[GOT7,EXO] หวานใจเดือน2 l MarkBam ChanBaek HunHan

ตอนที่ 46 : หวานใจเดือน2 : X (100%)

ห ว า น ใ จ เ ดื อ น 2

X

     [มึงถึงไหนแล้วเนี่ย]

     "ใกล้ถึงแล้วๆ"

     [กูให้มึงพูดใหม่]

     "...เพิ่งแต่งตัวเสร็จ"

     [กูว่าละ คนอย่างมึงอ่ะลู่]

     "อย่าเร่งได้ป่ะ"

     [ไม่ให้เร่งได้ไง เพื่อนเขารอมึงคนเดียว] โห พูดซะกูดูเป็นคนเลวเลย

     "นี่ไงๆ กำลังออกไปแล้ว ให้เพื่อนทำส่วนของเพื่อนไปก่อน เดี๋ยวกูไปทำส่วนของกูเอง"

     [เออ ก็ได้ๆ แล้วนี่มึงมาไง]

     "รถเมล์ ไม่ก็พี่วิน"

     ถ้าจะถามว่าทำไมผมไม่ซื้อรถส่วนตัวซะให้สิ้นเรื่องจะได้ไม่ลำบากเวลาไปกลับมหา'ลัย คือจริงๆแล้วผมว่าไอ้รถนั่นแหละตัวดีเลย ถ้าซื้อมาแล้วก็ต้องเจอกับปัญหารถติดอยู่ดี ไหนจะค่าน้ำมัน ค่านู่น ค่านี่ ค่านั้น สารพัดค่า ผมเลยตัดสินใจว่าขึ้นรถเมล์สบายใจกว่า ถึงจะช้าแต่ก็ถึงแน่ๆ ส่วนพี่วินผมก็ใช้บริการเป็นครั้งคราว วันไหนรีบจริงๆก็จะต้องใช้

     อย่างเช่นวันนี้ไง

     [ช้าแน่ ให้กูไปรับหรือเปล่าน้องเด๋อ]

     "ควายเถอะ กูมีชื่อไหมวะ" ถ้าไอ้จินยองมันยืนอยู่ตรงหน้าผมตอนนี้นะ ผมสัญญาเลยว่าจะเอานิ้วจิ้าตามันให้บอดไปข้าง "ไม่ต้อง เสียเวลาขับกลับไปกลับมา เดี๋ยวกูไปเอง ..แค่นี้นะ"

     [เออ เอางั้นก็ได้ แค่นี้ๆ]


ติ๊ด

เฮ้อ ทำไงดีวะ ตอนนี้ยังจะมีรถเมล์ถึงผมไหมอ่ะ ตัวยังไม่ได้ออกจากหอเลย ลู่หานรีบก้าวฉับๆไปหยิบเอาสัมภาระที่จำเป็นมาใส่กระเป๋าเป้ให้เรียบร้อย เหลืบตามองนาฬิกาที่เด่นหราอยู่บนผนังห้อง

     เชี่ย! สายขนาดนี้แล้วหรอวะ!

     ร่างบางกระวีกระวาดออกไปจากหอ ผมนี่ไม่วงไม่หวีมันล่ะครับ โทรมก็โทรมเถอะ ยอมแล้ว ออกมาแล้วก็ยืนงงอยู่หน้าหอครู่หนึ่ง มองไปที่จอดรถวินมอ'ไซต์เพื่อที่จะนั่งไปลงคอนโดเพื่อน สถานที่ที่ว่าตั้งอยู่ไม่ไกลจากหอมาก กลับกลายเป็นว่า...ไม่มีรถอยู่เลยสักคัน

     เฮ้ย

     เฮ้ยยยยยย

     เฮ้ยยยยยยยยยยยยย

     นี่มันวันโชคร้ายของผมถูกไหมอ่ะ โอ่ย คนหล่อจะเป็นลม

     "ช้าอีกแล้ว"

     "เชี่ย!"

     "..."

     "เอ่อ ผมไม่ได้ด่าพี่นะ" แค่อุทานครับผม ไม่ได้ด่าเลยจริงๆนะ

     "งันหรอ"

     "ครับ แล้วพี่...มาได้ไงครับ"

     "ขับรถมา"

     เอ่อ กวนตีนดีจัง

     "ผมหมายถึงทำไมมาอยู่ที่นี่"

     "มาเอาชีทกับเพื่อน"

     "อ่า อย่างนี้นี่เอง แล้วเพื่อนพี่อยู่ห้องไหนหรอครับ เผื่อว่าผมจะรู้จัก"

     "..."

