คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 3 รสไหน (2/2)
ร่าอ้อนแอ้นอยู่ในอ้อมแนแ็แรบนัแร่ วาลมใสเบิว้า้วยวามระหน พยายามืนัวลุึ้นเป็นพัลวัน หาแ่ท่อนแนำยำลับยิ่ออแรสัมผัสอรัเธอให้แน่นึ้น
้นออลิ่นหวานละมุนที่ลอยอวลออมาาร่าแน่น้อย อยล่อหลอเาให้อยู่ในห้วปรารถนาแสนหวาน มาาลูอมสีสวยหลาหลายรสาิพวนี้สินะ
“ุรินทร์! ปล่อยหนูนะะ” นัวเล็โวยวายออมา้วยเสียที่ไม่ันั เพราะเรว่าหามีนึ้นมาแล้วอาะไ้ยินเ้า ถึแม้ห้อทำานนี้ะแยออมาอยู่ั้นลอย้านบน ห่าไลาผู้น็าม
“ลิ่นหวาน ๆ ที่ลอยออมาาัว้อเป็นรสไหน ผม็อยาินรสนั้น” วาู่มเ็มไป้วยประายยั่วเย้าอ่อนเื่อม
ใบหน้าหล่อเหลายับโน้มเ้าใล้มาึ้น ปลายมูโ่เป็นสันไล้พิสูน์สูมหาลิ่นหวานอลูอมรสที่ว่า สัมผัสผะแผ่วาลมหายใร้อนผ่าวรินรไปามผิวหน้าและออหอมรุ่น เ้าอร่าเล็หอมละมุนไ้แ่นั่ัวเร็ หอหนีสัมผัสวาบหวาม ้อหน้าเ้านายหนุ่มอย่าื่น ๆ
สอมือเล็ำลูอมไว้แน่น ระับวามื่นเ้น และหัวใที่สั่นไหวรุนแร ทั้าอุหภูมิอบอุ่นาเรือนาย และลิ่นอายเพาะัวที่ให้วามรู้สึสื่นอย่าประหลา
“ที่้ออมอยู่อนนี้ล่ะ รสอะไร” เสียทุ้ม่ำน่าฟััิริมหู สายารุ้มริ่มอ้อยอิ่อยู่ที่ลีบปานุ่ม
ลิ้นเล็พลิวัลูอมเม็เล็ที่เ็บไว้้าแ้มออมาลาลิ้นอย่าไร้เียสา เพื่อลอลิ้มรสาิที่ถูถามหา เหมือนว่าวามหวานอลูอมเม็นี้ะืาว่าทุเม็ที่ผ่านมา
“ือ…” ลิ่นหวานอ่อน ๆ ฟุ้ำายออมาาเรียวปา สายาับ้อ ลูระเือยับึ้นลลืนน้ำลาย้วยวามระหาย
“ไม่เป็นไร เี๋ยวผมิมเอ็ไ้” ไม่ทันที่้อนาะไ้ิอะไร
ปลายนิ้วให่้อนเยปลายามนให้แหนเย ่อนแนบริมฝีปาอุ่นัลไปบนลีบปา วาู่ใสเบิว้าัวแ็ทื่อ ลิ้นื้นร้อนผ่าวำแรแทรผ่านเ้าสู่โพรปา ูบเล้าหยอเย้าวัปลายลิ้นสา ลอลิ้มรสาิหวานละมุนาลูอมลมเลี้ยบนลิ้นนุ่ม ลูอมรสหวานหอมรุ่นถูุนันพลิระหวัระหว่าเรียวลิ้น
“อื้ออ…” เสียประท้วราแผ่วอยู่ในลำอ สัมผัสแปลใหม่วนวูบไหวายสั่นสะท้าน ุมพิูื่มที่เยเลือนราในืนนั้น
ฝ่ามือหนาเลื่อนาปลายาประออยู่หลัศีรษะ บูบลึึ้เบียยีู้ลืนอย่าหิวระหาย วยลูอมรสหวาน่านำายไปาโพรปา ราวับร่าายลอยว้าลาอาาศ วาบหวามหวิวไหวปั่นป่วนอยู่ในร่าาย
เนิ่นนานนลมหายใเริ่มสะุ หิสาวพลันไ้สิ พยายามเบือนหน้าหนีริมฝีปาร้อนรุ่ม ที่เอาแ่สูบลมหายใไปาเธออยาไม่รู้ัอิ่ม
“ุ ุรินทร์ พอ พอแล้ว่ะ ปะ ปล่อย ปล่อยหนูเถอะ ถ้าเิมีนเ้ามา…” เสียพูปนหอบระท่อนระแท่นพยายามห้ามปรามประายาสั่นระริ
“นั่นสิ ถ้ามีนเ้ามาอนนี้ล่ะ็... แย่เลยเนอะ” เสียแหบพร่าัิเรียวปา ประทับุมพิแผ่วเบาเลียลอบเม้มหยอเย้า ประายปรารถนาเ้นเร่าในวา
“ลิ่นหอม ๆ รสหวาน ๆ น่าินว่าลิ่นเหล้าเยอะเลย” ปลายมูุนุไ้อมมไปทั่วพวแ้ม พึมพำแผ่วเบาราวละเมอ
“หวานั” หน้าผาว้าแนบเ้าับหน้าผามน สายาร้อนแรสบประสานเ้าับวาลมวาวใส เปล่ระายวูบไหววนสะเทิ้นอาย
“มะ เม็ เม็นั้นเป็นนม ผะ ผสมพี เลย... หวานนิหนึ่่ะ” เสียอบะุะุ้วยวามใสื่อ
เธอำลัะละลายไปพร้อมับลูอมเม็นั้นอยู่แล้ว!
