ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Will Not Love 4
คิบอมที่ทำการแข่งขันบาสเกตบอสระหว่างมหาลัยเพื่อเป็นการเชื่อมมิตรภาพระหว่างสองมหาลัย ที่มีทีมของคิบอมเป็นตัวแทนของมหาลัยที่มีคิบอมเป็นตัวจริงของทีม คิบอมที่ตอนนี้วิ่งวอล์มอยู่รอบสนามที่มีสาวๆต่างพากันกรี๊ดนักกีฬาที่เป็นขวัญใจของตัวเอง
ดงเฮที่มานั่งดูคิบอมแข่งขันวันนี้ด้วยที่ตัวเค้าเองนั้นอยู่บนอัฒจรรย์กับฮยอกที่ตั้งใจมาดูคิบอมโดยเฉพาะ คิบอมที่มองขึ้นมาบนอัฒจรรย์ฝั่งที่ดงเฮนั่งอยู่จึงวิ่งมาที่ขอบสนามและกวักมือเรียกนักกีฬาหนุ่มที่ทุกสายตามองมาด้วยความอิจฉาร่างเล็กที่วิ่งลงมา
“สู้ๆนะคิบอม”
“ครับพี่ พี่เชียร์ผมด้วยล่ะ”
“พี่เชียร์เราอยู่แล้ว เราอย่าทำให้พี่ผิดหวังนะ”
“ผมจะชนะให้พี่ดู”
“ถ้าเราชนะนะ พี่มีรางวัลให้เราด้วยนะ”
ดงเฮพูดจบก็หยิบแหวนที่ใส่แหวนติดตัวตลอดให้กับคิบอม
“ของชิ้นนี้แม่ให้พี่ไว้ก่อนที่ท่านจะเสีย พี่ให้เราใส่ไว้นะจะได้มีกำลังใจแข่ง”
“ครับพี่ แต่ผมขอกำลังใจก่อนแข่งก่อนซิครับ”
คิบอมชี้มาที่แก้มป่องของตัวเองทำให้ดงเฮระบายยิ้มออกมาอย่างรู้ทัน
“เรานี่”
“เร็วซิครับพี่ อย่างนั้นผมไม่มีกำลังใจแข่งนะ”
คิบอมหันแก้มมาให้ดงเฮทำให้ดงเฮต้องก้มลงมาหอมแก้มของคิบอม ทำให้สาวๆที่เห็นต่างพากันกรี๊ดที่เห็นชายหนุ่มทั้งสองหอมแก้มกันและอยากจะเป็นพี่ชายอย่างดงเฮที่มีน้องชายหล่ออย่างคิบอมมั้ง
ถ้าผมไม่ชายพี่ชายคิบอมนี้ผมคงโดนรุมแน่
“ผมจะแข่งเพื่อพี่นะ”
คิบอมบอกออกมาแล้ววิ่งลงไปที่สนามที่เพื่อนร่วมทีมต่างตะโกนเรียก
ดงเฮที่เดินมานั่งกับฮยอกที่รู้สึกอิจาฉาเพื่อนเหลือเกินที่ได้หอมแก้มของคิบอม
“ชั้นอยากเกิดเป็นพี่ชายอยากแกจริงๆเลย”
ดงเฮหันมายิ้มกับฮยอกที่บ่นอยู่คนเดียว ดงเฮจึงหันกลับมาดูในสนามที่นักกีฬาสองทีมกำลังแข่งกันอยู่ในสนามมีของคิบอมเป็นตัวทำคะแนนให้กับทีมที่ชู๊ตสามแต้มให้กับทีมเสมอและนำทีมต่างมหาลัยไปก่อน คิบอมที่ยังคงชู๊ตแต้มให้กับทีม ที่คิบอมทำแต้มได้เหมื่อนไรก็จะมีสาวๆต่างพากันกรี๊ดดังขึ้นตลอดทำให้เป็นสีสันในการแข่งขันของเกม คิบอมที่ทำแต้มได้ก็หันมามองดงเฮที่นั่งเชียร์อยู่ดงเฮจึงยิ้มกลับไปให้กับคิบอม ครึ่งแรกที่ทีมของคิบอมขึ้นนำอยู่สี่แต้ม เมื่อนักกีฬาได้พักหายเหนื่อยกันเต็มที กรรมการก็เป่านกหวีดเป็นสัญญาณหมดเวลาในการพัก
ครึ่งหลังตีมต่างมหาลัยก็เริ่มเล่นหนักขึ้นเพื่อที่จะทำคะแนนให้ทันจึงทำให้เล่นแรงขึ้นและหนักขึ้นเรื่อยๆและเจาะจงคิบอมเป็นพิเศษ ทำให้ดงเฮที่นั่งดูอยู่บนอัฒจรรย์รู้สึกเป็นห่วงคิบอมที่โดนรุมอยู่คนเดียว คิบอมที่กำลังทำแต้มให้กับทีมก็โดนอีกฝ่ายกระแทกใส่อย่างแรงทำให้คิบอมล้มลงกับพื้น
“คิบอม!”
