คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Save]เก็บใบสมัครคิบอม>_
ชอบของอาร์ตๆ ของทำมือ ปากไว้กว่าคำพูด ร่าเริ่ง แต่กับคนรู้จักเท่านั้น ถ้าคนไม่รู้จักหรือไม่สนิท เธอจะแสดงออกแนวเย็นชา + หยิ่ง ชอบแต่งหน้าแต่งตัว มีสไตล์การแต่งตัวเป็นเอกลักษณ์ ไม่ชอบทำตามใครและไม่ชอบอยู่ใต้คำสั่งของใครด้วยเช่นกัน ร้ายมาเธอร้ายตอบ ดีมาเธอดีตอบ บางครั้งเหมือนเข้มแข็ง แต่จริงๆแล้วอ่อนแอ เพราะไม่ได้อยู่กับครอบครัว แต่ย้ายมาอยู่กับลุงที่เกาหลี เธอไม่ชอบให้ใครมาห่วงใยเพราะ ความเกรงใจ แต่ถ้าอยากแกล้งเหมือนไร ความเกรงใจหายหมด= ="~ ปากจัด และค่อนข้างมือหนักใช้เล่น เพราะพ่อแม่ ทางฝั่งญี่ปุ่น เป็นยากุซา (ปู่ เป็นมาเฟีย ตาเป็นยากุซา) เลยได้รับอธิพลมาบ้าง และเมื่อฟิวขาด จะออกอาการดังนี้ ซาดิส์ โรคจิตเป็นบางเวลาและโอกาส พอถึงเวลาสู้จะน่ากลัวมากเพราะแรงเยอะและได้สายเลือดอันตรายมาเยอะ มีความเป็นตัวเองสูง (อนึ่งเป็นลูกสาวตระกลูผู้ดีทางญี่ปุ่นเพราะงั้นเวลาจะทำอะไร บางครั้งเลยออกแนวเหมือนคุณหนู แต่ถ้าฟิวขาดใครก็ห้ามไม่ดายยยยย)
*** เวลาปกติจะเป็นคนเรียบร้อยในสายตาอาจารย์ และเพื่อนๆ ดูเหมือนคุณหนูผู้ดี ****
ที่ลงเยอะเพราะกลัวรูปไม่ขึ้น เพราะงั้น ถ้าไม่ขึ้นสักรูปบอกได้นะค่า
แล้วการเจอกันครั้งแรกของพวกเขาเป็นยังไงคะ(ขอแบบละเอียดๆ)//
ณ ทางมืดมิด.......ซอยเล็กๆที่สามารถทะลุไป ยังสวนสาธารณะ หนึ่งได้ (สรุปทางลัด) เธอได้เจอกับแก๊งค์อันธพาล กลุ่มหนึ่งกำลังมีเรื่องกับผู้ชายคนหนึ่งอยู่ เพราะความอยากรู้อยากเห็น (และด้วยสายเลือด= =") ทำให้เธอขึ้นไปหามุมดีๆจากข้างบนตึก เพื่อดูเหตุการณ์ (ไม่ช่วยและยังไปดูอีกแหะ = =")
หลังจากดูไปได้สักพัก เธอก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาจ้อที่หัวและเสียงหนึ่งดังขึ้น
"หันมาช้าๆ สาวน้อย" เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นและทำให้เธอทำตาม หลังจากนั้นเธอก็ถูกพาลงมา ณ กลางวงของผู้คนที่กำลังจะหาเรื่องกัน
"ใครวะ" หนึ่งในกลุ่มนั้นถาม
"ไม่รู้สิ เห็นขึ้นไปแอบดูอยู่บนนั้น" ชายคนที่พาเธอมาพูดขึ้น
"เห......น่ารักซะด้วยชื่อไรจ๊ะ" ชายคนหนึ่งที่เหมือนจะเป็นหัวหน้าเดินเข้ามาจับคางดังโงะขึ้น
เพียะ!
"อย่า เอามือสกปรกนั้นมาจับฉันนะ" ดังโงะพูดด้วยแววตาเย็นชา
"อู้...โหดจัง" ชายคนเดิม กล่าวขึ้น
"เห นายนี้โชคดีจัง มีสาวน้อยน่ารักมาดูวาระสุดท้ายด้วย" ชายคนเดิมกล่าวอีกครั้งและหันไปทางชายหนุ่มหน้าตาสี ผิวขวา ผมดำดวงตาแฝ่งไปด้วยเสน่ห์ และรังสีอำมหิต
"...................." แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากชายตรงหน้า ทำให้พวกนั้นเริ่มหมั่นใส่
"งั้นยัยนี้จะเป็นจะตาย นายก็ไม่สนงั้นสิ" ชายคนเดิมกล่าว
"อืม" และมีเพียงเสียงตอบรับสั้นๆ จากผู้ที่ถูกถาม
"ห๋า?" ส่วนฝ่ายที่ถาม เกิดอาหารเหวอขึ้นมา
"ยัยนั้น ไม่ใช่ญาติฉันซะหน่อย จะเข้าก็รีบเข้ามา อย่าดีแต่ปากเลยน่า" ชายหนุ่มหน้าตาดี
"งั้นก็ได้ แต่ก่อนอื่นยัยนี้ ต้องตายก่อน!"
ผลัก!!!!!!!!!!
และทามกลางกลุ่มอัธพาล ความตกใจก็มีให้เห็น เมื่อ ดังโงะเตะเสยปลายค้าง เจ้าคนที่ดูดเหมือนเป็นหัวหน้า ล้มลงไป.....
