คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Track 2 : อยากบอกเธอ
“พี่ซีวอน”ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใต้ตึกคณะนิเทศหันไปมองตามเสียงเรียก พรางคลี่ยิ้มหวานให้ร่างบางที่กำลังวิ่งมา
“วิ่งมาทำไมครับ”ร่างสูงเอ่ย ปัดปรอยผมเปียกเหงื่อออกจากใบหน้าขาวเบาๆ
“พี่ซีวอนรอนานไหม พอดีรุ่นพี่เขาคิดท่าใหม่ เค้าเลยต้องซ้อมนานไปหน่อย”หน้าหล่อส่ายหน้าช้าๆ คว้ากระเป๋าเป้สีเทาขึ้นมาพาดบ่าตนพรางเดินโอบไหล่เล็กไปเรื่อยๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่รอได้”
“ฮยอกรักพี่ซีวอนจัง”ร่างเล็กคว้าแขนร่างสูงเข้ามาควงก่อนจะซบลงกับต้นแขนแกร่ง
“พี่ซีวอนก็รักฮยอกแจเหมือนกัน”เสียงทุ้มเอ่ยยิ้มๆ แค่มองคนที่เดินอยู่ข้างกายตนแล้วก็ทำให้รู้ว่าเขารักเด็กคนนี้มากแค่ไหน
ติ๊ดดด... ติ๊ดดดด
แรงสั่นจากกระเป๋ากางเกงทำให้ฮยอกแจและซีวอนผละออกจากกัน ตาคมมองเบอร์ที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอแล้วจึงกดรับ
“ว่าไง”
-มึงอยู่กับฮยอกแจป่ะ-
“เออ มีไรว่ะ”
-ถามให้ทีซองมินอยู่ไหน-
“ฮยอกแจรู้ไหมว่าซองมินอยู่ไหน”ฮยอกแจมองหน้าแฟนหนุ่มอย่างสงสัย
“พี่ซีวอนถามทำไมฮะ”
“ไอ้ดงเฮมันถามน่ะ มันโทรหาซองมินไม่ติด”
“อ๋อ ซองมินคงอยู่ห้องสมุดมั้งฮะ ผมขอคุยกะดงเฮหน่อยสิ”ฮยอกแจเอ่ยบอก ซีวอนมองหน้าเล็กแล้วยิ้มแหยๆ ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้
“วางไปแล้วอ่า”ฮยอกแจมองหน้าจอสีดำสนิท แล้วก็เบ้หน้า
“อย่าไปสนใจดงเฮมันเลยฮยอกแจ ไปหาไรกินกันดีกว่า”ซีวอนคว้าโทรศัพท์ราคาแพงของตัวเองเข้ากระเป๋าทันที ก่อนจะรีบพาคนรักเดินออกจากมหาลัย
ตึกสีขาวสไตล์โมเดิร์นห้องสมุดมหาลัยทำให้ผู้ที่ไม่ค่อยจะแวะเวียนมายืนมองอย่างสนใจ แล้วเดินเข้าไปข้างในอย่างช้าๆ
นัยต์ตาคมกวาดมองหาคนที่ตนกำลังตามหาแต่ไม่ยักพบ จึงค่อยๆก้าวเดินไปตามชั้นหนังสือด้านใน แล้วได้แต่บอกกลับตัวเองอยู่ในใจว่าเขาคงจะมาไม่เสียเที่ยว
ก่อนจะเหลือบเห็นผู้ชายใส่เสื้อสีชมพูแวบๆ
ใช่แน่ๆ
พอคิดได้อย่างนั้น ขายาวก็รีบพาเจ้าของร่างเดินไปไกลชายหนุ่มคนนั้นทันที มือวางลงบนไหล่เล็กเบาๆ เรียกความตกใจให้แก่คนตรงหน้าได้ไม่ยาก
“เฮ้ย!!”เสียงร้องของทั้งคู่ดังขึ้นพร้อมกัน อีกคนร้องด้วยความตกใจที่อยู่ๆก็มีคนมาจับ ส่วนอีกคนก็ตกใจเพราะทักคนผิด
“ขอโทษที ฉันทักคนผิด”เสียงทุ้มเอ่ยบอกเบาๆ กำลังจะเดินหลีกออกไปจากตรงนั้นแล้ว ถ้าไม่ได้ยินเสียงของใครบางคนซักก่อน
