คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บ่วงร้ายพ่ายรัก 100%
คยูฮยอนกลับมาถึงบ้านหลังจากไปส่งซอฮยอนที่บ้านเรียบร้อยที่คยูฮยอนดูเหนื่อยล้ากับการเตรียมงานมาตลอดสองวันที่ไม่ได้พักผ่อนเลยที่ต้องการให้งานออกมาสมบูรณ์แบบที่สุดและไม่มีข้อผิดพลาดได้และงานนี้ก็ทำให้คุณนายโจวพอใจมากที่ลูกชายของตัวเองทำงานได้ดีและยังเป็นการประกาศแต่งงานของคยูฮยอนและซอฮยอนไปในตัว
คยูฮยอนล้มตัวลงนอนบนเตียงกว้างอย่างอ่อนล้าเหนื่อยไปทุกอย่าง เหนื่อยทั้งกาย เหนื่อยทั้งใจกับการต้องทำทุกอย่างตามที่มารดาต้องการที่ไม่สามารถทำอะไรได้ตัวเองได้เลย ทั้งงานและเรื่องส่วนตัวที่คยูฮยอนต้องอยู่ภายใต้บงการชีวิตของมารดา
ดวงตาเล็กปิดลงอย่างอ่อนแรงกับการมีชีวิตอย่างไร้ความหมายที่คยูฮยอนคิดว่าชีวิตนี้เขาอยู่เพื่ออะไรกันแน่ อยู่เพื่อตัวเองหรืออยู่เพื่อหน้าตาทางสังคมของตระกลูที่มันทำให้เขาต้องทนเจ็บปวดกับการอยู่แบบนี้ การแต่งงานที่ต้องแต่งทั้งที่ไม่รักมันทำให้คยูฮยอนเจ็บปวดได้ไม่น้อย เพราะคยูฮยอนไม่ได้รักซอฮยอนเลยและไม่มีทางรักไปได้ ในเมื่อหัวใจของคยูฮยอนมีเพียงอดีตคนรักเพียงคนเดียว คนรักที่ได้จากเขาไปนานแล้วที่คยูฮยอนไม่อาจจะลบเลือนในหัวใจของตัวเองได้
ผมเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนแทบไม่อยากตื่นขึ้นมาพบควาวมจริง...............
ถึงมันจะดึกมากแค่ไหนแต่กับมีอีกคนที่ยังไม่นอนที่ยังคงอยู่ในห้องทำงานท่ามกลางความเงียบสงัดในยามค่ำคืนที่มีเพียงเสียงสัตว์เล็กร้องในค่ำคืน ดวงตาคมเข้มจ้องมองรูปที่อยู่ในมือด้วยความเจ็บปวด รูปถ่ายที่เคยถ่ายเอาไว้กับคนรักที่เป็นแม่ของฮันวอนตั้งแต่ที่เขาทั้งสองคบกันและรักกันจนทำให้มีพยานรักด้วยกัน ที่ซีวอนคิดวาดฝันตั้งแต่รู้ว่าตัวเองกำลังจะมีลูกกับภรรยาว่าครอบครัวของเขาจะต้องมีความสุขอยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูก เป็นครอบครัวเล็กๆอยู่ด้วยกันในบ้านหลังเล็กๆแต่ความฝันต้องพังทลายลงเมื่อภรรยาของเขาได้ทิ้งเขาและลูกชายไปตั้งแต่ฮันวอนเพิ่งคลอดได้แค่วันเดียวเพราะความจนที่ทำให้เขาต้องสูญเสียภรรยาไป จึงทำให้ซีวอนคิดฮึดสู้ขึ้นมาและทำไร่องุ่นที่เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่ครอบครัวทิ้งไว้ให้ จากที่ไม่มีอะไรเลยแต่ตอนนี้ชเว ซีวอนกลับมีทุกอย่าง มีไร่นับสิบไร่เป็นของตัวเองเป็นเศรษฐีหนุ่มตอนอายุยังน้อยที่ซีวอนสร้างทุกอย่างขึ้นมาก็เพื่อลูกชายเพียงคนเดียวที่ต่อไปฮันวอนจะได้ไม่ต้องลำบากเหมือนกับเขาเหมือนในอดีต