"โทษทีนะ ฉันกำลังยุ่ง" ดังโงะ รีบเดินหลีกออกมา แต่ก็โดนชายหนุ่มอีก 4-5 คนออกมาขว่าง แต่ก็โดนหลังเท้า ลงไปกองกับพื้น แต่ครั้งนี้ ไม่ใช้เพราะดังโงะแต่เพราะหนุ่มหล่อคนนั้นต่างหาก
"เตะ สวยนี้" ชายหนุ่มคนนั้นหันมายิ้มให้ดังโงะ ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ
"ขอบคุณ ที่เหลือนั้นจัดการเองละกัน ฉันยุ่ง" ดังโงะพูดขอบคุณชายตรงหน้าก่อนจะรีบเดินหลีกไป เพราะเธอต้องไปหาคน (ลุง) ที่สวนสาธารณ์ (เพิ่งนึกได้)
"อะไรกัน ใจร้ายซะมัด" ชายหนุ่มคนนั้นจับข้อมือดังโงะไว้
"อะไรอีก" ดังโงะหันมาถาม
"ฉันชื่อ คิม คิบอม เธอละ" คิบอมถามดังโงะด้วยรอยยิ้มกระชากใจอีกรอบ
"เอ่อ.....ดังโงะ คุโรซากิ ดังโงะ ถ้านามสกุลเกาหลีก็ ลี ดังโงะ" ดังโงะตอบ
"ปล่อยได้ยัง?" ดังโงะกันมาถามอีกที่เหมือนเห็นว่า บอมไม่ยอมปล่อยมือ
"โอะ โทษที^^~"
"เหอะ!" หลังจากนั้น ดังโงะก็รีบวิ่งไปหาลุง โดยปล่อยให้ คิบอมลุม กลุ่มอัธพาลอยู่คนเดียว........
จบแปลกๆๆ 55555555
และวิธี จะแก้ไขปัญหาคือ
ประการแรก ถ่วงเวลาการดูตัวให้นานที่สุด.............
สอง คุยกับไอบ้าที่ไหนที่อยู่ๆ ก็มาสารภาพรักกับเธอและ ทำให้อีกฝ่ายเกียจเธอให้เร็วที่สุด
สาม ถ้ายังไม่สามารถสะลัดได้อีก ปล่อยมันไปก่อน ไปเคลืยกับ บอมว่า ยัยสาวน้อยน่กรักนั้นมันใครๆๆๆๆๆๆ มีอะไรกานนนน
สี่ เคลียมันหมดทุกอย่าง ขุดหลุมฝั่งตัวเอง โดยการไปบอกพ่อกับแม่ว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว= ='~ (และมันจะยิ่งไปกันใหญ่)
ห้า ถ้ามันแก้ไม่ได้จริงๆ ก็......ตอแหลต่อไป................= ='~ (สรุปคิดไม่ออกนั้นเอง)
แอ็ปปี้.........บอม และ ดังโงะ ปรับความเข้าใจกันได้ หลังจากเข้าใจผิดมานาน และอุปสรรค์ใหม่ก็เกิดขึ้นเมื่อหลังจากที่บอมปรับความเข้าใจกับดังโงะได้แล้ว แต่ต้องระเห็ดไปเรียนเมืองนอก ที่อเมลิกานู้นนนนนนนนนน ทำให้ดังโงะต้องตามไปด้วย (กลัวบอมนอกใจ 5555) และจบอย่างแอ็ปปี้จริงๆ ที่อเมริกา ในวันศริสมาส (เขียนไงหว่า= =" โทษทีนะคะ) ทามกลางหิมะที่ตกลงมา และใต้ต้นคริสมาสที่ประดับไปด้วยดวงไฟ นับร้อย........... (ฉากจูบนั้นเอง = '' =)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ของคุณริจัง ANNA XIII >v< ค่ะ^^
ใบสมัครนางเอกคิบอม
ประวัติความรัก//ครอบครัว(ยากดี มีจน ตกอับ อาภัพ รักคุด บอกมาให้หมด-O-)// เธอเคยมีแฟนหนึ่งคน เธอรักเขามาก แต่เขาไม่เคยรักเธอเลย เขาตกลงคบกับเธอเพียงเพราะว่าเดิมพันกับเพื่อน ว่าจะจีบผู้หญิงเห่ยๆอย่างเธอได้หรือเปล่า เพราะอดีตนั้นเธอคือยัยเพิงที่ทุกคนต่างไม่ถูกชะตาด้วย เมื่อเธอรู้ความจริง เธอจึงเปลี่ยนตัวเองใหม่ และจะชอบสะบัดหน้าเมินผู้ชายทุกคนที่เข้าใกล้เธอ ครอบครับเธอทั้งหมดมี 5 คน พ่อเป็นคนอังกฤษ ส่วนแม่เป็นคนเกาหลี มีพี่ชาย 2 คน ชื่อ โฮลี่ฮ็อค ชื่อ เล่น โฮลี่ (Hollyhock) อายุ 22 ปี คนที่สองชื่อ บัตเตอร์คัพ (Buttercup) ชื่อเล่น บัตเตอร์ อายุ 20 ปี ที่บ้านทำธุรกิจเกี่ยวกับสวนดอกไม้ ทั้งส่งออกดอกไม้ ทัวร์สอนดอกไม้ มีดอกไม้หลากหลายชนิดในสวน
"หยุดร้องได้แล้ว!!"
"กรี๊ด!!!!!!!!"
"ยัยคุณหนูดอกไม้!!...บอกให้หุบปากไง!" แล้วซูซอนก็สะบัดมือคิบอมที่ปิดปากอยู่ออก ก่อนจะจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อย
"นะ!!!...." และยังไม่ทันที่ซูซอนจะพูดอะไร คิบอมก็เอาผ้ามาปิดปากซูซอน ก่อนจะหาเชือกมามัดมือมัดเท้า นี่มันเห็นฉันเป็นอะไรกาน~~TOT
"นั่งเงียบๆ...ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน" คิบอมพูดก่อนจะช้อนตัวซูซอนยัดใส่รถเขาแล้วขับออกไปในที่ที่ซูซอนเองก็ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน เมื่อรถจอด คิบอมก็มาอุ้มซูซอนลงจากรถ ก่อนจะตรงเข้าไปในโกดังเก็บของ แล้วโยนซูซอนลงบนพื้นอย่างแรง
"ไอ้ผู้ชายงี่เง่า" <<< ได้แต่ด่าในใจเท่านั้น- -*
"โอ้โฮOoO...วันนี้พาของพนันเป็นดาวโรงเรียนด้วยแหะ" ชายมาใหม่เดิมเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงหนึ่งคนแนบกาย แต่นั่นไม่น่าสนใจเท่ากับสิ่งที่มันพูดออกมา 'ของพนัน' 'ดาวโรงเรียน' หมายความว่าไง?
