เกมรัก เกมร้าย woongyong touch

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 กันและกัน

ซอนอุงนักร้องหนุ่มอนาคตไกลวัยเพียงยี่สิบปีที่เป็นลูกชายเพียงคนเดียวของคิมยองอุนประธานบริษัทคิมที่ตระกลูคิมติดอันดับหนึ่งในห้าของประเทศ แต่ความร่ำรวยมีหน้ามีตาของตระกลูกลับไม่ทำให้ซอนอุงมีความสุขได้ จึงทำให้ซอนอุงออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองที่ไม่หวังพึ่งพาบิดาและทำตามความฝันของตัวเองที่อยากเป็นนักร้องที่ยองอุนไม่ต้องการให้ลูกชายเพียงคนดียวเต้นกินรำกินแบบนี้

                “ชั้นให้ไปตามซอนอุงมาพบชั้น ไปตามมาให้ชั้นยัง”เสียงแข็งมีอำนาจเอ่ยถามขึ้นที่ยังไม่เห็นลูกชายมาพบตน

                “คุณชายกำลังมาครับท่าน”ลูกน้องคนสนิทบอกออกมาเป็นจังหวะที่ซอนอุงเข้ามาพอดี ลูกน้องก้มให้กับคุณชายและประธานคิมและเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้พ่อลูกได้พูดคุยกันตามประสาพ่อลูก

                “ พ่อเรียกผมมามีธุระอะไรหรือเปล่า”เสียงราบนิ่งถามขึ้น กลับใบหน้าเรียบนิ่งไร้รอยยิ้มของลูกชายเพียงคนเดียวของตระกลูคคิม

                “ชั้นต้องมีธุระกับแกใช่มั๊ยถึงจะต้องเจอแกได้”เสียงเข้มเอ่ยออกมาอย่างไม่พอใจ ซอนอุงได้แต่เงียบ ไม่อยากให้มีปัญหาไปมากกว่านี้ “เมื่อไรแกจะกลับมาอยู่บ้านสักที จะไปอยู่ข้างนอกทำไม บ้านตัวเองก็มีให้อยู่ทำไมถึงไม่อยากอยู่นัก”

                “ถ้าพ่อยอมรับสิ่งที่ผมทำได้ ผมก็จะกลับมาอยู่ แต่พ่อยังคิดจะให้ผมออกจากวงการ เลิกเป็นนักร้องพ่อหยุดความคิดนั้นไปเสียดีกว่า ไม่ต้องเรียกผมมาพบให้เสียเวลาเปล่า เพราะถึงอย่างไงผมก็ไม่เลิกกการเป็นนักร้องที่ผมรักแน่ๆ”เสียงหนักแน่นตอบออกมา

          “ไอ้เต้นกินรำกินนั้นมันจะพอประทังชีวิตของแกไปได้ถึงไหน ชั้นไม่อยากให้คนอื่นมาพูดได้ว่าชั้นเลี้ยงลูกไม่ดี ถึงต้องให้ลูกต้องไปเต้นกินรำกินแบบนั้น ยิ่งโดยเฉพาะไอ้ตระกลูปาร์คชั้นไม่อยากให้มันมาย่ำยีดูถูกชั้นได้ แกก็รู้ว่าตระกลูเรากับมันไม่ถูกกัน แล้วแกก็ยังทำให้พวกมันหาทางแก้แค้นชั้นจนได้”ซอนอุงสีหน้าเหนื่อยใจที่ต้องมารับรู้ความบาดหมางของสองตระกลู

                “ถ้าพ่อจะมาพูดเรื่องเดิมๆผมว่าพ่อไม่ต้องเรียกผมมาก็ได้ พ่อหน้าจะรู้คำตอบจากผมดีอยู่แล้ว แล้วผมไม่ขอรับรู้ความแค้นของพ่อกับคนตระกลูนั้น ให้ความแค้นมันจบลงไปเถอะครับ ถ้าพ่อไม่จบผมจะขอจบมันเอง”เสียงเรียบนิ่ง เย็นชาตอบออกมาและหุนหันเดินออกมาจากห้องทันทีโดยไม่ฟังเสียงของผู้เป็นบิดาที่เกิดโทสะอยู่ในห้อง ซอนอุงเดินออกมาที่เจออิทึกอยู่หน้าห้องพอดี ซอนอุงยิ้มให้กับคนเป็นน้าก่อนที่จะเดินออกไป อิทึกได้แต่ส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจกับความไม่ลงรอยของสองพ่อลูก

 

 

                ซองยงแต่งตัวลงมาจากบนห้องที่เตรียมตัวออกไปข้างนอกแต่กลับโดนพ่อและพี่ชายทักเสียก่อนทำให้ซองยงต้องเข้ามาหาบิดาและพี่ชายที่นั่งคุยกันอยู่ห้องโถง

                “จะออกไปไหนอีกล่ะเรา”ผู้เป็นพ่อถามออกอย่างอบอุ่นที่ผิดกับพี่ชายที่สายตามองน้องชายอย่างรู้ทัน

                “จะไปไหนได้ล่ะ ถ้าไม่ใช่ไปหาไอ้ซอนอุงมัน”

