิดว่า เมื่อเธอไปเห็นอารมณ์ของเธออาจจะดีขึ้นบ้าง ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมต้องห่วงเธอ อาจจะเพราะเราทะเลาะกันตั้งแต่มัธยม เห็นคู่กัดเงียบปากไปผมก็เหงาหูเป็นธรรมดา ผมคิดว่าสิ่งที่ผมกระทำต่อเธอในตอนนี้เป็นเพียงสิ่งที่เพื่อนพึงกระทำต่อเพื่อนเท่านั้นเอง...

          แต่ตอนนี้ผมยังไม่สามารถพาเธอไปยังสถานที่นั้นได้ เพราะอะไรน่ะเหรอ เธอไม่ยอมขึ้นรถของผมน่ะสิ ผู้หญิงอะไรดื้อซะจริง ตอนนี้ผมคิดว่าเธอต้องระแวงในตัวผม คงคิดว่าผมจะทำมิดีมิร้ายเธอแน่ ๆ เธอถึงไม่ยอมขึ้นรถของผม

          "แล้วทำไมฉันต้องขึ้นรถของนายด้วย"น้ำเสียงของเธอตอนนี้บอกว่าไม่ค่อยจะสบอารมณ์กับการกระทำของผมเท่าใดนัก

          "จะขึ้นไม่ขึ้น"ผมชักเสียงดังบ้างแล้ว ผู้หญิงคนนี้ต้องให้ขึ้นเสียง พูดดี ๆ กับผมไม่เป็นหรอก

          "ไม่!!"เธอปฏิเสธเสียงแข็งว่ายังไง ๆ เธอก็จะไม่ไปกับผม

          "ได้..."

          "มานี่!!"ผมไม่พูดเปล่าแต่ดึงเธอขึ้นรถมาจนได้ ส่วนอีกมือหนึ่งก็ปิดประตูล็อครถเพื่อไม่ให้เธอหนี แล้วรีบออกรถจากบริเวณนั้นโดนทันทีก่อนที่เธอจะหนีทัน ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองชั่วร้ายจริง ๆ แต่ก็สะใจดีนะได้แกล้งยัยนกแก้วคืน แต่ตอนนี้ผมคิดว่าคนข้าง ๆ ผมอาจจะคิดฆ่าผมไปหลายตลบแล้วเป็นแน่... 

          จริงดังว่าหน้าตาของเธอดูไม่สบอารมณ์เลย คิ้วของยัยนกแก้วจำยุทธหัตถีกันอยู่แล้ว พอออกรถไปได้สักครู่เธอก็เริ่มต้นด่าผมในทันทีที่เธอสบโอกาส

              "นี่นายผัดไท!! จู่ ๆ ก็มาฉุดขึ้นรถเนี่ย!!! นายเห็นฉันเป็นตัวอะไรยะ ฉันไม่ใช่หมูใช่หมานะ!!"หลังจากอดกลั้นมานาน ฉันก็ระเบิดอารมณ์ใส่เขาในทันที คนบ้าอะไรไม่รู้...จู่ ๆ ก็ลากมาขึ้นรถ 

          "เออน่า...คนอย่างนายชานนท์ไม่มีทางคิดสั้นทำอะไรเธอหรอก ไว้ใจได้"

          "ที่พูดเนี่ย หมายความว่าไง"นายนี่กวนโมโหฉันได้อีกแล้วให้มันได้อย่างนี้สิ

          "ก็อย่างที่บอก ไม่เห็นต้องอธิบายซ้ำซ้อนให้ยืดยาว"ขณะพูดยังทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อีกฉันทำท่าจะทุบที่แขนของเขา แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเขาพูดประโยคนี้ขึ้นมา

          "ชายหญิงอยู่บนรถด้วยกันสองต่อสอง ถ้าฉันเกิดอารมณ์เปลี่ยวขึ้นมา..... เกิดอะไรกับใครแถวนี้ไม่รู้ด้วยนะ"

          "ไหนว่าไม่คิดสั้น..."ฉันชักหวั่น ๆ กับคำพูดกลับไปกลับมาของนายนี่แล้วสิ

          "ไม่แน่...เรื่องอย่างนี้ อารมณ์อย่างนี้มันไม่เข้าใครออกใคร"พูดเสร็จเขาก็หัวเราะในลำคอ..หึ..หึ..หึ

          ฉันว่าฉันควรเงียบไว้ดีกว่านะที่จะไปต่อปากต่อคำกับนายนี่ ก็จริงอย่างที่นายชานนท์บอกอารมณ์อย่างนี้...เดี๋ยวนายนี่เกิดบ้าขึ้นมาแล้วใครจะช่วยฉัน

          ความจริงผมก็ไม่ได้จะแกล้งพูดอะไรให้เธอคิดมากหรอก แต่ผมคิดว่าขู่ไว้น่าจะดีกว่าสำหรับคนอย่างยัยนกแก้ว ทำพูดไปว่าไม่กลัว แต่จริง ๆ แล้วผมเธอกำลังกลัวมากเลยล่ะตอนนี้



          เขาขับรถมาตึกแห่งหนึ่ง เป็นตึกสูงประมาณยี่สิบชั้นโดยประมาณ ภายนอกตึกตกแต่งสวยงามแบบไทยประยุกต์ มีสวนหย่อมอยู่อีกฝั่งหนึ่งของลานจอดรถ ซึ่งสวนหย่อมนี้อยู่ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยา ฉันคิดว่าถ้าฉันคงชอบสถานที่นี้ถ้าตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่กับนายชานนท์ และที่สำคัญสถานที่ที่นายนี่อยากให้ฉันมา คือ 'โรงแรม'