“ถึงผมรักคุณมากแค่ไหน แต่ผมก็ไม่สามารถบอกความจริงกับลูกได้ว่าคุณคือแม่ของเค้า ผมขอเจ็บคนเดียวดีกว่าที่จะให้ลูกมาเจ็บเหมือนกับผม”เสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดบอกกับรูปภาพในมือที่มันเป็นอดีตไปแล้ว ที่ไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกแล้ว
สายลมเย็นๆในยามเช้าที่แดดยังไม่แรงมากฮันวอนที่ตื่นตั้งแต่เช้าออกมาช่วยคนเป็นพ่อมาดูแลไร่ที่เตรียมจะเก็บผลองุ่นอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า ทำให้คนงานที่กำลังทำงานตัวเองอยู่ถึงกับยิ้มออกมากับความอบอุ่นของสองพ่อลูกที่จะลงมาดูไร่และคนเป็นลูกเรียนรู้การทำงานจากบิดาตั้งแต่ยังเด็กที่ทำให้คนที่เห็นพลอยยิ้มไปกับสองพ่อลูกที่ลงมาดูงานทุกเช้า
“พ่อครับแบบนี้องุ่นของเราจะไม่เสียหรอครับ”ฮันวอนถามขึ้นที่จับพวงองุ่นขึ้นมาดูที่มีแมลงเกาะอยู่
“ไม่ครับ พ่อให้คนงานฉีดสารกันแมลงที่เราสกัดมาจากสมุนไพรที่พ่อปลูกไว้หลังไร่ สารพวกนี้มันจะไม่เป็นอันตรายต่อคนเวลาที่เราทานเข้าไปด้วย”ซีวอนสอนลูกชายที่ตั้งใจฟังคนเป็นพ่อสอน
“แบบนี้เราก็ทานบนต้นได้เลยใช่มั๊ยครับ”
“ใช่แล้วครับ”ซีวอนขยี้ผมลูกชายอย่างเอ็ดดู ฮันวอนเด็ดพวงองุ่นมาทานเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อยทำให้ซีวอนอดยิ้มออกมาไม่ได้ “พ่อว่าเราไปดูทางโน้นต่อกันดีกว่า”ซีวอนลุกขึ้นเดินจูงมือลูกชายมาอีกฝั่งที่ออกมาเจอคิบอมยืนรออยู่ใต้ต้นใหญ่ฮันวอนรีบวิ่งเข้ามาหาคนเป็นอาทันที
“อามานานแล้วหรอครับ”
“อาเพิ่งมาถึงครับแล้วเนี๊ยเราลงมาช่วยพ่อเราทุกเช้าเลยหรอ”
“ครับอา ผมอยากช่วยพ่อทำงานบ้าง ผมไม่อยากให้พ่อเหนื่อยคนเดียวครับ”ซีวอนถึงกับหายเหนื่อยกับคำพูดของลูกชายที่อยากแบ่งภาระจากเขาไปบ้าง
“ซีวอนแกโชคดีจริงๆที่มีลูกอย่างฮันวอน”คิบอมบอกออกมาที่เขาก็ภูมิใจแทนเพื่อนไม่น้อยที่มีลูกรักดีและยังช่วยแบ่งเบาภาระได้ไม่น้อยที่ซีวอนยิ้มให้กับเพื่อน
“ชั้นว่าเราไปนั่งคุยกันในบ้านดีกว่าจะได้ทานอาหารเช้ากันด้วย”ซีวอนบอกออกมาและเดินจูงมือฮันวอนกลับเข้าบ้านที่คิบอมเดินตามด้วยรอยยิ้ม
บนโต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยอาหารน่าทานได้ยามเช้านี้ที่จะเป็นผลผลิตของไร่ฮันวอนที่ไม่ต้องไปซื้อของจากตลาดนำมาปรุงทำอาหารในเมื่อไร่ฮันวอนเป็นผลผลิตที่เหลือกินเหลือใช้ให้คนงานนำไปทำอาหารที่บ้านได้และพืชผักที่นี้ก็ยังปลอดสารพิษอีกต่างหาก
“อาทานผักที่ไร่ผมไม่ต้องกลัวว่ามีสารพิษด้วยนะครับ พ่อนะสั่งคนงานไม่ให้ใช้สารพิษฉีดลงผักทุกชนิดในไรน่เลยครับ”