                “พี่ยองฮุน!!”เสียงเล็กแหวขึ้นมาอย่างไม่พอใจที่พูดว่าคนรักของเขาไม่ดี

                “ซองยงพ่อบอกเรากี่ครั้งแล้วไม่ให้ไปคบกับคนตระกลูนั้น ทำไมเราไม่ฟังพ่อบ้าง”

                “ทำไมผมต้องฟังด้วย ในเมื่อสิ่งที่ผมทำมันไม่ผิด ผมกับซอนอุงเราสองคนรักกัน มันผิดตรงไหนที่เราสองคนจะคบกัน พ่อกับพี่ยองฮุนอย่ามาห้ามให้ผมเลิกคบกับซอนอุงให้ยากเลย อย่างไงผมก็ไม่มีทางเลิกกับซอนอุงอยู่แล้ว”ซองยงบอกออกมาอย่างไม่พอใจกับสายตาร้ายมองไปยังพี่ชายที่นั่งยิ้มเยาะอยู่อีกฝั่ง “ผมไม่มีทางให้พี่ทำร้ายซอนอุงได้เด็ดขาด ถ้าพี่คิดทำร้ายซอนอุงเมื่อไรผมกับพี่ได้เจอดีกันแน่”ซองยงบอกออกมาอย่างจริงจังและเดินออกไป คุณปาร์คได้แต่ส่ายหน้ากับนิสัยลูกชายคนเล็กที่เอาแต่ใจ ไม่เคยฟังใครเลย

                “พ่อจะทำอย่างไงต่อไป”ยองฮุนถามขึ้นหลังจากน้องชายเดินออกไป

                “ชั้นไม่มีทางให้คนในตระกลูคิมเข้ามาอยู่ในตระกลูชั้นได้ ชั้นจะทำให้มันรู้คนที่คิดกระตุกหนวดเสืออย่างชั้นมันไม่ได้ตายดีแน่”สิ้นเสียงของคุณปาร์คยองฮุนถึงกับยิ้มร้ายออกมาที่จะได้จัดการซอนอุง

 

 

 

                ซอนอุงที่กลับมายังคอนโดของตัวเองที่เขาเอนกายนอนก่ายหน้าผากอยู่บนโซฟา นอนหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า ที่ต้องมารับรู้เรื่องความแค้นของสองครอบครัวหนำซ้ำยังเป็นครอบครัวของคนรักของเขา ซอนอุงนอนอยู่ไม่รู้เลยว่ามีอีกคนกำลังเดินเข้ามาหาและก้มมองใบหน้าอูมที่ดูมีแก้มนิดด้วยรอยยิ้ม

                จุ๊บ

                ซองยงก้มลงจูบบนปากหนาได้รูปที่ทำให้ซอนอุงตื่นขึ้นมาและทำให้มีรอยยิ้มอีกครั้ง

                “เป็นอะไรหรือเปล่า”เสียงใสถามขึ้นพร้อมกับนิ้วเรียวเกลี่ยลงบนแก้มนิ่ม อูมนิดๆ

                “แค่เหนื่อยเท่านั้น ช่วงนี้มีงานทุกวันก็เลยรู้สึกเหนื่อย”ซอนอุงจำเป็นต้องโกหกเพื่อไม่ให้คนรักต้องเครียดไม่สบายใจไปด้วย

                “เดี๋ยวชั้นทำให้หายเหนื่อยเองนะ”สิ้นเสียงซองยงก็ก้มทาบทับจูบลงบนปากหนาและถอดจูบออกมา ที่ทั้งสองมีรอยยิ้มไม่ต่างกัน

                “ขอบคุณนะ วันนี้ชั้นไม่มีงานอยู่กับชั้นทั้งวันได้มั๊ย”

                “ถึงไม่ขอก็จะอยู่ๆแล้ว แฟนคนนี้ทิ้งไม่ได้เดี๋ยวถูกผู้หญิงแย่งไป ต้องคอยคุมทุกฝีก้าว”บอกด้วยรอยยิ้มที่เอวบางถูกรั้งเข้ามากอดและแก้มนิ่มใส่ถูกกดจูบ

                “ไม่มีใครดีกว่าแฟนผมคนนี้อีกแล้ว ผมนะรักแฟนผมคนนี้คนเดียวและไม่มีทางเลิกรักได้ จะเป็นคนเดียวที่ผมรัก”คำพูดหวานทำให้ซองยงถึงกับระบายยิ้มออกมาอย่างดีใจ

                “ชั้นก็รักนายเหมือนกันและจะรักนายเพียงคนเดียวคนเดียวที่ชั้นรัก”

                สิ้นเสียงทั้งสองต่างก็มอบความหอมหวานผ่านจูบที่ดูดดื่มที่ถ่ายทอดมาจากใจของกันและกันที่มีให้กัน ที่มีให้กับความรักที่ทั้งสองต่างสัญญากันแล้วว่าจะมีเพียงแค่กันและกันและไม่มีทางเลิกรักไปได้

                ถึงจะต้องมีอุปสรรคมาขว้างกันเขาทั้งสองก็ตาม...............

 

 

                เป็นฟิคเรื่องแรกของหนุ่มๆวงทัชค่ะ เรื่องนี้คู่ซอนอุงกับซองยงนะค่ะ ไรเตอร์ชอบคู่นี้ค่ะ หลังจากการได้อ่านทวิตของสองหนุ่มที่ทวิตหากัน อิอิ อ่านแล้วเมนกันด้วยนะค่ะ