ตอนที่ 2 : หวานใจเดือน : ๑
ติ๊ด!
"อ้าวเห้ย! ปิดทำไมวะ"
"ไม่เบื่อหรือไง ดูซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่นแหละ"
"ไม่ นั่นความภาคภูมิใจของกูครับเพื่อน" ลู่หานเชิดหนาไปทางเพื่อนรักอย่างแบมแบม "แล้วมึงไม่มีเรียนรึไงห้ะ มาวุ่นวายกับชีวิตคนอื่นเค้าเนี่ย"
"กูอ่ะไม่มี แต่ไอ้คนที่มีมันยังไม่ตื่นเลย"
แบมแบมเอารีโมทโทรทัศน์ชี้ไปที่ประตูห้องนอนห้องหนึ่ง ไม่นานก็มีคนเปิดมันออกมา
"ใครนินทาอะไรกู หาววววว"
ร่างเล็กๆของแบคฮยอนเดินออกมาจากห้องนอนทั้งสภาพที่ผมชี้โด่ชี้เด่ เคี้ยวขี้ฟันอย่างสนุกปาก
"มึงมีเรียนไม่ใช่อ่อแบค?"
"หือ?"
"อย่าบอกนะว่ามึงลืม"
"เออ! กูลืม! ขอบใจมึงมากจ้ะแบมแบมเพื่อนรักที่เตือน จุ๊บ!"
"อี๋ ฟันก็ยังไม่ได้แปรงอย่ามาจุ๊บกูดิวะไอ้เตี้ยนี่"
"-3- ลู่กูจุ๊บหน่อย มามะ!"
"มึงไสร่างก้อนๆของมึงไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้แบค!!"
. . . . . .
"เมื่อไหร่มึงจะขับรถเป็นห้ะ? รู้มั้ยว่ามันลำบากเพื่อนอย่างกู"
"โถ่ อย่าบ่นดิวะลู่ ทีแบมมันนั่งมาด้วยมึงยังเห็นบ่นมันเลย สองมาตรฐานนี่หว่า"
"กูแค่ติดรถมันมาซื้อชานมมั้ยล่ะ?"
เพื่อนรักทั้งสามคนนั่งรถมินิคูเปอร์สีขาว-ดำของลู่หานไปยังมหาวิทยาลัย K ที่อยู่ไม่ไกลจากคอนโดของพวกเขามากนัก
เอาจริงๆคนหล่ออย่างผมต้องขับเบ็นซ์ ไม่ก็บีเอ็มงี้ แต่หม่าม๊าบอกว่าแบบนั้นมันไม่เหมาะกับผม ไอ้เราจะโวยวายก็ไม่ได้ด้วย เดี๋ยวไม่ได้รถกันพอดี ส่วนไอ้แบมมันก็มีรถนะ ...รถจักรยานน่ะ มันบอกว่าชอบชิวๆ ขับไปมอตากลมธรรมชาติเย็นๆงี้ ส่วนไอ้แบค ไอ้นี่มันขับรถไม่เป็น ขับจักรยานก็ล้ม ขับมอ'ไซต์ก็ชน ภาระก็เลยตกมาอยู่ที่กระผมคนนี้ -___-
"กูไปละ วันนี้อย่าลืมมารับกูนะ"
"เออๆ"
แบคฮยอนกระโดด(?)ลงจากรถของเพื่อนแล้วตรงเข้าไปในคณะของตัวเอง คณะนิเทศศาสตร์คือคณะที่คนตัวเล็กศึกษาอยู่
"ของมึงนี่ร้านเจ๊ไหมเจ้าเก่าใช่ป้ะ"
"ช่ายยยย รู้ดีนี่หว่า"
"ไม่รู้ก็ไม่ใช่เพื่อนมึงอ่ะดิ"
แบมแบมอมยิ้ม ไอ้ลู่มันรู้จักชีวิตผมดีมากเลยครับ รู้ดีกว่าผมที่เป็นเจ้าของชีวิตอีกมั้ง รู้กระทั่งว่าผมจะตดตอนไหนด้วยซ้ำ(?) แหม เพื่อนผมนี่ดีจริงๆ
. . . . . .
