ลำดับตอนที่ #29
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : Time Of Love เวลาแห่งรัก 26
คิบอมที่มีสอนต่อในช่วงบ่ายจึงต้องกลับมหาลัยก่อน ส่วนดงเฮที่ไม่มีเรียนต่อจึงพาวารังมาเดินเล่นเที่ยวในห้าง ที่ดงเฮพาลูกสาวเลือกซื้อของที่ลูกสาวอยากได้และพามาเดินเล่นเกมส์ที่เด็กน้อยไม่เคยได้เดินเล่นหรือมาเที่ยวแบบนี้มาก่อนถึงกับยิ้มและมีความสุขที่แม่บุตรธรรมมอบให้
“ซารังอยากไปไหนอีกค่ะ”
“ซารังไม่อยากไปไหนแล้วค่ะ ซารังเหนื่อยแล้วค่ะ”
“งั้นแม่ดงเฮว่าเรากลับบ้านกันดีกว่านะ”
“ค่ะ”
ดงเฮเดินจูงมือลูกสาวออกจากร้านแต่กลับมาเจอโซฮึนที่เดินเข้ามาดักหน้าไว้ ที่ดงเฮตกใจเล้กน้อยที่เห็นหญิงสาวมายืนตรงหน้าที่สายตาของโซฮึนที่มองมาเหยียดๆ
“โชคดีจังเลยนะ ที่ชั้นเจอคุณที่นี้”
“คุณมีอะไรกับผม”
“ชั้นมีแน่และมีมากด้วยลีดงเฮ”แววตาอันร้ายกาจที่มองมายังดงเฮทำให้ดงเฮรู้ถึงอันตรายที่จะเกิดกับตัวเอง “ถ้าแกไม่ยอมเลิกกับคิบอม แกจะไม่ได้ตายดีแน่ เลิกกับคิบอมซะ!!”
“ผมไม่มีทางเลิกกับคิบอมเด็ดขาด ผมกับคิบอมเราสองคนรักกัน คุณ๖ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาสั่งห้ามผมให้เลิกรักกับคิบอม”
เพี๊ยะ
เสียงฝ่ามือที่ตบลงบนหน้าของดงเฮทำให้ดงเฮหันไปตามแรงตบของหญิงสาว ที่ซารังตกใจที่เห็นผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ว่าทำร้ายแม่ของเธอ
“ถ้าแกไม่ยอมเลิก แกจะเจ็บไปมากกว่านี้”โซฮึนบอกอย่างอาฆาต ที่จะทำให้ดงเฮรู้ใครที่คิดจะมาต่อกรกับเธอจะต้องโดนหนักกว่านี้
หลังจากโซฮึนเดินออกไปแล้ว ดงเฮก็เกิดอาการหน้ามืดแล้วเป้นลมล้มลงไป ทำให้ซารังตกใจและร้องเรียกให้คนมาช่วยดงเฮที่เป็นลมไม่ได้สติที่ซารังคงเขย่าแขนเรียกดงเฮเอาไว้
“แม่ดงเฮอย่าเป็นอะไรไปนะ ค่ะ อือ....อือ....ใครก็ได้ช่วยแม่ดงเฮหนูที อึก....อือ...”
ดงเฮถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลที่ถูกพาเข้าห้องฉุนเฉิน ที่ซารังนั่งร้องไห้อยู่ข้างหน้าห้องฉุนเฉินคนเดียว ที่ทั้งขวัญเสียและกลัวว่าแม่ดงเฮจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้และกลัวการที่ต้องมานั่งอยู่คนเดียว
ชางมินที่กำลังเดินเข้าไปในห้องฉุนเฉิน ที่เห็นเด็กน้อยมานั่งร้องไห้อยู่หน้าหน้าห้องคนเดียวก็อดที่จะสงสารไม่ได้
“หนูเป็นอะไรไปจ๊ะ”
“คุณเป็นหมอใช่มั๊ยค่ะ”ถามทั้งทีมีเสียงสะอื้น
“ใช่ค่ะ”
“ช่วย แม่ดงเฮของหนูด้วยนะค่ะ”
“ค่ะ หมอจะช่วยแม่ของหนูเองนะ หนูอย่าร้องไห้นะ”ชางมินบอกออกมาแล้วหันไปสั่งพยาบาลที่เดินตามมาด้วย
“คุณโทรไปบอกคุณยุนโฮด้วยนะ ว่าคุณดงเฮอยู่โรงพยาบาล”
“ค่ะ คุณแพทย์”ชางมินลูบผมซารังแล้วเดินเข้าไปในห้องฉุนเฉิน
ยูริที่รู้เรื่องจากยุนโฮ ทำให้ยูริรีบมาโรงพยาบาลทันที ที่มาพร้อมกับแทมิน จีวอน จียอน ที่ยุนโฮกับแจจุงตามมาทีหลัง ซารังที่เห็นยายมาถึงก็วิ่งโผกอดทันทีทำให้ยูริต้องปลอบประโลม
“ แม่ดงเฮต้องปลอดภัย ซารังอย่าร้องไห้นะค่ะ”
“หนูกลัวว่าแม่จะทิ้งหนูไป”
“แม่ดงเฮไม่มีทางทิ้งซารังไปไหนแน่”ยูริเช็ดน้ำตาที่หลออกมาจากดวงตาของหลานสาว
“ดงเฮเป็นอย่างบ้างครับ”คิบอมที่วิ่งมาถึงถามทันทีด้วยความเป็นห่วงคนรักแทบขาดใจ
“ดงเฮยังไม่ออกมาเลยจ๊ะ”ยูริตอบออกมา
“คิบอมผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ”ยุนโฮเอ่ยออกมาทำให้แจจุงรู้ว่ายุนโฮต้องการที่จะบอกคิบอมเรื่องอะไรกันแน่
ยุนโฮที่ออกมาคุยกับคิบอมข้างนอกที่เค้าดูหนักใจและเครียดเป็นอย่างมาก
“มีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงต้องออกมาคุยข้างนอกด้วยครับ”
“ผมคงต้องบอกความจริงเกี่ยวกับอาการป่วยของดงเฮเสียที”
“ดงเฮป่วยเป็นอะไรครับ”
“ดงเฮ...ป่วยเป็นมะเร็งเลือดขาว”
“ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องนี้มาก่อน”คิบอมถามออกมาอย่างตกใจและเสียใจ
“ดงเฮไม่อยากให้คุณต้องรู้อาการป่วยของตัวเอง เพราะเค้าไม่อยากให้คุณต้องมาเจ็บปวดและเสียใจกับอาการป่วยของตัวเอง พี่ยูริกับแจจุงจึงต้องปิดบังคุณเอาไว้เพราะดงเฮขอร้องเอาไว้ครับ” ยุนโฮเงียบไป “ แต่ที่ผมตัดสินใจบอกคุณตอนนี้ก่อน ก่อนที่มันจะสายเกินไป เพราะมีคุณคนเดียวที่จะทำให้ดงเฮยอมผ่าตัดเปลี่ยนไขสันหลังกระดูกได้ เพราะถ้ามันช้าไปมากกว่านี้ดงเฮอาจจะเสียชีวิตได้”
คิบอมที่ฟังอย่างนั้นถึงกับทรุดลงที่เค้าปล่อยน้ำตาของลูกผู้ชายออกมา ที่เค้าไม่เคยรู้เลยว่าคนรักของเค้าต้องทนเจ็บปวดมานานแค่ไหนทั้งทีเค้าไม่สามารถที่จะช่วยคนรักได้เลย
คิบอมที่เดินเข้ามาห้องพักฟื้นในสภาพย้ำแย่ แต่พยายามยิ้มออกมาเพื่อไม่ให้ซารังต้องตกใจและไม่อยากให้ดงเฮเห็นเมื่อฟื้นขึ้นมาเจอเค้าในสภาพแบบนี้
“พ่อคิบอมหนูเกียจผู้หญิงคนนั้น ที่มาทำให้แม่ดงเฮเป็นแบบนี้”
“ใครกันค่ะ ซารังบอกพี่จีวอนได้มั๊ยค่ะ”