     "..."

     "..."

     "โอเคครับ ผมไม่อยากรู้แล้ว"

     ลู่หานถอนหายใจ เออ ผมผิดเองแหละที่ไปถามเรื่องบ้าบอกอะไรกับพี่เขาก็ไม่รู้ มันก็สิทธิ์ของเขาอ่าเนอะที่จะไม่ตอบ แต่การที่พี่เขาเงียบ เอาแต่อตอบผมด้วยคำว่า '...' จนผมเริ่มชินชา ถ้าพูดเยอะสุดก็แค่ประโยคละห้าคำเท่านั้น ถ้าทุกคนลองนับดีๆจะเห็นเหมือนผม

     แต่ผมก็เสือกบ้าไปนับคำพูดของพี่เขาเนอะ -_-

     "ไปขึ้นรถ"

     "ครับ?" รถพี่วิน? ตอนนี้ยังไม่มีสักคันเลยนะ จะให้ผมไปขึ้นกับใครอ่ะ

     "เห็นรีบ"

     "..."

     "จะไปส่ง"

     เชี่ย... แค่พี่เขาพูดว่าจะไปส่งแค่นี้ผมต้องใจเต้นโครมครามขนาดนี้เลยหรอวะ ไม่อิทะพลต่อใจผมเกินไปแล้วนะผู้ชายคนนี้น่ะ! น่าอันตรายชะมัดเลย

     อันตรายต่อหัวใจดวงน้อยๆของผมน่ะครับ ฮึก

     "..."

     "ลู่หาน"

     "..."

     "ขึ้นรถ"

     "ค..ครับ! ขึ้นรถครับขึ้นรถ"

     ร่างบางๆยัดตัวองเข้าไปในรถหรูที่เขาได้นั่งเป็นครั้งที่สองแล้ว จะว่าดีก็ดีอ่ะที่พิเศษกว่าคนอื่น *ยิ้มแบบผู้ชนะ*  แต่มันไม่ดีตรงที่ว่าโดนบุคคลบางส่วนจิกนี่อ่ะดิ ผมก็แค่ขึ้นรถไหมอ่ะ ทำไมต้องจิก เป็นไก่หรอ เอารำไหมเดี๋ยวเอาให้กิน

    เซฮุนตามเข้ามาในรถ คนตัวสูงกำชับให้ลู่หานคาดขัดอีกครั้ง ก่อนจะเลื่นมือไปเปิดเพลงให้คลอไปเบาๆ จะได้ไม่เงียบจนเกินไป

     "จะไปไหน"

     "อ๋อ ไปคอนโด xyz ครับ"

     "ไกล"

     "ก็เพื่อนผมอยู่ที่นั่นนี่"

     "ทำไมไม่ทำนี่"

     "ก็ส่วนมากเพื่อนๆในกลุ่มจะอยู่โซนนั้นกันนี่ครับ"

     "คราวหน้า"

     "ครับ?"

     "...จะไปให้โทรบอก"

     "..."

     "จะไปส่ง"



ฉ่าาาาาาาาาา



     "อยู่นานไหม"

     "ก..ก็น่าจะนานนะครับ บางทีอาจจะถึงเย็นเลย"

     "หรอ งั้น"

     "??"

     "ไปด้วย"

     "ป...ไปไหนครับ"

     "ไปกับลู่หาน"


ฉ่าาาาาาาาาาาาาาา



     แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกก!!
    
     ไอ้ลู่ มึงโดนแอทแท็คคคคคคค ฮืออออ ขอวูบ

(50%)

     "เสร็จยางงงง"

     "ยัง"

     "..."

     "..."

