[GOT7,EXO] หวานใจเดือน2 l MarkBam ChanBaek HunHan

ตอนที่ 43 : หวานใจเดือน2 : VII (100%)

ห ว า น ใ จ เ ดื อ น 2

VII

          "เอาไปไว้ตรงนั้น"

          "..." *ย้ายของตามที่บอก*

          "ไม่ดีกว่าวางแล้วแม่งรก ไว้ตรงนั้นๆ"

          "..."

          "กูว่าแม่งไม่เหมาะ นี่ๆตรงนี้เหมากว่า"

          "..."

          "เฮ้ย แม่งมัน-"

          "โอ๊ยพี่! เลือกสักที่ดิ๊ ผมเหนื่อยนะเว้ย!"

          มาร์คยิ้มกริ่ม เขามองหน้าเด็กติ๋มอย่างนึกสนุกที่ได้แกล้ง นี่ห้องผมเปิดแอร์แล้วนะ เหงื่อมันออกโคตรเยอะเลยเหอะหรือเป็นเพราะเสื้อตัวใหญ่ๆของมันก็ไม่รู้ที่ทำให้เหงื่อออกได้เยอะขนานั้น แล้วแม่งไม่รำคาญผมยาวๆหรอวะนั่น ดูรุงรังชิบหาย ในพจนานุกรมของมันไม่มีคำว่าตัดผมหรือไงกัน

          "เออๆ เอาวางไว้ตรงนั้นแหละ"

          "ตรงนี้ใช่ไหม"

          "ข้างๆมึงนั่นแหละ"

          เมื่อได้ยินอย่างนั้นแบมแบมก็ยกยิ้ม วางกระถางต้นไม้ปลอมที่ไม่คอยหนักมากลงชิดกับตู้ๆหนึ่ง

          "ติ๋มมึงมานี่ดิ๊" มาร์คกวักมือเรียก

          "อะไรของพี่"

          "เร็วดิ อย่าให้กูได้เดินไปลาก"

          "..."

          "ไอ้ติ๋ม มานี่"

          "ฮึ่ย!"

          แบมแบมกระฟัดกระเหียดเดินตึงตังเข้าไปหามาร์ค ซึ่งคนตัวสูงก็นั่งไขว่ห้างกระดิกเท้ายิกๆอยู่บนโซฟา จะแกล้งอะไรผมอีกล่ะ นอกจากจะใช้ให้ไปยกของไปนู่นไปนี่แล้ว ผมยังต้องไปกวาด ถู เช็ด แล้วก็บลาๆให้อีก แล้วนี่มีแม่บ้านจริงป่ะวะ ห้องแม่งก็ใหญ่นะ แต่โคตรรกอ่ะบอกเลย

          มาร์คมองหน้าบึ้งตึงของแบมแบมนิ่งๆ แต่ในใจนี่หัวเราะไปหลายกร๊ากแล้ว ไอ้นี่แกล้งแล้วตลกดี เวลาที่มันไม่ชอบใจมันจะฮึดฮัดใส่ แต่ก็ยอมทำตามที่บอก เขามองหน้าม้าที่ยาวลงมาจนจะทิ่มตาของคนตัวเล็กอยู่อย่างนั้น ก่อนจะหันซ้ายหันขวามองหายางมามัดให้

          เออ เจอพอดีเลย ยางมัดโจ๊กเมื่อเช้า

          "เข้ามาใกล้ดิๆ"

          "พี่จะทำอะไร"

          "..." มาร์คถอนหายใจ เขาลุกขึ้นยืนเดินเข้าไปใกล้ๆแบมแบม ซึ่งคนตัวเล้กเห็นอย่างนั้นก็รีบก้าวถอยหลัง "จะหนีทำไม"

          "แล้วพี่จะเอายางมาทำอะไรเล่า!"

          "กูไม่ได้เอายางมาดีดตามึงหรอก อยู่นิ่งๆ"

          "ม่ายยยยยยยยย!"

          แบมแบมดีดดิ้น มาร์ครีบคว้าเอวเอวบางที่ไม่คิดว่าจะบางขนาดนี้เข้ามาใกล้ๆตัว แขนแกรงล็อคเอวของอีกคนเอวไว้แน่น ยิ่งทำให้แบมแบมดิ้นมากขึ้น ไอ้พี่บ้านี่มันลวนลามผมเว้ยยยยย เฮ้ยยยยย มันลวนลามโผ๊มมมมมม แม๊! มีคนลวนลามแบ๊มมมมม

ปั่ก!

