[MONSTA X - SF/OS] Showki Story♡

ตอนที่ 9 : [SF] Queen 2

QUEEN 2

Song : Queen – Monsta x

Lyrics Trans : Eng – MONSTAXTRANS / Thai -  BBBUBBLESUBS

          ตั้งแต่ฮยอนอูกลับมาถึงคอนโดตั้งแต่เมื่อคืน จนตอนนี้เขาก็ยังไม่ลืมภาพของกีฮยอนตั้งแต่เมื่อคืน ผู้หญิงแต่ละคนที่เขาเคยคุยและเคยนอนที่ผ่านมานั้นยังมีใครสามารถทำให้เขาต้องมานั่งคิดถึงได้ขนาดนี้ นอกจากว่าถ้าเหงา เขาก็ค่อยโทรเรียกใครสักคนให้มาหาแทน

          อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำให้เขาต้องรีบหยิบมันขึ้นมากดรับทันที

          “ไง”

          “(ตอนเย็นมึงจะออกมาป่าววะ สี่โมงเย็นเจอกันร้านกาแฟหน่อย)” แน่นอนว่าคนที่โทรมาไม่ใช่ใครนอกจากโฮซอก เพราะถ้านอกจากนี้ก็อาจจะเป็นสาวในสต๊อกซะมากกว่า

          “มึงคุยในนี้ไม่ได้เหรอ กูขี้เกียจ”

          “(เมื่อคืนมึงไปตามใครก็ไม่รู้แล้วยังจะมาเทกูอีกนะไอ้คุณซน)”

          “เออๆ กูไปหาแล้วค่อยด่าได้ป่าววะ แค่นี้ละกันจะนอน”

          “(เดี๋ยว มึง ไอ้…)” ไม่รออีกฝ่ายพูดจบ ฮยอนอูจึงรีบตัดสายใส่อย่างไม่ใส่ใจ จากที่เขาจะต้องมานั่งคิดเรื่องเมื่อวานแล้ว ยังจะต้องมาถูกเพื่อนด่าเรื่องเทเพราะหนีตามกีฮยอนไปแล้วกลับบ้านเลย ไม่นานเขาก็ขอพักสายตาไปก่อน

               เมื่อฮยอนอูตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาก็พบว่าเหลือเวลาอีกประมาณครึ่งชั่วโมงจะถึงเวลาที่โฮซอกนักเขาเอาไว้ จึงรีบไปจัดการชำระร่างกายและแต่งตัวทันที

          ตอนนี้เขาได้มานั่งอยู่ในร้านที่โฮซอกนัดเอาไว้ซึ่งตั้งแต่เขามาถึงก็ยังไม่เห็นไม่เห็นตัวคนนัดเลยสักนิด เลยต้องทำให้เขามานั่งดื่มกาแฟรออยู่เป็นเวลาสักพักได้ ระหว่างนั้นเจาก็ก้มหน้าดูหน้าจอโทรศัพท์ เช็คความเคลื่อนไหวในโลกโซเชียลเล็กน้อย จนไม่ได้สนใจสิ่งรอบตัวเลยสักนิด แต่ทว่าเขากลับได้ยินเสียงอะไรบางอย่างทำให้ต้องหันไปสนใจทันที

          “อ้าวกีฮยอน วันนี้เลิกเรียนแล้วเหรอ เอาเหมือนเดิมดีมั้ย” นั่นเป็นเสียงของพนักงานที่เคาท์เตอร์ที่เคยทักนักเรียนชายคนหนึ่งที่เพิ่งเข้าร้านมา แถมชื่อที่พนักงานคนนั้นเรียกก็เหมือนกับคนที่เขาเพิ่งเจอวาน ยิ่งเห็นหน้าเขายิ่งมั่นใจบ้าง เพียงแค่เพราะสีผมที่เปลี่ยนไป จากสีชมพูกลายเป็นน้ำตาลเข้ม ผมที่ถูกเซตก็เปลี่ยนเป็นแนวเรียบๆตามประสานักเรียนทั่วไป

“กีฮยอน” ฮยอนอูเอ่ยเรียกชื่ออีกคนขึ้น ทำให้เจ้าของชื่อหันมามอง ทั้งสองต่างคนต่างดูตกใจกันไม่น้อย ในขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อที่จะเดินไปหา ออเดอร์ที่กีฮยอนสั่งเอาก็ไว้ก็เสร็จพอดี จึงรีบรีบถุงแล้วกำลังวิ่งออกจากร้าน เพียงอีกนิดที่ฮยอนอูจะถึงตัวของอีกคน โฮซอกที่เพิ่งมาถึงจึงดันตัวของเขาให้หยุดไว้ก่อน ทำให้กีฮยอนออกจากร้านไปได้ในทันที

