U R my eye ! รักของเธอคือดวงตาของฉัน

ข้อมูลเบื้องต้น

http://www.stop-at-nothing.com/song/tong/wma/มาช่า%20วัฒนพานิช%20-%20ส่วนหนึ่งของฉัน_16.wma

เนื้อเรื่อง

                      เด็กหญิงผู้หนึ่งกำลังยืนร้องไห้อยู่ริมแม่น้ำฮัตตาริ  แสงอาทิตย์ส่องประกายยามพลบค่ำตกกระทบ 
        สายน้ำระยิบยะยับ เส้นผมสีทองปลิวไสวราวกับเป็นเนื้อหนึ่งเดียวกันกับสายลม แต่นัยน์ตาสีฟ้าของเธอกำลัง
       ขุ่นมัวเพราะน้ำตาของความเสียใจ กำลังร่วงหล่นลงเป็นสาย ดั่งหยดสายฝน พรำๆ แต่น้ำตาของเธอกำลังร่วงหล่น
       ลงเป็นสาย ดั่งหยดสายฝน พรำๆ

                            “ ฮือๆๆTT_TT..กระต่ายของฉัน  เธอโปรดฟื้นคืนมาหน่อยได้มั้ย...”

      เธอร้องกระซิกๆ เพราะความเศร้าโศกเสียใจกับการจากลาของกระต่ายสุดที่รัก  แต่จู่ๆมือก็มีมือหนึ่งยื่นเข้ามา

                         “เคียวโกะ..อย่าร้องไห้อีกเลยนะ..”  ทัตสึกิ เด็กชายข้างบ้านของเธอมายืนอยู่ตรงหน้า นัยน์ตาสีน้ำตาล
      กำลังจ้องมองมาที่เธอ เขายื่นมือมาให้เธอพร้อมกับรอยยิ้มแสนงดงาม ริมฝีปากของเขานั้นดูเอิบอิ่มสวยงามราวกับ
      เป็นปากผู้หญิง ผมสีน้ำเงินของเขาก็ปลิวไสวไปกับสายลมช่างดูสวยงามเสียจริงๆ 

                         ทันทีที่เด็กหญิงเห็นเขา ก็ไม่รอช้ารีบกระโดดโผเข้าไปกอดทันที วินาทีแรกของไออุ่นจากเขาเริ่มทำให้
      เธอ รู้สึกอบอุ่นขึ้น แต่มันยิ่งทำความเจ็บปวดของเธอนั้นเพิ่มมากขึ้นทวีคูณ จนอดที่จะร้องไห้คร่ำครวญออกไปไม่ได้

                    
                           “ ทัตจัง ฮือๆๆฉันเหงา  กระต่ายน้อยของฉัน มันทิ้งฉันไปแล้วต่อจากนี้ฉันจะทำยังไง 
                    ฉันไม่อยากต้องเหงา ไม่อยากจะต้องอยู่เดียวดายอย่างนี้ ทัตจังช่วยฉันด้วย  “  เธอเริ่มถ่ายทอด
                    ความเจ็บปวดให้เขาได้รับรู้

                    “เคียวโกะจัง ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ อย่าร้องไห้อีกเลยนะ ไหนลองยิ้มให้ผมดูหน่อยสิ”

            เด็กชายเริ่มกล่าวคำสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างเธอ พร้อมกับกอดเธอไว้แน่น แววตาทั้งสองจ้องมองประสานกัน
           พร้อมกับรอยยิ้มของเขา ที่ส่งไปให้เธอ ทำให้ แววตาอันสดใสของเธอได้ส่องประกายขึ้นอีกครั้ง 

                     “อืม...ฉันจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว..”  เธอพอใจกับคำสัญญาของเขา และเชื่อว่าคำสัญญาของเขาเชื่อใจได้

            ตอนนี้เธอสุขใจแล้ว ไม่มีสิ่งใดทำให้เธอสุขใจมากมายเท่าเขา   สองสายตา อมยิ้มประสานกัน 

                                             ทัตจังเธอจะ ต้องอยู่เคียงข้างฉันตลอดไปนะ...

