ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Time Of Love เวลาแห่งรัก 13
ยูริที่ทำอาหารไว้รอดงเฮที่จะกลับมาทานข้าวที่บ้านที่ได้โทรมาบอกก่อนว่าจะพาคิบอมมาด้วย
“แทมิน ลูกมาหยิบจานไปวางที่ตะก่อนซิ”
ยูริที่ตะโกนสั่งแทมินที่กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่ที่โซฟา
“ไหนครับแม่”
“นี่จ๊ะ”
แทมินเดินเข้ามาหยิบจานแล้วไปจัดที่โต๊ะอาหาร โดยมียูริถือกับข้าวตามมา ซึ่งพอดีที่คิบอมกับดงเฮเดินเข้ามาพอดี
“มากันแล้วหรอ ลูกไปล้างมือก่อนแล้วมาทานข้าวกัน”
“ครับแม่”
ดงเฮจึงจูงมือคิบอมไปล้างมือ
“แทมินลูกไปตามน้าแจจุงกับน้ายุนโฮมาทานข้าวไป”
“ครับแม่”
แทมินรับคำแล้วเดินออกไปตามแจจุงกับยุนโฮ ซึ่งยูริจัดโต๊ะอาหารอยู่
เมื่อทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตาที่ตะอาหาร ทุกคนต่างนั่งทานกันอย่างมีความสุขแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันที่มีทั้งรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ภาพอย่างนี้ไม่ได้ขึ้นขึ้นมานานแล้วกับครอบครัว
“น้ายูริครับ ผมมีเรื่องจะขอน้ายูริครับ”
คิบอมเอ่ยออกมา
“ว่ามาซิ ถ้าน้าให้ได้ น้าก็จะให้”
“คือผมอยากจะขอให้ดงเฮไปอยู่กับผมช่วงวันเสาร์อาทิตย์ครับ”
“มาขอน้าทำไม ทำไมไม่ขอเจ้าตัวล่ะ”
ยูริที่ตอบอกมาทำให้คิบอมและดงเฮยิ้มออกมา
“ขอบคุณน้ายูริมากครับ”
คิบอมที่เอ่ยออกมาและกุมมือดงเฮไว้ใต้ต้น
“อย่างนี่แม่ก้ไฟเขียวเต็มที่แล้วซิครับ”
“เราก็อย่าคิดที่จะมีแฟนเป็นผู้ชายอีกคนล่ะ แม่คงไม่ใจดีเหมื่อนพี่ดงเฮเค้านะ”
“โหแม่ อย่างนี้ผมคงต้องบอกเลิกกับแฟนแล้วซิ”
“อะไรนะ! บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะว่าใครเป็นแฟนเรา”
“ก็พี่มินโฮวงชายนี่ไงล่ะครับแม่ เศร้าจังผมจะไม่ได้เป็นแฟนกับพี่เค้าแล้ว”
แทมินที่แกล้งแหย่แม่ของตัวเองทำให้ทุกคนต่างยิ้มกับคำตอบของแทมินที่เล่นเอายูริแทบจะลมขึ้นเมื่อคิดว่าลูกชายคนเล็กจะมีแฟนเป็นผู้ชายอีกคน
ดงเฮที่ขึ้นมาบนห้องกับคิบอม ที่คิบอมยังนอนเล่นอยู่บนตียงดงเฮจึงเดินเข้ามานอนหนุนแขนของคิบอม คิบอมจึงกระชับร่างของดงเฮให้มาอยู่ในอ้อมแขนมากขึ้น ดงเฮจึงพลิกตัวนอนตะแคงเข้าหาร่างของคิบอมที่นอนอยู่ข้างๆและใช้นิ้วเรียวเกลี่ยตามใบหน้าที่ดูคมเข้มเป็นสัดเป็นส่วนของใบหน้า คิบอมจึงไล่มองตามนิ้วเรียวที่ไล้เกลี่ยลงมา
“จะอ้อนอะไรอีกครับเจ้าหญิงของผม”
“เค้าไม่อ้อนอะไรอีกแล้ว เค้าได้นอนอยู่ในอ้อมกอดของคิบอมเค้าก็มีความสุขแล้ว”
“งั้นคืนนี้คิบอมนอนกอดดงเฮทั้งคืนเลยนะ”
คิบอมยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้ดงเฮต้องเขินอายหน้าแดง
“ไม่ได้หรอกคิบอม แทมินนอนกับเค้านะ”