"แล้วแกล่ะ?...ยัยนั่นน่ะเรอะ! ไม่คุ้มวะ ฉันไม่ชอบเศษเดนใคร"
"หึๆ ทำเป็นพูดดี...คิดว่าตัวเองจะชนะหรือไงกัน วันนี้ฉันจะต้องเอายัยนั่นไปนอนด้วย +55" แล้วมันก็หัวเราะอย่างมีอำนาจ ซึ่งต่างจากซูซอนที่โกรธแทบจะฆ่าคิบอมได้ เขาเอาเธอมาเป็นของพนัน บ้าที่สุด
จากนั้นทั้งคู่ก็ตะลมบอนกัน และดูเหมือนว่าทั้งคู่สูสีกันมาก นั่นถึงทำให้ซูซอนถึงกับร้องไห้ออกมา กลัวว่าคิบอมจะแพ้ แต่แล้วในที่สุด คิบอมก็ชนะ คิบอมเดินมาแก้มัดให้กับซูซอน ส่วนซูซอนก็มองคิบอม ก่อนจะตบหน้าไปหนึ่งทีพร้อมกับพูดว่า
"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงชั้นต่ำแบบที่นายจะเอาไปเป็นของพนันที่ไหนก็ได้!! แต่คนอย่างนายคงไม่เข้าใจคำว่าค่าของคนหรอกมั้ง...เพราะแม้แต่ตัวนายเองยังแหลกเหลวเลย!!" แล้วซูซอนก็เดินจากไป อืมมมม....มันเป็นคนเริ่มต้นที่ดีจัง- -*
แล้วถ้าหากคุณกับเขาต้องทะเลาะกันคุณคิดว่าสาเหตุของการทะเลาะนั้นคืออะไร(เอาทั้งก่อนจะรักกันและหลังจากรักกันแล้วเลยนะคะ)//
ยังไม่รักกันนะค่ะ// เรื่องมีอยู่ว่า....หลังจากที่เจอกันครั้งแรก (แบบได้พูดคุยกัน นั่นก็คือคอตอบของคำถามที่ผ่านมาค่ะ) ซูซอนนับว่าเกลียดคิบอมมากเลยก็ว่าได้ ส่วนคิบอมเองก็มักจะฉุดซูซอนไปเป็นตัวพนันเสมอ แต่ก็รอดไปเสียทุกครั้ง
"ปล่อยฉันนะ!!>O<...ฉันจะกลับบ้าน"
"ไม่!! เธอต้องไปกับฉัน!!"
"นายมีสิทธิอะไรไม่ทราบ...ไอ้คนเถื่อน!!"
"เธอว่าไงนะ?!"
"ปล่อยนะ!!...ไอ้คนเถื่อน"
"ได้ๆ วันนี้ฉันไม่เอาเธอไปเป็นของพนันก็ได้...วันนี้ฉันจะเอาเธอไปเป็นของฉัน"
"O[]O....ไอ้บ้า!! กระ...." คิบอมเอามืออุดปากซูซอนเหมือนอย่างเคย ก่อนจะลากขึ้นรถไป ซูซอนยังคงพยายามที่จะดิ้นให้หลุด แต่พอรถจอด ซูซอนก็เงียบทันที
"พอใจยัง...ยัยคุณหนู!!- -*" คิบอมลากซูซอนลงจากรถเพื่อไปกินไอศกรีม
รักกันแว้ว// เป็นครั้งแรกที่คิบอมเจ็บหนักมากถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล ซูซอนมาเยี่ยมคิบอมที่กำลังนอนให้น้ำเกลือ
"เจ็บ..." คำพูดสั้นๆง่ายๆถูกส่งออกมาจากปากของคิบอม ซูซอนเห็นแล้วก็น้ำตาคลอเบ้ารู้สึกสงสารเป็นเจ็บแทน ซูซอนเอือมมือไปจับมือคิบอม
"ฉันขออะไรบางอย่างจากนายได้มั้ย"
"ถ้าฉันให้เธอได้"
"เลิกทะเลาะชกต่อยกับคนอื่นเถอะนะ...."
"เธอ..."
"ได้มั้ย?"
"ไม่..."
"ทำไมกัน"
"แล้วทำไมเธอถึงมาห้ามฉัน!! ทั้งๆที่เธอก็รู้ไม่ใช่หรือไงกันว่าไม่มีอะไรมาห้ามฉันได้!!"
"แม้แต่ฉันอย่างนั้นหรอ?!!"
"..."
"นายรู้บ้างมั้ยว่าฉันรู้สึกแย่แค่ไหนที่ต้องเห็นนายอยู่ในสภาพแบบนี้ทั้งๆที่ฉันสามารถช่วยนายได้ แต่ฉันก็ไม่ได้ช่วย นายรู้บ้างมั้ยว่ามันเจ็บแค่ไหนที่ต้องเห็นนายเจ็บต่อหน้าต่อตา ทั้งๆที่อยากจะช่วยใจจะขาด...เห็นใจฉันหน่อยได้มั้ย!!!"
"..."
"อย่าเอาแต่เงียบแบบนี้สิ!! ตอบมา! นายกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้ารู้มั้ย คิม คิบอม!!!....ต้องให้ฉันทำยังไง นายถึงจะหยุด หรือต้องรอให้ตัวเองตาย นายถึงจะเห็นใจฉัน!! อย่าเห็นแก่ตัวนักได้มั้ย?!"
