ลำดับตอนที่ #36
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : Will Not Love 26
สองพี่น้องออกมาทำงานตามปกติหลังจากงอนง้อกันเสร็จ ที่คิบอมยืนจัดหนังสืออยู่กับแทจินที่ชั้นวางหนังสือ ที่แทจินเหลือบมองดูคิบอมตลอดพอเห็นว่าตรงที่เค้ายืนอยู่ปลอดคนก็เดินเข้าไปคุยกบเด้กหนุ่มรุ่นน้อง
“ไอ้ปลาบู่แกกับไอ้ปลาทองไอ้นั้นกันเมื่อไรว่ะ”แทจินถามอย่างกำกวม
“ไอ้นั้นอะไรของพี่”
“จะให้พูดอย่างไงดีว่ะให้แกเข้าใจ”แทจินหันมองซ้ายขวาแล้วตัดสินใจถามตรงๆ “ก็เรื่องบนเตียงของแกกับไอ้ปลาทองจอมเตี้ยไง”
“พี่พูดอะไรก็ไม่รู้”คิบอมตคอบอย่างเขินอาย
“แกไม่ต้องมาทำเขินอายตรงนี้เลย ชั้นกับคังโจรู้เรื่องแกสองคนหมดแล้ว บอกมาซิว่าได้กันเมื่อไร”
“ก็เกือบอาทิตย์แล้วพี่”
“อย่าบอกนะว่าวันที่แกสองคนลาหยุดงานพร้อมกัน”คิบอมพยักหน้า “แกนี้ไวไฟจริงๆแล้วนี้ทำกันทุกวันเปล่าว่ะ”คิบอมพยักหน้าอีกรอบ
“แต่ตอนนี้พี่ชายผมมาอยู่ด้วย ผมกับพี่ดงเฮก็ก็ทำอะไรกันไม่ได้มาก”
“ถ้าทำที่บ้านแกไม่ได้ ก็มาทำบ้านชั้นซิว่ะ พี่อยู่กับคังโจแค่สองคน ถ้าแกกับไอ้ปลาทองมานะ พี่จะยกห้องให้แกห้องหนึ่งเลย”
“จริงนะพี่ เดี๋ยวผมจะชวนพี่ดงเฮไปที่บ้านพี่แล้วกัน”คิบอมบอกอย่างดีใจที่จะได้ทำอะไรกับพี่ชายหน้าหวานอย่างไม่ต้องหลบๆซ่อนๆอีกต่อไป
พอถึงเวลาเลิกงานคิบอมก็มานั่งรอดงเฮที่หน้าเคาร์เตอร์ ดงเฮที่เดินออกมาจากหลังร้านที่เห็นน้องชายนั่งอยู่กับแทจินและคังโจที่เตรียมตัวที่จะกลับเหมื่อนกัน พอดงเฮชวนคิบอมกลับ คิบอมก็ทำอิดออดไม่ยอมกลับ
“คิบอมกลับบ้านเถอะ พี่อยากกลับบ้านแล้วนะ”
“แต่ผมยังไม่อยากกลับบ้านตอนนี้ ผมอยากไปบ้านพี่แทจินกับพี่คังโจต่อ”
“แล้วทำไมแกถึงอยากไปบ้านชั้นด้วยว่ะ คิบอม”คังโจถามขึ้น
“ก็พี่แทจินชวนให้ผมไปเที่ยวบ้านพี่ ถ้าผมอยากจะอยู่กับพี่ดงเฮสองคน แล้วยังอนุญาตให้ผมกับพี่ดงเฮนอนที่บ้านพี่ได้ด้วย” สองสายตาหันไปมองแทจินทันที ที่แทจินนั้นนึกอยากจะอัดคิบอมที่สุด อุตสาห์ช่วยแล้วยังหาเรื่องโดนด่าให้อีก
“ก็แค่เห็นว่าคิบอมมันทำอะไรกับดงเฮที่บ้านไม่สะดวก เค้าก็เลยสงสารเด็กมัน ก็เลยยอมให้คิบอมพาดงเฮไปที่บ้านเราได้ พี่มันสองคนจะได้ไม่รู้ไง”แทจินบอกอย่างอ้อนกับคังโจ แต่ก็โดนชินดงเดินเข้ามาตบกบาลเข้าไปอีกผัวะ