“คิบอมแค่พูดเล่น คิบอมไม่อยากให้แทมินต้องมาเสียเด็กเพราะคิบอมที่อดใจไม่ไหวต้องกินปลา”
คิบอมบิดจมูกไปมาอย่างหมั่นเขี้ยวแต่ไม่วายพูดทะเล้น
“คิบอมชอบแกล้งเค้าอยู่เรื่อยเลย”
“เวลาดงเฮงอนก็น่ารักนิครับ”
“ไม่คุยกับคิบอมแล้ว เค้าว่าคิบอมกลับได้แล้วนะ นี้ก็ดึกมากแล้ว”
“ก่อนกลับคิบอมขอรางวัลก่อนนะ”
คิบอมมาที่ชี้ปาก ดงเฮจึงก้มลงมาจุมพิตที่ปากหนา
“ไม่ใช่อย่างนั้นซะหนน่อย”
คิบอมเอ่ยออกมาเมื่อดงเฮจุมพิตเสร็จและประกบปากลงบนปากกลีบเรียวเพื่อมอบจูบที่แสนหวานที่นานแสนนานกับร่างบาง
“ออย่างนี้ซิที่คิบอมต้องการ”
“ทุกทีเลยนะ ไปกลับได้แล้ว”
ดงเฮดึงมือคิบอมลุกออกจากเตียงแล้วลงมาส่งคิบอมที่รถ
“ขับรถกลับดีๆนะ”
“ครับ”
คิบอมหอมแก้มทั้งสองข้างของดงเฮและเดินขึ้นรถที่มีดงเฮยืนบ๊ายบายอยู่
ดงเฮที่เดินเข้ามาในบ้านที่ยิ้มแย้มทำให้แจจุงอดที่จะแซวไม่ได้
“ตั้งแต่คิบอมกลับมา หลานน้ายิ้มได้ทั้งวันเลย”
ดงเฮที่หน้าขึ้นสีที่โดนแจจุงแซว ทำให้ดงเฮรีบเดนขึ้นห้องแต่เดินไม่กี่ก้าวดงเฮก็เกิดอาการหน้ามืดที่มือเกาะโต๊ะเอาไว้ ยุนโฮที่สังเกตเห้นสิ่งผิดปติที่เกิดขึ้นกับร่างกายของดงเฮจึงลุกขึ้นจะไปพยุงร่างของดงเฮแต่ก็ช้าไปเมื่อดงเฮเป็นลมล้มลงก่อน ทำให้แจจุงตกใจจึงรีบลุกขึ้นมาดูดงเฮที่เป็นลมล้มลง ยูริที่ได้ยินเสียงร้องของแจจุงที่เรียกดงเอทำให้ยูริรีบวิ่งมาดูลูกชายที่หมดสติลง
“ผมว่าเราพาดงเฮไปโรงพยาบาลก่อนเถอะครับ”
ยุนโฮบอกออกมาและช้อนร่างของดงเฮที่ไร้สติขึ้นรถ
แพทย์ที่ทำการตรวจร่างกายของดงเฮซึ่งเป้นเพื่อนของยุนโฮ ที่ทำการตรวจร่างกายเรียบร้อยแล้วที่มียูริ แจจุง ยุนโฮและแทมินยืนอยู่ข้างเตียงที่ดงเฮยังนอนหลับอยู่
“เป้นงั้นบ้างชางมิน”
ยุนโฮถามออกมาที่เห็นสีหน้าของชางมินที่ดูเครียด
“ตอนนี้อาการยังทรงตัวอยู่ ยังไม่ทรุดลงไปมากกว่านี้ แต่คงปล่อยไว้นานมานาน ไม่งั้นเซลส์มะเร็งจะขยายตัวไปมากกว่านี้ ถ้าช้าเกิดไปกว่านี้อาจเป้นอันตรายต่อชีวิตได้”
“แล้วจะมีทางรักษามั๊ยค่ะ”
“ทางเดียวคือปลูกถ่ายไขกระดูกใหม่ ทางนี้จะทำให้คนป่วยหายขาดได้ถ้าไม่มีภาวะแทรกซ้อน ซึ่งตอนนี้ทางเราก็ให้ยาที่จะทำให้เซลส์มะเร็งลดลงก่อน ตอนนี้เราก็ทำได้แค่นี้”
ชางมินอธิบายออกมาและขอตัวออกไป
“ผมขอตัวก่อนนะครับ ยุนโฮชั้นขอตัวก่อนแล้วกัน นายคงรู้ใช่มั๊ยว่าควรทำอย่างไงต่อไป”
“ขอบใจมากนะ”
เมื่อชางมินเดินออกไปยูริจึงเดินมาที่ข้างเตียงและลูบผมของดงเฮที่ยังนอนหลับอยู่
“แม่”
“ตื่นแล้วหรอลูก”
“คิบอมล่ะครับ”
“คิบอมกำลังมาจ๊ะ แม่โทรไปบอกคิบอมแล้ว”
ยูริบอกออกมากับน้ตาที่ไหลออกมา
“แม่ครับ แม่อย่าเพิ่งบอกคิบอมเรื่องที่ผมเป็นลูคีเมียนะครับแม่”
“ทำไมกันดงเอ ทำไมลูกต้องปิดคิบอม”