“อย่างนั้นอาต้องทานให้เต็มที่แล้ว ไม่ได้ทานผักปลอดสารพิษแบบนี้มานานแล้ว”คิบอมบอกหลานชายด้วยรอยยิ้ม
“คิบอมนายจะกลับโซลเมื่อไร”ซีวอนถามขึ้นเมื่อเริ่มทานอาหาร
“ก็อีกสองสามวัน แกมีอะไรหรือเปล่า”
“ชั้นจะขึ้นไปโซลด้วย”ซีวอนพูดแค่นี้คิบอมหันมามองหน้าเพื่อนทันทีเพราะซีวอนไม่ค่อยเข้าเมืองบ่อยมากนักถ้าจะเข้าจริงก็จะต้องเป็นเรื่องจำเป็นที่เกี่ยวกับงานเท่านั้น “ชั้นจะพาฮันวอนขึ้นไปด้วย ชั้นอยากให้ลูกได้ไปเที่ยวบ้าง”
“พ่อจะพาผมไปเที่ยวโซลด้วยหรอครับ ฮันวอนดีใจจังเลยจะได้ไปเที่ยวโซลแล้ว”ฮันวอนตะโกนบอกอย่างดีใจที่จะได้เข้าไปเที่ยวในกรุงโซลเพราะซีวอนไม่เคยพาลูกชายไปเที่ยวโซลเลยแม้ฮันวอนร้องขอให้พาไปก็ตามแต่ซีวอนก็ไม่เคยพาลูกชายไปเลยแต่ครั้งนี้กลับพาลูกชายไปเองทำให้คิบอมอดสงสัยไม่น้อย
คิบอมที่อยู่คุยกับซีวอนในห้องนั่งเล่นที่ฮันวอนลงไปเล่นในไร่กับเพื่อนรุ่นเดียวกันทำให้คิบอมถามเพื่อนขึ้นมาตรงๆที่ไม่ต้องกลัวว่าหลานชายจะมาได้ยินเรื่องที่เขาจะพูดคุยกัน ที่ซีวอนปิดลูกชายมาโดยตลอด
“ซีวอนแกคิดอะไรอยู่ถึงจะพาลูกไปด้วยทั้งที่แกห้ามไม่ให้ฮันวอนไปโซลตลอด”
“ชั้นแค่อยากให้ลูกไปเที่ยวบ้างไม่อยากให้เค้าต้องทนอยู่เที่ยวเล่นแต่ในไร่อย่างเดียว อย่างไงฮันวอนโตขึ้นก็ต้องเข้าไปเรียนในโซลชั้นไม่อยากให้ลูกต้องมาจมอยู่เหมือนกับชั้น”
“ชั้นดีใจนะที่แกคิดได้ถึงอย่างไงสิ่งที่แกกลัวมันก็จะไม่เกิดขึ้นอยู่แล้ว”คิบอมพูดออกมาเพราะรู้ว่าเพื่อนกำลังกลัวอะไรบ้างอย่างอยู่ถึงไม่อยากให้ลูกชายเขาไปอยู่ในโซล
“ชั้นก็หวังอย่างนั้น”ถึงจะไม่คิดอะไรแต่ในใจของซีวอนก็ยังกลัวๆว่าอดีตจะกลับมาทำร้ายเขาและลูกอีกครั้ง
คยูฮยอนนัดดงแฮออกมาคุยที่เขาไม่อยากอยู่บ้านและไม่อยากไปพบกับซอฮยอนว่าที่เจ้าสาวที่จะแต่งงานกันในเดือนหน้าคยูฮยอนจึงหาเรื่องออกมานอกบ้านที่บอกกับคุณนายโจวว่าจะออกมาพบลูกค้าข้างนอกที่คุณนายโจวยอให้ลูกชายออกมาเพราะถึงอย่างไงเรื่องธุรกิจต้องมาก่อนเรื่องอื่นเสมอ
“คยูได้เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ นายคิดดูให้ดีนะนั้นชีวิตนายทั้งชีวิตนะนายจะทนอยู่กับคนที่นายไม่ได้รักไปทั้งชีวิตนายจะทนได้หรอ”ดงแฮพยายามหว่านล้อมให้เพื่อนตัดสินใจอีกครั้ง
“ดงแฮนายก็รู้ว่าชั้นขัดคำสั่งของท่านไม่ได้ นายก็รู้จักนิสัยแม่ของชั้นดีท่านทำทุกอย่างถ้าท่านต้องการ”
“แล้วนายจะทนเจ็บแบบนี้ไปหรือไง ชั้นไม่อยากเห็นนายเจ็บซ้ำสองแล้ว ชั้นอยากเห็นนายมีความสุขเหมือนกับคนอื่นเค้าบ้างที่ไม่ใช่มาจมอยู่กับความทุกข์อยู่ทุกวันนี้”
