คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EPISODE 2
EPISODE 2
วันต่อมา…
กริ่งงงงงงงงงงงงงงงง
วันนี้มยองซูดูค่อนข้างรีบอย่างผิดปกติ หลังจากที่เสียงกริ่งเลิกเรียนนั้นดังขึ้น สาเหตุนั่นก็เพราะเขาจะต้องรีบไปหาซองจงน่ะสิ ขณะนั้นโฮวอนกับดงอูก็เดินออกมาจากห้องแล้วเห็นมยองซูที่กำลังรีบร้อนอยู่พอดี
“นั่นมยองซูนิ จะไปไหนของเขานะ” โฮวอนกำลังจะเดินตามเพื่อนของเขาไป แต่ถูกกลับแรงดึงจากด้านหลังของอีกคน ต้องทำให้เขาหยุดชะงักตรงนั้นทันที
“นายไม่ต้องไปหรอก หมอนั่นคงมีธุระเร่งด่วน”
“แต่ว่า…”
“ไม่มีแต่ วันจันทร์นายต้องมีสอบแก้ลายจุดคณิตเพิ่มไม่ใช่เหรอ ฉันจะติวนายเอง ไปด้วยกันกับฉันนิแหละ” จากนั้นดงอูก็จัดการลากตัวอีกคนให้เดินตามเขาไป
@myungsoo
ตอนนี้มยองซูนั้นได้มานั่งรออยู่ในร้านขนมเรียบร้อย ตอนนี้เขาก็กำลังมองหาซองจงอยู่ แต่ในร้านมันก็เต็มไปด้วยนักเรียนที่เยอะไม่ต่างจากเมื่อวาน ที่ทำเอาแทบจะมองหาคนค่อนข้างยาก จากนั้นก็มีเสียงของใครบางคนนั้นดังขึ้น
“ไม่ทราบว่าจะ…อ้าว นี่ฮยองเพื่อนพี่โฮย่านิ” ซองจงถึงกับร้องอ่อ เมื่อมยองซูหันไปตามทางเสียงที่เขาเรียก ทำให้เขานึกหน้าตอนที่เขามากับโฮวอนและดงอูเมื่อวานได้
“อ่า ใช่ๆ” มยองซูพูดพลางลูกท้ายทอยตัวเอง
“เพื่อนโฮย่าฮยองจะสั่งอะไรดีครับ”
“เอ่อซองจง… พี่ชื่อมยองซูนะ คิมมยองซู จะได้ไม่ต้องมาเรียกอะไรให้ยาวๆ 55”
“อ่า โอเคครับ มยองซูฮยองจะสั่งอะไรล่ะครับ” ซองจงพูดพร้อมหยิบปากกาและสมุดเล่มเล็กเตรียมจดออร์เดอร์
“ถ้างั้น พี่ของสั่งเค้กนมสดนะ” หลังจากที่มยองซูพูดจบ ซองจงก็ยืนจดไป
“โอเคครับ รอสักพักนะครับ” แล้วเขาก็เก็บสมุดกับปากกาลงก่อนที่จะเดินจากตรงนั้น มยองซูแอบมองดูคนตัวเล็กที่กำลังเดินอยู่จากที่นั่งที่เขานั่งนั่นเอง
เวลาผ่านไป…
“ฮยองครับ เค้กนมสดที่สั่งมาได้แล้วครับผม” จากนั้นซองจงก็วางจากเค้กลงตรงด้านหน้าของมยองซู ก่อนที่จะเดินไป แต่..
“ซองจง”
“ว่าไงครับ” ซองจงก็หันมา
“นายเลิกงานกี่โมงล่ะ”
“หกโมงครึ่งครับผม” พูดจบ คนตัวเล็กก็ส่งยิ้มให้อีกฝ่าย “ว่าแต่ว่า มีอะไรหรอครับ”
“ป่ะ เปล่า…” มยองซูเงียบ
“ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับบ” แล้วซองจงก็เดินไป ส่วนอีกคนก็นั่งกินเค้กแล้วอมยิ้มเล็กน้อยเพราะซองจง ที่เขาถามแบบนั้นน่ะ เพราะเขาอยากอยู่ด้วยกันกับซองจงนานๆต่างหากล่ะ
06 : 30 PM.
