ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Time Of Love เวลาแห่งรัก 10
ดงเฮที่เรียนหมดชั่วโมงในช่วงเช้าที่เดินลงมาพร้อมกับซองมินและเรียวอุคที่ทั้งสองต่างมองกับสิ่งที่เปลี่ยนแปลงของดงเฮที่ดูร่าเริง ยิ้มที่ดูมีความสุข ที่ทุกคนต่างสงสัยกันว่าใครเป็นคนทำให้เด็กโลกส่วนตัวสูงอย่างดงเฮเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้และคำตอบนั้นคงทำให้ทุกคนไม่ต้องหาคำตอบเอาเองเมื่อคนที่มายืนรับดงเฮข้างหน้าตึกคณะ
“ไปทานข้าวกันได้แล้วนะครับ”
คิบอมรับหนังสือที่ดงเฮถือไว้มาถือแทนและเห็นซองมิน เรียวอุค คิมบอมยืนอยู่ข้างๆดงเฮจึงเอ่ยชวนทั้งสาม
“งั้นผมว่าเราไปทั้งหมดแล้วกกัน”
“ดีเลยครับอาจารย์”
ซองมินตอบทันทีที่คิบอมเอ่ยชวนเพราะซองมินนั้นคิดว่าถ้าไปกับดงเฮอาจจะได้รู้ความจริงและสิ่งที่สงสัยอยู่ก็ได้ ผิดกับคิมบอมที่ไม่อยากจะไปให้เห็นภาพที่เจ็บปวดเจ็บใจเข้าไปอีก แต่ก็ต้องฝืนไปเมื่อโดนคะยั้นคะยอจากซองมินและเรียวอุคและเพื่อไม่เป็นการเสียมารยาท
คิบอมที่ทำหน้าที่เป็นสารถีขับพาทุกคนมาที่มีดงเฮเป็นตุ๊กตาหน้ารถ ความหวานของทั้งคู่ก็ทำให้ซองมินกับเรียวอุคต่างเลี่ยนและสำลักความหวานที่ทั้งคู่ทำให้กัน ทั้งจับมือ หยิกแก้ม ป้อนน้ำ ทำให้ซองมินและเรียวอุคต่างอิจฉากับความรักของลูกศิษย์กับอาจารย์คู่นี้ ผิดกับคิมบอมที่นั่งดูด้วยความเจ็บปวดเกินจะทนจนต้องเบือนหน้าหนีไปมองข้างทาง
“อาจารย์ฮ่ะ ที่อาจารย์บอกว่ามาตามหาคนรักนี้คือดงเฮใช่ไหมครับ”
“ถูกแล้วซองมิน”
คิบอมตอบข้อสงสัยของซองมินและนึกขึ้นได้
“ซองมินเธอชวนคยูมาซิ”
“ฮ่ะ อาจารย์”
ซองมินจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคยูทันที
“คิบอมเจอคยูแล้วหรอ”
“ครับ คิบอมเจอคยูเมื่อไม่กี่วันมานี้เอง ก็ตอนที่คยูมารับซองมินครับ”
“คยูเป็นแฟนกับซองมินหรอ”
ดงเฮถามอย่างตกใจและหันไปมองซองมินที่นั่งทำตาปริบๆให้
เมื่อมาถึงที่ร้านคิบอมจึงเลื่อนเก้าอีให้กับดงเฮให้นั่งตรงข้ามกับตัวเอง
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ”
“ไม่อยู่ทานข้าวกันก่อนหรอ”
“ไม่ครับ พอดีผมนึกขึ้นได้ว่ามีธุระต้องไปทำครับ”
คิมบอมโกหกคำโตเพราะเค้าทำใจที่จะมองดูความรักของคิบอมและดงเฮไม่ได้ ซองมินกับเรียวอุคที่มองตามหลังคิมบอมก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของคิมบอมดี
“หวัดดีปาท่องโก๋”
“-0-/-0-”