“ความสุขของชั้นจบลงตั้งแต่เค้าได้จากชั้นไปแล้ว ชีวิตของชั้นได้หมดสิ้นทุกกสิ่งทุกอย่างตั้งแต่วันนั้นแล้ว”ความเจ็บปวด เสียใจที่ไม่เคยลบเลือนไปจากใจของคยูฮยอนที่ยังคงอยู่ในจิตใจของคยูฮยอนอยู่ถึงทุกวันนี้ ดงแฮได้แต่มองเพื่อนอย่างเป็นห่วงและเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนว่าเจ็บปวดมากแค่ไหนที่ได้สูญเสียคนรัก
คยูชั้นจะช่วยนายอย่างไง ช่วยกับความผิดของชั้นที่ทำให้นายต้องเจ็บปวดอยู่ทุกวันนี้
ดงแฮแยกจากคยูฮยอนแล้วก็กลับมาบ้านที่รู้สึกผิดต่อเพื่อนที่เขาก็มีส่วนทำให้คยูฮยอนเป็นแบบนี้ที่กลายเป็นคนเศร้าซึม ไร้รอยยิ้มที่แต่ก่อนคยูฮยอนของเขาเป็นคนร่าเริง สนุกสนาน มีรอยยิ้มตลอดเวลาแต่ผิดกับตอนนี้โดยสิ้นเชิง
“คยูความผิดชั้นเอง ความผิดของชั้นที่ทำให้นายต้องเป็นแบบนี้”ดงแฮบอกออกมาเมื่อนึกถึงอดีตที่เขาก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตของเพื่อน ที่อยากกลับไปแก้ไขแต่มันก็สายไปแล้ว
คยูฮยอนที่ยังไม่กลับบ้านที่มาเดินเล่นแม่น้ำฮันที่แต่ก่อนเคยเป็นที่แห่งความสุขที่คยูฮยอนและคนรักชอบมาเที่ยวด้วยกันและได้สัญญารักกันเอาไว้ที่นี้และมันก็ทำให้คยูฮยอนนึกถึงอดีตกับน้ำตารินไหลออกมาจากนัยน์ตาคู่สวย
“คยูถ้าผมเรียนจบ ผมจะมาขอคยูแต่งงานนะเราจะแต่งงานและอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิตนะ”เสียงทุ้มอบอุ่นบอกกับร่างบางของคนรักที่ตัวเองสวมกอดจากด้านหลังและหอมแก้มนิ่มอย่างสุดรัก
“สัญญาแล้วนะว่าจะมาขอเค้าแต่งงานจริง”
“สัญญาด้วยลูกผู้ชายเลย เตรียมชุดเจ้าสาวรอเลยนะครับที่รักของผม”
คำๆนั้นยังก้องอยู่ในโสตประสาตของคยูฮยอนที่มันไม่เคยลืมลบหายชายคนรักไปจากหัวใจกับน้ำใสๆที่ไหลรินออกมา
“มันคงไม่มีวันนั้นอีกแล้ว วันที่เค้าจะได้แต่งงานกับตัวเอง เป็นเจ้าสาวของตัวเองอย่างที่ตัวเองอยากให้เค้าเป็น”เสียงสะอื้นบอกออกมาอย่างเจ็บปวดกับสิ่งที่ไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้วในเมื่ออีกไม่กี่เดือนเขาก็จะต้องเป็นเจ้าบ่าวให้กับผู้หญิงอื่นที่เขาไม่ได้รักเลยแม้สักนิด แล้วไม่คิดจะรักไปตลอดชีวิตแต่ที่ต้องแต่งงานเพราะเป็นความต้องการของมารดาที่อยากให้ธุรกิจของสองตระกลูมารวมทำธุรกิจด้วยกันโดยไม่มีฝ่ายใดเสียประโยชน์เลยและยังให้เป็นรากฐานของความมั่นคงที่ว่าจะไม่มีใครมาหักหลังโกงกันได้ถ้าลูกสองตระกลูแต่งงานด้วยกัน
สิ่งนี้สิ่งเดียวที่คุณนายโจวต้องการมากกว่าความสุขของลูกชายเพียงคนเดียว...............