“แหม่เล่นโกงดีหว่า”
ดงเฮที่ร้องอย่างตกใจจึงวิ่งลงไปในสนามทันทีที่มีเพื่อนในทีมพาคิบอมมาปฐมพยาบาลข้างสนาม
“คิบอมเราเป็นไงมั้ง”
“ไม่เป็นไรครับพี่ โอ๊ย......”
คิบอมร้องออกาเมื่อโค้ชจับที่ข้อเท้าของคิบอมดู ทำให้ดงเฮรู้สึกสงสารและเป็นห่วงน้องชายขึ้นมาที่ต้องมาเจ็บ
“สงสัยคิบอมกระดูกจะเคลื่อน”
โค้ชบอกข้อสันนิฐานของตัวเองทำให้ดงเฮยิ่งเป็นห่วงคิบอมมากขึ้นและลุกขึ้นไปต่อว่าอีกทีมที่ทำคิบอมต้องเจ็บตัวหลังหมดเวลาในการแข่งขัน
“นี่นายถ้าน้องชั้นเป็นออะไรขึ้นมานายตายแน่ ชั้นไม่เอานายไว้แน่คอยดู”
“-0-“
คนที่โดนด่าถึงกับยืนอึ้งที่อีกฝ่ายเดินเข้ามาด่าและเดินออกไปโดยไม่ฟังอะไรทั้งนั้น
“คิบอมเดี๋ยวพี่พาเราไปโรงพยาบาลนะ”
ดงเฮบอกออกมาและพยุงร่างคิบอมที่ยังเจ็บอยู่ไปโรงพยาบาลโดยมีเพื่อนร่วมทีมช่วยพยุงมาขึ้นรถแท็กซี่
“ก็ไม่เป็นไรมากครับแค่กระดูกที่ข้อเท้าเคลื่อน อีก2-3สัปดาห์หน้าจะหายนะครับ แค่ช่วงนี้คุณก็อย่าให้คนเจ็บต้องเดินไปไหนหรือขยับเขยื่อนนะครับ ไม่งั้นกระดูกอาจไม่เข้าที่นะครับ”
แพทย์อธิบายให้คิบอมกับดงเฮเข้าใจและคลายกังวลมากขึ้น
“ขอบคุณมากนะครับ”
ดงเฮกล่าวขอบคุณแพทย์แล้วเดินออกมาจากห้องแล้วไปรอรับยา
ดงเฮที่ประคองคิบอมเข้ามาในบ้านที่คิบอมมีไม้เท้าช่วยยันเอาไว้ ทำให้คิบอมเดินได้สะดวกขึ้น
“นางตรงนี้ เดี๋ยวพี่ไปเอาน้ำมาให้”
ดงเฮสั่งให้คิบอมให้นั่งที่โซฟาและตัวเองก็เดินเข้าไปในครัว
“ดื่มซะแล้วทานยาที่หมอสั่งมาด้วยนะ”
ดงเฮที่เดินมาพร้อมกับน้ำแล้วยื่นแก้วน้ำให้คิบอมได้ดื่มแล้วหันไปจัดยาให้กับคิบอม
“พี่ไม่ไปทำงานหรอ”
“เราเจ็บอย่างนี้ แล้วพี่จะมีกำลังใจทำงานได้ไง”
“ไม่ต้องห่วงผมหรอกพี่ พี่ไปทำงานเหอะ”
“พี่โทรไปลางานกับพี่ชินดงแล้ว ทานยาซะ”
คิบอมรับยามากรอกใส่ปากอย่างว่าง่าย
“คืนนี้เรานอนห้องเรานะ”
“แต่ผมอยากนอนกับพี่”
คิบอมบอกอย่างเอาแต่ใจ
“ไม่ต้องมาดื้อเลย อย่างไงคืนนี้เราก็ต้องนอนคนเดียว”
“แล้วถ้าตอนดึกผมเป็นอะไรไปใครจะมาดูผมล่ะ”
คิบอมบอกอย่างดื้อๆแต่ดงเฮก็ยืนยันคำเดิม
“ไม่ต้องมาหาข้ออ้างเลย อย่างไงคืนนี้เราก็ต้องนอนคนเดียว”
ดงเฮบอกออกมาแล้วลุกขึ้นไปบนห้องจัดแจงที่นอนให้กับคิบอม
“พี่ใจร้าย”
คิบอมที่เดินตามเข้ามาก็ทำน้ำเสียงน้อยใจใสดงเฮ ทำให้ดงเฮยิ่มออกมากับความเอาแต่ใจของน้องชาย
“ไม่ต้องมาบ่นพี่เลย มานอนได้แล้ว ถ้าเราไม่ยอมนอนนะ พรุ่งนี้พี่ก็ให้เรานอนคนเดียวอีกคืน”
คิบอมที่ได้ยินอย่างนั้นจึงรีบกระโดดลงมานอนบนเตียงทันทีโดยลืมไปว่าเจ็บที่ข้อเท้าอยู่
“โอ๊ย....”