          แรงดิ้นของแบมแบมทำให้ร่างสูงของมาร์คล้มลงไปนั่งบนโซฟาดังเดิม ส่วนแบมแบมก็นั่งแหมะลงบนตักใหญ่ๆของมาร์คอีกที เฮ้ย! มันไม่ควรจบท่านี้ดิ ไม่ควรบจบแบบเนนนนนน้

          "นิ่งๆ!"

          "ไม่! ปล่อยยนะเว้ยยยยยย"

          "ไอ้ติ๋มเดี๋ยวกูตบกะโหลกร้าว"

          "ตบดิ ตบเลย! ปล่อยผมๆ"

หมับ

          มือใหญ่คว้าเอาร่างบางที่พยายามจะดิ้นออกจากอ้อมกอด ร่างทั้งร่างโถมใส่อกแกร่ง มาร์คใช้จังหวะนั้นใช้ขาของตัวเองล็อคขาแบมแบมเอาไว้ ส่วนมือข้างซ้ายก็จับแขนเล็กๆนั่นไว้ให้นิ่ง

          "กูบอกให้นิ่งๆไง กูแค่จะมันผมให้"

          "ไม่ต้อง!"

          "ไม่รำคาญหรือไง"

          "ไม่!"

          "แต่กูรำคาญว่ะ" เสียงทุ้มดังใกล้ๆหูของแบมแบม ขนแขนกูนี่ลุกชันเลยครัช! จำเป็นต้องพูดใกล้หูขนาดนี้ไหมะวะห๊า! "มัดเสร็จแล้วกูจะปล่อย โอเคไหม"

          "ไม่โอเค! ผมมัดเองได้"

          "อย่ายากได้ไหม กูจะมัดให้ นั่งนิ่งๆก็พอ"

          "โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย อย่ารัดแน่นดิวะ!"

          "มึงก็อยู่นิ่งๆดิ"

          แบมแบมยอมนั่งนิ่งๆในอ้อมกอดใหญ่ๆของมาร์ค จะพูดว่ากอดก็ไม่ถูกนะครับ เพราะนี่ไม่ใช่กอด! นี่เรียกรัด! รัดเหมือนงูเหี้ยๆ กระดูกจะแตกอยู่แล้ว! และแน่นอนอว่าผมต้องนิ่งไว้เว้ย เพื่อความอยู่ ถ้าดิ้นอีกมีหวังได้เจอผมที่โรงพยาบาลแน่ๆ

          มาร์คยิ้มเมื่อเห็นว่าคนในอ้อมอกยอมนิ่งจริงๆเสียที ด้วยความที่ตัวเองสูงและตัวโตมากกว่าแบมแบมอยู่มาก มาร์คจึงไม่ต้องเปลี่ยนท่า มือใหญ่รวบผมหน้าม้าขึ้น เหมือนกับน้ำพุ เออ พอมัดแบบนี้ก็ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้าง ผมพอจะรู้ว่าไอ้เตี้ยนี่มันเป็นคนมีแก้ม แต่มาวันนี้ผมรู้ลึกกว่าว่าจริงๆแล้วแก้มมันมีเยอะกว่าที่เคยเห็นมาก มีเป็นก้อนเลยเถอะ เหมือนซาลาเปาที่เซเว่นมันเอามาขายอ่ะ แก้มขาวๆ อมชมพูนิดๆ เพราะความร้อนแล้วก็ความเหนื่อย หน้ามันดูโล่ง ใสมาก ไม่สิวสักเม็ด

          "เสร็จยังพี่" คนบนตักถามขึ้น เมื่อจู่ๆมาร์คก็เงียบไป ไม่ใช่มันแอบถุยน้ำลายใส่หัวผมนะเว้ย!

          "..."

          "เสร็จแล้วก็ปล่อยดิวะ" แบมแบมพยายามดันร่างของตัวเองออกจากการรัดกุม แต่ทำยังไงก็ไม่หลุดออกกมาได้เลย

          "..."

          "เฮ้ย! พี่ทำอะไรหัวผมอ่ะ!" 

