[GOT7,EXO] หวานใจเดือน2 l MarkBam ChanBaek HunHan
ตอนที่ 53 : หวานใจเดือน2 : XVII (100%)
ห ว า น ใ จ เ ดื อ น 2
XVII
"ยองแจ มันจะดีหรอวะ"
"ดีดิ มึงดีขึ้นกว่าเดิมเย๊อะ!"
"ฮื่อออ กูไม่เชื่อมึงหรอก"
อ้าว แล้วคุณมึงจะถามกูเพื่ออะไรไม่ทราบ? แบมแบมมันเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตา ไม่นอมเงยหน้าขึ้นมามองผมเลย ก็แน่ล่ะ ใครๆเขาก็เป็นกันแต่ดูเหมือนว่าเพื่อนผมมันจะเป็นหนักมากกว่าคนอื่นเขาอ่านะ ก็เมื่อสองวันที่แล้วผมอยู่กับมันท้างงงงวัน ไม่ได้ปลีกตัวไปไหนเลย เอาแต่นั่งเฝ้ามันอยู่ที่ร้านตัดผม ร้านแว่น แล้วก็ร้านเสื้อผ้า จนตอนนี้ร่างกายของเพื่อนรักเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมผมเผ้าที่ดูตัดออกจนเป็นทรงให้เข้ากับใบหน้าน่ารักๆของเจ้าตัว ไหนจะเสื้อผ้าที่ดูจะเข้ากับแบมแบมได้ดีทีเดียว
มันจะติดตรงที่ว่าไอ้บ้านี่มันไม่ยอมถอดแว่นออกนี่สิ!
"ไม่เอาแล้ว! ไม่ทำแล้ว!"
"เฮ้ยๆ แบม!" ยองแจรีบดึงแขนของแบมแบมเอาไว้ "ทำถึงขนาดนี้แล้วยังจะกลัวอะไรอีกวะ"
"ก..ก็กูไม่มั่นใจนี่"
"เฮ้อ ก่อนออกจากหอมึงได้ส่องกระจกบ้างไหมวะ"
หัวเล็กส่ายไปส่ายมา พลางนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าก็อยาจะขำตัวเองเหมือนกัน เมื่อเช้าผมไม่กล้าส่องกระจกเลยต้องไปขอให้แบคฮยอนมาหวีผมให้ ให้ตายเถอะพูดแล้วก็สงสารตัวเองชะมัด นี่ผมมาถึงจุดที่กลัวกระจกไปแล้วงั้นหรอ?
"มึงจะถอดใจง่ายๆแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย"
"..."
"มึงอุตส่าห์เปลี่ยนตัวเองเพื่อพี่เขาขนาดนี้ ให้พี่มาร์คได้เห็นเห็นร่างจริงๆของมึงบ้างเถอะ ไหนๆก็จะไม่ได้เจอกันแล้ว"
"ทำไมวะ"
"เอ้า ก็มึงกับพี่มาร์คนี่อย่างกับอยู่คนละโลกเลยนะเว้ย พี่มาร์คอยู่ผับ มึงนั่งอยู่ห้องสมุด พี่มาร์คควงหญิง มึงนั่งอ่านหนังสือ และอีกอย่างก็คือพี่มาร์คอยู่ถาปัตย์ที่โคตรรรไกลจากคณะวิทย์ มันมีเปอร์เซ็นต์น้อยมากที่มึงกับพี่เขาจะเจอกัน"
ก็จริงอย่างที่ยองแจพูด ถ้าผมไม่ทำน้ำโกโก้หกใส่พี่มาร์คเราคงไม่ได้รู้จักกัน ผมคงจะเป็นเป็นไอ้ติ๋มเซ่อซ่าที่ไม่กล้าคิดที่จะลุกขึ้นถอดแว่นเปลี่ยนแปลงตัวเองให้คนอื่นได้เห็น
ถ้าไม่มีพี่มาร์คก็ไม่มีผมในวันนี้...
"เงียบ...เงียบเลยดิ แล้วตกลงเอาไง จะยกเลิกแผนแล้วกลับไปเป็นไอ้ติ๋มเหมือนเดิมป้ะ"
"ไม่" แบมแบมเงยหน้า "กูจะโทรหาพี่มาร์ค"
"ดีมากเลยเพื๊อนนน!"
แบมแบมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนที่ไม่ได้เจอมาสองวัน แม้จะไม่ได้เห็นหน้าพี่มาร์คก็ยังโทรหาผมตลอด ก็แบบนี้ไง ทำให้ผมแม่งยอมเพื่อพี่เขาขนาดนี้ เฮ้อ
รอไม่นานปลายสายก็มีคนกดรับ
[กูนึกว่าจะไม่โทรหากันละ]
"พี่มาร์ครอผมโทรหาหรอ?"
[เออดิ แล้วนี่มีไร จะชวนกูไปดูหนังหรอ]
"ไม่ใช่"
[แล้วมีไรวะ ]
"คือ.. พี่อยู่ที่ไหนหรอครับ"
[กูอยู่สนามบาส]
"ผมไปหาพี่ได้ไหม"
[...]