"ฉันหยุดไม่ได้"
"ต่อแต่นี้!! ฉันกับนายมันก็แค่เพื่อนร่วมอากาศหายใจกัน!!"
วันนั้นเป็นวันฝนตก ทั้งคู่ทะเลาะกันกลางสายฝน~~(เริ่มเน่า+55)
"ฉันเบื่อเต็มทนแล้วนะคิบอม!!...เบื่อกับการที่ต้องมาร้องไห้เวลาเห็นนายเจ็บไม่รู้จักหยุดหย่อน สงสารฉันบ้าเถอะ!!"
"..."
"ฉันทนต่อไปไม่ไหวแล้วคิบอม...ฉันว่าเราควรจะหยุดกันตรงนี้เถอะ ฉันไม่อยากวิ่งต่อแล้ว มันเหนื่อย"
"เธอว่าอะไรนะ?!!! เธอบ้าไปแล้วหรือไง!!..."
"ฉันจะทำให้นายรู้ว่า การที่นายทำแบบนี้มันทำร้ายนายได้อย่างเจ็บปวด!! รวมถึงฉันเองด้วย!!..."
ว่าแล้วซูซอนก็วิ่งหนีคิบอม ก่อนจะไปยืนร้องไห้หลบฝนใต้ต้นไม้หลังโรงเรียน ซึ่งที่ต้องนั้นซูซอนไม่รู้เลยว่าเป็นที่กบดานของคู่อริคิบอม
"นั่นมันซูซอน...ยัยคุณหนูดอกไม้ของไอ้คิบอมนี่หว่า เฮ้ย!! ไปจับมาดิ๊"
"เดี๋ยวก่อนสิที่รัก^^...ผู้ชายจะทำร้ายผู้หญิงมันก็ดูหน้าตัวเมียไปหน่อย ให้ฉันจัดการดีกว่านะ^^" เสียงผูห้ญิงคนหนึ่งดังขึ้น และนั่นไม่ใช่เสียใครที่ไหน มันคือแฟนของคู่อริคิบอม มันควักมือเรียกพวกซึ่งเป็นแฟนของคนให้กลุ่มเดินฝ่าสายฝน และตรงไปหาซูซอนที่กำลังร้องไห้ไม่หยุด
"ว่าไงยัยคุณหนู" ซูซอนเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะเช็ดน้ำตา แล้วมองผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะหันหน้า และเดินหนี เพราะไม่อยากเกี่ยวข้องกับคนแบบนี้ แต่ทว่ามันก็กระชากซูซอน ก่อนจะตบหน้าซูซอนอย่างแรง ซูซอนหน้าหันไปตามแรงตบ ก่อนจะถูกแรงผลักให้ล้ม แล้วโดนลุมตบทั้งๆที่ตัวเองไม่ตอบโต้อะไรเลย
"นี่สินะ...จะเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าฉันเจ็บปวดมากมายแค่ไหน" ตบไม่พอ มันหยิบไม้มาฟาดเข้าที่หัวของซูซอน- -* เจ็บแทนง่ะ=[]= ก่อนที่ซูซอนจะสลบมืดไป
ทางด้านคิบอมก็ตามหาซูซอนให้ควั่ก ที่บ้านก็ไม่เจอ ที่โรงเรียนก็ไม่พบ แต่แล้วก็เห็นร่างของใครบางคนที่นอนหลับอยู่กลางสายฝน ก่อนจะเข้าไปดูปรากฎว่าเป็นซูซอน คิบอมรีบอุ้มซูซอนไปโรงพยาบาล คิบอมถึงกลับน้ำตาซึม เขารู้ว่าใครทำ เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำมันย้อนกลับมาทำร้ายเธอ และเขาก็รู้ว่าเธอเจ็บปวดมากแค่ไหน ที่สำคัญ...เขารู้สึกเหมือนที่เธอเคบรู้สึก ว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน ที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
อาทิตย์หนึ่งผ่านมาแล้วแต่ซูซอนก็ยังไม่ตื่น เพราะหมอบอกว่า๕รษะได้รับความกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง คิบอมก็ได้แต่นั่งเฝ้าเท่านั้น
"น้ำ..." เสียงอันแผ่วเบาของซูซอนทำให้คิบอมที่ฟุบหลับอยู่ข้างๆลืมตาตื่นขึ้นมา ก่อนจะรีบหาน้ำมาให้หญิงสาว
"ตื่นแล้วหรอ? ยัยคุณหนู^^" เมื่อหญิงสาวดื่มน้ำเสร็จ คิบอมก็จัดการถามต่ออย่างดีใจ หากแต่ว่าได้รับสายตาที่เย็นชา และหยิ่งพยองกลับมา มือของร่างบางที่ถูกกุมด้วยมือหนาสะบัดออกอย่างรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด
"ขอโทษด้วยนะคุณคิม คิบอม...ไม่ทราบว่าคุณมาทำอะไรที่นี่ค่ะ?" หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากัน พร้อมกับถามเขาด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป ซึ่งต่างจากชายหนุ่มที่ได้แต่ยืนอึ้ง
"เธอ...จำฉันไม่ได้หรอ?"
"ทำไมฉันจะจำคุณไม่ได้...คุณคืออันธพาลยังไงล่ะ ชื่อคุณออกจะเด่นดังไปทั่วโรงเรียน"
"แล้วเรื่องของเรา?..."
"อะไรของคุณ...ฉันเคยมีความทรงจำเกี่ยวกับคุณด้วยหรอ?"
"เธอจำไม่ได้เลยหรอ?...เธอรักฉันยังไงล่ะแดฟ"
"ใครอนุญาติให้คุณเรียกฉันแบบนี้!!..."