ตอนนี้ก็เป็นเวลาเลิกงานของซองจงแล้วซะด้วย เขาจึงจัดการเก็บของในร้านอย่างเป็นระเบียบ พร้อมถอดผ้ากันเปื้อนที่ปิดบังเสื้อนักเรียนของเขาเอาไว้ในล็อกเกอร์หลังร้าน แล้วหยิบกระเป๋านักเรียนของเขาออกมาสะพาย
“ซองจง มานี่หน่อย” เจ้าของร้านกวักมือเรียกซองจงที่กำลังปิดล็อกเกอร์ของเขาอยู่ เมื่อได้ยินเสียงนั้นแล้ว เขาก็จึงเดินไปหา
“ว่าไงครับ”
“อ่ะนี่ โบนัสของเธอประจำสัปดาห์นะ” จากนั้นเจ้าของร้านก็ยื่นซองเล็กๆให้กับเขา ใบตอนนี้ดูสดใสขึ้นมา ซองจงโค้งหนึ่งทีก่อนที่จะรับมันมา
“ขอบคุณนะครับ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับทุกคน” ซองจงโค้งบอกลาแทบทุกคนในร้าน เพื่อเป็นมารยาทนั่นแหละ
“ยังไงก็ไปดีมาดีล่ะ” พนักงานในร้านคนนึงพูด หลังจากที่ซองจงเดินออกมาจากร้านแล้ว เขาก็เห็นร่างของมยองซูกำลังยื่นรออยู่ตรงแถวข้างเสาไฟ เขามองอย่างสงสัย ก่อนที่จะเดินไปหาอีกคนนั้นทันที
“ฮยองครับ…” มยองซูสะดุ้งตัวอย่างตกใจหลังจากที่ได้ยินเสียงของคนตัวเล็กนั้นเรียก “แหม ทำไมฮยองต้องตกใจขนาดนั้นด้วยล่ะครับ”
“อ่อ คือแบบว่าพี่กำลังมองดูบรรยากาศแถวนี้อยู่เงียบๆน่ะ เลยตกใจ ฮ่าๆ”
“หรอครับ ฮ่าๆ แล้วนี่ค่ำแล้ว ทำไมยังไม่กลับล่ะครับ”
“พอดีพี่รอเพื่อนอยู่น่ะ กลับหอไปไม่มีไรทำแน่ เลยมาเดินเล่นแถวนี้ จะกลับบ้านแล้วเหรอ”
“ใช่แล้วครับพี่”
“ให้พี่ไปส่งมั้ยล่ะ”
“ก็ดีนะครับ” พูดจบ ซองจงก็ยิ้มหนึ่งทีให้อีกคน “พี่รู้บ้านผมรึไง”
“ถ้านายนอนหอเดียวกันกับโฮวอน พี่ก็ไปส่งได้อยู่แล้ว”
“อ่ออ ถ้างั้นก็ไปกันครับผม” จากนั้นมยองซูก็เอื้อมมือไปจับแขนอีกคน แล้วเดินจูงนำไปด้วยกัน
@หน้าหอพักชาย1
ตอนนี้ทั้งคู่ก็เดินมาจนถึงหน้าหอพักของซองจงเรียบร้อย ซองจงจึงหันหน้าไปโค้งขอบคุณมยองซูที่มาส่งเขาในวันนี้
“ขอบคุณมากนะครับฮยอง ที่มาส่งผมเนี่ย”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่มาส่งทุกวันได้เลยนะ”
“โห ส่งทุกวัน… ผมไม่รบกวนพี่ไปหน่อยหรอ”
“พี่เต็มใจเลยด้วยซ้ำนะซองจงอา”
“ว้าว ขอบคุณล่วงหน้านะครับ ยังไงก็กลับบ้านดีๆนะครับพี่” แล้วซองจงก็โบกมือลาอีก ก่อนที่จะหันหลังโดนเข้าหอไป ส่วนมยองซูก็มองดูอีกคนจนร่างของคนตัวเล็กนั่นหายไป แล้วเขาค่อยเดินกลับไปที่หอของเขาเอง
@ห้อง232 หอพักชาย2
มยองซูเดินมาถึงหน้าห้องของเขาแล้ว เขาเอื้อมมือไปบิดลูกปิดประตูของห้อง ในเมื่อเขาเปิดประตูออกไปแล้วนั้น สภาพห้องในตอนนี้ค่อนข้างดูมืดมน น่ากลัวและวังเวง ไม่มีไฟสักดวงเปิด(อ้าว แล้วไงอ่ะคนเพิ่งมา) ยิ่งบรรยากาศนอกห้องที่ค่ำมากแล้ว ยังทำเพิ่มความหลอนเข้าไปอีก เพียงแค่เขาเดินเข้าไปในห้องพร้อมปิดประตูแล้วนั่นแหละ
พรึ่บ!