“ที่นี้ห้องสมุด ช่วยเงียบๆด้วยนะครับ”เสียงหวานเอ่ยบอกเบาๆ แล้วทำท่าจะเดินกลับไป แต่คยูฮยอนไว้กว่าเดินเข้าไปรั้งแขนรุ่นน้องคนที่ตัวเองกำลังตามหา
“รุ่นพี่”
“ฉันมีเรื่องอยากคุยกับนาย”ร่างเล็กดึงของออกมาจากการเกาะกุม เงยหน้ามองร่างสูงอย่างไม่สบอารมณ์
“ตอนนี้ผมไม่ว่าง”
“แต่ฉันต้องการจะคุยกับนายตอนนี้”
“ผมต้องไปจัดหนังสือต่อ ไว้คุยกันวันหลังแล้วกัน”พูดจบก็เดินหันหลังให้คนตัวสูงทันที คยูฮยอนกระฟัดกระเฟียดแบบไม่พอใจแต่ทำอะไรไม่ได้ จึงได้แต่เดินตามอีกคนไปเงียบๆ
“จะช่วยหรอ”ซองมินเอ่ยถามเสียงใส แต่สายตายังไม่ล่ะจากชั้นวางหนังสือ
“ป่าว”
“แล้วมาทำไม”
“พูดกับรุ่นพี่ห้วนๆแบบนี้หรอ”หน้าหวานหันไปมองหน้าอีกคนแบบหน่ายๆ
“ผมไม่พูดกับพี่แบบดงเฮก็ดีแล้ว”
“นาย...”
“พี่มีธุระอะไรก็พูดมาเลยดีกว่า”
“ฉันอยากให้นายไปเล่นดนตรีให้วงของฉัน เห็นดงเฮบอกว่านายเล่นเก่ง นายคงไม่...”
“ผมคงช่วยพี่ไม่ได้”
“นี่ ฉันมาขอร้องนายก็ดีเท่าไหร่แล้ว รู้ไหมว่าวันๆมีคนอยากเขาวงฉันมากแค่ไหน อย่าเล่นตัวหน่อยเลย ฝีมือจะดีจริงอย่างที่ดงเฮมันโม้หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“แล้วทำไมพี่ไม่รับคนที่มาของร่วมวงล่ะ”ซองมินเอ่ยถาม พร้อมเลื่อนรถเข็นหนังสือไปข้างๆ คยูฮยอนจึงได้แต่เดินตามช้าๆ
“ซีวอนไม่ชอบเล่นดนตรีกับคนที่ไม่คุ้น”
“ผมกับพี่ซีวอนก็ไม่ได้คุ้นกันหนิ”คยูฮยอนกำมือแน่น ถ้าไม่ได้พนันกับดงเฮไว้ สาบานได้ว่าเขาคงจะไปนานแล้ว ไม่ปล่อยให้กระต่ายตัวนี้มันยอกย้อนเขาอยู่อย่างนี้หรอก
“แต่ก็ยังดีกว่าคนที่ไม่รู้จักกันเลย”ซองมินเงยหน้ามองคยูฮยอนแล้วก็หัวเราะ
“ถ้าผมกวนตีนพี่อีกทีพี่จะต่อยผมป่ะ”
“ก็ไม่แน่”ร่างบางยิ้ม
“พี่ไปขอร้องคนอื่นเหอะ ผมช่วยพี่ไม่ได้จริงๆ”
“ทำไม”
“ผมไม่อยากจับกีต้าร์แล้ว”คยูฮยอนมองหน้าคนพูดอย่างสงสัย
“ทำไมล่ะ”
“ผมอยากสนใจกับเรื่องอื่นมากกว่า”
“แค่เล่นกีต้าร์ มันจะต้องอะไรมากมาย นายก็รักกีต้าร์อยู่แล้วไม่ใช่หรอ”ซองมินส่ายหน้า
“ผมเลิกรักมันไปนานแล้ว”
ทันทีที่กลับถึงหอพัก ดงเฮก็เหวี่ยงกระเป๋าลงกับโต๊ะเขียนหนังสืออย่างแรง ก่อนจะทิ่งตัวนอนลงบนเตียง
“เป็นไรว่ะ หงุดหงิดอะไร”
“หลายอย่าง”คิบอมทิ้งตัวลงนั่งที่เตียงตัวเอง มองดูร่างบางที่กำลังนอนแผ่อยู่แล้วก็ส่ายหน้า ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงตัวเองบ้าง