"ก็เธอเป็นคนบอกเอง" บทสนทนาเล็กๆทำให้คิบอมรู้เลยว่าเธอเสียความทรงจำ หากแต่ว่าเขาก็พยายามอย่างยิ่งที่จะทำให้เธอจำได้
"พอได้แล้ว!!...ฉันทนกับการแสดงอากับกิริยาที่คุณบ่งบอกว่ารู้จักฉันมามากพอแล้ว เชิญค่ะ!!!" คำไล่ของซูซอนไม่ได้ทำให้คิบอมรู้สึกตัวเลยสักนิด ซ้ำยังดึงหญิงสาวเขามากอดแน่ แต่ต่างจากหญิงสาวที่ผลักออกอย่างไม่ใยดี
"ปล่อยฉันนะ!!...ล่วงเกินกันมาเกินไปแล้วนะ!!" หญิงสาวเอือมมือไปกดออดเรียกพยาบาล ไม่นานนักก็มีคนมาใหม่
"มีอะไรไม่ทราบค่ะ?"
"ช่วยพาผู้ชายคนนี้ออกไปทีค่ะ ฉันไม่อยากพบหน้าเขา"
"เชิญค่ะ" คิบอมมองซูซอนอย่างโกรธจัด หากแต่ก็ได้แต่เดินออกไป
"สวัสดีค่ะ^^" ท่าทางที่ยิ้มแย้มของคนใต้เสื้อกาวสีขาวทำให้ชายหนุ่มเปลี่ยนท่าทางทันที
"ครับ"
"ท่าทางแบบนี้ โมโหอะไรมาหรือเปล่าค่ะ?"
"ก็คนไข้ห้องนั้นน่ะสิครับ..."
"เอ๋?...ห้องนั้นเป็นคนไข้ในความดูแลของดิฉันนี่ค่ะ"
"งั้นหรอครับ?...เธอจำผมไม่ได้"
"เอ๊ะ?...จริงหรอเนี่ย หมอว่าก็ตีไม่แรงนี่นา อาจจะเป็นไปได้" คุณหมอสาวพึมพำเบาๆ
"หมอว่าไงนะครับ?"
"ก็คุณแดฟโฟดิล ได้รับความกระทบกระเทือนเล็กน้อย...ไม่น่าจะถึงกับเสียความทรงจำ เดี๋ยวหมอขอตัวก่อนนะค่ะ"
"ครับ..."
เป็นเวลาหลายวันแล้วที่คิบอมมาและถูกไล่กลับไปอย่างเดิม วันนี้ก็เป็นวันหนึ่งที่เขามาหาเธอ หากแต่ขอยืนสูดอากาศในสวนแห่งนี้ให้เต็บปอดก่อนเถอะ
"ต่อให้เป็นเดือน เป็นปี...ฉันก็จะทำให้เธอจำฉันให้ได้ซูซอน เพราะฉันรู้แล้วว่าสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตฉันคืออะไร"
"วันที่เธอบอกกับฉัน ว่าสิ่งที่ฉันทำมันจะทำให้เราทั้งคู่เจ็บปวด...ฉันรู้แล้วว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน กับการที่เห็นคนที่ตัวเองรักเจ็บปวด และก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย ซ้ำยังมาถูกคนที่ตัวเองรักทำเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน"
"ฉันขอโทษนะ..."
"ถ้าฉันไม่ยกให้ล่ะ?"
"ซูซอน?!!..."
"ไม่ต้องสงสัยหรอก...ฉันก็แค่พูดไปอย่างนั้นแหละ ก็เห็นเอ่ยชื่อฉันนี่ แล้วนี่มาไม่กลัวถูกฉันไล่ให้กลับไปอีกหรอ? คุณ คิม คิบอม"
"ไล่ยังไงฉันก็จะมา"
"หึ!...ทีนี้รู้แล้วหรือยังว่ามันเจ็บแค่ไหน"
"รู้สิ...เจ็บมากด้วย มากจนไม่อยากจะทำอะไรแล้ว"
"นายในตอนนี้ ไม่ต่างอะไรไปจากฉันในวันก่อนๆเลยนะ...วันที่ฉันต้องนั่งมองนายนอนจมกองเลือด วันที่ต้องยืนมองนายผ่านกระจกห้องฉุกเฉิน วันที่ต้องนั่งร้องไห้ กลัวว่านายจะไม่ตื่น มันทรมานมากเลยล่ะ"
"ฉันรู้...เพราะว่าฉันได้สัมผัสกับมันแล้ว"
"แล้วนายจะหยุดได้หรือยัง?...หยุดสิ่งที่ทำให้คนที่นายรักเจ็บปวดเจียนตาย"
"ฉัน...เอ๊ะ?! นี่เธอจำได้แล้วหรอ?"
"เปล่า..."
"แล้วเธอ..."
"แต่ฉันไม่เคยลืมต่างหาก...ว่าฉันรักนายมากแค่ไหน"
"..." แล้วคิบอมก็ดึงซูซอนเข้ามากอดโดยไม่พูดอะไรให้มากความ
"ต่อไปนี้...ฉันจะเป็นสามีที่ดีของเธอ"
"นายว่าอะไรนะ?!!...ใครจะเป็นภรรยานายกัน!"
"ก็เธอไง ยัยคุณหนู^^" แล้วคิบอมก็หอมแก้มซูซอนไปหนึ่งฟอดใหญ่^///^
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ของคุณแก้มปริค่ะ^^
ชื่อเล่นหรือฉายา// ไฮล์ (แปลว่าผู้เป็นนายเป็นภาษานอร์เวย์นะคะ >_<) ฉายา//โรส (ผู้หญิงที่สวยงามแต่เปี่ยมไปด้วยหนามพิษ *0*)
"ยัยไฮล์คิดว่าตัวเองดีเลิศนักรึไง"
"-_-" ไฮล์เดินผ่านกลุ่มนักเรียนสาวอย่างเบื่อหน่าย เธอได้ยินคำพูดแบบนี้จนชินแล้วล่ะ
"ลองเจอกับคิบอมหน่อยเดี๋ยวก็ไม่กล้าแล้วล่ะ ฮิฮิ"
"นี่ว่างมากนักหรือไงฮะ พวกเธอไม่มีปัญญาเป็นแบบฉันเลยอิจฉาใช่ไหมล่ะ ชิ -^-"
"แล้วเธอดีนักหรือไง แค่รวยแค่นี้ทำเป็นหยิ่ง เฮอะ!"