“โธ่เว้ย” เขาแอบเซ็งไปเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินกลับไปนั่งที่เดิม ปล่อยให้โฮซอกถึงกับงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ แล้วเดินไปนั่งลงฝั่งตรงข้าม

“มึงเป็นไรวะ เมื่อกี้ดูรีบๆ เหมือนตามใครอยู่” โฮซอกเปิดประเด็นขึ้น

“เรื่องนั้นช่างมันเหอะ มึงเรียกกูมา มีเรื่องไรวะ”

          “ไม่มีไรหรอก อยากเรียกให้มึงออกมาหากินกลางวันบ้างเฉยๆ กูเห็นวันๆเอาแต่หมกตัวในห้องจนคิดว่างานการมึงไม่มีทำ”

          “มี แต่แค่ไม่อยากบอกมึง”

          “ล่ะเมื่อคืนเจอสาวเด็ดรึไง ถึงเทไม่บอก”

          “ไม่ได้เจอสาว แต่เจอผู้ชาย”

          “วู้~ เดี๋ยวนี้ไม่ได้เป็นแค่เสือสาวธรรมดาแล้วนะเนี่ย”

          “สุดยอดเลยมั้ยล่ะ เสียดายรู้แค่ชื่อ เมื่อกี้ก็อุสาห์เจอละ ถ้ามึงไม่มากันกูก่อน”

          “เออกูขอโทษครับมึงที่ทำมึงนกอดได้คุยกับน้องเขารอบสอง” ฮยอนอูไม่พูดอะไรก่อนที่จะยกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่มจนหมด 

          เมื่อท้องฟ้ามืดมิด ฮยอนอูได้กลับมาที่ผับอีกครั้งเพื่อหวังว่าจะเจอกับกีฮยอน แต่ทว่าเมื่อเขาเดินหาและนั่งรอได้ประมาณชั่วโมงกว่าก็ยังไม่พบเจออีกคนสักที จนไปเห็นบาร์เทนเดอร์ที่เป็นคนยื่นโพสต์อิทให้เขาในวันนั้น เขาตัดสินใจเดินเข้าไปหาทันที

          “ขอโทษนะครับ”

          “จะสั่งอะไรรึเปล่าครับ” บาร์เทนเดอร์คนนั้นหยุดผสมค็อกเทลที่ลูกค้าคนอื่นสั่งเอาไว้ก่อนที่จะหันมาพูดกับฮยอนอู

          “รู้จักกับกีฮยอนใช่มั้ย”

          “คือ..ผม”

          “ถ้าจะตอบว่าไม่ บอกเลยว่าไม่เชื่อ”

          “คุณมีอะไรกับกีฮยอน”

          “แค่จะถามว่าเขามาที่นี่บ่อยรึเปล่า”

          “ผมไม่บอกคุณง่ายๆหรอก ถามงี้อย่าบอกว่าคุณสนใจเพื่อนผมน่ะ”

          “ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ หรือว่าคุณเป็นแฟนกีฮยอน” หลังฮยอนอูพูดจบ อีกคนหัวเราะเสียงแหบด้วยความสะใจออกมาเล็กน้อย ทำให้เขาเกิดความสงสัย

          “แฟนผมมีตั้งนานละ หมอนั่นเป็นแค่เพื่อนสนิทผมแหละ ผมไม่บอกง่ายๆหรอกว่าจะเจอกีฮยอนอีกได้ยังไง” เขาเริ่มไม่อยากจะสนใจคำพูดของบาร์เทนเดอร์ก่อนที่จะเดินออกไป แต่เขาก็ได้ยินประโยคสุดท้ายที่ทำให้ต้องหันกลับไปมอง

          “ผมจะบอกอะไรไว้อย่างหนึ่งนะ หมอนี่ไม่ชอบคนเจ้าชู้เท่าไหร่” หลังจากที่ได้ยินประโยคนั้น เขาแทบจะเอาเก็บไปคิดตลอดแทบทั้งคืน จนเอาไปฝันได้