“แกนี้ยุยงน้องในทางที่ดีมากเลยนะไอ้แทจิน คิดว่าคิบอมมันจะเป็นเหมื่อนแกหรือไง” พอหันไปสองพี่น้องชินดงแทบอยากจะเปลี่ยนคำพูดทันที
“นะพี่ดงเฮนะ ไปบ้านพี่แทจินกันนะ”
“แต่พี่นัดกับพี่ฮาเจเอาไว้แล้วนะ เดี๋ยวพี่ฮาเจจะสงสัยได้นะถ้าเราสองคนหายไปกันอีกคืน”คิบอมทำหน้าห่อเหี่ยว ชินดงจึงเดินมาตบอีกผัวะเพื่อเตือนสติ
“ทำตามที่พี่แกบอกเถอะ ถ้าแกอยากมีความสุขกับพี่ของแกแบบนี้ต่อไปก็ทำตามที่พี่แกบอก”
“ก็ได้ ผมกลับบ้านก็ได้”คิบอมบอกอย่างเสียงอ่อยๆ ที่ดงเฮยิ้มออกมาแล้วหยิกลงบนแก้มของน้องชาย
“น้องชายพี่น่ารักที่สุดเลย”
“ผมไม่ใช่น้องชายพี่ซะหน่อย ผมเป็นสามีพี่ต่างหาก”ดงเฮที่เห็นสายตาที่จดจ้องมาที่ตัวเองกับคิบอมก็ตีแขนของน้องชายด้วยความรู้สึกอาย
“นี่พูดอะไรแบบนี้”
“แล้วทำไมพี่ต้องกลัวด้วยล่ะ ทุกคนที่นี้ก็รู้หมดแล้วว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน”
“พี่ไม่พูดกับเราด้วยแล้ว”
ดงเฮบอกอย่างงอนๆและดินสะบัดหน้าเดินออกจากไป ทำให้คิบอมต้องรีบลุกตามออกไป ทำให้ชินดง แทจินและคังโจต่างส่ายหน้ากับความขี้งอนของพี่น้องคู่นี้
“ผมว่ามันสองคนงอนกันได้ทั้งวัน ตอนเข้ามาไอ้ปลาบู่งอนปลาทอง แต่พอตอนออกไปไอ้ปลาทองงอนปลาบู่”คังโจส่ายหน้าให้กับสองพี่น้องที่ผลัดกันงอน
ลูกน้องที่ถูกสั่งให้ไปติดตามความเคลื่อนไหวของลีฮาเจที่ตอนนี้กลับมารายงานท่านประธานคิม
“ตอนนี้คุณลีฮาเจกลับมาหาบริหารโรงเรียนอินซาแล้วครับท่านและผมสืบมาได้ว่า โรงเรียนอินซาเป็นโรงเรียนของคุณผู้หญิงครับท่าน ที่คุณผู้หญิงสร้างไว้ให้กับคุณชายทั้งสอง”
“ยอนฮีคุณยอมทำขนาดนี้เลยหรอนี้ คุณคงเกลียดผมมากซินะ”คิมซังวูรำพันกับตัวเองและหมุนเก้าอี้มาสั่งลูกน้อง “คอยจับตาดูฮาเจต่อไป และคิบอมดงเฮมันสองคนเป้นอย่างไงมั้ง”
“คุณชายทั้งสองยังเหมื่อนครับท่าน ไม่มีอะไรผิดปกติครับท่าน”
“คอยดูมันต่อไป ชั้นไม่ไว้ใจมันสองคนอยู่ดี”คิมซังวูสั่งเสียงเข้ม ลูกน้องโค้งเล็กน้องแล้วเดินออกจากห้องไป
คิบอมเดินมาง้อพี่ชายตามเข้ามาในบ้าน ที่ดงเฮสะบัดหน้าหนีเจ้าน้องชายตลอด ฮาเจที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นที่เห็นน้องชายทั้งสองงอนง้อกันอยู่ก็ระบายยิ้มออกมา
“หายงอนผมนะพี่ดงเฮนะ”
“เชอะ”ดงเฮสะบัดหน้าหนีแล้วเดินมานั่งข้างฮาเจ คิบอมจึงเดินมานั่งข้างพี่ชายอีกคน
“พี่ฮาเจดูพี่ดงเฮซิ ไม่ยอมหายงอนผมซะที ผมอุตสาห์ง้อแล้วนะ”