                               “เคียวโกะ!!!!!!!!!!  ระวัง”     ขณะที่เธอกำลังขี่จักรยานเหม่ออยู่นั้น
                จักรยานของเธอชนกับใครอีกคนเข้าอย่างจัง                                
                                           “กรี๊ดดดดดดดดด”         เพราะแรงกระแทกของจักรยานอีกคันอย่างแรง 
               ตัวของเธอจึงล้มกลิ้งลงกับพื้น         ทำให้แขนข้างซ้ายเสียดสีกับพื้น เกิดถลอกขึ้นเล็กน้อย

                        ”  ฮานะนั่นเอง  จะรีบไปไหนเนี่ย “  ฮานะเพื่อนร่วมห้องของเธอนั่นเอง ที่ขี่จักรยานมาฝากรอยแผล
            ให้เธอ   เสียแต่เช้า

                      “ไม่รู้หรอ วันนี้เค้าประกาศผลสอบโควต้าไปยุโรป “ 

                      “หา..- -! ตายละ อย่าบอกนะว่าเธอก็สอบด้วยเนี่ย^_^! “ สาวน้อยสมองใส ไร้ความใส่ใจกับ
            สิ่งรอบข้างอย่างเธอ งงเข้าอย่าจัง

                     “ใช่แล้ว ทัตสึกิก็สอบด้วยนี่” ฮานะกล่าวคำสะกิดใจให้กับเธอ

                     “หืม..ทัตจังด้วยหรอ จริงสินะ  ลืมไปเลย”  เธอลืมคิดถึงเรื่องสำคัญแบบนี้ได้ยังไง แต่วินาทีนั้น
            ความเงียบสงบก็เริ่มมาแวะเยี่ยมเยียนเธออีกครั้ง

                         ถ้าทัตจังไม่อยู่ ฉันจะเป็นยังไงนะ เธอรู้สึกเศร้า รับความหว้าเหว่ที่กำลังจะเกิดขึ้น

                    “เคียยยยยวโกะ!!..”       เสียงร้องของทัตจังดังมาแต่ไกลร่างกายของเขา
          รีบกระโดดเข้าไปโผกอดเธอด้วยความดีใจ ทำเอาคนที่กำลังยืนเหม่อ ไม่ได้ตั้งตัวแทบล้มทั้งยืน“
         เคียวโกะ..ผมได้ไปยุโรปแล้ว ไชโย ดีใจสุดๆเลย” เขารีบบอกข่าวดีของเขาให้เธอรับรู้

                   “.............หรอ..”   เธอถึงกับอึ้งอยู่นาน ดูเหมือนว่าข่าวดีของเขากำลังจะเป็นข่าวที่ร้ายของเธอ 
           สมองของเธอกำลังสับสน และอ่อนล้า จนไม่พร้อมที่จะสั่งการใดๆออกไป ทันใดนั้นความเงียบสงบ
          ก็เริ่มเข้าครอบงำ เมื่อคนหนึ่งกำลังยืนตัวแข็งทื่อ ไม่อยากจะรับรับรู้อะไร

                     “เคียวโกะ อย่าทำหน้าหยั่งงั้นสิ ผมไม่ทิ้งคุณไปไหนหรอก ผมจะโทรหาคุณบ่อยๆ จะร้องเพลงให้คุณฟัง
            ยามเหงา จะโทรมาหาบ่อยๆเลยดีมั้ย  อย่าร้องไห้อีกเลยนะ “ เขาเริ่มกล่าวคำสัญญาขึ้นอีกครั้ง ดูเหมือน
            คำสัญญาครั้งนี้จะดูหนักแน่นมากกว่าทุกครั้ง เพราะไม่ได้มีแต่เธอคนเดียวที่เสียใจกับการจากกันไกลครั้งนี้ 
            เขาก็รู้สึกเสียใจไม่น้อยไปกว่าเธอเช่นกัน

