Time Of Love เวลาแห่งรัก KiHae

ลำดับตอนที่ #6 : Time Of Love เวลาแห่งรัก ตอน 5

 “คิบอม คิบอม เค้ากลัว อือ อือ คิบอมเค้าไม่อยากอยู่คนเดียว อือ อือ”

 “ดงเฮ!”

คิบอมสะดุ้งตื่นจากความฝันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อด้วยสีหน้าเครียด

 “ดงเฮรอผมก่อนนะ ผมกำลังจะกลับไปหาดงเฮ”

คิบอมตื่นแต่เช้าและเก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าเพื่อเตรียมตัวไปเกาหลีวันนนี้โดยที่เค้าไม่ได้บอกโซอึนและคิมแตฮี คิมแตฮีที่เข้ามาในห้องของลูกชายและเหห็นลูกชายเก็บเสื้อผ้าก้อดสงสัยไม่ได้ว่าคิบอมจะไปไหน

 “คิบอมลูกจะไปไหน”

 “ผมจะไปเกาหลี”

 “ลูกจะไปเกาหลีทำไม ที่นั้นไม่มีใครเลยนะลูก”

 “ผมจะไปหาดงเฮ ผมจะกลับไปหาดงเฮหัวใจของผมอยู่ที่ดงเฮ”

 “คิบอมแต่ลูกหมั้นหมั้นกับโซอึนแล้วและอีกอย่างลูกกับดงเฮก็ไม่มีท่าทางเป้นไปได้ ลูกกับดงเฮรักกันไม่ได้”

 “ทำไมผมจะรักกับดงเฮไม่ได้ ในเมื่อผมรักดงเฮก็ไม่มีใครห้ามผมได้ ผมตามใจแม่มาทุกอย่าง ผมไม่เคยขัดแม่เลย แม่ให้ผมหมั้นกับโซอึนผมก็ยอมหมั้นทั้งที่ผมรู้ว่ามันเป้นสิ่งที่แม่ทำเพื่อให้ผมลืมดงเฮ แต่ผมจะบอกแม่ว่าผมไม่มีทางลืมดงเฮได้เด็ดขาดแต่มันทำให้ผมรู้ว่าผมรักดงเฮมากแค่ไหน และผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะกลับไปหาดงเฮให้ได้และต้องหาดงเฮให้เจอเพราะผมรู้ว่าดงเฮรอผมอยู่”

 “คิบอม”

คิมแตฮีเสียงกร้าวขึ้นมาทำให้จีวอนและจียอนต้องวิ่งเข้ามาในห้องของคิบอมที่เห็นแม่และพี่ชายทะเลาะกัน

 “คิบอม เม่ไม่ให้เราไป แม่จะไม่ให้เราทำอะไรๆผิดๆอีกเด็ดขาด”

คิบอมไม่ฟังอะไรได้แต่เก็บของใส่กระเป๋าแล้วลากออกจากห้องไปโดยไม่ฟังคำทัดทานของแตฮีเลย จนคิบอมจะเปิดประตูบ้านจนคิมแตฮีต้องออกคำสั่งมาอย่างเด็ดขาด

 “ถ้าลูกก้าวเท้าออกจากบ้านนี้ไป แกกับชั้นตัดขาดความเป้นลูกกัน”

คำสั่งของแตฮีทำให้คิบอมต้องหยุดชะงักและเอ่ยประโยคออกมา

 “ผมคงทำตามใจแม่มาทุกอย่างแล้ว ต่อไปนี้ผมขอเลือกทางเดินของผมเอง ผมขอโทษนะครับ”

คิบอมบอกออกมาและเดินออกไปทำให้คิมแตฮีทรุดลงกับพื้นกับการตัดสินใจของลูกชายที่เลือกจะไปหาดงเฮ จีวอนกับจียอนจึงต้องประคองแม่ไปนั่งที่โซฟา

“แม่ค่ะ แม่ปล่อยให้พี่คิบอมไปเถอะค่ะปล่อยให้พี่คิบอมได้ทำตามหัวใจตัวเองบ้างเถอะค่ะ สิ่งที่แม่ทำกับพี่คิบอมมันทำให้พี่คิบอมต้องทนเจ็บมาตลอด 15 ปีและทำให้พี่คิบอมกลายเป็นคนเย็นชาอย่างนี้กับสิ่งที่ทำไว้”

“จีวอน”

คิมแตฮีอุทานออกมาไม่คิดว่าลูกสาวจะพูดอย่างนี้

“ถ้าแม่ไม่อยากให้พี่คิบอมเป็นแบบนี้ แม่ปล่อยให้พี่คิบอมไปหาพี่ดงเฮพี่ดงเฮเถอะค่ะ”