“ไม่ต้องมาหาตัวช่วยเลยปลาบู่บ้า”ดงเฮบอกอย่างงอนๆ
“แล้วเราไปทำอะไรให้พี่เค้างอนอีกล่ะ”
“เปล่าซะหน่อย พี่เค้างอนผมเอง”
“พี่งอนเองใช่มั๊ย ก็ได้ พี่ก็ก็จะงอนเราต่อไป แล้วก็ไม่ต้องมาง้อด้วยนะ”ดงเฮงอนหนักเข้าไปอีกและหุนหันเดินออกไป
“ดูพี่ดงเฮซิพี่ งอนเป็นเด็กๆไปได้”
“พี่ว่าเราไปง้อพี่เราก่อนเถอะ ก่อนที่จะงอนไปมากกว่านี้”
ฮาเจตบบ่าน้องชายเป็นกำลังใจ คิบอมจึงลุกตามพี่ชายออกไปอีกคน ฮาเจได้แต่มองตามน้องชายทั้งสองที่เค้าไม่รู้เลยว่าน้องชายของเค้าทั้งสองกำลังทำสิ่งที่ผิดมหันต์
ดงเฮที่ขึ้นมาบนห้องหน้าบึ้งอยู่ปลายเตียง เมื่อคิบอมเดินเข้ามาในห้องก็สะบัดหน้าหนีอย่างเด็กๆ คิบอมนั่งลงข้างๆแล้วโอบไหล่ของพี่ชายแต่ดงเฮก็สะบัดตัวหนี
“หายงอนผมเถอะนะ”
“ใครว่าพี่งอนเรา พี่ไม่ได้งอนเราซะหน่อย”ดงเฮพูดจบก็เชิดหน้าใส่
“แล้วท่าทางแบบนี้ เค้าไม่ได้เรียกว่างอนหรือไงคนับ”คิบอมล้มตัวนอนหนุนตักพี่ชายแล้วดึงมือพี่ชายมากุมไว้ตรงหน้าอก “ผมขอโทษ ผมรู้ว่าพี่น้อยใจที่ผมพูดไปอย่างนั้นกับพี่ฮาเจ แต่พี่จะให้ผมบอกพี่ฮาเจว่าผมพูดเรื่องบนเตียงกับพี่ จนทำให้พี่งอนหรือไงครับ” ดงเฮก้มหน้ามามองน้องชาย “ที่ผมต้องตอบไปอย่างนั้นเพราะผมไม่อยากให้พี่ฮาเจรู้เรื่องเราสองคนหรือว่าพี่อยากให้พี่ฮาเจรู้เรื่องของเรา”ดงเฮส่ายหน้าเล็กน้อย “อย่างนั้นพี่ก็ต้องหายงอนผมได้แล้ว”
คิบอมชูนิ้วก้อยขื้นมาดงเฮจึงเอานิ้วก้อยกับเกี่ยวกับคิบอม ฮาเจที่เปิดประตูเข้ามาเห็นพอดีถึงกับอมยิ้มออกมาที่เห็นน้องชายทั้งสองคืนดีกันได้แล้ว เค้าก็ปิดประตูลงโดยไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้
คิบอมโน้มคอของพี่ชายให้มารับจูบที่เค้ากำลังมอบให้ ที่นี้ก็เป็นการง้ออีกวิธีหนึ่งของชายหนุ่ม
“นี้คือคำขอโทษของผมที่มอบให้กับพี่ พี่จะยกโทษให้ผมได้มั๊ย”ดงเฮยังคงเงียบ “พี่ไม่ตอบแปลว่าพี่ไม่ยกโทษให้ผม งั้นผมต้องจูบพี่เป็นการไถ่โทษอีกรอบ” คิบอมทำท่าจะจูบอีกรอบ ดงเฮจึงต้องดันหน้าอกของน้องชายเอาไว้
“พี่ยกโทษให้ก้ได้ แต่ก่อนที่พี่จะยกโทษให้เรา พี่ขอทำโทษเราก่อนแล้วกัน”
ดงเฮก้มลงไปจุมพิตที่ปากหนาแล้ววิ่งออกจากห้องไปทันที ปล่อยให้คิบอมนอนยิ้มถูกใจกับบทลงโทษของพี่ชายแล้วค่อยเดินตามพี่ชายลงไปข้างล่าง
…………………………………………………………………………………………..