     "เสร็จยางงงงงงง"

     "เอ๊ะ กูบอกว่ายังไง"

     "ก็แม่งนานอ่ะ"

     แบมแบมหน้ามุ่ย มืแขาวดันแว่นทรงกลมให้กลับเข้าที่ แล้วเดินไปเดินมา ดูชุดนู่นชุดนี่รอ อ่า สวัสดีครับ ทุกคนคงจะรู้จักผมแล้วใช่ไหมล่ะ คือววันนี้ผมมีภาระกิจ ย้ำนะครับภาระ พอดียองแจมันลากผมออกมาจากหอตั้งแต่ช่วงเย็นเพื่อที่จะให้ผมเดินมาเลือกชุดให้พี่สาวแสนสวยเป็นเพื่อนมัน

     คือ...เรื่องแบบนี้มาคนเดียวก็ได้ไหมล่ะ

     ร่างผอมบางเดินดูเสื้อของผู้หญิงไปเรื่อยๆ เพื่อรอยองแจเลือกชุด ที่เดินๆดูไม่ใช่เพราะสนใจหรอกนะครับ แค่ไม่มีอะไรทำก็เท่านั้น จะว่าไปร้านนี้ก็ออกจะดูเป็นร้านเสื้อผ้าแบรนด์เนมด้วย ก็จากที่ผมดูราคาชุดแตละชุดอ่านะ

     ชุดนึงนี่ได้ค่าขนมผมเป็นอาทิตย์เลยเหอะ

     "มาร์คคะ ชุดนี้สวยไหมอ่ะ"

     "อืม"

     "แล้วชุดนี้ล่ะคะ เหมาะกับแก้มบุ๋มไหม"

     "อืม"

     "จะว่าไปก็สวยทั้งสองชุดเลยนะคะ ...ทำไงดีน๊า"

     "...ผมเอาสองชุดนี้"

     คนตัวสูงบอกพนักงานในร้านปัดๆ หญิงสาวผมลอนสวยยิ้มร่า เขย่งเท้าจุ๊บไปที่แก้มของมาร์คอย่างออดอ้อน พลางกระซิบขอบคุณที่หูชวนให้สยิวแปลกๆ

     โอ๊ย นี่มันสาธารณะไง อายบ้างเถอะคนเราอ่ะ แล้วนี่ผมจะมายืนดูคนเขากอด จูบ ฟัด เหวี่ยงทำไมวะ เสียสายตาเปล่าๆ

     แล้วนี่อะไรวะ ผมอุส่าห์หลบหน้าไอพี่มาร์ค แล้วไหงดันมาเจอง่ายแบบนี้

     แบมแบมเบะปากก่อนจะเดินออกมาจากมุมที่ยืนอยู่ คือตรงที่ผมยืนอยู่ไอ้พี่มาร์คมันมองไม่เห็นหรอกครับ แต่ถ้าผมเดินออกไปล่ะเห็นแน่ๆ แต่พี่มันจะหันมามองไหมเหอะ ก็มีแม่สาวสวยยืนออดอ้อนคลอเคลียซะขนาดนั้น คงจะสนใจตนรอบข้างหรอก นี่เปล่าประชดนะครับ!

     "...ติ๋ม!"

     "..." เชี่ย เห็นได้ไงวะ แต่ไม่เป็นไรๆ ทำเป็นไม่รู้จักไว้เว้ย

     "ไอ้ติ๋ม"

     "..." ไม่ๆ กูไม่รู้จักมึง อย่าตามม๊าาาา

     "แบมแบม!"


หมับ


     มือใหญ่คว้าข้อมมือของแบมแบมเอาไว้ทันควัน ก่อนจะออกแรงดึงให้แบมแบมหันมา ดวงตาภายใต้กรอบแว่นทรงกลมออกแววตืนตระหนก จนมาร์คหลุดขำออกมา

     "ขำไร"

     "ขำมึง"

     "บ้าป่ะ ผมทำอะไรให้พี่ขำวะ"

     "ไม่รู้ดิ" มาร์คมองแบมแบมยิ้มๆ ลอบมองใบหน้าเฉิ่มๆที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นอาทิตย์ "แล้วทำไมไม่หัน กูเรียกมึงตั้งหลายครั้ง"

     "...ผมไม่ได้ยิน"

     "โกหกไม่เนียน"

     "..."

     "แล้วหายไปไหนมาตั้งอาทิตย์นึง ลิมหรือไงว่าเป็นเบ๊กู"

     ไม่ได้ลืม แต่ผมไม่อยากเห็นอยากอยู่กับพี่สองต่อสองโว้ยยยยยย ไม่อยาก้สี่ยงอีกแล้วโว้ยยยยย ได้ยินม๊ายยยยยย

     "เอ หรือมึงเขิ-"

     "ไม่ใช่แบบที่พี่คิด!"

