[GOT7,EXO] หวานใจเดือน2 l MarkBam ChanBaek HunHan

ตอนที่ 40 : หวานใจเดือน2 : IV (100%)

ห ว า น ใ จ เ ดื อ น 2

IV

          "จินยอง กูว่าจะแวะไปถามเรื่องนี้กับพี่คินว่ะ"

          "เออๆ กูฝากถามข้อนี้ด้วยนะ แม่งตอนเรียนกูก็พอเข้าใจนะ แต่ทำไมเวลาออกจากห้องแล้วกูลืมวะ"

          "กูก็ไม่ต่างจากมึงมากหรอกหนา ก็ไปด้วยกันนี่แหละ เผื่อมึงไม่เข้าใจตรงไหนอีกจะได้ถามเลยไง กูขี้เกียจมาเป็นทอดๆ"

          "เฮ้ยน้อง! น้องสองคนนั้นน่ะ!"

          เสียงเรียกที่ผมคิดว่ามันดังมากดังขึ้น ซึ่งมันก็ไม่ควรตะโกนขนาดนั้นอ่ะ ห่างกันแค่นี้เอง และดูเหมือนว่เสียงนั้นจะเรียกพวกผมซะด้วย

          "พวกผม...หรอครับ?"

          "เออ พวกน้องนั่นแหละ มานี่ดิ๊"

          ร่างเล็กทั้งสองละสนใจจากสิ่งที่ถืออยู่ เดินเข้าไปหารุ่นพี่ที่เรียกไปเมื่อครู่ พวกเขาเป็นรุ่นพี่คณะพวกผมเองแฮะ แล้วนั่นขนอะไรเยอะแยะวะ

          นี่อย่าบอกนะว่า...

          "ช่วยพวกพี่ขนพวกนี้ไปไว้ที่ลานคณะที" กูว่าแล้วไง -_-

          "ทั้งหมดเลยหรอครับ" จินยองถามด้วยน้ำเสียงตกใจ ก็จะไม่ให้ตกใจไงวะ ก็ดูของที่จะให้ขนไปดิ โอ้โห สูงกว่าพวกผมอีกเหอะ

          "ไม่หรอกๆ อย่างพวกน้องเนี่ย" พี่คนนึงมองพวกผมตั้งแต่หัวจรดเท้า "เอากล่องพวกนี้ไปก็พอแล้ว"

          ไม่ว่าเปล่าพวกพี่เขาก็ยกกล่องหกกล่องมาให้ แล้วแบ่งให้ผมกับไอ้จินยองอย่างเท่าๆกัน ถ้าถามว่าหนักไหม บอกได้เลยว่าไม่ เพราะในกล่องน่าเป็นพวกโฟมที่ใส่เข้าไปเพื่อกันกระแทกอะไรสักอย่างที่บรรจุอยู่ข้างในกล่อง

          นี่พี่เขาไม่คิดว่าพวกผมอ้อนแอ้นป่ะวะ?

          "เฮ้ย! ไอ้น้องวิดวะกลุ่มนั้นน่ะ มานี่ดิ๊"

          ไม่ได้มีแค่พวกผมใช่ไหมวะที่โดนเรียกเนี่ย สงสัยจะจริง เพราะคนที่โดนเรียกก็มีแค่คนที่เรียนวิศวะเท่านั้น วันนี้ผมไม่น่าใส่ช็อปมาเลยอ่ะ -*-

          "พวกน้องก็ขนกันไปได้แล้ว จะได้ไปเรียน"

          "แล้วน้องจะขนไหวหรอมึง เลยหัวอีกนะ"

          "...ไหวไหมน้อง"

          พี่หน้าโหด(?)แต่น่าจะจิตใจดีถามผม ซึ่งผมว่าจริงๆมันก็ไม่ได้หนักอะไรมากมายนะ แค่กลัวว่ากล่องมันจะหล่นเวลาเดินก็เท่านั้นเอง

          "ไหวครับไหว แค่นี้สบายมาก"

          "ดีๆ"

          พี่แกยื่นมือมาตบไหล่ผมปุๆ ก่อนจะยิ้มที่คิดว่าเป็นมิตรที่สุดมาให้ แล้วพี่เพื่อนๆพี่แกก็ส่งเสียงโห่ร้องออกมา อะไร บ้านพี่มีงานบวชหรือไง