“มึงว่ากูหล่อป่ะ”ยังไม่ทันจะได้หลับตา เสียงไอ้คนที่ทำท่าเหมือนจะหลับไปแล้วก็ดังขึ้น
“ถามทำไม”
“กูอยากรู้”
“มีใครพูดอะไรให้มึงเสียเซลฟ์ล่ะสิ”
“รู้ดี”
“หึ ก็มึงเป็นอย่างนี้มานานแล้วหนิ”
“กูไม่หล่อหรอว่ะ”ดงเฮผุดขึ้นมานั่งหลังตรง มองเพื่อนรักที่นอนอยู่เตียงข้างๆ
“มึงหล่อ....แต่น้อยกว่ากูเยอะ”
“ไอ้เชี่ย”ดงเฮปาหมอนใส่คนที่นอนกวนตีนอย่างอารมณ์เสีย
ติ๊ดดด...ติ๊ดดดด
“ฮัลโหล”
“ครับๆ ได้สิ เดี๋ยวพี่ออกไปหานะ”คิบอมมองคนที่คุยโทรศัพท์แล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ก็รู้ได้ทันที
“คุยกับสาวอ่าดิ”คนที่ยืนส่องกระจกอยู่พยักหน้า
“น้องมีมี่ กิ๊กใหม่กูเอง”
“คนที่ไปด้วยเมื่อวานอ่าหรอ”
“ป่าว มึงอย่าพูดถึงได้ป่ะ กูหงุดหงิด”
“ทำไมว่ะ น้องเขาทำไรให้มึง”
“น้องเขาหลอกกู น้องเขาชอบมึงเลยจะให้กูเป็นพ่อสื่อ เรื่องดิ หน้าที่ก็ไม่ใช่”
“แล้วทำไมมึงไม่ลองแนะนำเขาให้กูล่ะ”ดงเฮมองคนที่นั่งมองหน้าเขา แล้วก็ทำหน้าแบบไม่เชื่อ
“พูดจริง”
“เออ ลองดูก็ไม่เสียหายหนิ”
“ไว้คนอื่นล่ะกัน คนนี้แมร่งหลอกกู เดี๋ยวแมร่งก็หลอกมึง ไม่ดีๆ”
“ห่วงกูหรอ”
“ก็มึงเพื่อนกู ทำไม อยากได้นักหรอ”ดงเฮเริ่มขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิด ก็บอกว่าไม่ดีๆ แมร่งยังจะเอา
“ป่าวว กูก็แค่ถาม หงุดหงิดไรว่ะ คิดไรกะกูรึป่าวเนี้ย”
“ประสาท”ดงเฮเดินไปหยิบหมอนข้างบนเตียงคิบอมปาใส่หน้าเจ้าของอีกซักที
“กูไปล่ะ เอาไรป่ะ”
“ของที่กูอยากได้มึงคงให้กูไม่ได้”ดงเฮทำตาหยี
“มึงไม่สบายป่าวเนี้ย ไปล่ะๆ”คิบอมมองคนที่ปิดประตูแล้วก็ล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
ก๊อกๆๆ
ร่างสูงมองบานประตูที่เพิ่งถูกปิดไปไม่ถึงห้านาทีแล้วก็เดินไปเปิด
“กูลืมของ”ดงเฮเอ่ย พรางเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองมาใส่กระเป๋า
“ไปจริงๆล่ะ”
“ดงเฮ”
“หื้ม”หน้าหวานหันมามองคิบอมอย่างงงๆ
“รีบๆกลับนะมึง”
“เออ กูรู้มึงคิดถึง”ดงเฮแล้วก็รีบปิดประตู ไม่ได้รอฟังเลยว่าคนในห้องนั้นพูดว่าอะไร
“กูไม่ได้คิดถึงมึง แต่กูไม่อยากให้มึงไป”
TBC
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ฟิคเรื่องนี้ได้เเรงบันดาลใจมาจากการดูข้ามเวลาหารัก
แล้วอยากแต่งฟิคที่ตรงกับเพลง มีเพลงประกอบ
แต่ผ่านมาสองตอน ก็ยังรู้สึกไม่ตรงเลย - -'
ใครคิดว่าเพลงไหนที่เข้ากว่านี้ช่วยแนะนำทีนะค่ะ ^ ^
Cry .Q
ความคิดเห็น