          “บายๆกีฮยอน พรุ่งนี้เจอกัน” เพื่อนร่วมห้องโบกมือบอกลากีฮยอนก่อนที่จะเดินแยกจากกันเพื่อไปทำธุระของใครของมัน ส่วนเขาเองก็เดินไปยังร้านกาแฟหน้าโรงเรียน ซึ่งถือว่าเป็นร้านประจำสำหรับเขาเลยทีเดียว แต่ที่แย่หน่อยที่เมื่อวานเขาไม่ได้อยู่ที่ร้านนานมาก เพราะดันไปเจอกับฮยอนอูเข้าซะก่อน ไม่คิดเลยว่าอีกคนจะต้องมาเห็นเขาในลักษณะแบบนี้และในสถานที่แบบนี้ด้วยซ้ำ

          หลังจากที่เขาเข้ามาในร้าน ก็เอ่ยปากทักทายพนักงานในร้านทุกคนเป็นอย่างดีเพราะด้วยความสนิทสนมกันในระดับนึงได้ จากนั้นค่อยเดินตรงไปยังจุดเคาท์เตอร์ของร้าน

          “อ้าวกีฮยอนมาแล้วเหรอ” คิมจูยอง พี่ชายคนสนิทของกีฮยอนตั้งแต่ก่อนที่จะเข้ามาทำงานในอยู่ที่นี่ได้

          “ยังไม่มามั้งพี่ วันนี้ตามเดิม”

          “โอเค ว่าแต่ทำไมเมื่อวานถึงรีบกลับล่ะ เห็นวิ่งหนีคนในร้าน”

          “อ่า กลัวเขาเดินมาทั้งผิดมั้งครับเลยวิ่งหนีก่อน ฮ่าๆ”

          “ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาหรอกนะ”

“มะ..ไม่ได้เป็นสิครับถามได้

“ฮ่าๆ ของที่สั่งได้แล้วนะ” พูดจบ จูยองยื่นถุงพร้อมของข้างในที่มีแก้วโกโก้ปั่นและอีกแก้วเป็นวิปครีมล้วนๆ ถือว่าเป็นของโปรดของกีฮยอนที่มักจะสั่งมาที่นี่

หลังจากที่รับถุงนั้นมาก็ไม่ลืมที่จะโค้งขอบคุณก่อนออกจากนอกร้าน แต่เมื่อเดินออกมาได้ให้กี่ก้าว แขนเล็กกลับถูกดึงกระชากด้วยแรงค่อนข้างเยอะจนไม่ทันตั้งตัว เขาไม่เห็นเจ้าของใบหน้าที่ดึงแขนเขาเลยสกนิดเพราะมัวแต่เดินตรงไปยังทางข้างหน้า

จนร่างบางถูกจับเข้าไปในรถเบนซ์คันหรู จนกีฮยอนได้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคยก็ทำเอาแทบช็อคกับตาและตัวของเขา

          "คะ คุณ..."

"ไงครับ คุณกีฮยอน" แล้วคนนั้นๆก็คือฮยอนอู คนที่เขาเจอเพียงแรกพบแล้วก็จูบกันเมื่อตอนค่ำวานซืนที่ผ่านมา

"อะไร ผมไม่รู้จักคุณ แล้วเราไม่เคยรู้จักกันด้วย" กีฮยอนทำท่าอึกอักเล็กน้อยก่อนที่จะผลักตัวร่างหนาออก แต่ดูท่าว่าจะไม่ทัน มือเล็กทั้งสองข้างจึงถูกล็อคแทนด้วยมือหนา

"อยากจะทบทวนความทรงจำรึไงควีน"  กีฮยอนไม่ตอบอะไร ทำได้แค่พยายามหลบตาอีกคน ในเมื่อเขาเองไม่มีทางหนีอีกต่อไปแล้ว

 "ว่าไงควีน ถึงกับเงียบเลยเหรอ"

"คุณปล่อยมือผมก่อนได้มั้ยล่ะ" พูดจบ ฮยอนอูจึงยอมละมือออกจากมืออีกคนในทันที

“เมื่อวานคุณหายไปไหนมา แล้วทำไมผมคุณเป็นสีแบบนี้”

“คือว่า..” ร่างบางพยายามจะโกหกอีกคน แต่เมื่อถูกสายตาแบบนั้นมองขู่เข้ายิ่งทำให้เกิดความกลัวขึ้นมาเล็กน้อย จนแทบอยากจะยกมือยอม  