          ไอ้จินยองที่ยืนอยู่ใกล้ๆกันหันมาบอกว่าให้ไปได้แล้ว ผมก็เดินออกมาจากตรงนั้น

          "พี่คนเมื่อกี้เต๊าะมึงชัดๆเลยไอ้ลู่หาน"

          "บ้าหรอ กูแมนๆนะ พี่เขาก็แมนๆ ไม่มาชอบกูหรอก"

          "จ้า แมนแต่คำพูดนั่นแหละมึงน่ะ หน้าตามึงไม่อำนวยด้วยเลย"

          "ถ้าไม่ติดว่าถือของอยู่ กูตบปากมึงไปแล้วนะ"

          "น่ากลัวอ่ะ"

          "ไอ้จินยอง!"

          ไอ้ตัวยุยงความโกรธของผมวิ่งนำไปข้างหน้า ซึ่งผมก็พยายามจะวิ่งไปให้ทันมัน แต่ก็ไม่ทันสักที ดีไม่ดีไอ้ของที่ผมถืออยู่อาจจะตกลงมาก็ได้ใครจะไปรู้

ครืดดดด

               นั่นไง! ทำไมกูไม่เดาข้อสอบถูกแบบนี้บ้างวะหา!?

               "ไอ้จินย๊องงงงง มาช่วยกูก๊อนนนน"

               "ไอ้เหี้ย ของที่กูถืออยู่ก็จะตกเหมือนกันเว้ย อีกอย่างคือกูมองไม่เห็นท๊างงงง"

               ก็...โชคร้ายกว่านี้ไม่มีอีกแล้วอ่านะ คนที่พาวิ่งไม่ใช่ผมนะครับ! ไอ้จินยองมันผิดทุกอย่างเลย ถ้ากล่องตกแล้วของที่อยู่ด้านในเสียหายโทษมันนะคร้าบรุ่นพี๊

หมับ

          "เอ๋?"

          จู่ๆกล่องที่อยู่บนสุดก็หยุดนิ่งไม่ไหวติงใดๆ เมื่อมีมือใหญ่ของใครคนหนึ่งยื่นเข้ามาช่วยประคองกล่องสีน้ำตาลทั้งสามกล่องเอาไว้ ซึ่งผมอยากจะขอบคุณเขานะครับ แต่พอดีมันบังไปหมด ผมมองไม่เห็นหน้าคนที่ช่วยเลย

          ชานยปริศนายกกล่องที่ลู่หานถืออยู่มาถือเอาไว้เสียเองทั้งหมด ทำให้คนตัวเล็กสามารถเห็นใบหน้าของผู้หวังดีที่เข้ามาช่วยเจ้าตัวเอาไว้

          เฮ้ย! นั่นมันคุณคนนั้นนี่หว่า

          "คุณ!?"

          "..."

          "คุณคือคนที่เอาเยลลี่ให้ผมตอนนั้นนี่นา"

          ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรไป มันยิ่งทำให้ลู่หานงงหนักเข้าไปอีกระลอก เขามาช่วยผมทำไมนะ ครั้งที่มันครั้งที่สองแล้วอ่ะ หรือว่ามันจะบังเอิญวะ?

          "จะไปไหน"

          พระเจ้า...

          คุณคนนี้พูดได้ด้วย เอ้ย! ไม่ใช่แล้วมึง!

          "..."

          "ว่าไง"

          "ไป..ไปลานวิศวะครับ"

          ร่างสูงพยักหน้าก่อนที่จะเดินไป ผมก็วิ่งตามสิครับรออะไรล่ะ! โดยที่ไม่ลืมจะเรียกไอ้จินยองให้เดินมาด้วยกัน

          "คุณ เอ่อ ให้ผมช่วยถือเถอะนะ"

          "..."

          "นะๆ"

          "..."