                  
                        “ เท็ตจัง..6 ปีที่แล้วเธอก็เคยบอกกับฉันว่าจะอยู่เคียงข้างฉันตลอดไป  “ เธอกล่าวถึงคำสัญญาในอดีต
           เตือนใจเขาอีกครั้ง

                      “ผมไม่ได้ทิ้งคุณไปไหนสักหน่อย  ผมจะดูแลคุณตลอดไป ผมสัญญา ไม่ว่าจะต้องไกลกันสักแค่ไหน 
            ก็ให้เชื่อใจผมเถอะ คำสัญญาของผม มันมีค่าเท่าชีวิตเลยนะ “ คำพูดหนักแน่นของเขายืนยันถึงที่สุด 
           เพราะเขาต้องการให้เธอเชื่อใจเขาและรอวันที่เราจะกลับมาพบกันอีกครั้ง เขารักเธอมาก เธอก็รักเขามากเช่นกัน 
           คำสัญญาของเขาเรียกรอยยิ้มของเธอกลับมาได้อีกครั้งเช่นเคย  นิ้วก้อยข้างขวาของเขาเริ่มขยับมาเกี่ยวพัน
           ที่นิ้วก้อยข้างซ้ายของเธอ

                    “อืม..สัญญานะ สัญญา^_^”  เธอยินดีตอบรับคำสัญญา เพราะเธอเชื่อใจเขา คำสัญญาของเขาเชื่อถือได้
            เขาไม่เคยต้องให้เธอรอเก้อ ไม่เคยทำให้เธอเสียใจ ไม่เคยผิดสัญญาและตอนนี้เธอพร้อมแล้วที่จะรอคอย
           การกลับมาของเขา รอวันที่เราทั้งสองจะได้มาพบเจอกันอีกครั้ง

                          เมื่อถึงยุโรป ทัตจังรีบโทรหาเคียวโกะทันที และทำอย่างนี้ตลอดไปทุกๆวัน แม้วันไหนไม่มีเวลา 
          ต้องเรียนหนัก เขาจะรีบโทรไปบอกเธอทุกคืนว่าฝันดี ไม่เคยปล่อยให้เธอต้องเหงา อ้างว้างและเดียวดาย
        เพียงลำพัง  ทุกๆวัน ทัตจังจะเล่าเรื่องราวที่เขาพบเจอในแต่ละวันให้เธอรู้ ร้องเพลงให้เธอฟังก่อนนอนและ
     จะถามเธอเสมอว่า

         
                          คนดีของฉัน วันนี้เธอเป็นอย่างไรบ้าง  สบายดีไหม ไปพบเจอเรื่องอะไรที่ทำให้ทุกข์ใจบ้างหรือเปล่า 
                ถ้าวันไหนที่เธอต้องเจ็บปวด ขออย่าเก็บเรื่องราวนั้นไว้เพียงคนเดียว โปรดถ่ายทอดความรู้สึกนั้น ให้ฉัน
               ได้รับรู้บ้างเถิด ฉันพร้อมจะอยู่เคียงข้างเธอ แม้ว่าเวลานี้เธอจะเหงาก็กำลังเศร้าใจ ขอให้เธอรู้ไว้เสมอ 
               ว่าฉันจะขออยู่ข้างกายของเธอ อย่างนี้...ตลอดไป

           แม้ว่าเขาทั้งสองจะอยู่ไกลกันสักแค่ไหน แต่ระยะทางก็ไม่ได้เป็นอุปสรรค์ทำให้ความรักของทั้งสองลดน้อยลง
          เลยสักนิด กลับทำให้สายสัมพันธ์ของทั้งสองเพิ่มมากขึ้นทุกนาที ไม่น้อยไปกว่าระยะทางที่ห่างกันเลยสักนิด