"...ถ้าไม่ได้ก็-"
[มาดิ ถึงแล้วโทรบอกเดี๋ยยวกูออกไปรับ]
"ครับ แล้วพี่จะเอาอะไรไหม ผมจะได้ซื้อเข้าไปให้"
[ไม่ต้อง เอาแค่หน้าติ๋มๆของมึงมาให้กูเห็นก็พอ]
[ไอ้มาร์คมันคิดถึงน้องน่ะคร้าบบบ]
[ รีบมาเลยนะน้องงง เพื่อนพี่มันจะตายแล้ววว]
[ไอ้สัด! มึงอยากตายกันหรอ! ...เพื่อนแม่งเรียกเข้าสนามแล้ว กูวางนะ]
"อื้อ ...เดี๋ยวก่อนพี่มาร์ค!"
[ว่า]
"ผม...ผม"
[ผมอะไร ผมไม่ได้สระ-]
"ผมก็คิดถึงพี่นะ!"
ติ๊ด!
แบมแบมรีบกดวางสายทันที ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ท..ทำใจผมมันเต้นแรงแบบนี้ล่ะ! ผมจะตายไหมครับ!?
"อะไรๆ มีบอกคิดทงคิดถึงกันด้วย"
"เชี่ยแจ อย่าแซว"
"อ่ะจ้าาา แล้วเป็นไง เล่าๆ"
"พี่มาร์คอยู่สนามบาส"
"งั้นก็ไปกันเลย" ยองแจลุกขึ้นยืน "พร้อมยัง?"
"..."
"แบมแบม"
"พ..พร้อมก็ได้วะ"
"ทำไมต้องมีก็ได้วะ"
"จะให้บอกกี่ครั้งว่ากูไม่มั่นใจ"
"แล้วจะให้กูบอกกี่ครั้งว่ามึงควรจะมั่นใจในตัวเองได้แล้วว่ามึงแม่งหน้าตาดีขึ้นจริงๆ"
"..."
"ลุกเลยๆ จะพร้อมหรือไม่พร้อมก็เรื่องของมึง ลุก!"
"ยองแจ! อย่าลากดิ!"
ในเมื่อมันไม่พร้อมผมก็จะทำให้มันพร้อมเอง! ไอ้หมูมันต้องไปเจอพี่มาร์คให้ได้ พี่เขาต้องได้เห็นร่างหมูที่แท้จริง!
. . . . . .
"ถึงแล้ว"
"อื้อ"
"ถอดแว่นดิ"
"ไม่เอา"
"ไม่เอาเชี่ยไรล่ะ มาขั้นนี้แล้ว"
"จะขั้นไหนก็ช่าง กูไม่ถอดหรอก"
"ได้ แบมได้"
ยองแจพูดแค่นั้นก่อนจะจี้ไปที่เอวของเพื่อนรัห แบมแบมดีดตัวหนีนิ้วมือของยองแจ โดยที่ลืมว่าต้องปกป้องแว่นอันเป็นที่รักไว้ เนี่ย ผมจะด่าตั้งนานแล้วคนบ้าอะไรใส่คอนแท็กเลนส์อยู่แล้วยังจะใส่แว่นทับเข้าไปอีก นี่มันบ้าหรือมันโง่วะครับ
เมื่อยองแจล่อลวงให้แบมแบมคล้อยตามแล้วมือที่ว่างอยู่ รีบดึงเอาแว่นตาของเพื่อนรักออกมาได้ทันควัน
เย้! ผมได้แว่นมันมาแล้วโว้ย!
"ยองแจเอาแว่นกูคืนมานะเว้ย!"
"อยากได้คืนก็มาเอาเองเด้!"
ยองแจมันวิ่งเข้าไปในโรงยิม และในนั้นมีพี่มาร์คอยู่ด้วย! ให้ตายเถอะ จับได้เมื่อไหร่จะงอนไปอีกห้าวันเลยคอยดู!
ผมวิ่งไล่ตามไอ้ยองแจเข้ามาด้านใน พยายามวิ่งก้มหน้าก้มตาขั้นสุดเพื่อไม่ให้มีใครได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของผม
"ไอ้แจ หยุด! แฮ่กๆ"
"เออ! หยุดก็ได้ แฮ่ก" หยุดตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง ทำไมต้องให้เหนื่อยวะ
"เอาแว่นกูคืนมา"
"กูจะเอาไปให้พี่มาร์ค มึงก็ไปเอาคืนกับพี่เขานะ"
"เชี่ยแจ!"
"นี่พวกมึงเล่นอะไรกัน?"
กึก
ร่างของแบมแบมสะดุดกึกทีนทีที่ได้ยินเสียงทุ้มของคนที่คุ้นเคย เจ้าตัวรีบก้มหน้าหันหลังให้ทันที มาร์คที่ดูสงสัยก็ยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ ทำไมวันนี้ไอ้ติ๋มมันดูตัวบางขึ้น เออ บางขึ้นจริงๆ หรือว่าน้ำหนักมันลดวะ? นี่ยังจะลดอีกหรอ อีกนิดตัวจะปลิวได้แล้วนะ
"หวัดดีครับพี่มาร์ค"
"อืม ดี แล้วเพื่อนมึงเป็นอะไร"
"มันเป็นคนหน้าตาดีครับ"
"หือ?"
คนที่ตกเป็นบุคคลในการสนทนายังไม่ยอมหันมองหากันดีๆ มาร์คจึงจับคนตัวเล็ฏหันมาซะเอง แต่ผิดคาด! มันก็ยังก้มหน้าอยู่ ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาคุยกับเขาดีๆ นี่ม้นโกรธอะไรผมอยู่ไหมวะ