จีวอนบอกออกมาและเดินเข้าห้องไป

“แม่อย่าห้ามพี่คิบอมเลยนะค่ะ จียอนเห็นพ่คิบอมดูรูปพี่ดงเฮที่ไรพี่คิบอมจะมีความสุขและยิ้มออกมาต่างจากอยู่กับพี่โซอึนมากเลยนะค่ะ”

จียอนขอร้องแทนพี่ชายของตัวเองทำให้คิมแตฮีคิดกับสิ่งที่ทำมาตลอก15ปีที่คิบอมเปลี่ยนไปจากรู้ความจริงที่ถูกจับแยกกับดงเฮและให้หมั้นกับโซอึน

“จียอนแม่ขออยู่คนเดียวก่อนนะ”

“ค่ะแม่”

จียอนรับคำแล้วเดินออกจากห้องไปปล่อยให้คิมแตฮีผู้เป็นแม่คคิดอะไรอยู่คนเดียว

 

 อีกด้านหนี่ง ยูริที่เตรียมตัวไปรับแจจุงน้องชายที่สนามบินจึงเรียกแทมินและดงเฮให้ออกไปรับแจจุงด้วยกัน

“แทมินเราขึ้นไปเรียกพี่มาจะได้ไปรับน้าแจจุงกัน”

“ครับแม่”

แทมินรับคำแล้ววิ่งขึ้นไปถามดงเฮไม่นานแทมินก็ลงมาพร้อมกับดงเฮ

“พร้อมกันแล้ว เราก็ไปรับน้าแจจุงได้แล้ว เดี๋ยวน้าเราจะรอเรานานได้”

ยูริบอกออกมาและเดินไปทีรถที่มีดงเฮและแทมินเดินตามมาที่รถ

 

ที่สนามบินที่แจจุงและยุนโฮแฟนหนุ่มของแจจุงที่เดินทางกลับมาจากญี่ปุ่นหลังจากไปทำงานที่ญี่ปุ่นมา แจจุงที่ยืนรออยู่นานจึงบ่นออกมา

“ทำไมพี่ยูริยังไม่มาอีกนะ”

“เดี๋ยวพี่สาวของที่รักคงจะมา คงติดธุระอยู่มั้งครับ”

ยุนโฮแฟนหนุ่มของของแจจุงบอกออกมาเพื่อให้คนรักใจเย็นลง ยูริพึ่งขับรถมาถึงที่สนามบินและรีบเข้าไปข้างในสนามบิน

“ดงเฮเร็วซิลูก เดี๋ยวน้าแจจุงจะรอเอาได้”

ยูริบอกออกมาแล้วเดินนำลูกชายทั้งสองเข้าไปก่อน โดยที่ดงเฮเดินตามมาที่หลังและเดินสวนกับคิบอมที่กำลังเดินออกจากสนามบินเพื่อไปเรียกรถแทกซี่ที่ทั้งสองไม่ได้สังเกตและไม่ทันนได้มองกันและไม่ได้สนใจอะไรกัน จนดงเฮเดินมาถึงที่แจจุงยืนรออยู่

“ขึ้นมากเลยนะดงเฮ จนน้าจำแทบไม่ได้”

“ครับ”

ดงเฮตอบรับออกมาและยิ้มให้กับผู้เป็นน้า

“พี่ว่าเรากลับกันเถอะค่อยไปคุยกันต่อที่บ้าน”

“ดีครับพี่ยูริ ตอนนี้ผมหิวแล้วอยากทานฝีมือพี่มากแล้วครับ”

แจจุงบอกออกมาและเดินตามพี่สาวไป โดยให้ยุนโฮถือกระเป๋าตามไปทั้งหมดแทมินเห็นแล้วอดยิ้มไม่ได้

“เป็นแฟนน้าแจจุงต้องอดทนหน่อยนะครับ เดี๋ยวผมช่วยถือนะครับ”

แทมินบอกออกมา ยนโอจึงยิ้มให้และยื่นนกระเป๋าที่เล็กที่สุดให้กับแทมินและเดินออกไปด้วยกัน

 

คิบอมที่เดินสวนกับดงเฮและเดินมาเรียกแทกซี่เพื่อไปที่คอนโดที่เค้าได้จองไว้ก่อนที่จะมาเกาหลี เมื่อคิบอมมาถึงที่คอนโดและขึ้นบนห้องและเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ในห้องและเดินมาตรงที่ระเบียงมองดูวิวของประเทศที่เค้าไม่ได้มานานและหยิบกุญแจปลานีโม่มาดู

“ดงเฮผมกลับมาหาดงเฮแล้วนะ เราจะได้เจอกันแล้วนะ”