“ผมไม่อยากให้ให้คิบอมต้องมาเสียใจและต้องมาร้องไห้เพราะผมครับ ผมไม่อยากให้คิบอมต้องมาเจ็บปวดเหมื่อนกับผม”
ดงเฮบอกออกมากับน้ำตาที่ไหลออกมาจากนัยน์ตาคู่สวยที่ไม่อาจจะกลั้นไว้ได้
“ดงเฮเราสัญญากับน้าได้มั๊ยว่า ถ้าน้าไม่บอกคิบอมเราต้องทำการรักษาโดยเปลี่ยนถ่ายไขกระดูก ถ้าเรายอมรักษาน้าก็จะไม่บอกคิบอม ถ้าเรารักคิบอมจริงเราก็ต้องรักษาด้วยวิธีนี้นะ”
“ผมสัญญาครับ ผมไม่อยากจากคิบอมไปไหนแล้ว แล้วผมไม่อยากทิ้งคิบอมไปไหนอีก ผมอยากอยู่กับคิบอมตลอดไปแต่ผมขอใช้เวลาอยู่กับคิบอมก่อนนะครับ ผมอยากใช้เวลาให้คุ้มค่ากับการได้อยู่กับคิบอม”
น้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างของดงเฮที่ไม่อยากจะจากคนรักไปไหนไกลและอยากอยู่กับคนรักไปนานๆกับเวลาที่มีอยู่ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน ผมจะทำทุกอย่างเพื่อคนที่ผมรัก อย่าเพิ่งพรากผมไปจากเค้าเลย
ยูริที่เห็นลูกชายก็เช็ดคราบน้ำตาบนแก้มทั้งสองของลูกชายอย่างสงสารโชคชะตาของลูกชายที่ต้องมาเจอเรื่องเลวร้ายทั้งที่จะมีความสุขที่จะได้อยู่กับคนรัก ลูกเจ็บแม่ก็เจ็บหลายเท่าแม่ยอมทำทุกกอย่างเพื่อให้ลูกของแม่มีความสุข
คิบอมที่เดินเข้ามาในห้องอย่างร้อนรนที่เป็นห่วงดงเฮที่แทมินโทรไปบอกว่าดงเฮอยู่โรงพยาบาลทำให้เค้ารีบบึ่งรถมาหาดงเฮทันที ดงเฮที่เห็นคิบอมเข้ามาก็รีบบเช็ดน้ำตาไม่ให้คิบอมได้รู้ว่าตัวเองร้องไห้
“ดงเฮเป็นอะไรมากหรือเปล่า ให้คิบอมดูซิ”
คิบอมจับไม้จับมือดงเฮขึ้นมาดูและสำรวจตามตรวจของดงเฮทำให้ดงเฮยิ้มออกมา
“เข้าไม่ได้เป็นอะไรไปซักหน่อย”
“ไม่ได้เป้นอะไรแล้วทำไมต้องนอนให้น้ำเกลือด้วยล่ะ”
“เค้าแค่อ่อนเพลียเท่านั้น ไม่เชื่อถามแม่กับน้ายุนโฮดูซิ”
คิบอมจึงหันไปถามยูริทันที
“ดงเฮไม่ได้เป็นไรมากหรอกคิบอม แค่พักผ่อนไม่เพียงพอเท่านั้น”
“เห็นมั๊ยเค้าไม่ได้เป้นอะไรซักหน่อย”
ดงเฮยิ้มหั้กบคิบอมที่มือทั้งสองยังกุมกันอยู่
“คิบอมน้าฝากดงเฮด้วยนะ เดี๋ยวน้าจะกลับบ้านก่อนนี้ก็ดึกมากแล้ว”
“ครับน้ายูริ”
“ดงเฮแม่กลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าแม่จะมาใหม่”
“ครับแม่”
ยูริฝากฝังดงเฮให้คิบอมที่จะอยู่เฝ้าดงเฮแทนในคืนนี้
ยูริที่เดินออกมาจากห้องน้ำตาก็ไหลออกมาที่สงสารลูกชายที่ต้องมาเจ็บปวดกับโรคร้ายที่อยู่ในตัว สภาพที่ไร้เรี่ยวแรงที่ไม่มีแรงจะเดินต่อไปทำให้แจจุงต้องเข้ามาพยุงร่างของพี่สาวไว้ที่มีแทมินยืนอยู่ข้างๆแม่
“แจจุงพี่จะทำอย่างไงต่อไปดี พี่ไม่อยากเห้นดงเฮต้องมาเป้นแบบนี้”
“พี่ยูริต้องเข้มแข็งนะพี่ อย่างไงดงเฮต้องหาย ดงเฮจะไม่เป็นอะไร”
แจจุงที่ปลอบพี่สาวที่อยู่ในอ้อมกอดทำให้แจจุงพลอยร้องไห้ไปด้วย