“ให้าย! ทำไม้อน่ารัแบบนี้นะ” ายหนุ่มพึมพำออมาอย่าอ่อนออ่อนใ ทาหนึ่็แทบะอลั้นวาม้อารไว้ไม่ไหว
วแนแ็แรระับร่าแน่น้อยบนั บเบียให้แนบิในทุส่วนสั แผอว้า้นาำยำ สัมผัสุนันที่บั้นท้ายามอนทำเอาใบหน้าิ้มลิ้นร้อน่าระาอาย
“ุ ุรินทร์...” ้อนเนื้อนุ่มถูเบียบี้เสียสีอยู่ับแผ่นอร้อนผ่าว ระเพื่อมไหวสั่นสะท้านามัหวะอลมหายใ
รสาิหวานนุ่มละมุนลิ้น ลิ่นรุ่นที่ิรึใ ให้ายเถอะ!!! เาไม่เยรู้สึ้อารผู้หินไหนมามายนปวหนึบแบบนี้มา่อนในีวิ ไม่เยเลยสัรั้ั้แ่ย่าเ้าสู่วัยหนุ่มวบนอายุ 34
“้อหวาน... หวานนผมัใปล่อย้อไปไม่ไ้ริ ๆ”
เรียวปาบาหวาน่ำถูรอบรอลมาอีรั้ เรียร้อหนัหน่วอย่าหื่นระหาย ปลายลิ้นสาเ็มไป้วยรสหวานละมุน ลิ่นหอมาลูอมรสพีรุ่นำายลอยอวลอยู่ในลมหายใ
“้อ... ” เสียทุ้มอ่อนหวานัเล้าลอ ูบูึบเม้มลีบปา้วยวามหลใหล ฝ่ามือหยาบให่เลื่อนลอบุมออวบหยุ่น ออแรเล้นลึหนัสลับเบาามแรอารม์
“อือ…”
ลูอมที่ถูำแน่นนื้นแะหล่นร่วลบนพื้นพรม เรียวแนลมลึวาลบนบ่าหนา ปลายเล็บิลึเพื่อระับวามเสียว่านที่แล่นริ้วึ้นมาไม่าสาย
“อ๊า!” ร่าเล็สะุ้เฮือ ัปาลั้นเสียรา เมื่อสัมผัสาลิ้นสาเปียื้นวัลาไล้ลบนยออเปลือยเปล่า หาแ่ไม่เร่เร้าเ้ารอบรอ ไล่ละเลียลอลิ้มผิวเนื้อหวานไปามเนินนุ่ม รอยรัาืนหวามรั้่อนยัหลเหลือให้เห็นอยู่า ๆ
“ุรินทร์...” เสียระเส่าราวับเว้าวอน แอ่นอึ้นหาริมฝีปาร้อน เรียร้อารรอบรอ้วยวามระสัน มุมปาหนาหยัยิ้มย่ามใ
“เ็น้อย”
“อ๊ะ!” ร่าเล็สะุ้แร เมื่อลิ้นร้อนละเลไล้ไปรอบปุ่มไ ่อนยับอ้าปารวบรัูลืนเ้าสู่โพรปา
สอเ้าสล้าอยู่ในอุ้มือให่ ฟอนเฟ้นุไ้สูมลิ่นายสาวหอมหวาน เสียูลืนสลับเสียราระเส่าัเล้าวนวาบหวาม่านสยิว วาู่ใสหลับพริ้มเปิรับเพียสัมผัสาเรือนาย
สอมือหนาละาออิ่ม ะโบมลึเล้นไปามส่วนเว้าส่วนโ้รเอวอ สะโพผายลบนเนินนูนใ้บั้นท้ายที่อวเบ่ผยอนแ็ึ
“อื้อ!” แรเสียสีลึเป็นัหวะที่ลาาย ทำเอาหิสาวเผลอหลุปาราหนัออมาอย่ายาะทนไหว พลายับอบสนอามสัาิาับแ่นาย
“อ๊า... ้อ!” เสียสูปารา่ำ ัลอออมาาลำอหนา
รินทร์ัฟันหยุารระทำวาบหวามรัรึ ึร่าเล็อ้อนแอ้นอ่อนแรเ้าแนบอ ระับสิอารม์ที่ระเิระเิเพราะแรระสัน ่อนที่อะไร ๆ ะถลำลึไปไลนู่ไม่ลับ เผลอับแม่ัวเล็ัวน้อยลบนโ๊ะแล้วรอรอ้วยแรสวาทอันิบเถื่อน ที่เ้นเร่าเผาไหม้อยู่ในายแร่นปวปริ
เสียหัวใเ้นถี่แรัระแทระทั้นหนัหน่วนปวหู ฟัูแล้วไม่ใ่เพียแ่อเธอเท่านั้น ฟันบนี่เล็ัลบนริมฝีปาล่านมลึ เรียืนสิที่เลิเปิเปิไปไลเพราะแรเร้าอายหนุ่ม รับรู้ถึวาม้อารที่ป่วนปั่นนร้อนรุ่มวูบวาบรลาาย
“้อำลัทำให้ผมเสียน” ้อนาส่ายหัวยิอยู่ในอ้อมออย่าไม่ยินยอมใน้อล่าวหา
เป็นเา่าหาที่ทำให้เธอลายเป็นผู้หิไร้ยาอาย!
วามรู้สึที่เรียว่า ‘วาม้อารทาายระหว่าายหิ’ ริ ๆ เป็นแบบนี้เอสินะ
……………………………………
มาินลูอมที่ห้อน้อไหมะุรินทร์ ????❤️????
ความคิดเห็น