          "...เปล่า กูเห็นแมลงมันมาตอมหัวมึง นี่ไม่ได้สระผมใช่ไหม"

          "ยุ่ง! ปล่อยได้แล้ว"

          ครั้งนี้มาร์คยอมปล่อยให้แบมแบมออกง่ายๆ ร่างบางยกกองหนังสือต่างๆนาๆเข้าไปเก็บในตู้หนังสือ ก่อนจะหยิบไม้กวาดไปกวาดห้องต่อ

          การกระทำทั้งหมดอยู่ในสายตาของเจ้าของห้อง จะว่าไปไอ้ติ๋มมันก็ไม่ได้ขี้เหล่อะไร ตัวเล- เตี้ย แล้วก็น่าจะบางด้วย หน้าใสกิ๊งเลย มีเพียงดวงตาของมันเท่านั้นที่ผมยังไม่เห็นชัดๆ เพราะไอ้แว่นหนาๆของมันนั่นแหละ

          รวมๆแล้วมันก็ดูดี ไม่ได้เลวร้านอะไรขนาดนั้น

          "พี่มองผมอีกแล้วอ่ะ!"

          "ทำไม? กูมองไม่ได้หรอ"

          "พี่ต้องคิดอะไรไม่ดีอยู่แน่ๆเลย"

          "คิดอะไร"

          "ก..ก็ ก็"

          "ปล้ำมึง? หึ ไม่คิดหรอก กูเลือก"

          "ไอ้บ้า! ผมไม่ได้คิดแบบนั้นสักหน่อย!"

          ถึงจะแอบคิดนิดนึงก็เถอะ ก็อยู่ดีๆสายตาพี่มันก้เปปลี่ยนไปนี่หว่า ปกติมันไม่มองผมด้วยสายตาแปลกๆแบบเมื่อกี้อ่ะ แล้วจะให้คิดไงวะ

          "หรอ? จริงดิ"

          "อ..เออ!"

          แบมแบมกำไม้กวาดแน่น ใช้ด้ามไม้ชี้หน้ามาร์ค คนตัวสูงแสยะยิ้มร้าย เขาค่อยๆเดินมาหาแบมแบมช้าๆ อีกฝั่งก็ค่อยๆเดินถอยหลังเช่นกัน

          "เอ ...หรือว่ากูจะเปลี่ยนความคิดดี?"

          "อ..ไอ้พี่มาร์คอย่าเข้ามานะเว้ย!"

          "จะว่าไปมึงก็เอวบางดี ตัวก็เล็กพอดีมือกูด้วย"

          "..." แบมแบมกลืนน้ำลายอึกใหญ่ นี่กูกำลังเผชิญกับอะไรอยู่วะเนี่ย! ฮือออออ

          "เผื่อมึงไม่รู้ว่ากูโคตรชอบคนรูปร่างแบบมึงเลย"

          "นี่พี่บ้าป่ะ! ผมเป็นผู้ชายนะเว้ย!"

          "สำหรับกู ....ได้หมดว่ะ"

          ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

          ใครก็ได้ช่วยผมด้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[50%]

     "ก็บอกว่าอย่าเข้ามาไงวะ!"

     "มึงห้ามกูได้หรอ?"



หมับ!




     "เฮ้ย!"


     มือใหญ่จับด้ามไม้กวาดที่แบมแบมถือชี้หน้าเอาไว้แน่น เหอะ ไอ้ของแค่นี้มันทำอะไรกูไม่ได้หรอกนะไอ้ติ๋ม มึงช้าไปสิบชาติว่ะ

     "อ๊ะ!"


     ร่างบางไหวตามแรงดึงไม้กวาดมาปะทะเข้ากับหน้าอกแกร่ง(อีกครั้ง)แขนของคนขี้แกล้งโอบรอบเอวเล็กเอาไว้ทันที

     ไม้กวาดเจ้าปัญหาตกลงสู่พื้นห้อง แบมแบมถูกมาร์คกอดไว้แน่น ดิ้นไปก็เท่านั้นในเมื่อดิ้นไปก็ไม่ได้ช่วยให้หลุดออกไป เขาทำได้แค่ตะโกนแหกปากร้องเท่านั้น

     "ป..ปล่อยนะเว้ย! ปล่อยยยยยยย" คืออุตส่าห์หลุดออกมาได้ครั้งนึงแล้วไง แล้วทำไมรอบนี้ผมถึงถุกดึงเข้าไปอี๊กกกกกกกก
         
     "..."

     "ไอ้พี่มาร์ค! บอกให้ปล่อยไง!"