          "กล่องนึงก็ได้"

          "ไปช่วยเพื่อนนายเถอะ"

          พูดตัดจบ ผมก็นึกได้ว่าเพื่อนผมมันถือกล่องด้วยท่าทางทุลักทุเลอยู่ จึงรีบเดินเข้าไปช่วยมันทันที

          "จินยองมา กูช่วย"

          "เพิ่งจะคิดได้เนอะมึง แล้วเมื่อกี้มึงคุยกับใครวะ"

          "มึงมองไม่เห็นหรอ"

          "ไอ้สัด มึงเห็นกูถืออะไรอยู่ล่ะ"

          ผมไม่พูดอะไรมากมาย ทำเพียงแย่งกล่องมาถือไวเพียงกล่องเดียวเท่านั้น บอกเลยว่าโคตรรักเพื่อนครับ

          "ล..ลู่ คนนั้นใช่ไหมที่มึงคุยด้วย"

          "เออ ทำไมวะ" จู่ๆไอ้จินยองมันก็นิ่งไป หน้าตามันออกไปทางตะลึงหน่อยๆ ปากอ้าค้างเติ่ง ตาเบิกโพลงเหมือนเจอเรื่องไม่คาดฝันมา

          "นี่มึงไม่รู้หรอ"

          "รู้ไรวะ"

          "ไอ๊ย ไอ้โง่!"

          จินยองส่งเสียงดังจนคนที่เดินอยู่ด้านหน้าพวกผมไม่กี่ก้าวหันมามองสงสัยว่าแอบด่าเขาอยู่หรือเปล่า แต่พอผมบอกว่าไม่มีอะไร เขาก็หันตัวกลับไปเดินต่อ

          คนตัวสูงที่ผมไม่รู้ชื่อแซ่เดินถือกล่องสามกล่องชิวๆ  ทำเหมือนกำลังถือกระดาษเพียงสามแผ่นเท่านั้น ไม่มีการบ่นซักแอะ แต่ก็แน่ล่ะ กล่องแม่งไม่บังหน้าเขานี่หว่า ไม่เห็นยุติธรรมเลย!

          "นี่มึงไม่รู้จักพี่เขาจริงๆหรอไอ้ลู่"

          "พี่? เขาเป็นพี่เราหรอ"

          "เออดิ พี่เขาอยู่ปีสามแล้วเว้ย" เฮ้ย จริงดิ โคตรหน้าเด็กอ่ะ นี่ผมนึกว่ารุ่นเดียวกันซะอีกนะ

          "แล้วไงต่อวะ"

          "ถึงลานแล้วมึง เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง"

          "อ่าๆ"

          เมื่อมาถึงจุดหมายคือลานวิศวะแล้ว คนตัวสูงก็วางกล่องลงบริเวณที่มีส่งของสิ่งเดียวกันวางเอาไว้อยู่ ก่อนจะหันมาสบตาเข้ากับลู่หานที่มองอยู่ก่อนแล้วพอดี

          สายตาเขานิ่งจัง นิ่งมากๆเลย

          "เอ่อ ขอบคุณคุ- พี่มากเลยนะครับที่ช่วยถือ"

          "..." เขาพยักหน้าแทนคำตอบ

          "คือ...จะว่าอะไรไหมครับ ถ้าผมจะตอบแทนเรื่องที่พี่มาช่วย"

          "..." นิ่ง

          "..."

          "..." ยังนิ่ง ไม่ขยับอะไรซักอย่าง

          "ถ..ถ้าไม่ได้ก็ไม่-"

          "เลี้ยงข้าว"

          "ค..ครับ?"

          ลู่หานทำหน้าฉงนกับคำตอบที่ออกมาจากปากของรุ่นพี่ต่างคณะ เฮ้อ พูดให้ยาวกว่านี้ได้ไหมวะเนี่ย เขากลัวดอกพิกุลจะร่วงออกจากปากหรือไงกันวะ

[50%]

          "งั้น...ผมขอเลี้ยงข้าวพี่นะครับ แล้วพี่ว่างวันไหน"

          "พรุ่งนี้"

          "อ้าวหรอครับ พรุ่งนี้ผมไม่ว่างแฮะ ...ทำไงดีวะ"