คิบอมบอกออกมากับเจ้าปลานีโม่ที่เป็นตัวแทนของดงเฮ

 

 

 

ตลอดทางที่นั่งรถมาถึงที่บ้านดงเฮได้แต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาเลย

“แม่ครับผมขอตัวขึ้นห้องก่อนนะครับ”

ดงเฮบอกออกมาและเดินเข้าไปในบ้านทำให้แจจุงอดที่จะสงสารหลานไม่ได้เพราะแจจุงก็รู้เรื่องดงเฮมาตลอด

“พี่ยูริเรามีเรื่องต้องคุยกัน”

แจจุงบอกออกมาเพราะมันคงถึงเวลาที่จะจัดการเรื่องนี่สักทีก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป

“พี่ยูริผมว่าพี่เลิกบังคับดงเฮได้แล้วนะพี่ให้ดงเฮได้คบกับคิบอมเถอะ ผมไม่อยากเห็นหลานต้องเป็นแบบนี้”

“แจจุงแต่ดงเฮเป็นผู้ชายนะ ผู้ชายจะคบผู้ชายได้ไง”

“พี่ยูริมันไม่เกี่ยวหรอกว่าดงเฮกับคิบอมเป็นผู้ชายแล้วจะรักกันไม่ได้ ถ้าทั้งสองรักกันไม่ว่าจะเป้นอะไรก็รักกันอยู่ดีเราห้ามไม่ได้หรอก แค่ทั้งสองรักกันด้วยใจบริสุทธิ์รักจากใจของทั้งคู่และกั้แค่มีเพียงกันและกันก็พอแค่นี้ก็มีความสุขแล้ว ดูผมกับบยุนโฮซิครับเราสองคนยังรักกันได้เลย”

“แจจุงแต่พี่ไม่อยากให้ดงเฮเดินในทางที่ผิด พี่ไม่อยากให้ดงเฮต้องมาเสียใจที่หลังกับสิ่งที่ตัวเองเลือก เพราะดงเฮอาจไม่ได้รักคิบอมก็ได้แค่ความผูกพันกันมาตั้งแต่เด็กมันอาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้”

ยูริบอกเหตุผลที่ตัวเองคิดออกมา

“พี่ยูริดูไม่ออกเลยหรอครับกับสิ่งที่ดงเฮเป็นอยู่แบบนี้ แค่ผมดูแค่นี้ผมก็ดูออกว่าดดงเฮรักคิบอมมากแค่ไหนและเจ็บมากแค่ไนที่จะต้องรอคนรักกลับมา ผมว่าพี่น่าจะดูออกนะว่าดงเฮตอน 15 ปีก่อนดงเฮเป็นอย่างไงและตอนนี้ดงเฮคนเดิมไปไหนแล้ว ถ้าพี่อยากเห็นลูกของพี่เป้นแบบนี้ต่อไป ผมก็ช่วยอะไรพี่ไม่ได้แล้ว”

แจจุงบอกออกมาอย่างหมดความอดทน

“แล้วเราจะให้พี่ทำอย่างไง เมื่อพี่กับแม่ของคิบอมตกลงกันไว้แล้วว่าจะไม่ติดต่อกันอีกเลยและแม่ของคิบอมก็จะไม่พาคิบอมกลับมาเกาหลีอีก โดยที่จะให้คิบอมกับดงเฮเลิกติดต่อกันและลืมกันไปเองและลืมเรื่องราวทั้งหมดที่สัญญากันไว้”

ยูริบอกเหตุผลที่แท้จริงทำให้ดงเฮที่แอบฟังอยู่ข้างนอกถึงกับน้าตาไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยและไม่คิดว่าคิบอมจะลืมตัวเองได้

“ไม่มีทางที่คิบอมจะลืมเรา”

ดงเฮบอกออกมากลับตัวเองและเป้นลมทรุดลงไปแทมินที่เห็นดงเฮเป้นลมจึงตะโกนเรียกแม่ให้มาช่วยพี่ชาย

“แม่ น้าแจจุงช่วยพี่ดงเฮด้วย พี่ดงเฮเป็นลม”

ยูริกับแจจุงที่ได้ยนเสียงเรียกของแทมินจึงวิ่งออกจากห้องมาดู ยุนโฮที่เห็นอาการของดงเฮจึงอุ้มดงเฮเข้าไปในห้อง เมื่อยุนโฮวางร่างของดงเฮไว้บนเตียง ยูริจึงห่มผ้าห่มให้ดงเฮและอามือลูบผมให้ดงเฮอย่างสงสาร

“ดงเฮลูกแม่”

“ดงเฮมีโรคประจำตัวอะไรหรือเปล่าครับ”