                  “เคียวโกะ พรุ่งนี้ผมจะกลับญี่ปุ่นแล้วนะ “ นี่คงจะเป็นคำพูดที่เธออยากได้ยินมากที่สุดตลอดระยะเวลา 3 ปี

                “จริงหรอออ!  ของฝากด้วยนะอย่าลืม อิอิ ^^” ความดีใจของเธอนั้นมันมากมายเสียเกินจะพรรณาออกไปได้

                 “แน่นอนอยู่แล้วครับอิอิ”

                     เธอดีใจกับการกลับมาของเขามาก จึงรีบตื่นขึ้นมาเพื่อทำอาหารเช้าตอนรับคนรักของเธอ ที่กำลังมุ่งหน้า
                กลับคืนมา เธอตั้งคำถามที่จะถามเขาขึ้นในใจมากมาย และคิดจะเล่าความรู้สึกต่างๆของเธอนั้นให้เขา
                ได้รับรู้จนลืมดูเวลาเสียสนิท

                          “หา สายป่านนี้แล้วหรอเนี่ย ปกติก็ไม่เคยทำนี่นา ..เอน้ำก็ร้อนแล้วนี่ ตั้งไว้ตรงนี้ก่อนแล้วกัน”

                 เธอตั้งหม้อน้ำร้อนที่มีหูจับที่ยาวไว้ข้างๆเตา ขณะที่เธอกำลังใช้สองมือกับอีกสองตาก้มลงหาคอนแทค
                ที่ดันตกลงพื้นไปตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

                    “กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!”

                เสียงกรีดร้องของเธอดังลั่นไปทั่วบ้าน ช่างเป็นโชคร้ายของเธอขณะที่ลุกขึ้นหัวดันไปชนกับหางหม้อเล็กๆ
               ที่มีน้ำร้อนอยู่ในนั้น  มันสาดเข้าที่ตาทั้งสองข้างของเธออย่างจัง ความดีใจกลับการของเขา ทำให้
              ตอนนี้กลายเป็นความเจ็บปวดเกิดขึ้นเพราะความไม่ระวังของเธอ เกิดขึ้นอย่างทรมาน เธอร้องไห้ด้วยง
              ความเจ็บปวด ภาพของเขาอันเป็นที่รักปรากฏขึ้นตรงหน้า ภาพของไออุ่นกายที่เขามักโผกอดเข้าด้านหลัง
              ภาพของเด็กชายที่ยืนอมยิ้มขอให้เธอหยุดร้องไห้และยิ้มให้เขาอีกครั้ง ภาพของคำสัญญาที่เขาได้เคย
              กล่าวไว้ให้กับเธอ จึงทำให้เวลานี้เธออดคิดถึงใครไปไม่ได้ นอกจาเขา

                   
                                  ทัตจัง ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง ฉันคิดถึงเธอ  มากมายเสียเหลือเกิน...

             เธอพร่ำร้องไห้หาเขาด้วยความทุกข์ทรมานจนหมดสติไปทันทีที่ได้สติ เธอก็รู้ว่าดวงตาของเธอกำลังมืดมน
           มองอะไรไม่เห็น ความอ้างว้างเดียวดาย  เริ่มเข้ามาสัมผัส  มันใกล้เข้ามา เข้ามาใกล้เธอทุกๆวินาทีที่ผ่านพ้นไป

                 
                         “เคียวโกะ..ผมมาหาคุณแล้ว”  

                           เสียงของชายอันเป็นที่รัก ได้กู่ก้องขึ้นในใจเธออีกครั้ง อ้อมกอดของไออุ่นที่เคยได้สัมผัสเข้ามาโอบประชิด
                 ตัวของเธอจากด้านหลัง

                         “ทัตจังๆ นั่นทัตจังใช่มั้ย ทัตจังๆตาของฉัน  ตาของฉัน ฮือๆๆ ฉันแอบได้ยินพยาบาลคุยกัน  
                 ฉันจะมองไม่เห็นอะไรอีกทัตจังช่วยฉันด้วยฉันมองไม่เห็นอะไรเลย ฉันเจ็บปวดและทรมานจริงๆ TT_TT...”  