"ดีกว่าพวกเธอละกัน จะคิบมคิบอมที่ไหนฉันก็ไม่กลัวทั้งนั้นล่ะย่ะ! -^-"
"ปากดีไปเถอะ เดี๋ยวเจอจริงแล้วอย่ามากรีดร้องละกัน!"
"กรีดร้อง? ผู้ดีอย่างฉันกรีดร้องไม่เป็นหรอกย่ะ โฮ่ๆ~"
"กรี๊ดดดดดดด นังนี่!"
"อะไรยะ ไปเรียกนายบอมๆบัมๆของพวกหล่อนมาสิ~~~"
"กรี๊ดดดดดดด"
ผลัก!
"โอ๊ย!" ไฮล์ร้องขึ้นเมื่อไปชนเข้ากับแผงอกของใครสักคน
"......" ไฮล์ค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆเมื่อรู้สึกว่ามันเงียบแปลกๆ
"นี่นาย! ชนแล้วไม่รู้จักขอโทษรึไงยะ!"
"ทำไมต้องขอโทษ -_-^"
"เพราะนายชนฉันไงยะ!~ เข้าใจไว้ด้วยนะ!"
"ชนเธอ? แล้วไง?"
"นี่นาย! ไม่รู้จักคุณหนูผู้สูงศักดิ์อย่างฉันรึไง ขอโทษฉันมาซะดีๆ!"
"คุณหนูผู้ตกยากน่ะหรอ"
"นาย....!!! มันจะมากไปแล้วนะ! ฉันจะฟ้องให้คุณพ่อไล่นายออก!"
"ที่แท้ก็มีพ่ออยู่เบื้องหลัง ผู้หญิงขี้ขลาด"
ก่อนจะรักกัน
ปัง! ไฮล์เดินเข้าไปวางกระเป๋าลงที่โต๊ะของคิบอมอย่างแรง
"ฉันจะนั่งตรงนี้"
"ก็เห็นๆอยู่ว่าฉันนั่งอยู่นี่"
"แต่ฉันอยากนั่งตรงนี้ ลุกไป -^-"
"เอาแต่ใจตัวเอง"
"นายว่าไงนะ!~ กล้าว่าคนอย่างฉันงั้นหรอ"
"แล้วคิดว่าด่าแรดที่ไหนอยู่งั้นสิ!"
"มันจะมากไปแล้วนะ!"
หลังจากที่รักกัน
"เลิกซื้อของสุรุ่ยสุร่ายแบบนี้สักที -_-;;"
"ยุ่งอะไรด้วยยะ นายไม่ใช่ฉันนี่"
"แต่ฉันเป็นแฟนเธอนะ"
"นั่นมันอีกเรื่อง -_-^ ฉันจะซื้ออะ มีไรป่ะ -..-"
"อยากโดนจับจูบ?"
กรี๊ดดดดดด >O< จบอย่างหื่นกามมมมมม
"คิบอมคะ~~ >O< แซนดี้หิวจังเลยค่ะ" ไฮล์หันไปมองสาวสวยที่วิ่งเข้ามาเกาะแขนคิบอมอย่างออเซาะทั้งๆที่เธอก็นั่งหน้าสลอนอยู่ข้างๆเขาแท้ๆ
"ปล่อย" คิมบอมพูดเรียบๆ
"ไม่ค่ะ >_< คิบอมต้องไปกินข้าวกับแซนดี้ก่อน!"
"สะกดคำว่ากุลสตรีเป็นบ้างไหม? เห็นบ้างไหมว่าคิบอมเค้ามีแฟนแล้ว" ไฮล์พูดออกไปเรียบๆ
"แล้วไงยะ! มีแฟนได้ก็เลิกได้เหมือนกัน! >O<"
"เธอ....!!!"