          เฮ้อ ทำไมพรุ่งนี้ต้องมีสอบด้วยวะ ถ้าว่ามีเรียนผมก็จะโดดไง แต่นี่สอบเลยนะเว้ย! โดดไม่ได้ อาจารย์ด่าตายเลย นอกจากด่าแล้วยังจะเสียคะแนนฟรีๆอีก เอาไงดีวะ เฮ้อออออ เฮ้อ เฮ้อออออ

          ชายร่างสูงที่ลู่หานไม่รู้จักชื่อเสียงเรียงนาม ล้วงมือใหญ่ๆเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขาหยิบเอาปากกาที่ใส่ไว้ในนั้นออกมา หมึกปากกาสีน้ำเงินถูกเขียนลงบนมือขาวของลู่หานทันทีที่เจ้ายังไม่ทันได้ตั้งตัว

          เหมือนโดนแอบจับมือแบบเนียนๆเลยว่ะ....

          "โทรมาด้วย"

          ว่าจบร่างสูงๆก็เดินห่างออกไป คนตัวบางเกาหัวแกรกๆ แก้งง ลู่หานก้มหน้าลงไปดูสิ่งที่เขาคนนั้นเขียนลงบนมือ

          มันเป็นตัวเลขสิบตัวว่ะ เดี๋ยวนะ...ตัวเลขสิบตัวหรอ

          .....เบอร์ป่ะ?

          "ไอ้เหี้ยลู่!!!!!"

          "อะไร เป็นอะไรของมึง ผีเข้าหรอ"

          "ยิ่งกว่าผีเข้าอีกเว้ย!"

          จินยอง(ที่เงียบอยู่นานสองนาน)ส่งเสียงดังแล้วเดินไปหาเพื่อนรัก จับมือข้างที่มีปากกาสีน้ำเงินที่เขียนไว้ขึ้นมาดูให้เต็มตา ว่าไม่ได้ฝันไป เฮ้ย ผมไม่ได้ฝันไปจริงๆว่ะ! เชี่ย! เป็นไปได้ไงวะ

          "มึงเป็นไรเนี่ยจินยอง ผีเข้าจริงๆใช่ป่ะเนี่ย!?"

          "พ่องมึงหรอ"

          "อ้าว ก็เห็นมึงแปลกๆนี่หว่า"

          "ก่อนที่มึงจะนอกเรื่อง"

          "..."

          "มึงเล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

          "เล่าไรวะ"

          "ก็ที่พี่เซฮุนให้เบอร์มึงนี่ไง"

          "พี่เซฮุน? ใครวะ"

          "ก็คนเมื่อกี้ไง เขาคือพี่เซฮุน โอ เซ ฮุน!"

          อ๋อ คนเมื่อกี้ชื่อเซฮุนนี่เอง

          ...แล้วไงวะ?

          "ยังจะมาทำหน้ากวางเด๋อใส่อีก มึงเรียนปีไหนแล้ววะลู่"

          "ปีเดียวกันกับมึงไง มึงลืมหรอ"

          "แล้วปีอะไรเล่า"

          "ปีสองไง มึงจะพูดเรื่องอะไรเนี่ย กูเริ่มงงแล้วนะ"

          "มึงอยู่ปีสอง แต่มึงไม่รู้จักพี่เซฮุนนี่นะ?"

          "รู้ เมื่อกี้ไง"

แปะ

          จินยองตบหน้าผากตัวเองเสียงดังแปะ เฮ้อ มันคือเพื่อนผมเองครับ แม่ง คนห่าไรเด๋อชิบหายเลยว่ะ

          "ลู่ มึงฟังกูนะ"

          "เออ ฟังอยู่"

          "เมื่อกี้คือพี่เซฮุน โอ เซฮุน เดือนคณะนิติศาสตร์ ปีสาม ย้ำนะ เดือนคณะ"

          "..." อ..อะไรนะ

          "พี่เขาเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เป็นคนที่หาตัวได้โคตรยาก ไม่ค่อยพูด เย็นชา เงียบ โคตรนิ่ง แต่มาวันนี้..."

          "..."