คำทักทายเพื่อนซี้ตอนเด็กทำให้ซองมินกับเรียวอุคถึงกับงงเอาได้
“งง หรอครับมิน ไม่ต้องงงหรอกครับ มันเป็นฉายาของคิบอมกับดงเฮเอง”
“แล้วทำไมต้องปาท่องโก๋ด้วยล่ะ”
เขายังถามไม่เลิก
“ก็ปาท่องโก๋เหมาะกับสองคนนี้มากที่สุดแล้ว ก้ตอนเด็กสองคนนี้ติดกันมากอย่างอะไรดี ไปไหนไปด้วยกันตลอดไม่เคยห่างกันเลย จนทุกคนคิดว่ามันสองคนเป็นฝาสยามของเมืองไทยซะอีก พวกเราเลยตั้งฉายาว่าปาท่องโก๋ซะเลย”
“หยุดไปเลยไอจิ้งจอก”
คิบอมสวนกลับทันควัน
“นี่ฉายาคยูใช่ไหม สงสัยที่คยูได้ฉายานี้เพราะความเจ้าเล่ห์ เจ้าชู้แน่นอนเลย”
“ยังมีอีกนะซองมิน ไอหมาป่าพันหัว”
“ทำไมต้องหมาป่าพันหัวล่ะ”
เรียวอุคถามขึ้น
“หมาป่าที่คอยจะล่าเหยื่อที่เดียวพร้อมกัน ที่มีตอนหนึ่งคยูไปจีบสาวที่เดียวพร้อมกันสามคน แล้วเกินรถไฟชนกันก็เลยเกิดการตลุมบอลกันล่ะซิ ที่มาอีกวันหนึ่งคยูพันผ้าพันแผลมาเต็มศีรษะเลย”
“งั้นอย่างนั้นชั้นก็ต้องระวังตัวให้ดีแล้วซิ เดียวไม่งั้นชั้นโดนหมาป่าคาบไปได้”
ซองมินพูดออกมาทำให้ทุกคนต่างพากันหัวเราะ
“แต่ก็ยังสงสัยอยู่เลยนะ ว่าอาจารย์คิบอมเป็นเพื่อนกับดงเฮและคยูทำไมอาจารย์ถึงเรียนจบก่อน”
“คือผมเรียนจบสามปีครึ่ง”
“ไอนี่มันเก่งมาตั้งแต่เด็กแล้ว เป็นคู่แข่งกับผมมาตลอด”
คยูเสริมขึ้น
“แล้วดงเฮล่ะ”
“อย่าพูดถึงดงเฮเลย สอบได้เกือบโล่ทุกปี ขนาดตัวอยู่ติดกับคิบอมนะ”
“ไอคยูหยุดไปเลยนะ เดี๋ยวชั้นก็ไม่ให้คบกับซองมินหรอก”
ดงเฮขู่คยูทำให้คยูต้องหยุดทันที
“นี่ไอจิ้งจอกแกจะไปไหนต่อนี้”
“ก็ต้องไปซ้อมคอนเสิร์ตต่อว่ะ ตอนนี้งานเยอะ แล้วแกล่ะ”
“คงพาดงเฮไปเที่ยวต่อ พอดีช่วงบ่ายไม่มีสอนพอดี”
“เออ ชั้นว่าชั้นคงตรงแยกกับแกตรงนี้เลย โทษทีนะที่อยู่ได้แปบเดียว”
“ไม่เป็นไร”
เรียวอุคที่เห็นว่าคยูจะต้องไปซ้อมคอนเสิร์ตต่อจึงสะกิดซองมินให้ขอคยูพาไปด้วย ทำให้ซองมินกับดงเฮต่างพากัยหัวเราะท่าทางของเรียวอุค แต่ซองมินก็ต้องตามใจเรียวอุคที่เห็นเพื่อนเริ่มงอน
“คยู พามินกับเรียวอุคไปดูซ้อมคอนเสิร์ตด้วยนะ เรียวอุคเค้าอยากเจอพี่เยซองล่ะ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า มีต้อง13คนแต่อยากเจอไอซาลาเปา”
“แล้วนายหัวเราะทำไม แล้วจะพาไปไหม”
เรียวอุคค้อนใส่คยูที่หัวเราะอยู่
“ก็ได้ แต่ถ้าพี่เยซองทำอะไรขึ้นมาอย่ามาผมไม่เตือนนะ”
“ดงเฮชั้นไปก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้เจอกันที่มหาลัยนะ”
“อืม”
ซองมินหันมาลาดงเฮและเดินไปพร้อมกับคยูและเรียวอุค