     "ทำไมเอวมึงบางจังวะ"

     "..." มือใหญ่ลูบเอวเล็กผ่านเสื้อยืดที่แบมแบมสวมอยู่ "พ..พี่"

     "ตัวมึงก็หอม ...หอมมากๆ"

     จมูกโด่งเป็นสันก้มลงไปคลอเคลียที่แก้มนิ่ม แล้วค่อยๆไล่ลงมาที่คอขาว คนที่ถูกกระทำยืนตัวแข็ง ทำอะไรไม่ถูก

     ผีตัวไหนมันสิงไอ้พี่บ้านี่วะ! มึงออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะเว้ย! ออกไปให้ห่างจากไอ้หื่นนี่สักที ขอร้องล่ะได้โปรด ฮืออออ

     "ผิวมึงก็เนียน เนียนเหมือนผิวเด็ก"

     มืออีกข้างที่ว่างย้ายไปจับที่ที่พวงแก้มใสที่กำลังขึ้นเป็นสีแดงระเรื่อ เขาออกแรงบีบเบาๆ เพราะความหมั่นเขี้ยว

          มาร์คตอนนี้เหมือนกำลังตกอยู่ในภวัง ภวังที่แบมแบมเป็นคนสร้างขึ้นมาทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้รู้ตัว มาร์คกำลังหลังอยู่ในวังวนนั้น เขากำลังเคลิบเคลิ้มไปกับร่างกายบางๆของแบมแบมที่เขาไม่เคยคิดจะแตะมัน

          ...และเขาได้แตะมันไปแล้ว

     "ทำไมมึงน่าฟัดจังวะ"

     "อ..ไอ้เหี้ย"

     "อยากกินมึงชิบหายเลยว่ะ"

     "นี่"

     "กูขอได้ไหมแบมแบม"

     "กูไม่ให้โว้ย! นี่มึงเป็นบ้าหรอวะ!"



ปั่ก!



     "โอ๊ย!"

     แบมแบมเอาเวลาที่มาร์คหลงกำลังหลงไหลใบหน้าของตัวเอง เขาให้หัวเข่ากระแทกเข้าไปที่ส่วนกลางลำตัวของคนตัวสูงอย่างแรง มันแรงพอที่จะทำให้มาร์คยอมปล่อยให้เขาออกมาเป็นอิสระ คนตัวสูงรีบใช้มือกุมลูกชายหัวแก้วหัวแหวน(?) พยายามปลอบไม่ให้มันบอบช้ำมาก

     ทันทีที่หลุดออกมาได้แบมแบมก็รีบวิ่งไปเก็บสัมภาระของตัวเอง แล้วรีบวิ่งออกไปจาก้องพร้อมกับใบหน้าแดงๆของเจ้าตัวนั่นแหละ

     ม..มันแดงเพราะผมโกรธไอ้พี่มาร์คต่างหากเล่า! ไม่ใช่เพราะเขินอะไรหรอกนะเว้ย อย่าเข้าใจผิดนะครับ!



ปัง!



     ทันทีที่ประตูห้องปิดลง ร่างสูงก็ล้มลง ร้องโอดโอยให้กับความเจ็บปวดที่แบมแบมได้มอบให้ เชี่ย นี่กูคิดผิดหรือคิดถูกวะที่ไปทำรุ่มร่ามกับมัน ลูกชายกูตายยยังวะเนี่ย โอ๊ยเจ็บสัด!

     "ไอ้เด็กติ๋ม ไอ้แสบเอ๊ย!"

. . . . . .

     'ทำไมมึงน่าฟัดจังวะ'
     'อยากกินมึงชิบหายเลยว่ะ'
     'กูขอได้ไหมวะแบมแบม'

     "ไอ้เหี้ยยยยยยยยยย"

     แบมแบมยีผมนุ่มๆของตัวเอง โดยมีเพื่อนสี่ห้าคนมองเขาด้วยความสงสัย สงสัยจริงๆนะครับ พอมันมาถึงห้องสมุดปุ๊บก้รีบบอกให้ทุกคนรีบมาติวเลย เร่งแบบเร่งชิบหายทั้งที่มันนะเป็นคนมาสายอ่ะ อีกอย่างที่น่าสงสัยก็คือหน้ามัน คือมันแดงแบบแดงชิบหายอ่ะครับ ยองแจคนนี้คอนเฟิร์มเลย แต่ที่ทำให้ทุกคนตะลึงไม่ใช่หน้ามันครับ! แต่มันคือผมจุกบนหัวมันต่างหากที่ทำให้ตะลึงจนตาค้าง ผมนี่รีบถ่ายรูปเก้บไว้ไม่ทันเลย นานๆทีจะเห็นมันทำแบบนี้ โคตรอเมซิ่งจิงเกอเบล

     "แบม เอ่อ เป็นอะไรหรือเปล่า" เพื่อนผู้หญิงคนนึงถามขึ้นเมื่อเห็นอาการของเพื่อนคนเก่งเปลี่ยนไป

     "ก็ไอ้พี่-"

     "พี่?"
 