@ร้านเจ๊ไหมไหม่ไหม้ไหม๊ไหม๋
"มึงจะเอาอะไรมะ เดี๋ยวป๋าแบมเลี้ยง"
"ไม่ว่ะ กูไม่กินอะไรที่มันหน่อมแน้ม มันไม่เท่ห์"
"อ่ะจ้ะ ตามสบายเลยนะพ่อคนแมน"
"ให้กูรอรับป้ะ"
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวกูจะแวะดูอย่างอื่นด้วย มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ ชิ่วๆ"
"ได้แล้วทิ้งอ่อมึงอ่ะ"
แบมแบมส่งนิ้วกลางสวยๆไปให้คนขับ(จำเป็น)ก่อนจะเดินลงจากรถเข้าไปในคาเฟ่สไตล์น่ารัก พอดีผมไม่เรียนน่ะครับเลยทำตัวชิวๆได้ โฮะๆๆๆ
. . . . . .
"มึง ที่โรงอาหารคณะเรามีอะไรหรอวะ กูเห็นคนโคตรเยอะเลย"
"กูจะไปรู้หรอ ก็นั่งอยู่กับมึงเนี่ย"
"ไม่ได้การละ กูจะตกข่าวไม่ได้เด็ดขาด! นักข่าวโด! ไปติดเกาะสถานการณ์กับกูกันเถอะ"
"ได้เลยนักข่าวพยอน!"
คยองซูขานรับแบคฮยอน พร้อมลุกขึ้นออกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่
แต่เดี๋ยว!! เหมือนคนมันขาดๆเลยแฮะ ใครหายไปวะ หนึ่ง...สอง...
"ไอ้พิ้งค์ล่ะ"
"อ๋อ มันบอกว่าจะไปกินข้าว เดี๋ยวก็คง-"
"พวกมึงงงงงงงง!" พูดได้เลยว่า ตายยากชิบหายเลย พูดปุ๊ปมาปั๊ป ไวกว่าสี่จีประเทศไทยอีก -___- "ผัว แฮ่กๆ ..ผัว แฮ่กๆๆ"
"ชะนีหลุดออกมาจากสวนสัตว์หรอวะ"
"ใช่ที่ไหนเล่า!"
"อ้าว ก็เห็นมึงบอกว่าผัวๆ กูก็นึกว่าพูดถึงชะนี"
"เออ ที่คยองมันพูก็ถูกนะ ฮ่าๆๆๆ"
แบคฮยอนและคยองซูแท็กมือกันพร้อมกับกุมชัยชนะที่ได้จากการกวน(ตีน)เพื่อนสาวคนเดียวในกลุ่มสำเร็จ
"ที่กูบอกว่าผัวก็คือ ..อึก ผัวของมหา'ลัยมากินข้าวที่คณะเราต่างหากเล่า! โอ๊ย เหนื่อย"
. . . . . .
"เจ๊แถมไข่มุกให้เยอะกว่าเดิมนะ เห็นว่าเป็นลูกค้าประจำเลยแถมให้ ถ้าไม่ใช่แบมแบมแก้มบวมของเจ๊ เจ๊ไม่แถมให้นะบอกเลย"
แบมแบมยิ้มหวานส่งไปให้เจ๊ไหมแม่ค้าขายชานม เจ๊แกเอ็นดูผมเหมือนลูกเหมือนหลานเลยครับ มาทุกรอบแถมทุกรอบแต่ก็ไม่วายถูกดึงแก้มเป็นค่าตอบแทนอยู่เรื่อย
"ยี่สิบบาทเท่าเดิมใช่มั้ยครับเจ๊"
"จ้าา แต่แบมแบมจะให้ทิปเจ๊ก็ได้นะ"
"โอเคค้าบบบ ทิปก็ทิป"
มือขาวล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบจำนานเงินในนั้นออกมาก ธนบัตรใบสีแดงทำให้เจ๊ไหมตาลุกวาว แต่ก็ต้องฝันสลายเมื่อแบมแบมเก็บธนบัตรใบนั้นไว้ในกระเป๊าอีกข้างแทน แล้วส่งแบงค์สีเขียวหนึ่งใบกับเหรียญบาทอีกหนึ่งเหรียญไปให้
"ยี่สิบเอ็ดบาทถ้วน ผมให้ทิปเจ๊แล้วนา"
"เอ่อ..."