เมื่อทุกคนกลับไปกันหมดแล้วก็เหลือแค่คิบอมกับดงเฮแค่สองคน
“ทุกคนไปกันหมดแล้ว งั้นคิบอมว่าเราก้กลับห้องกันดีกว่า”
คิบอมพูดอย่างกรุ้มกริ้มและโอบเอวพาดงเฮพาเอินออกไปจากร้านเพื่อไปที่คอนโดกันต่อ
ยูริที่เครียดเรื่องอาการป่วยของลูกชายที่ไม่ยอมรักษาตัวจึงปรึกษากับยุนโฮเรื่องอาการของดงเฮ
“ยุนโฮอาการป่วยของดงเฮตอนนี้เป็นอย่างไงมั้ง”
“ตอนนี้อาการป่วยของดงเฮยังทรงอยู่ครับ อาการยังไม่น่ากลัวจนเกินไป แต่ผมว่าเราน่าจะทำการถ่ายไขสันหลังกระดูกให้เร็วที่สุดนะครับ เพราะเราไม่รู้ว่าอาการของดงเฮจะทรงลงเมื่อไร ผมกลัวว่าถ้าอาการของดงเฮทรุดลงแล้วมันจะสายเกินไปที่จะผ่าตัดครับ”
ยุนโฮบอกอย่างเครียดๆ
“ผมว่าดงเฮต้องยอมทำการรักษาแน่นอนครับพี่ เพราะตอนนี้คิบอมก็กลับมาแล้ว ดงเฮคงอยากจะหายจะได้อยู่กับคิบอมไปตลอด”
แจจุงเสริมขึ้นทำให้ยูริมีความหวังมากขึ้นที่ดงเฮจะยอมทำการรักษาตัวให้จากโรคนี้ ถึงมันจะเป็นไปได้ยากที่จะหายเป็นปกติ แต่ยูริก็มีความหวังว่าดงเฮจะหายดีและมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกนาน การได้กำลังใจที่ดีจากคนรักจะทำให้ดงเฮเป็นดงเฮคนเดิมและพยายามจะต่อสู้โรคร้ายเพื่อที่จะได้อยู่กับคนที่ตัวเองรัก เพราะยูริคิดว่าต้องมีปาฎิหาริยฺเกิดขึ้นกับดงเฮอีกครั้ง
คิบอมที่พาดงเฮมาที่คอนโดของตัวเอง ดงเฮที่เข้ามาเห็นห้องคิบอมก็ต้องร้องออกมาเมื่อเห็นห้องที่ดูหรูมีสไตล์ในสไตล์แบบคิบอม คิบอมจึงให้ดงเฮนั่งรอที่โซฟาที่ตัวเองขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง
“ดงเฮนั้งตรงนี้ก่อนนะ ถ้าอยากทานอะไรในครัวเลยนะครับ”
“อืม”
ดงเฮพยักหน้าให้ คิบอมจึงเดินเข้าไปในห้อง เสียงโทรศัพท์ของคิบอมที่ดังขึ้น ที่ดงเฮไม่กล้ารับกลัวว่าคิบอมจะโกรธเอาได้จึงตะโกนบอกคิบอมในห้อง
“คิบอมมีคนโทรมาหาคิบอมฮ่ะ”
“ดงเฮรับให้คิบอมเลยครับ”
เมื่อเห้นว่าคนข้างในอนุญาตจึงกดปุ่มรับทันที
“พี่คิบอมค่ะ”
เสียงปลายสายที่ดังมาทำให้ดงเฮถึงกับอึ้งไปชั่วขณะที่ได้ยินเป็นเสียงผู้หญิง
“ผมไม่ใช่คิบอมครับ พอดีคิบอมติดธุระอยู่ครับ ผมดงเฮรับสายอยู่ครับ”
“พี่ดงเฮหรอค่ะ พี่คิบอมเจอพี่ดงเฮแล้วหรอค่ะ เย้จียอนดีใจจังเลยที่พี่คิบอมเจอพี่ดงเฮแล้ว”
เสียงใสๆที่ดีใจผ่านโทรศัพท์ทำให้ดงเฮถึงกับงงเอาได้เหมื่อนกันที่คนปลายสายรู้จักเค้าด้วย
“ฮ่ะ”
“พี่ดงเฮบอกพี่คิบอมด้วยนะค่ะ อีกสองอาทิตย์จียอนกับพี่จีวอนจะไปหาพี่คิบอมที่โซลค่ะ”