     "...อ๋อ เปล่า เราแค่คิดถึงไอ้พีหมาที่บ้านอ่ะ ไม่มีอะไรๆ" เกือบหลุดไปแล้วไหมล่ะ ฮู่ววววว จะให้ใครรู้ไม่ได้เด็ดขาด!

     เพื่อนๆพกันพยักหน้าเข้าใจกลับไปก้มหน้าก้มตาอ่านเนื้อหาในหนังสือต่อ เหลือเพียงยองแจแค่คนเดียวเท่านั้นที่ยังจ้องจับผิดเพื่อนรักอยู่เงียบๆ

     แบมแบมมันต้องเรียนหนักแน่ๆ ถือได้เบลอขนาดที่จำชื่อหมาสุดที่รักของมันผิดอ่ะ

     มึงต้องตั้งสตินะเพื่อน หมามึงชื่อบ๊วย ไม่ใช่พี! มันต้องมีความลับอะไรแน่ๆ ผมสัมผัสได้ถึงพลังงานอะไรบางอย่าง...

      "อ่า เราให้พักสิบนาทีนะ เดี๋ยวมาติวต่อ"

     "กำลังรอคำนี้เลย"

     "ใครจะซื้อไรป่ะ กูจะไปเซเว่น"

     "กูๆๆๆ"

     เหล่าเพื่อนๆพากันเฮดีใจ คนที่จะออกไปซื้อของมากินเล่นก็เดินออกไป บางคนก็ใช้เวลานี้ในการพักสายตา หรือที่เรียกง่ายๆว่าหลับนั่นแหละ

     ยองแจก็เป็นหนึ่งในนั้น ร่างสมส่วนเดินไปนั่งเก้าอี้ตัวข้างๆแบมแบม ซึ่งคนที่ทำตัวน่าสงสัยกำลังอ่านหนังสืออยู่โดยที่ไม่รู้ว่ากำลังโดนเพื่อนรักเพ่งเล็งอยู่

     "แบมมึงมีอะไรจะบอกกูป่ะ"

     "หือ? ไม่มีหนิ"

     "จริงดิ"

     "เออ แล้วจะให้กูบอกอะไรล่ะ"

     "เอ้า ก็เรื่องหมามึงไง ...ซื้อมาใหม่อ่อไอ้พีน่ะ" มึงจะถามไปเพื่อไร กูคิดคำตอบไม่ทันเนี่ย!

     "...เออ แม่ซื้อมาเมื่อ...อาทิตย์ก่อน ใช่ อาทิตย์ก่อน"

     "พันธุ์ไรวะ"

     "พุดเดิ้ล" นี่ ผมแก้สถานะการณ์ได้ ผมเก่งป้ะะะ

     "หร๊ออออ แล้วไอ้บ๊วยอ่ะ"

     "ก็รักแหละ วู้ มึงนี่ถามอะไรไร้สาระ"
         
     แบมแบมบอกปัดๆ ก่อนจะรีบหันไปสนใจหนังสือเล่มเดิมต่อ เพื่อเลี่ยงสถานะการณ์น่าอันตราย

     ซึ่งท่าทางของแบมแบมทำให้ยองแจมั่นใจว่าแบมแบมมีความลับแน่นนอน เพียงแต่ไม่บอกก็เท่านั้น หึ เก็บให้เป็นความลับนานๆเลยนะมึง แต่ถ้ามันหลุดออกมาให้กูรู้ล่ะก็...ฮิฮิฮิ *ยิ้มร้าย*

. . . . . .

     ขาว นุ่ม หอม บาง....

     เชี่ย อยากได้...