ไรเตอร์ขอคุย
*เกือบไปแล้วคิมคิของเรา เกือบโดนพี่ฮาเจจับได้แล้ว ไรเตอร์ให้รีดเดอร์ลุ้นกันต่อไปว่าพี่ฮาเจสุดหล่อของเราจะจับได้ตอนไหน ลุ้นกันต่อไป แทจินของเรานี้ช่วยน้องสุดกินปลาอีกนะ ถ้าใครไม่รู้ว่าใครที่รับบทเป็นแทจินเข้าไปดูในตอนอิมเมจเลยนะจ๊ะ ไรเตอร์รักแทจินจริงๆช่วยให้คิมคิได้มีโอกาสกินปลาอีกทาง*
*ไรเตอร์เห็นฟิคไรเตอร์แล้วน้อยใจตอนหนึ่งมีคนมาอ่านถึงสามร้อยกว่าคน แต่มีเม้นแค่ห้าหกเม้น และส่วนมากก็จะเป็นคนที่มาเม้นไรเตอร์ประจำ ซึ่งแต่ละคนที่เม้นให้เตอร์ประจำ ไรเตอร์ก็จำชื่อได้หมดทุกคน ซึ่งมีไม่กี่คนที่เม้นประจำ ไรเตอร์ท้อใจกับนักอ่านเงาที่เอาแต่อ่านอย่างเดียวไม่เคยเม้นเลย บ้างคนไรเตอร์ก็ดีใจที่เค้ายังเม้นให้เตอร์มั้ง แต่บ้างคนไม่มีเลย บ้างที่ไรเตอร์แต่งแล้วไรเตอร์อยากอ่านเม้นเพื่อเป็นแรงกระตุ้นในการแต่งและอัพฟิคในตอนต่อไป ซึ่งบ้างครั้งไรเตอร์อ่านเม้นแล้ว ไรเตอร์ก็อัพฟิคตอนต่อไปเร็ว ซึ่งแต่ก่อนแทบจะไม่ได้อัพฟิคเลย แต่ตอนนี้รีดเดอร์ก็เห็นไรเตอร์อัพฟิควันเว้นวันหรืออาทิตย์ล่ะสองหรือสามวัน เพราะไรเตอร์เห็นเม้นของรีดเดอร์ที่คอยมาเม้นประจำ ตอนแรกไรเตอร์ก็คิดนะว่าไรเตอร์อาจจะไม่ค่อยอัพก็ได้ก็เลยไม่มีเม้นขึ้น แต่พอไรเตอร์อัพเม้นก็ยังคงเหมื่อนเดิม ซึ่งแต่ละตอนจะมีแค่ห้าหกเม้นถ้าไม่เกินนั้นก็แค่เจ็ดเม้นเท่านั้น คนที่เข้ามาอ่านที่ไม่เคยเม้นเลยขอเถอะค่ะ ขอบคุณรีดเดอร์ที่คอยเม้นให้ไรเตอร์ทุกตอนนะค่ะ ขอบคุณจากใจจริง*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น