“ซารังก็ไม่รู้จักค่ะ แต่เค้าบอกว่าให้แม่ดงเฮเลิกกับพ่อคิบอมค่ะ แล้วเค้ายังตบหน้าแม่ดงเฮอีกด้วยค่ะ” ซารังพูดออกมาทำให้ทั้งสามพี่น้องรู้ทันทีว่าเป็นใคร “อย่าให้ซารังเจออีกนะค่ะ ถ้าซารังเจออีกนะค่ะ ซารังไม่ยอมแน่ๆ”คิบอมลูบผมลูกสาวอย่างเอ็ดดู
“ซารังค่ะ พ่อว่าซารังอย่าไปสนใจเค้าเลยนะ เพราะอย่างไงเค้าก็ทำให้พ่อคิบอมกับแม่ดงเฮเลิกกัน เพราะพ่อคิบอมไม่ยอมเลิกกับแม่ดงเฮเด็ดขาด”
“ซารังรักคิบอมพ่อคิบอมที่สุดเลยค่ะ”ซารังโผเข้ากอดคิบอมอย่างมีความสุขที่ทุกคนต่างมองแล้วยิ้มออกมา แต่สำหรับคิบอมแล้วเค้านั้นรู้สึกเจ็บเจ็บอยู่ในใจกับอาการป่วยของคนรัก
ดงเฮที่ตื่นขึ้นมาที่ทุกคนยังอยู่กันพร้อมหน้าและยังมีคิบอมกุมมือเล็กเอาไว้ ที่ดงเฮได้เห็นหน้าคนรักแล้วยิ้มอย่างสุขใจที่ตื่นขึ้นมาได้เจอหน้าคนรัก
“แม่ดงเฮฟื้นแล้ว”ซารังร้องออกมาอย่างดีใจ
“ดงเฮเป็นไงบ้างครับ รู้มั๊ยผมเป็นห่วงดงเฮมากแค่ไหน”
“เค้าไม่เป็นอะไรมากแล้วล่ะคิบอม”ดงเฮจับมือคิบอมไว้แน่นและยิ้มให้กับคนรัก
ชางมินเดินเข้ามาในห้องเพื่อตรวจอาการของดงเฮที่มีชายหนุ่มอีกคนเดินตามเข้ามาด้วย ชายหนุ่มที่เดินตามเข้ามานั้นทำให้แทมินนั้นตกใจและอึ้งไปชั่วขณะที่เห็นชายหนุ่มเข้ามา
“ฟื้นแล้วหรอครับคุณดงเฮ”
“ครับ”
“ผมคงต้องให้คุณนอนดูอาการสักพักนะครับ”
“ครับ คุณหมอ”ดงเฮตอบตกลงทันทีเพราะไม่อยากให้คิบอมต้องสงสัยอาการป่วยของตัวเอง ที่ดงเฮไม่รู้เลยว่าคิบอมนั้นรู้อาการหมดแล้ว
จีวอนที่ยืนอยู่ข้างๆแทมิน ที่แทมินนั้นได้แต่หยิกลงที่แขนของจีวอนตลอดทำให้จีวอนชักจะรำคายและเริ่มเจ็บขึ้นมา
“เห็ดนายเป็นอะไรไปของนายนี้ ถึงนายแต่หยิกชั้นเอาๆ”แทมินยังยืนนิ่ง ดงเฮที่เหลือบเห็นมินโฮยืนอยู่ข้างหลังคุณหมอชางมินก็ทำให้ดงเฮถึงยิ้มออกมาที่ทำให้แทมินเป็นแบบนี้เพราะอะไร
“แทมินไหนบอกว่าอยากเจอพี่มินโฮไง”
“แทมินเป็นแฟนคลับมินโฮหรอนี้”ชางมินถามขึ้น
“ครับ”แทมินตอบอย่างอายๆที่หลบอยู่ข้างหลังจีวอน
“แล้วน้องเค้าเป็นอะไรกับแกว่ะ”ยุนโฮถามขึ้นทำให้ชางมินยิ้มออกมา
“ผมกับพี่ชางมินเป็นแฟนกันครับ”มินโฮตอบแทน ทำให้แทมินแทบใจสลาย
“อย่างนี้น้องเห็ดของเราก็กินแห้วซิค่ะ”
จีวอนที่แซวแทมินออกมานั้นทำให้แทมินหันไปแยกเขี๊ยวใส่จีวอนและหยิกลงที่เอวของหญิงสาวอีกหนึ่งที
“โอ๊ย...ชั้นเจ็บนะเห็ด”
เสียงร้องของจีวอนทำให้ทุกคนต่างพากันหัวเราะออกมาที่ทั้งสองคอยหาเรื่องแกล้งกันได้ตลอดและสีหน้าของแทมินที่ดูผิดหวังเมื่อรู้ว่าไอดอลของตัวเองมีแฟนอยู่แล้ว ก็ทำให้ทุกคนยิ่งพากันหัวเราะกันไปใหญ่กับความเป็นเด็กของแทมิน
...........................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*ขอโทษนะจ๊ะที่มาอัพช้านะ ตอนนี้ไรเตอร์มัวแต่งอัพอีกเรื่องหนี่ง ขอโทษด้วยนะรีดเดอร์ทุกคน*
*อ่านแล้วเม้นด้วยนะค่ะ*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น