     "เฮ้ย! อย่าคิดดิวะ จิ๊"

     เจย์มองมาร์คเอือมๆก่อนจะหันไปจดเลกเชอร์ต่อที่ค้างเอาไว้ วันนี้ไอ้มาร์คแปลกๆไปยังไงก็ไม่รู้ เวลามีเรียนมันจะมาเกือบตอนเข้าคลาสนู่น แต่วันนี้เสือกมาเร็วหลายนาที แล้วก็ปกติเวลาแบบนี้มันจะนอน ไม่ก็นั่งวาดรูปห่าเหวอะไรของมันก็ไม่รู้ในกระดาษ แต่วันนี้มาแปลกว่ะ แปลกจริงๆ เอาแต่นั่งด่าตัวเอง บ้างก็ยิ้มคนเดียว ไม่นานแม่งก็ทำหน้านิ่งคิ้วขมวดซะงั้น

     หรือมันจะเป็นบ้าวะ บางทีอาจจะเป็นไปโพล่าก็ได้

     "ไอ้เจย์"

     "ไร"

     "สมมตินะ จริงๆนี่เรื่องสมมติ"

     "เออ ว่ามาดิ"

     "คือ...มันจะเป็นไปได้ไหมวะที่เรา ไม่ดิ ที่คนเราจะชอบคนคนนึงได้โดยไม่มีเหตุผล ทั้งที่ยังรู้จักกันไม่ถึงเดือนเลยยด้วยซ้ำ"

     "อันนี้กูว่ามึงน่าจะรู้ดีนะ มึงก็ควงหญิงไม่ถึงเดือน"

     "ไอ้เหี้ย ไม่ใช่ชอบแบบนั้น กูหมายถึงชอบแบบรู้สึกดีด้วยน่ะ"

     "มีดิ"

     "หรอวะ ...แล้วมันจะมีโอกาสไหมวะที่จะชอบเขามากขึ้น"

     "..อืม ไม่รู้ดิ แต่กูคิดว่าถ้าเราอยู่กับคนที่รู้สึกดีด้วยจริงๆอาจจะชอบเขามากขึ้นก็ได้ ก็อยู่กับเขาทุกวัน ได้เห็นอะไรหลายๆอย่างในตัวเขา รู้ว่าเขาชอบอะไร มีความสุขไปพร้อมๆกัน"


     "..."

     "กูจะบอกอาการของคนที่ชอบกันจริงๆให้ฟัง เอาป่ะ"

     "เล่าๆมาเหอะ อย่าลีลา"

     "หึ ก็อย่างเช่นอยากเห็นหน้าเขาทุกๆวัน อยากคุยด้วย อยากไปหา ชอบส่องเขาว่าเขาอยู่ที่ไหน ทำอะไร ไปกับใคร โคตรคิดถึงเวลาที่ไม่เจอหน้างี้ คือถ้ามึงมีอาการแบบนี้นะ มึงน่ะชอบเขาไปแล้ว"

     "เฮ้ย! ไม่ใช่กู! ก็บอกแล้วว่าเรื่องสมมติ"

     "เออว่ะ โทษๆ"

     เจย์ยิ้มแล้วหันกลับมาสนใจเลกเชอร์ต่อ ปล่อยให้มาร์คได้อยู่กับตัวเอง สงสัยมันจะโกหกเก่งแค่ตอนสับรางไม่ให้รถไฟชนกันเฉยๆว่ะ แต่พอเรื่องแบบนี้แม่งหมาเห็นๆ มันต้องมีคนที่ชอบอยู่แน่ๆเลย ชอบเนี่ยผมไม่ได้หมายถึงชอบแบบอยากนอนด้วยนะครับ ความรู้สึกนี้ผมคิดว่ามันอยากได้คนๆนั้นมาเป็นแฟนซะมากกว่า แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้
         
     แต่ถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆแม่งก็โคตรมหัศจรรย์เลยนะ คนนั้นเขาสามารถทำให้เสือผู้หญิงแบบมันชอบได้น่ะ สวยเหมือนนางแบบก็ยังทำให้มันหยุดอยู่ด้วยไม่ได้เลย อยากเห็นหน้าคนนั้นเลยว่ะ

     เอ... จะใช้น้องวิดยาคนนั้นไหมวะ :)
    

     [100%]

#หวานใจเดือน2

(50%)

กรี๊ดดดดดดดดด พี่มาร์คจะทำอะไรน้องงงงงงงงงง ทำได้เลยค่าาาาา(?)ไรท์อนุญาตตต

(100%)
อยากจะถามพี่มาร์คว่า... จุกไหมคะพี่ 5555555555555555