"เมื่อไหร่เธอจะเลิกซื้อของแบบนี้สักที =_=;;" คิบอมถามอย่างเหนื่อยหน่ายใจ
"ไม่มีทาง~ นายทนฉันไม่ได้ก็เลิกกันไปเลยสิ~ ชิ~ -^-"
"ไม่มีทาง -_- ใครจะไปเลิกกับยัยคุณหนูโง่ๆอย่างเธอ"
"เอ๊ะ! นี่นายหรอกด่าฉันหรอ -_-^"
"ฉลาดนี่ -_-"
"พูดอย่างนี้เลิกกันเลยดีกว่ามะ -_-^^^"
"ถ้าพูดคำนี้อีกทีจุดจบของเธอจะอยู่ที่บนเตียงนะ -_-+"
จบแบบหื่นอีกแล้วววววว กรี๊ดดดดด
ของคุณPrincess_Rinoaค่ะ^^
บุคลิก - ท่าเดินเพราะเธอจะยืดตลอด บวกกับ ความที่เธอติดจะหยิ่งๆอยู่แล้ว เลยยิ่งเชิดไปกันใหญ่
รูปร่างหน้าตา - หน้าเรียวไข่ได้รูป ปากนิด จมูกหน่อย สูงเพรียว ผมสีช็อกโกแลต
เป็นคนที่ดูภายนอกแล้วหยิ่งๆ แต่ถ้าใครได้รู้จักจริงๆจะรู้ว่าเธอเป็นยังไง นิสัยชอบช่วยเหลือคนอื่น ใจดี แต่ออกจะเงียบๆ ไม่ใช่ว่าเย็นชาแต่ไม่ค่อยพูด จะตอบด้วยการยิ้มแทน เป็นคนขี้อ้อน เอาแต่ใจ ชอบให้คนเอาใจ เอาใจคนเก่ง ง้อเป็นการกระทำซะมากกว่า เพราะไม่ค่อยพูดอยู่แล้ว เนื่องจากเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดจึงทำให้เธอดูหยิ่งในสายตาคนอื่นๆนั่นเอง เวลาว่างชอบขลุกอยู่กับเจ้าTiggy(ทิ๊กกี้)สุนัขพันธุ์โกลเด้นท์ รีทรีฟเวอร์ ที่คุณพ่อซื้อให้ในงานวันเกิดเมื่อ 2 ปีก่อน รักครอบครัวมาก รักเพื่อนมาก รักสุนัขมาก แล้วเวลาว่างมากๆอีกก็ ชอบถ่ายรูป ชอบดูตัวเองในมุมต่างๆว่าเป็นยังไง รักการกินนมสด แต่เกลียดผักเข้าไส้ ที่สูงได้เพราะนมนี่เอง
ครอบครัว - อยู่ในฐานะร่ำรวยเอาการ พ่อทำธรุกิจส่งออก แม่เป็นหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทLa Moi(ลา มัว)ที่ส่งออกน้ำหอมทั่วโลกแถมยังขายดีเป็นอันดับที่2ของวงการน้ำหอมอีกด้วย (ถ้าอันดับ1เดี๋ยวมันเว่อร์ไป)
ความรัก - กำลังไปได้ดีกับ Hiper(ไฮเปอร์)แฟนหนุ่ม ที่คบกันมาได้ปีครึ่งแล้ว
ก็ประมาณว่า นางเอกเราไปกินนมสดที่ร้านxxxกับเพื่อนๆ เผอิญว่ามีกลุ่มอันธพาล(พระเอก) มามีเรื่องกันพอดี แล้วมีคนแจ้งตำรวจ เขาเลยวิ่งเข้ามาในร้านนมสดก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งกับโต๊ะนางเอกหน้าตาเฉย แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พวกเพื่อนๆของนางเอกน่ะซี
"คะ....ค คิบอม ตัวเป็นๆเลยอ่ะแก"เพื่อนนางเอกกระซิบให้นางเอกรู้ว่ามีคิบอมมานั่งโต๊ะด้วย นางเอกเราก็ไม่รู้จะพูดยังไงเลยตอบไปว่า "หรอ...?^_^"ตอบแล้วยิ้มตามสไตล์ คิบอมก็ค่อยหันมาช้าๆอย่างสโลว์โมชั่น(เวอร์ไป) แล้วบอกว่า"ขอนั่งด้วยแปบ ตำรวจไปเมื่อไหร่ แล้วจะไป..." นางเอกเราเลยบอกว่า "ตามใจดิ...."แล้วก็กินนมสดต่อ ผิดกับเพื่อนนางเอกที่กำลังคลั่ง
"นี่นายมองไรเนี่ย แล้วสายตาแบบนี่อ่ะเก็บไปใช้กับคนอื่นนู้นไป๊! ฉันไม่ชอบ"เดียร์
"ทำไมอ่ะฮะ!(มีตะคอก)ฉันจะมองแบบนี้มีปัญหาไรม่ะ"นายกวนมากคิบอม
แล้วก็เถียงกันไปไม่รู้จบ
หลังรัก - เพราะเราไม่อยากให้เค้ามีเรื่องชกต่อยกับคนอื่น เราพยายามห้ามเค้าแต่เค้าก็ไม่ฟัง เลยเป็นสาเหตุทำให้ทะเลาะกัน
อุปสรรค - แฟนเก่าล่ะกัน เพราะข้างต้นก็บอกไปแล้วว่า กำลังไปได้ดีกับ ไฮเปอร์ แฟนหนุ่มสุดหล่อ(ไรเตอร์ช่วยหาเหตุให้เลิกกันด้วยนะค่ะ)
เอาตัวรอด - ก็คงจะถามเค้าว่า"ต้องการอะไรอีก เราเลิกกันไปแล้ว ทำไมถึงทำอย่างนี้ เราก็มีแฟนใหม่ไปแล้ว กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอก เข้าใจหน่อยสิ หัดมีเหตุผลซะบ้าง ความรักที่ตายไปแล้วอ่ะมันกลับมามีชีวิตอีกครั้งไม่ได้หรอกนะเพราะว่ามันตายไปแล้วไงล่ะ ขอให้เข้าใจด้วย เลิกยุ่งกับเราเถอะ นายยิ่งทำให้เราลำบากใจ"
ก๊ากกๆๆๆๆ เป็นไงเค่อะ พอใช้ได้มิ?
ฝากด้วยล่ะกันเนอะ
ชอบ//ความสุข ความสงบ การวาดรูป ดนตรี
แล้วการเจอกันครั้งแรกของพวกเขาเป็นยังไงคะ(ขอแบบละเอียดๆ)//ตอนนั้นอินฮยองนั่งอ่านหนังสือเงียบๆคนเดียวที่ใต้ต้นไม้เล็กๆแห่งหนึ่งของโรงเรียน ซึ่งพอดีตอนนั้นคิบอมก็บังเอิญแอบนอนอยู่ใต้ต้นไม้เหมือนกัน (แต่อยู่กันคนละฝั่ง) แล้วอยู่ดีๆก็มีหนอนหล่นลงมาจากต้นไม้ตัวหนึ่ง = = ด้วยความที่อินฮยองเป็นคกลัวแมลง จึงกรี๊ดลั่นทันทีด้วยความตกใจ ทำให้คิบอมที่กำลังนอนเพลินๆสะดุ้งตื่นขึ้นมาและอารมณ์เสียเตรียมจะหันไปหาเรื่องทันที
"กรี๊ดดดดด"
"เฮ้ย! อะไรวะ"
แล้วคิบอมก็หันไปดู แล้วก็เจออินฮยองทำหน้าขยะแขยงสิ่งที่อยู่ตรงหน้ามาก =_=
"อะไรกันแม่คุณ นี่เธอกลัวแม้กระทั่งหนอนตัวเล็กๆเหรอ =_="
"ฉันคงไม่กลัวหรอกมั้ง กรี๊ดลั่นขนาดนี้ =[]=!!"