“ฮ่ะ เดี๋ยวพี่บอกคิบอมให้นะ”
“แล้วจียอนจะไปหาพี่ดงเฮด้วยนะค่ะ แค่นี้ก่อนนะค่ะพี่ดงเฮ”
“ฮ่ะ”
เมื่อวานสายลง ดงเฮยังคงทำหน้าสงสัยงงงวยอยู่ คิบอมที่เดินออกมาจากห้องที่ดงเฮเห็นคิบอมเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยที่คิบอมใส่เสื้อกรามสีดำและขาเกงขาสั้นที่เดินมานั่งที่โซฟาที่ตบหน้าตักตัวเอง ดงเฮที่เห็นอย่างนั้นจึงลุกขึ้นมานั่งที่ตักของคิบอมทันทีโดยมือของคิบอมโอบเอวไว้
“มีอะไรหรอครับ”
“เมื่อกี้จียอนโทรมาบอกว่าจะมาหาคิบอมอีกสองอาทิตย์ ใครหรอจียอน”
“จียอนน้องสาวคิบอมเอง มีฝาแฝดด้วยนะชื่อจีวอน”
พลางหอมแก้มทั้งสองข้างของร่างเล็ก
“สงสัยว่าน้องสาวคิบอมคงน่ารักน่าดูเลย”
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็พี่น่ารักแบบนี้ แถมทั้งหล่อด้วย น้องสาวก็ต้องน่ารักซิ”
ดงเฮบอกออกมาพร้อมทั้งบิดแก้มป่องๆไปมาอย่างหมั่นเขี๊ยว
“ดงเฮคืนนี้อยู่กับคิบอมทั้งคืนเลยนะ”
“แต่เค้ายังไม่ขอแม่เลยนะ ไม่รู้ว่าแม่จะให้เค้าอยู่หรือเปล่า”
“เดี๋ยวคิบอมโทรขอให้แล้วกัน”
คิบอมพูดจบก็หยิบโทรศัทย์ขึ้นมาโทรหายูริทันที
“น้ายูริครับ คืนนี้ผมขอให้ดงเฮนอนกับคืนหนึ่งนะครับ”
“มีอะไรหรือเปล่าคิบอม”
“คือ ดงเฮไม่สบายครับ ผมจึงให้ดงเฮนอนพักผ่อนอยู่ครับ”
“ได้จ๊ะคิบอม คิบอมดูแลดงเฮให้ดีๆนะถ้าดงเฮค่อยยังชั่วแล้วคิบอมพาดงเฮมาส่งที่บ้านด้วยนะ”
“ครับน้ายูริ ผมจะดูแลดงเฮเป็นอย่างดีเลยครับ”หันมายิ้มให้กับดงเฮ “เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาดงเฮไปส่งนะครับ”
คิบอมวางสายและหันมาหอมแก้มของดงเฮ
“เจ้าเล่ห์จริงๆเลยนะ”
“ถ้าไม่เจ้าเล่ห์จะได้นอนกอดดงเฮหรอ และคงไม่ได้กินลูกปลาด้วย”
“บ้า”
คิบอมบอกอย่างสายตาเจ้าชู้และจุ๊ฟที่ปากของดงเฮ
“คิบอมเค้าหิวแล้วล่ะ คิบอมทำกับข้าวให้เค้าหน่อยนะ”
“ครับเจ้าหญิงของผม”
คิบอมบอกออกมาและจุ๊ฟอีกทีแล้วลุกขึ้นเข้าไปในครัวโดยมีดงเฮมองตามหลังอย่างมีความสุขที่ได้อยู่กับคิบอม
คืนนี้ผมคงไม่รอดแน่ๆลูกปลาตัวนี้คงถูกกินแน่ๆ
...............................................................................................................................................................................
ไรเตอร์ขอคุย
*มาตอบสัญญาแล้วนะจ้าตอนนี้*
*ตอนหน้าNC แล้วนะเตรียมอ่านกันได้เลยจ้า555*
*เจอกันตอนหน้า*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น