     "หึ"

     มาร์คหลดหัวเราะ แล้วกระชับข้อมือของแบมแบมให้แน่นขึ้นกว่าเดิม

     "ถ้าไม่ใช่ แล้วมึงไปไหนมา"

     "ก็...เรียนไง งานผมก็มีไหมวะ ไม่ได้ว่างเหมือนพี่นี่"

     "แซะเก่ง"

     "มาร์คคะ แก้มได้ของ- แล้วนี่ใครคะ?"

     แก้มบุ๋มมองแบมแบมตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วทำหน้าเหมือนเห็นเด็กกะโปโล นี่ๆปากเป็นตะคริวหรอเจ๊? มันแปลกตรงไหนวะ กะอีแค่ใส่เสื้อยืดกางเกงบอลมาเดินห้างอ่ะ แป๊บๆเดี๋ยวก็กลับหอแล้วมะ นี่กะว่าถึงแล้วแล้วจะนอนเลยนะเนี่ย

     "มาร์คคะ อยาไปคุยด้วยนะคะ ...ไปไกลๆเลยไป เกะกะอยู่ได้"

     "ผมไม่ได้ขวางทางเจ๊สักหน่อย"

     "เอ๊ะ ไอ้เด็กนี่ แกคิดว่าแกเป็นใครยะ"

     "ก็เป็นคนเหมือนเจ๊ไง"

     "หน็อยไอ้เด็กเลว ฉันจะเรียกรปภ.ให้มาลากแก-"

     "หยุดทำตัวน่ารำคาญได้แล้ว"

     "แต่มาร์คคะ"

     "ถ้ายังอยากได้ไอ้ชุดงี่เง่านั่นก็หัดอยู่เงียบๆซะ"

     "แต่ไอ้เด็กนี่มันไม่น่าไว้ใจนะคะ!"

     "ไอ้เด็กนี่ที่เธอว่าเขาคือคนของฉัน"

     คนของฉันห่าไรวะ ยังไม่ได้เป็นอะไรกันโว้ยยยยยย

     "แบมมมม กูได้ของแล้วไปแดกไอติมกันเถอ- เชี่ย... เอ่อ สวัสดีครับพี่มาร์ค"

     "อืม หวัดดี"

     "เพื่อนผมมาแล้ว ปล่อยแขนผมด้วยครับ"

     "ปล่อยครับ"

     มาร์จำใจปล่อยแขนเรียวของแบมแบมไป จะลากไอ้ติ๋มมันกลับด้วยก็ยังไงอยู่ มันมากับเพื่อน ส่วนผู้หญิงคนนี้ผมเทตอนนี้เลยก็ได้ เธอก็แค่คนควงของผมเท่านั้น

     แต่ว่าแม่ง ไม่อยากปล่อยเลยว่ะ


หมับ


     แบมแบมเดินห่างออกไปยังไม่ถึงสามก้าวก็ถูกมาร์คคว้าแขนไว้อีกครั้ง เฮ้อ อะไรอีกวะ

     "อะไรของพี่-"

     "พรุ่งนี้ไปหากูที่คณะด้วย"

     "คำสั่ง?"

     "อืม"

     "..."

     "กูอยากให้มึงมาจริงๆนะ"

     มาร์คขยี้หัวคนตรงหน้าก่อนจะยอมปล่อยมือออกแต่โดยดี แบมแบมที่เพิ่งได้สติก็รีบก้าวออกมาจากร้านทั้งที่สายตายังเหม่อลอยออกไปข้างหน้า ถ้าไม่มียองแจคอยดึงตัวไว้ คงชนคนนู้นคนนี้ไปทั่วแล้ว

     ให้ตาย ทำไมผมต้งอใจเต้นแรงกับคำพูดของไอ้พี่บ้านั่นด้วยวะแม่ง...

#หวานใจเดือน2

(50%)

พี่จะไปทำไมหรอคะ หืมมมมมม? ไปเฝ้าถูกมั้ยคะ หืมมมมม?

(100%)
พี่มาร์คคะ อ่อมมมมมม แหมๆ