ไฟทุกดวงก็ถูกเปิดขึ้น แล้วเขาก็เห็นร่างของใครบางคนยืนอยู่ตรงแถวสวิตซ์ไฟซะด้วย ทำเอามยองซูแทบตกใจและเงิบไปตามๆกันเลยทีเดียว
“จางดงอู นายเล่นมุกนี้อีกแล้วนะ!” เขาเรียกชื่ออีกคน แล้วเขาคนนั้นก็คือดงอู ที่นอกจากดงอูจะเป็นเพื่อนสนิทของเขาแล้ว ยังเป็นรูมเมทของหออีกด้วย จึงไม่แปลกที่ที่พวกเขาจะสนิทกัน
“ขอโทษที วันนี้หายไปไหนมา คิมมยองซู…” ดงอูพูดด้วยน้ำเสียงเข้มใส่อีกคนที่ยืนอยู่แถวประตู
“ก็…พอดีไปกินข้าวมา”
“กินข้าวบ้าบออะไรมาตั้งหนึ่งทุ่ม!”
“หลังจากกินข้าวเสร็จฉันก็ไม่เรียนพิเศษไง มันยังไม่หมดชั่วโมงเรียนของฉันด้วย” มยองซูก็พูดเนียนๆโกหกไป ทั้งๆที่ความจริงเลยคอร์สเรียนพิเศษของเขาหมดแล้วซะด้วยซ้ำ(- -;) ส่วนดงอูก็ขยับแว่นตาเบาๆด้วยความแอบสงสัยท่าทางของอีกคนเล็กน้อย
“จริงด้วยสินะ นายยังเรียนฟิสิกส์ไม่จบนิ”
“ถ้างั้น ฉันไปอาบน้ำล่ะนะ” เขาวางกระเป๋าลง แต่ในขณะที่มยองซูกำลังจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวนั้น ดงอูก็เรียกเขาซะก่อน
“เดี๋ยว มยองซู ฉันมีเรื่องจะบอก”
“นายมีอะไรเหรอ”
“คือว่า… ช่วงนี้ฉันรู้สึกแปลกๆ เหมือนหวั่นไหวกับใครไม่รู้สิ”
“เหรอ แล้วนายหวั่นไหวกับใครล่ะ”
“ฉันว่าฉันชอบ….”
Talk : กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด พี่แว๊นจะชอบใครกันแน่นะ ไรเตอร์กลับมาแล้วนะคะทุกคน... (เงียบยังกะป่าช้า) ขอโทษนะคะที่อัพช้าไปหน่อย เพราะติดธุระเยอะมากๆเลย วันนี้สะดวกมาเลยได้อัพค่ะ ถ้ามีปัญหาอะไรของยังไงไรเตอร์ขอโทษนะคะ TT จะเปิดเทอมกันเมื่อไหร่ว่ารีดเดอร์ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
สุดท้าย ไรเตอร์ฝากโอพีวีมยองจงด้วยนะคะ ไรเตอร์ทำเองเลยค่ะ 555555555
ความคิดเห็น