                       เมื่อเคียวโกะรู้ว่าเขากลับมาหาเธอแล้ว ความสุขใจและเจ็บปวดทรมานกับบาดแปลที่ตาของเธอ
              มันยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น ๆ ทุกนาที เธอจึงกลั้นน้ำตาของความสุขใจและความเจ็บปวดไว้ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว 
              เธอได้แต่พร่ำร้องไห้กับเขาทันที

                          “ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร ผมจะเคียงข้างคุณตลอดไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  คุณยังจำมันได้ใช่ไหม”

             เขารู้เหตุผลอย่างดี ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับตาของเธอ เขาเฝ้ามองดูเธอที่ตอนนี้ได้รับความเจ็บปวดทรมาน
            มากมายเหลือเกิน เขาเจ็บปวดและรู้สึกสงสารที่ต้องเห็นเธอในสภาพแบบนี้  ทำให้น้ำตาของเขาก็พร่ำร้องไห้
            ออกมาไม่หยุดเช่นกันกับเธอ

               “นี่..คือดอกกุหลาบสำหรับเธอ เธอชอบมันมากใช่ไหม ผมไม่ลืมที่จะซื้อมันมาให้เธอนะ”

                  แม้ตาของเธอจะมองไม่เห็นอะไรอีกต่อไปแล้ว  แต่เธอก็สามารถสัมผัสและสูดดมกลิ่นไอของกุหลาบนั้นได้
              ทัตจังกอดเธอไว้แน่น พร้อมๆกับการเล่าเรื่องราวในยุโรปที่เขาเจอให้เธอฟัง ร้องเพลงให้เธอฟังและบอกกับเธอ
             ครั้งแล้วครั้งเล่า   พร้อมกับมอบสร้อยเส้นหนึ่ง ใส่ไว้ให้กับเธอ และบรรจงจูบเธอด้วยความรักและความคิดถึง 
               ที่จะยังคงตรึงในหัวใจของเขาและเธอนานแสนนาน

                         “ไอชิเตะ..อิรุโยะ ..ผมรักคุณที่สุดไม่ว่านานเพียงใดผมก็ยังจะรักจะรักคุณ ผมกล้าสัญญา
                  และสาบานได้เลยว่า  ผมไม่ทิ้งคุณไปไหน ผมจะอยู่เคียงข้างกายคุณ ร่วมเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต 
                ขอให้คุณจำคำนี้เอาไว้ให้ดี ผมรักคุณ”

                         เขาพร่ำร้องไห้กับเธอครั้งแล้วครั้งเล่า จนวันคืนอันโหดร้ายได้ผ่านพ้นไป

                           เช้าวันใหม่ที่สดใสของเธอเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง หลังจากการผ่าตัดเปลี่ยนตาของเธอเสร็จสิ้น
                  เธอก็อยู่กับ ความหลับใหลนานถึง 3 วัน จนถึงวันที่เธอเปิดตา เธอจึงเริ่มมองเห็นทุกสิ่งอีกครั้ง 
                 แต่เมื่อมองไปรอบๆ เขาที่รักของเธอ กลับไม่มายืนอยู่ตรงหน้า

                                        “แม่คะ  เท็ตจังละ”

                                        “เท็ตจังเค้าต้องไปไกลอีกครั้งแล้ว  แต่เค้าสัญญากับลูกไว้แล้วใช่ไหมว่าเค้าจะเคียงข้างลูกตลอดไป”

                                          “ใช่คะ  แม่รู้...เท็ตจังบอกกับหนูว่า จะร่วมเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต..ตลอดไป”

                                         ..........................!!!!..คำนี้...