"เหอะ ผู้หญิงกลัวกะอีแค่หนอน ไร้สาระสิ้นดี"
"นายว่าใครไร้สาระ!"
"ฉันคงด่าหนอนตัวนั้นมั้ง - -"
"ไอ้บ้า! ไม่ต้องมาประชด!"
"ก็เธอถามฉันก็เลยตอบ"
"นาย...นายมัน...บ้าที่สุด!!"
"- -"
"เลิกทำหน้าซังกะตายได้แล้ว! ฉันไปอ่านที่อื่นก็ได้"
"ก็ดี ฉันจะได้ไม่รำคาญเธอมากนัก"
"เอ๊ะ!"
"จะไปก็รีบไปเถอะ -_-"
"ฝากไว้ก่อนเถอะ ไว้ฉันจะเอาคืนข้อหาที่นายกวนประสาทฉัน!"
"อืม -_-"
"กรี๊ด! อีตาบ้า >O<!!"
แล้วอินฮยองก็เดินไปอย่างฉุนเฉียว ทำให้คิบอมรู้สึกขบขันเล็กน้อยกับท่าทีของเธอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร และล้มตัวไปนอนต่อ
อุปสรรคความรักของคู่คุณคืออะไรคะ(นางร้ายจากไหนไม่รู้ พ่อแม่ พี่น้อง เพื่อน แฟนเก่า ฯลฯ)แล้วเขาขัดขวางคุณเพราะอะไร แล้วคุณจะเอาตัวรอดจากการขัดขวางของเขายังไงดีคะ(แกล้งกลับ อธิบายให้เข้าใจ อะไรก็ว่ามา ขอบรรยายละเอียดๆ)//แบบว่าแฟนเก่าของคิบอมอยากจะมาขอคืนดีกับคิบอม จึงคอยตามเกาะติดเป็นปลิงตลอด สร้างความรำคาญให้อินฮยองเป็นอย่างมาก จนวันหนึ่ง ความอดทนของเธอหมดลง จึงต้องขอเคลียร์กันหน่อย ^^+ (สมมติว่าแฟนเก่าของคิบอมชื่อโคนีนะคะ ^^"
"โคนี~"
"อะไรยัยจอมหยิ่ง =O="โคนีที่กำลังเกาะแขนคิบอมที่ทำสีหน้าเบื่อหน่ายหันมาถาม
"ฉันอยากจะถามว่า เมื่อไรเธอจะเลิกทำตัวเป็นชะนีเกาะแฟนชาวบ้านเขาซักที ^_^++"
"กรี๊ด!! คิบอมคะ! นังนี่มันว่าโคนีว่าเป็นชะนีค่ะ!!"
"อือ -_-"
"คิบอมจัดการมันสิคะ!!"
"ไม่ล่ะ ก็นั้นมันแฟนฉันนี่ -O-"
"กรี๊ดดด ไม่นะ! คิบอมต้องเป็นแฟนฉันสิ!"
"เสียใจจ้ะยัยหน้าด้าน เขาเป็นแฟนฉัน ^_^"ว่าแล้วอินฮยองก็เดินไปผลักโคนีแล้วเข้าไปกอดแขนคิบอมแทน
"กรี๊ดดดดด แก!! จำไว้เลยนะ แกทำให้ฉันเสียหน้า!!"แล้วโคนีก็เดินกระแทกส้นออกไปอย่างโมโหจัด
"เธอนี่ร้ายใช่เล่นเลยนะ -_-;;"
"เหอะ ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร..."
"ทำไมต้องมาที่นี่ด้วย -_-"
"เหอะน่า มานั่งเล่น"
"ฉันไม่เข้าเธอเลย ที่นี่มันน่าเบื่อจะตาย"
"อย่าเรื่องมากได้มั้ย -_-^"
"คร้าบๆ"
"ดี คิบอม..."
"?"
"ฉันทำขนมมา จะกินมะ =///="
"เธอทำเป็นด้วยเหรอ -_-?"
"หุบปากไปเลย =_=^"
"ล้อเล่นๆ กินสิ ^^"ระหว่างที่คิบอมกำลังจะกินขนม อินฮยองก็เอ่ยขึ้นมาอย่างลอยๆว่า
"นี่...ฉันก็เคยสงสัยนะว่า...ทำไมนายถึงไม่เคยบอกรักฉันเลย..."
"..."
"ฉันพูดอะไรก็ไม่รู้เนอะ ช่างมันเถอะ"
"ฉันรักเธอ..."
"อืม ห๊า!? O///O"
"ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เคยพูดก็ตาม แต่ฉันก็รักเธอจริงๆนะ"
"อื้ม -///-"
"แล้วเธอล่ะ?"
"ไม่บอกได้มั้ย ฉันเขิน =///="
"ไม่ได้ ที่ฉันยังบอกเลย - -"
"กะ...ก็ได้ ฉันก็รักนายเหมือนกัน >///<"
"ก็แค่นั้นแหละ ^_^"
จากที่ไม่เคยเห็นรอยยิ้มในใบหน้าของผู้ชายที่ชื่อว่าคิม คิบอม ตอนนี้เขากลับมามีรอยยิ้มอีกครั้ง เพราะ... 'เธอ'
The End (มันแปลกๆมั้ย =_=a)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ของคุณstrawberry_girlsค่ะ^^
ความคิดเห็น