ดงเฮที่เห็นน้องชายร้องออกมาถึงกับส่ายหน้ากับความดีใจเกินเหตุของน้องชาย คิบอมที่นอนมองดูดงเฮที่ห่มผ้าห่มให้อยู่จึงดึงดงเฮเข้ากอดและหอมแก้มพี่ชายทั้งสองข้าง
“ปล่อยพี่ได้แล้ว”
“ไม่นอนกับผมจริงๆหรอ”
ดงเฮทำสายตาดุใส่คิบอม ทำให้คิบอมต้องคลายกอดจากดงเฮ
“ฝันดีนะเจ้าตัวแสบ”
ดงเฮบอกออกมาและก้มลงไปหอมแก้มของคิบอมทำให้คิบอมยิ้มจนตายี้
“ผมไม่น่าเกิดเป็นน้องพี่เลย”
คำพูดที่พูดออกมาอย่างเจ็บปวดหลังจากดงเฮเดินออกจากห้องไปแล้วกับความจริงที่เป็นอยู่ที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมันได้
แทจินพนักงานในร้านคอฟฟี่บุ๊คที่เห็นชายแปลกหน้าสองคนทำตัวลับๆล่อๆหน้าร้านตั้งแต่สองชั่วโมงที่แล้ว แทจินจึงเดินไปบอกชินดง
“พี่ชินดงผมมีเรื่องจะบอกพี่”
“เรื่องอะไร”
“พี่ดูโน้น”ส่งสายไปทางชายแปลกหน้า “ผมเห้นสองคนนั้นมาซุ่มดูอยู่สองวันแล้วพี่ จะทำอย่างไงดีพี่”
“แกทำตัวตามปกติ แล้วรอมันเผลอค่อยเข้าไปจัดการมัน”
“ครับพี่”
ชินดงที่สั่งด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียด
เมื่อชายแปลกหน้าเห็นว่าร้านปิดแล้วจึงคิดจะกลับโดยไม่ได้ทันระวังตัวว่าคนในร้านซ้อนแผนอยู่ เมื่อชายแปลกหน้าที่กำลังจะเดินออกไปชินดงและพนักงานในร้านสองสามคนก็เข้าล็อกคอและแขนของทั้งสองและจับไปบนร้านที่มีชินดงเป็นผู้พิพาทษา
“พวกแกสองคนต้องการอะไร” ชายแปลกหน้ายังคงเงียบ “ไม่ยอมพูดใช่ไหม แทจิน”
“ครับ”
“ไปเอาของที่จะทำให้มันสองคนยอมบอกความจริง”
ชินดงหันไปสั่งแทจินทำให้พนักงานต่างยิ้มออกมาอย่างรู้กัน จนแทจินถือจานมายืนอยู่ข้างชินดง
“ถ้าแกสองคนไม่ยอมบอก แกสองคนจะต้องโดนกระบองเพชรที่แสนขมที่บดอย่างละเอียด จะยอมบอกไหม”
ชายแปลกหน้ายังคงส่ายหน้า ทำให้ชินดงส่งซิกให้กับแทจิน แทจินจึงกรอกกระบอกเพชรที่แสนขมเข้าปากชายแปลกหน้าทั้งสอง ทำให้ชายแปลกหน้าต้องฝืนกลืนเข้าไปอย่างยากลำบากกับความขมของมัน
“จะยอมบอกไหม แทจิน”
ชินดงแกล้งเรียกแทจิน ทำให้ชายแปลกหน้ารีบบอกมา
“บอกก็ได้ครับ ที่เราสองคนมาซุ่มอยู่หน้าร้านก็เพราะเราสองคนถูกสั่งมาจากคุณคิมซังวูให้มาดูคุณชายทั้งสอง”
พนักงานต่างพากันมองหน้ากันเหรอหรามีแต่ชินดงที่รู้ว่าคุณชายทั้งสองคือดงเฮและคิบอม
“ไปบอกนายแกด้วยว่าดงเฮกับคิบอมยังอยู่สบายดีไม่ลำบกอย่างที่เค้าคิด”
ชินดงสั่งชายแปลกหน้าที่เป็นลูกน้องของคิมซังวูและปล่อยทั้งสองออกไป แต่ก็ต้องทำให้ชินดงคิดหนักใจว่าดงเฮและคิบอมจะเป็นอย่างไงต่อไปถ้ารู้ว่าคนเป็นพ่อให้คนมาสืบเรื่องของตัวเอง
...................................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*มาอัพให้แล้วนะจ๊ะทุกคน*
*เป็นอย่างไงบ้างตอนนี้ คิบอมดงเฮของเรา ช่วงนี้มีแรงมาอัพบ่อย 555*
*ถ้าชอบอ่านลแล้วเม้นด้วยนะ จะได้รู้ว่าชอบหรือไม่ชอบกัน ขอให้ชอบหน่อยนะ*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น