                                เธอเริ่มสงสัยและสะกิดใจกับประโยคหนึ่งของเขา และหันกลับไปมองหน้าของคนเป็นแม่อีกครั้ง 
                               น้ำตาของเธอหยดลงกับคำเฉลยที่เกิดขึ้น

                                              “  เท็ตจังเค้าฆ่าตัวตายก่อนวันที่ลูกจะผ่าตัด  เพื่อที่จะมอบดวงตาคู่นั้นให้กับลูก                                                                                        เค้ารักลูกมากนะ เคียวโกะ”    

                              คำพูดสุดท้ายของแม่ ทำเอาใจแทบหยุดเต้น  ความเงียบสงบเริ่มเกิดขึ้นพร้อมกับความเจ็บปวด  
                        เธอเข้าใจแล้วกับคำพูดของเขา เข้าใจทุกความรู้สึกที่เขาพูดออกมา มันเจ็บมากเหลือเกิน 
                        เหมือนกับโดนธนูพุ่งเข้าใส่ วินาทีที่พึ่งผ่านพ้นไปนั้นเธอรู้สึกเหมือนกับ การตายได้แล้วได้เกิดใหม่ 
                         แต่ ณ เวลาตอนนี้ เธอกลับกำลังรู้สึกเหมือนคนตายทั้งเป็น  เธอเฝ้ามองไปยังสร้อยที่เขาเคยใส่ให้ไว้
                          วันที่ได้สัมผัสกับอ้อมกอดครั้งสุดท้าย

                                        “เคียวโกะ..ฉันรักเธอ  ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอและตลอดไป

            เคียวโกะ...คืนนี้ฝันดีนะ ฉันจะไปพบเธอในฝันทุกครั้งที่เธอต้องการ

            เคียวโกะ...วันนี้เป็นยังไงบ้างมีความสุขดีมั้ย  ยิ้มเพื่อฉันสักครั้งจะได้ไหม

            เคียวโกะ ...วันนี้ฉันจะร้องเพลงให้เธฮฟังก่อนอน 
                              เธอจะต้องหลับฝันดีทั้งคืน   อย่างแน่

             เคียวโกะ ...ถ้าวันไหนเราต้องจากกัน  ฉันอยากให้คุณเข้มเข็ง 
             อย่าร้องไห้ จงยิ้มสู้รับวันใหม่ อย่าหวาดกลัวและไหวหวั่น เพราะฉัน
             จะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเธอ..^_^”

                     ทุกครั้ง ที่เธอเปิดจี้รูปหัวใจที่มีรูปของเคียวโกะและเท็ตจังขึ้น  เสียงที่เขาบรรจงอัดไว้เป็นร้อยคำพูดขึ้นมา
         ทุกครั้ง  ทุก 5 วินาที  เสียงจะเปลี่ยนไปเรื่อยๆ หรือคำพูดจะเปลี่ยนไปทุกครั้งที่เธอเปิดมันขึ้น  สร้อยรูปหัวใจ
         ที่เท็ตสึกิสั่งทำขึ้นเพื่อมอบให้เธอไว้ ยามใดที่ต้องห่างกัน เธอจะได้มั่นใจว่าเขาจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอไม่เคย
         ห่างไปไหน ยังเป็นห่วงเธอเสมอ

                      เสียงของเขายังวนเวียนก้องกังวานในหัวใจของ ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ไม่มีครั้งไหนที่จะทำให้เธอพร่ำร้องไห้
           ออกไป ด้วยความคิดถึง แต่ความรักที่เธอได้รับจากเขาเท่ากับคำว่า

                        เคียวโกะ ...ถ้าวันไหนเราต้องจากกัน  ฉันอยากให้คุณเข้มเข็ง 
        อย่าร้องไห้ จงยิ้มสู้รับวันใหม่ อย่าหวาดกลัวและไหวหวั่น เพราะฉัน
       จะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเธอ..^_^”