ซีวอนรีบเคลียร์งานให้เสร็จก่อนที่จะพาฮันวอนขึ้นไปเที่ยวโซลอีกสองวัน ที่ตั้งแต่ฮันวอนเกิดมาซีวอนก็ไม่เคยพาลูกชายไปเที่ยวในโซลเลยที่มีที่นี้ที่เดียวที่ซีวอนไม่เคยทำตามใจลูก ถึงแม้ลูกชายจะร้องขอ ออดอ้อนให้พาไปแต่ซีวอนกลับไม่พาไปที่ซีวอนกลัวเพียงอย่างเดียวกลัวว่าจะเสียลูกให้กับใครบ้างคนและเจอคนที่ทิ้งเขาและลูกไป ที่ซีวอนต้องการลืมคนใจร้ายคนนั้นออกไปจากหัวใจให้หมด ไม่อยากให้ต้องมาทำร้ายเขาและลูกอีกต่อไป
“ถ้าผมยิ่งหนีความจริงแบบนี้มันก็ทำให้ผมยินเจ็บและเป็นการทำร้ายลูกในทางอ้อม ผมจะสู้กับความจริงว่าคุณได้ทิ้งผมกับลูกไป แต่ผมจะไม่บอกความจริงว่าคุณคือแม่ของเค้า แม่ที่ทิ้งลูกตัวเองได้ลง”น้ำเสียงอย่างเจ็บปวดมือใหญ่ลูบลงรูปของใครบ้างคนที่ไม่เคยลบหายไปจากใจของซีวอนเลย น้ำใสๆที่ไม่เคยร้องไห้กลับหยดลงมาบนรูปที่ซีวอนไม่สาวมารถทนเก็บกลั้นมันเอาไว้ได้อีกแล้ว
ฮันวอนที่แอบอยู่ตรงประตูรู้สึกสงสารคนเป็นพ่อที่ไม่เคยเห็นบิดาร้องไห้มาก่อน ทำให้ฮันวอนเข้าใจว่าตัวเองทำให้พ่อเจ็บและร้องไห้ที่ตัวเองอยายกไปเที่ยวโซล ที่นั้นคงมีความทรงจำระหว่างแม่และพ่อที่พ่ออยากลืมมันถึงไม่อยากพาเขาขึ้นไป
“พ่อครับผมไม่อยากไปโซลแล้วครับ”เสียงเศร้าเอ่ยออกมาที่ย่างกายเข้ามาในห้อง ที่ซีวอนรีบเก็บรูปใส่ลิ้นชักหันมายิ้มให้ลูกชาย
“ทำไมล่ะครับ ลูกอยากไปเที่ยวที่นั้นไม่ใช่หรอครับ”
“แต่ผมไม่อยากเห็นพ่อร้องไห้ ไม่อยากให้พ่อต้องเจ็บเพราะผม”ซีวอนจับไหล่ลูกชาย ยิ้มให้กับลูกชาย
“พ่อไม่ได้เป็นไร อย่าคิดมากซิครับ”
“ผมรู้นะครับว่าพ่อยังรักแม่อยู่ พ่อยังลืมแม่ไม่ได้และที่โซลคงมีความทรงจำระหว่างพ่อกับแม่ ผมไม่อยากให้พ่อต้องเจ็บเพื่อที่จะให้ผมมีความสุข”
“สำหรับพ่อไม่ว่าเราต้องการอะไรพ่อทำให้ลูกได้ทุกอย่าง พ่อไม่เคยเจ็บเพราะเรานะครับ ถึงพ่อไม่พาเราไปตอนนี้ สักวันพ่อก็ต้องพาเราไปอยู่ดี อย่าคิดมากซิครับคนเก่งของพ่อ”ซีวอนลูบผมลูกชายด้วยรอยยิ้ม ไม่อยากให้ลูกชายต้องคิดมากไปกับเขาด้วย “พ่อว่าเรานะไปนอนได้แล้วนะครับ พรุ่งนี้ต้องลุกมาช่วยพ่อเก็บองุ่นแต่เช้านะ”
“ผมรักพ่อนะครับ”ฮันวอนสวมกอดมารดา ซีวอนลูบหลังลูกชายด้วยรอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ความสุขที่เขาได้อยู่กับลูกที่เป็นสิ่งสุดท้ายของชเว ซีวอนที่เหลืออยู่