 "มันถึงเวลาแล้วสินะ" สุดท้ายเขาก็ยกมือขึ้นที่หัวของตนแล้วค่อยๆดึงผมสีน้ำตาลเข้มซึ่งเป็นวิกออก เผยให้เห็นสีผมที่แท้จริง แล้วมันก็เป็นสีผมที่ฮยอนอูเห็นครั้งแรกนั้นเอง

"นี่คุณใส่วิกงั้นเหรอ"

"ก็เรียนโรงเรียนธรรมดา เขาให้ย้อมผมที่ไหนกันล่ะคุณ"

“เป็นนักเรียนแล้วทำไมวันนั้นเข้าผับได้ แล้วยังมาจูบผมอีก ผมจะเข้าคุกมั้ย”

“เรื่องมันยาวน่ะคุณ แต่ปีหน้าผมก็บรรลุแล้ว”

“งั้นผมก็ยังมีโอกาสคุยกับคุณได้อยู่สิ”

“ก็คงจะอย่างงั้น”

“ขอไปส่งคุณที่บ้านได้มั้ย”

มีหรือที่กีฮยอนจะฎิเสธคนเป็น เขาจึงบอกทางกลับบ้านในขณะที่ฮยอนอูกำลังขับรถอยู่ ระหว่างทางทั้งคู่ต่างพูดคุยด้วยกันเล็กน้อย ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องส่วนตัวของกันละกันมากกว่า ทำให้ต่างคนต่างรู้เรื่องนิสัยของกันและกันโดยไม่มีปิดบัง จนรถมาจอดลงที่หน้าบ้านของคนที่มาด้วย แต่ฮยอนอูเองก็ต้องรอให้อีกคนจัดการใส่วิกแต่จัดการตัวเองให้เรียบร้อย

ก่อนที่กีฮยอนกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ มืออีกข้างก็ถูกอีกคนกุมเอาไว้แน่น จังหวะนั้นก็ทำให้สายตาของทั้งคู่สบเข้าหากัน ทำให้ความรู้สึกกลับไปเมื่อตอนทั้งคู่แรกพบกัน ฮยอนอูค่อยๆเลื่อนหน้าเข้าไปฝังจมูกกับแก้มอีกคนจนดังฟอด ก่อนที่จะเลื่อนหน้าออกมามองหน้าเหมือนเดิม

“จะบอกไว้เลย ว่าผมน่ะ จริงจังกับคุณมากเลยนะ” มือหนาสอดประสานเข้ากับมือเล็กไว้อย่างแน่นก่อนที่จะมองอีกคนอย่างไม่ละสายตา ไม่นานก็กลับถูกแกะมือไปซะก่อน

“ผมรู้แล้วว่าคุณจริงจังกับผม แต่ว่า..”

“แต่ว่าอะไรครับ”

“แต่ตอนนี้น่ะ ผมยังไม่ได้คิดอะไรกับคุณนะ” พูดจบ กีฮยอนจึงเปิดประตูออกแล้วเดินลงจากรถ แต่ยังไม่ได้ปิดประตู

“อ่อ แล้วหลังจากนี้ก็ไม่ต้องรอผมอยู่ที่ร้านกาแฟนะ สำหรับวันนี้ ขอบคุณคุณมาก” ร่างบางยกนิ้วขึ้นมาจูบที่ปากของตนแล้วยื่นไปแตะที่ปากอีกคน ก่อนที่จะปิดประตูรถแล้วเดินเข้าบ้านไป

ตอนนี้ฮยอนอูแทบจะกังวลกับอีกคนหลังจากได้ยินประโยคแบบนั้น เขาควรจะทำยังไงหลังจากนี้ หวังว่าอีกคนจะไม่ให้หลอกเขาให้หลงแล้วทิ้งหรอกนะ..

갖다 바쳐 대신 당신 날 사랑해주기를

ฉันก็จะหาให้ได้ทุกอย่าง ขอแค่สิ่งตอบแทนคือให้เธอรักฉันตอบก็พอ

#พี่หมีหนูแฮม

_______________________________________

มาแล้วค่าสำหรับอีกตอนหนึ่ง รู้สึกกันใช่มั้ยคะว่าประโยคพูดมันเยอะ;-; เหลือตอนเดียวก็จบแล้วน้า
ฝากเมนท์และให้กลจ.ไรท์ได้น้า เอนจอยรีดดิ้งและขอบคุณค่า