"หรือเจ๊จะไม่เอา?"
"เอาสิๆ ไอ้เด็กคนนี้นี่"
เจ๊ไหมยื่นมือไปรับเงินจากลูกค้า(ขี้งก) แบมแบมเดินไปนั่งเก้าอี้ภายในร้านแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คโลกโซเชียลนิดๆหน่อยๆ
"อ้าว ลูกค้าประจำอีกแล้ว เอาอะไรเอ่ยหรือจะเอาเหมือนเดิมจ๊ะคนหล่อของเจ๊~"
. . . . . .
"เหมียวๆๆ ลู่อยู่ตรงนี้มองลู่สิ"
"เหมียวววววววว"
"โอ๊ยยยยย น่าร้ากกกก"
ลู่หานเล่นกับแมวอ้วนสีส้มผ่านกระจกใสของทางร้าน ถ้าถามว่าตอนนี้หล่ออยู่ที่ไหน หล่อตอบได้เลยว่าที่ๆหล่ออยู่คือ PET Land แดนของคนรักสัตว์ ที่นี่มีสัตว์เลี้ยงต่างๆนาๆเยอะแยะมากมาย จริงๆคนแมนก็ต้องมีโมเม้นท์แบบนี้บ้างสาวๆจะได้กรี๊ด หล่ออย่างเดียวไม่ได้หรอกเชื่อสิ
และวันนี้ผมจะพาเจ้าอ้วนสีส้มนี่กลับไปที่คอนโดด้วย ใครจะห้ามพี่หานคนนี้ได้ ถ้าพี่จะเอาซะอย่าง หึ! -3-
"น้องลู่หาน ว่าไงคะตัดสินใจได้หรือยังเอ่ย?"
"ได้แล้วครับ ผมเอาเจ้าอ้วนตุ๊บป่องนี่"
"ได้จ้า" พนักงานสาวเปิดประตูเข้าไปอุ้มเจ้าแมวตัวอ้วนสีส้มออกมาหาเจ้าของคนใหม่ "อ่ะ อุ้มเลย ..ของใช้ของน้องพี่เตรียมไว้ให้หมดแล้วนะ คิดเงินได้เลย"
"ครับ"
ลู่หานอบพนักงานแล้วก้มหน้าลงไปคุยกับเจ้าแมวอ้วนต่อ
"จะไปอยู่บ้านใหม่กับเฮียลู่แล้วน้า ที่นั่นมีปีศาสแก้มบวมกับปีศาสหน่อมแน้มอยู่ด้วย แต่ไม่ต้องกลัวไป เฮียลู่คนนี้จะปกป้องหนูเองนะ"
"ทั้งหมดxxxxบาทจ้ะ ..เดี๋ยวพี่ช่วยขนไปที่รถนะ"
"ครับ ขอบคุณครับ"
ลู่หานอุ้มแมวออกมาจากร้านแล้วตรงไปยังยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล แต่ก็ต้องหยุดเดินเพราะเสียงกระซิบที่ไม่เหมือนกระซิบดังเข้าหูให้ได้ยิน
'หูยยยยย หน้าตาโคตรดีเลยว่ะ หล่อชิบหายเลย'
'ใช่ๆ อยากเกิดเป็นหมาอ่ะ กูอยากโดนอุ้มมมม'
'หมาแม่งวาสนาดีจังวะ จับมันต้มดีมะพวกมึง?'
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ

แต่ละคนหาความแมนแทบไม่เจอเลยลูก