“พ่อก็รักลูกเหมือนกันครับ”สองพ่อลูกกอดกันด้วยความรักที่มีให้กัน ถึงฮันวอนจะไม่มีแม่แต่กลับไม่รู้สึกขาดอะไรไปเลย
คยูฮยอนกลับมาเข้ามาก็เกือบสามทุ่มที่คุณนายโจวยังนั่งรอลูกชายอยู่ในห้องโถงใหญ่ที่กลับบ้านผิดเวลา
“ไปไหนมาถึงเพิ่งกลับ แกรู้มั๊ยหนูซอมารอแกนานแค่ไหนรอจนทนไม่ไหวต้องกลับไปก่อน ทำอะไรให้เกียรติหนูซอเค้าบ้าง อีกไม่นานแกก็ต้องแต่งงานกับซอเค้าแล้ว”
“ผมทำตามที่แม่ต้องการทุกอย่าง ผมขอแค่ให้ผมมีเวลาของผมบ้าง เวลาที่ผมอยากอยู่คนเดียวตามลำพัง”คยูฮยอนบอกอย่างเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่ตลอดเวลาเขาไม่สามารถทำตามใจตัวเองได้เลย
“ให้แกมีเวลาคิดถึงไอ้ผู้ชายคนนั้นล่ะซิ อย่าคิดว่าชั้นไม่รู้นะว่าแกยังรักและคิดถึงมันอยู่ แกเลิกคิดถึงมันได้แล้ว มันทิ้งแกไปแล้ว!!!”คุณนายโจวเสียงแข็งกร้าวขึ้นมา
“แต่ซีวอนเป็นคนรักของผม เค้าเป็นสามีของผม เป็นพ่อของลูกผม ผมไม่มีทางลืมเค้าได้ ถึงซีวอนจะตายจากผมไปแล้วแต่ผมก็ไม่เคยลืมเค้าเลยและที่สำคัญแม่จะบังคับให้ผมลืมลูกในไส้ของผมไม่ได้”บอกอย่างอดกลั้น เจ็บปวดที่ทั้งชีวิตของคยูฮยอนไม่เคยลืมซีวอนและลูกน้อยที่ถูกพรากออกจากอกที่คลอดไม่ได้กี่วัน
“แต่แกต้องลืม พวกมันตายจากแกไปแล้ว ลูกของแกตายไปในกองเพลิงนั้นแล้ว ตายไปพร้อมกับพ่อของมัน”เสียงดุดันทรงอำนาจเอ่ยอย่างโหดเหี้ยม น้ำใสๆไหลออกมาจากในตาคู่กลมสวยแทบขาดใจ ใจสลายกับการรับรู้ สูญเสียคนรักไปทั้งสองทั้งคนทั้งลูกและสามีในเวลาเดียว ที่คยูฮยอนได้เห็นหน้าลูกเพียงวันเดียว
“ผมไม่มีทางลืมลูกและสามีของผมได้ ถึงผมจะแต่งงานกับผู้หญิงที่แม่หามาให้ ก็ได้แค่ตัวของผมไป ที่ใจของผมมันตายไปพร้อมกับซีวอนและลูกไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว”บอกออกมาทั้งน้ำตาที่หัวใจของเขามันตายด้าน ตายไปพร้อมกับซีวอนและลูกตั้งแต่หกปีที่แล้ว จะไม่มีใครได้เห็น ได้หัวใจของเขาไปได้นอกจากชเว ซีวอนและลูกเท่านั้น
ผมก็เหมือนวิญญาณที่อยู่อย่างไม่มีตัวตน หัวใจของผมได้ตายไปพร้อมกับคนรักของผมตั้งแต่วันที่เขาได้จากผมไปแล้ว………………
ไรเตอร์มาต่อให้แล้วนะค่ะ ไรเตอร์ไม่ได้สร้างปม หลอกรีดเดอร์เลยนะค่ะ
สำหรับการอ่านฉากรักของวอนคยูทุกเรื่อง รีดเดอร์เข้าไปฟอทวิตนี้กันได้ที่ @takfanfic ทวิตนี้ไรเตอร์จะลงรายละเอียดของฟิคและฉากรักทุกเรื่องในนี้ จะลงแค่ฟิคอย่างเดียวค่ะ เวลารีดเดอร์เข้าไปจะได้หาได้ง่ายหน่อย
ความคิดเห็น