          "พี่เขาพูดกับมึงมากกว่าหนึ่งประโยค ช่วยมึงถือของท่ามกลางแดดร้อนๆ ให้มึงเลี้ยงข้างทั้งที่พี่เขามีเงินซื้อกินเองได้ บางทีอาจจะซื้อกินได้ดีกว่าที่มึงเลี้ยงเขาด้วยซ้ำ และสุดท้าย แม่งอันนี้พีคสุดๆเลยมึงรู้ไหม"

          "..." มีอีกหรอวะ!?

          "พี่เขาให้เบอร์มึงเว้ยไอ้ลู่! เบอร์ที่ใครๆก็อยากได้ แต่มึงกลับได้มันมาง่ายๆเพียงแค่ยืนเด๋อๆต่อหน้าพี่เขาเท่านั้น!"

          จินยองที่ตอนนี้เหมือนคนกำลังเสียสติ เขาเขย่าตัวลู่หานไปมาเหมือนอยากให้เพื่อรู้ตัวได้แล้วว่าตัวเองสำคัญกว่าคนอื่นมากขนาดไหน ซึ่งตอนนี้ลู่หานก็เสียสติไม่ต่างจากจินยองมาก เพราะเขารู้สึกเหมือนวิญญาณกำลังจะออกจาจากร่างเลย

          ไม่จริงน่า... บางทีพี่เขาอาจจะทำแบบนี้กับคนอื่นก็ได้นะเว้ย

          "อีอย่างที่มึงคววรรู้เอาไว้"

          "ร..รู้อะไรอีกวะ ไม่รู้แล้วได้ไหมอ่ะ"

          "มึงต้องรู้ว่ะ ว่าพี่เขาไม่เคยทำแบบที่เขาทำกับมึงกับใครเลย"

          "!!!"

          อ..อะไรนะ!!??

          ลู่หานก้มมองตัวเลขสิบตัวในมือของตัวเองวนไปวนมา จนไม่รู้ว่าอ่านจบไปกี่รอบแล้ว ในหัวก็ทบทวนคำพูดของเซฮุนจนมันตีวุ่นไปหมด

          โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วยโทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมาด้วย โทรมา...

          พี่เขาบอกให้โทรมาด้วยโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!

          "นี่มึงไปอ่อยพี่เขามาเปล่าเนี่ย มึงไปอ่อยยังไงพี่เขาถึงยอมมึงขนาดนี้วะ แล้วทำไมมึงทำเหมือนไม่รู้จักเขา แล้วก็-"

          "ป..เปล่านะเว้ย! กูไม่ได้อ่อยอะไรพี่เขาเลย กูอยู่ของกูเฉยๆ แล้วกูก็ไม่ได้รู้จักพี่เขาอยู่แล้วอ่ะ"

          "ใช่หรอวะ แล้วทำไมพี่เขาทำให้มึงขนาดนี้ล่ะ"

          "กูก็ไม่รู้..."

          ผมไม่รู้อะไรจริงๆนะครับ เชื่อผมเถอะ ตอนนี้หัวก็วุ่นไปหมดแล้วอ่ะ หัวใจผมก็เต้นแรงเหมือนกัน ให้ตายสิ! เหมือนกำลังจะเป็นบ้าเลย พี่เขามาทำอะไรกับตัวผมวะเนี่ย!

          "แม่ง ไม่น่าเชื่อเลย"

          "มันขนาดนั้นเลยหรอวะ"

          "ขนาดนั้นเลยแหละ บางทีอาจจะมากกว่านั้นเลยก็ได้"

          "..." ไม่อยากฟังแล้วได้ไหมอ่ะ ฮือออออ

          "ถ้าคนอื่นเห็นแบบที่กูเห็นเขาก็คิดแบบกูคิด"

          "คิดว่าไรวะ"

          "อย่าเพิ่งเชื่อกูร้อยเปอร์เซ็นนะ แต่กูกำลังคิดว่า.."

          "ว่า" ทำไมผมต้องลุ้นด้วยวะเนี่ย!

          "พี่เขาชอบมึงว่ะไอ้ลู่"

[100%]

#หวานใจเดือน2

[50%]
ครั้งแรกที่พูดกับน้องก็ให้เลี้ยงข้าวเลยนะคะพี่ แหมมมมมมมมมมม

[100%]

บางทีสันนิษฐานของจินยองอาจจะถูกก้ได้นะคะ คึคึคึ