“ผมว่าดงเฮไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆหรอกครับ เมื่อมีคิบอมอยู่ข้างกายอย่างนี้ดงเฮจะไม่ยอมทิ้งคิบอมไว้คนเดียวและจะต่อสู้กับมันได้”
ยุนโฮปลอบคนรักและยูริที่หมดกำลังใจและสงสารโชคชะตาของดงเฮ
ดงเฮที่นอนกอดคิบอมอยู่บนเตียงคนไข้ อ้อมกอดที่แสนอบอุ่นที่ทำให้ดงเฮยิ้มได้ที่ได้อยู่ในอ้อมกอดนี้ ให้กอดทั้งชีวิตก็ไม่สึกเบื่อกับอ้อมกอดของผู้ชายคนที่ชื่อคิบอม
“คิบอมถ้าวันหนึ่งเค้าไม่อยู่คิบอมยังจะระกเอยู่มั๊ยไ
ดงเฮเงยหน้าขึ้นมาถามคนรักที่กอดตัวเองอยู่
“รักซิครับ คิบอมยังจะรักดงเฮและจะไม่มีวันเลิกรักดงเฮเด็ดขาด แต่ถามแบบนี้ดงเฮจะทิ้งคิบอมแล้วหรอ”
“เปล่าซะหน่อย เค้าแค่อยากรู้ว่าคิบอมยังรักเค้าอยู่มั๊ย เค้ากลัวว่าคิบอมจะเบื่อและไม่รักเค้าแล้วถ้าเค้าไม่อยู่”
คิบอมเชยคางมนขึ้นมา
“คิบอมจะไม่มีวันเลิกรักดงเฮเพราะตอนนี้สี่ห้องหัวใจของคิบอมมีแต่ดงเฮเท่านั้น ไม่ว่าดงเฮจะอยู่ใกล้ซักแค่ไหนคิบอมก็จะตามดงเฮไปทุกทีและจะอยู่ด้วยกันตลอดไป”
คิบอมมอบจูบที่แสนหวานให้กับร่างเล็กที่แสนจะรักและไม่อยากจะให้ห่างตัวไปไหนอีกไม่ว่าอะไนจะเกิดขึ้นเค้าจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่กับกับที่ตัวเองรัก
“เค้ารักคิบอมนะ”
ดงเฮเอื่อนเอ่ยคำหวานที่บอกสักกี่ครั้งก็ไม่รู้จักเบื่อ คนที่ฟังก็ไม่เบื่อกับคำๆนี้แต่กับรู้สึกชอบเสียอีกที่ได้ฟังมันจากปากของคนรัก
“คิบอมก็รักดงเฮเหมื่อนกัน”
คำรักที่ตอบกลับมาทำให้ร่างเล็กซุกหน้าอยู่บนอกกว้างของคิบอม ที่ทำให้ดงเฮมีความสุขและไม่กลัวว่าข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก้ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก ดงเฮต้องกลั้นน้ำตาเอาไว้เพื่อไม่ให้มันไหลออกมาจากดวงตากลัวว่าถ้าไหลออกมาคิบอมจะต้องรู้ว่าตัวเองร้องไห้อยู่
“พระเจ้าโปรดให้ผมอยู่กับคิบอมต่อไป อย่าพรากผมไปจากเค้าเลย”
ดงเฮที่ร้องขอต่อสิ่งศักดิ์ที่ไม่รู้ว่าตัวเองจะอยู่กับคิบอมได้นานแค่ไหน ถ้าเป็นไปได้เค้าก็ไม่อยากจะจากคิบอมไปไหยอีก อยากอยู่ด้วยกันไปนานๆ แต่มันคงไม่มีทางเป็นไปได้ซินะ
…………………………………………………………………………………………
ไรเตอร์ขอคุย
*มาอัพแล้วจ้าทุกคน อย่าว่ากันนะที่มาอัพช้า*
*อ่านแล้วเม้นด้วยนะทุกคน*
*เป็นกำลังใจให้ด๊องของเราด้วยนะ จะได้มีกำลังใจอยู่กับบอมต่อไป*
*ไรเตอร์ฝากฟิคอีกเรื่องด้วยนะlove me love my sex ฝากด้วยนะจ๊ะ ถึงแต่งเรื่องใหม่ไรเตอร์ก็ไม่ดองฟิคทุกเรื่องที่ยังไม่จบ ไรเตอร์จะไม่มีการดองฟิคเด็ดขาด ทุกเรื่องจะอัพทุกอาทิตย์ ตอนนี้ไรเตอร์กำลังมีแรงแต่งและแรงจิ้นเลยทำให้แต่งฟิคออกมาได้*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น