ยุนโฮถามออกมาทำให้ยูริมองหน้ายุนโฮอย่างสงสัย แจจุงจึงต้องตอบแทน

“ยุนโฮเป็นหมอฮ่ะพี่ยูริ”

“งั้นพี่ว่าเราไปคุยกันข้างล่างกันดีกว่า ให้ดงเฮได้พัก แทมินดูพี่ด้วยนะ”

“ครับแม่”

แทมินรับคำ แล้วยูริก็เดินออกจากห้องพร้อมกับแจจุงและยุนโฮแล้วมานั่งคุยที่ห้องนั่งเล่น

“ดงเฮเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาวตั้งแต่อายุ7ขวบแล้ว”

“แล้วดงเฮได้ทำการรักษาเปลี่ยนไขสันหลังกระดูกเปล่าครับ”

“ดงเฮไม่ยอมทำการรักษาด้วยวิธีนี้เพราะดงเฮกลัวว่าจะได้เจอกับคิบอมอีกถึงหมอจะอธิบายว่าจะทำให้ดงเฮหายเป็นปกติก็ตาม”

ยูริบอกออกมาด้วยสีหน้าหนักใจ

“เท่าที่ผมดูอาการดงเฮแล้ว ผมว่าดงเฮต้องรีบทำการเปลี่ยนไขสันหลังกระดูกโดยเร็วที่สุดก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไปเพราะตอนนี้ร่างกายของดงเฮอ่อนแอเหลือเกิน”

ยุนโฮอธิบายออกมาทำให้ยูริกับแจจุงตกใจและเครียดออกมาเพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไงให้ดงเฮยอมผ่าตัด

 

ที่มหาลัยที่ซองมินและเรียวอุคนั่งคุยกันอยู่ที่ตะกันสองคน คิมบอมที่เดินเข้ามาในห้องแล้วไม่เห็นดงเฮจึงสงสัยว่าดงเฮไปไหนจึงเดินเข้าไปหาซองมินและเรียวอุค

“ดงเฮไม่มาหรอเรียวอุค”

“ดงเฮไม่มาเรียนล่ะคิมบอม พอดีดงเฮไม่สบายก็เลยขอหยุดเรียนวันหนึ่ง”

เรียวอุคบอกออกมาทำให้คิมบอมเป็นห่วงดงเฮ

“แล้วนายสองคนจะไปเยี่ยมดงเฮไหม”

ซองมินกับเรียวอุคต่างมองหน้ากันและเข้าใจความรู้สึกของคิมบอม ซองมินจึงเป็นคนพูดออกมา

“เราสองคนไม่ได้ไปเยี่ยมดงเฮหรอก แต่ถ้านายจะไปก็ได้นะ”

“แต่ถ้านายจะไปก็ทำใจด้วยนะ นายก็น่าจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนะถ้าดงเฮเจอหน่านาย”

เรียวอุคเสริมขึ้นมาเพราะอยากให้คิมบอมตัดใจจากดงเฮและต้องทำให้ทั้งสามหยุดบทสนทนากันเมื่ออาจารย์เดินเข้ามาในห้อง เมื่อทุกคนเห็นหน้าของอาจารย์ที่เข้ามาสอนทุกคนต่างส่งเสียงฮือฮากันเมื่อเห้นอาจารย์รูปหล่อคนนี้

“หวัดดีครับ นักศึกษาทุกคน ผม คิมคิบอมเป็นอาจารย์ใหม่ที่จะมาสอนพวกคุณในนวิชานี้และผมหวังว่าพวกคุณจะให้ความร่วมมือกับผมนะครับ”

คิบอมแนะนำตัวออกมาทำให้นักศึกษาสาวต่างกรี๊ดกร๊าดให้กับคิบอมไม่เว้นแต่ซองมิน

“อาจารย์คิบอมหล่ออ่ะ เรียวอุคสเป็คชั้นเลย”

“ชั้นว่าแกไปบอกคคยูแฟนแกดีกว่า”

เรียวอุคดักคอออกมาทำให้ซองมินทำหน้ายู่และหันไปสนใจสิ่งที่คิบอมสอนอยู่ตรงหน้า

“งั้นวันนี้แค่นี้นะครับ ไว้เจอกันคลาสหน้าครับ”
คิบอมบอกออกมาเมื่อสอนเสร็จและเดินออกจากห้องไปโดยมีนักศึกษาสาวมองตามอาจารย์รูปหล่ออคนนี้
........................................................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*ตอนหน้าคิเฮได้เจอกันแล้ว รออีกนิดนะ*
*อ่านแล้วเม้นด้วยนะจ้า อย่าลืมเม้น*